Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Chantal is pas over 4 weken uitgerekend, maar krijgt toch met 36 weken al weeën. En dat op de verjaardag van haar zoontje… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Chantal. 

4 april 2016 was de uitgerekende datum van ons tweede wondertje, een paar weken na de verjaardag van onze oudste. Hij is op 10 maart jarig. Ze zouden dicht op elkaar jarig zijn maar er zou evengoed wel wat tijd tussen zitten, toch?

Het is de nacht van 9 op 10 maart 2016, de nacht van woensdag op donderdag. Rond half 2 ’s nachts huilt mijn oudste zoontje, Tygo. Ik ga naar hem toe, stop hem even lekker in en geef hem een kus. Daarna ga ik weer liggen en bedenk me dat 3 jaar geleden rond deze tijd de bevalling van Tygo is begonnen. De weeën, de krampen.. Ik denk er even aan maar draai me dan om om verder te gaan slapen. Even later, zo rond 3 uur, word ik weer wakker; ik voel krampen, buikpijn. Het trekt weer weg, gelukkig! Maar het krampgevoel komt weer terug en even denk ik: het zal toch niet? Niet nu al? Ik ben 36 weken en Tygo is jarig vandaag! Dit kan niet!

Ik probeer me te ontspannen maar het lukt me niet goed, de krampen doen behoorlijk zeer en ik besluit om mijn vriend wakker te maken. ‘Huh, krampen? Hoezo? Het zal toch niet nu al zover zijn?’ Ik zeg dat ik het gevoel heb dat dit het begin is van de bevalling en dat ik niet weet wat ik moet doen! Op de verjaardag van Tygo bevallen, dat is toch bizar? Ik ga naar beneden en bel de verloskundige. Ik geef aan dat ik steeds terugkerende krampen heb en dat ik het gevoel heb dat dit wel eens de bevalling kan zijn. Ze geeft aan dat het echt nog wel wat vroeg is, een tweede komt vaak niet te vroeg en wellicht trekken de krampen nog weg. Ze stelt voor dat ik een warme douche neem en met een kruik weer in bed duik. Als de krampen heviger worden moet ik terugbellen en dan zal ze langskomen om te kijken of ik ontsluiting heb.

Zo gezegd zo gedaan, ik stap onder de douche. Ondertussen word het mij wel duidelijk dat dit niet zomaar een paar krampen zijn, dit was ook het begin van de bevalling bij Tygo. Ik besluit niet om in mijn bed te gaan liggen maar beneden op de bank. John, mijn vriend, komt ook naar beneden. Hij is een beetje in shock en denkt nog steeds dat het misschien wel allemaal loos alarm is. Toch bellen we alvast even naar onze moeders om ze op de hoogte te stellen en dat mocht het nodig zijn, of ze dan Tygo kunnen opvangen.

020 3
Rond half 7 zit ik helemaal in mijn eigen wereldje. Inmiddels zal ik de krampen weeën noemen, ze komen om de paar minuten en ik probeer ze zo rustig mogelijk weg te blazen. We hebben net de verloskundige weer gebeld en die is onderweg, net als mijn schoonmoeder. De verloskundige is eerder en checkt of ik al ontsluiting heb (please laat het zo zijn dacht ik, dit kan toch geen loos alarm meer zijn?). En ja hoor, 4 cm ontsluiting zegt ze. Jullie baby wordt vandaag geboren! Wauw dacht ik en de tranen stroomde over mijn wangen, hoe bizar is dit dacht ik. Onze kleine komt bijna een maand te vroeg en uitgerekend op de verjaardag van zijn broer. Hij wil er gewoon bijzijn! We maken ons op om naar het ziekenhuis te gaan. Mijn schoonmoeder is er intussen ook en op de valreep komt Tygo uit zijn bedje. Ik knuffel hem en feliciteer hem. Ik zeg tegen hem dat zijn baby broertje vandaag uit mama’s buik komt en dat hij gezellig bij oma blijft.

Eenmaal in het ziekenhuis zat ik al op 7 cm ontsluiting.  Op een gegeven moment had ik zoveel pijn dat ik vroeg of ik daar niet iets voor kon krijgen. Mijn verloskundige praatte met mij en zei dat ik zo goed bezig was en al zo ver was.. Ze stelde voor om mijn vliezen te breken en de gynaecoloog, die er inmiddels ook was, heeft dat gedaan. Toen ging het heel snel, zo’n 40 minuten later ben ik bevallen.

Ons kleine mannetje Milo was geboren! Wat een plaatje en wat was hij toch klein.. Na een check up bleek Milo’s bloedsuikergehalte te laag. Hierdoor verhuisde we naar de couveuse-afdeling en Milo kreeg een infuus. Wat was dit verschrikkelijk! Hij is zo’n 14 keer geprikt want keer op keer mislukte het. Vier artsen hebben het geprobeerd en uiteindelijk is het dus wel gelukt maar bah wat een lijdensweg voor mijn kleine mannetje! De tranen springen nog in mijn ogen als ik daar aan denk.

bevalling Chantal

Na twee nachten in het ziekenhuis mochten we naar huis, Jippie! Tygo is stapelgek op zijn broertje en we hebben even moeite gehad in het begin om het juiste ritme/balans te vinden maar dat is inmiddels goed gekomen!

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Chantal! Wat ontzettend bijzonder dat jullie beide kinderen op dezelfde dag jarig zijn! En wat een prachtige foto :)

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de reacties of stuur een bericht via Facebook / Instagram / Twitter!

IMG 9450 1