Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Chantal voelt zich op de uitgerekende datum verre van lekker en moet voor controle naar het ziekenhuis als haar vliezen daar breken. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Chantal.

Op 7 november was ik 39 weken en 6 dagen zwanger en was er eigenlijk nog niet veel aan de hand. Die middag kwam een vriendin bij me langs en we zaten nog te geinen over dat het misschien de volgende dag, op mijn uitgerekende datum, wel eens kon gebeuren. Ik zei toen nog: “nee joh! Dat komt zo weinig voor!“. Die avond ging ik nog even heerlijk naar de schoonheidssalon om mijn wimperextensions bij te laten vullen. Ook daar zaten we weer dezelfde grap te maken. Echter heb ik altijd het gevoel gehad dat ik dik over tijd zou lopen, dus zei tegen de schoonheidsspecialiste dat ze mij nog wel met een dikke buik zou gaan zien.

Ik ging ‘s avonds naar bed maar kon, net als de dagen ervoor, weer niet slapen. Ik had veel last van voorweeën die ook regelmatig terug kwamen. Even dacht ik, zal het nu toch beginnen, maar toen dacht ik aan wat veel vrouwen zeiden. Als het echt begonnen is dan voel je dat wel! Dus ik dacht, nee dan is het nog niet begonnen. Rond 01:00 uur was het weer over en viel ik in slaap. Echt slapen lukte niet meer en rond 03:00 uur ben ik maar naar beneden gegaan en op de bank gaan slapen, zodat mijn man gewoon kon slapen aangezien die de volgende dag gewoon moest werken. De hele nacht bleef ik een beetje onrustig maar viel uiteindelijk rond 06:00 uur toch nog even in slaap. Rond 08:30 uur kwam mijn man naar beneden en vertelde ik dat het zo onrustig was vannacht. Hij vroeg of hij wel moest gaan werken. Ik gaf aan op dat moment nergens last van te hebben en dat het waarschijnlijk niks was, dus hij ging gewoon naar zijn werk.

SAM 4797

Rond 11:00 uur voelde ik mij erg slecht. Heel erg misselijk en hele erge hoofdpijn dus ik besloot even op bed te gaan liggen, maar het werd maar niet beter. Om 13:30 uur appte mijn moeder hoe het gaat en ik gaf aan mij nog steeds zo slecht te voelen, waarop zij zegt dat het slim is om even de verloskundige te bellen. Aangezien ik 2,5 week eerder in het ziekenhuis lag omdat ze toen dachten dat ik een zwangerschapsvergiftiging had. Gelukkig was dit toen niet zo. Ik belde de verloskundige en deze stond rond 14:15 uur bij mij voor de deur. Ze checkte mijn bloeddruk en deze was vrij hoog, vooral voor mijn doen, omdat ik normaal gesproken een vrij lage bloeddruk heb. Ze gaf aan dat het beter was om toch even naar het ziekenhuis te gaan om mijn urine en bloed te checken, omdat ze bang was dat ik toch een zwangerschapsvergiftiging had. Ze checkte toch ook even of ik misschien al ontsluiting had, aangezien de nacht zo onrustig was. Ik bleek 3 centimeter ontsluiting te hebben.

Ze gaf aan om toch de vluchtkoffer mee te nemen, want het kon maar zo zijn dat we niet meer zonder baby thuis komen. Ik belde mijn man dat hij direct naar huis moest komen en zo zaten we om 15:00 uur met spullen en al in de auto. In de auto begon ik een klein beetje een soort van menstruatiekrampen te krijgen, maar nog steeds geen gevoel dat dit echte weeën zijn. Om 15:30 kwamen we aan in het ziekenhuis en werd ik aangesloten voor een CTG. Mijn bloed werd geprikt en urine werd gecheckt. Het was erg druk in het ziekenhuis en we zaten vrij lang te wachten. Nog steeds had ik om de paar minuten een soort van krampen. Rond 17:00 uur zei mijn man: “wedden dat we zo toch weer naar huis gestuurd worden, zul je wel weer zien bij ons“. We hadden nog de grootste lol en er leek inderdaad niet veel aan de hand. De krampen begonnen ook weer iets af te zakken.

Maar toen, rond 17:30 uur, voelde ik een rare borrel in m’n buik en ineens voelde ik het stromen. “Ehhh…. Rol“, (m’n man heet Roland en ik noem hem altijd Rol) “ik denk dat m’n vliezen gebroken zijn!“. “Ja“, zei hij, “druk dan op de knop zodat er iemand komt!“.  Een paar minuten later kwam er iemand en inderdaad, mijn vliezen zijn gebroken, het vruchtwater was helder en niks aan de hand. Ze keek gelijk even hoeveel ontsluiting ik op dat moment had en ik zat al op 5 centimeter! Ze gaf aan dat ik nog naar huis mag omdat mijn bloed en urine gewoon goed zijn en ik zo graag thuis wou bevallen, maar gelijk op dat moment begonnen de weeën. Dus ik gaf aan liever in het ziekenhuis te blijven. Ik ging liever niet meer met gebroken vliezen en weeën in de auto naar huis.

We werden naar een verloskamer gebracht en mijn eigen verloskundige werd gebeld. Hier ben ik super blij om, want haar had ik het liefst erbij! De verpleegkundige vertelde dat het misschien fijn was om even onder de douche te gaan. Mijn man haalde ondertussen alle spullen uit de auto, want nu ging het toch echt gebeuren! Ik stond onder de douche een beetje heen en weer te wiegen want mijn weeën worden nu toch wel sterker. Ik probeerde te zitten, nee niet fijn, ik probeerde te staan, nee ook niet fijn. Ik leunde een beetje tegen de wasbak, maar ook dit is niet fijn. De weeën worden ineens zo heftig! Er zat geen tijd meer tussen een wee.

Ondertussen was mijn man terug en ook de verloskundige. Ik gaf aan dat ik onder de douche vandaan wilde en dat ik een ruggenprik wilde, de pijn was zo heftig. Roland geeft aan dat ik voor de bevalling nadrukkelijk had gezegd dat ik absoluut geen ruggenprik wilde en dat hij mij moest tegenspreken als ik dit zou vragen tijdens de bevalling. Ook de verloskundige gaf dit meerdere malen aan, maar de pijn was zo heftig dat ik het gewoon wilde. Mijn rugweeën waren zo heftig en deze kon ik niet opvangen, daarnaast bleven ze gewoon achter elkaar komen. Echter de verloskundige zei dat de kans groot was dat de bevalling al in zo’n gevorderd stadium was, dat ik al te laat was voor een ruggenprik. Om 18:50 uur keek ze hoever mijn ontsluiting was en die zat al op 9 centimeter! Huh, wat? Hoe dan? In één uur en twintig minuten van 5 naar 9 centimeter! Ik moest het dus op eigen kracht doen. Achteraf ben ik trouwens heel blij dat ik geen ruggenprik meer kon krijgen, omdat ik het ook echt op eigen kracht wou doen.

SAM 4766

De verloskundige zei dat ik op m’n rechterzij moest gaan liggen voor die laatste centimeter. Maar ik wilde dit niet, het deed zoveel pijn op m’n zij! Maar goed, om mijn zoon eruit te krijgen, moest ik dit doen. Rond 20:00 uur kreeg ik eindelijk goede persweeën en echt zeg! Kunnen weeën nog meer pijn doen? Ik had enorm veel pijn in m’n rug. Ik denk dat ik tijdens de bevalling meerdere malen heb geroepen dat ik nooit meer kinderen wou. Nu denk ik hier natuurlijk allang weer anders over. Ik had ook het idee dat ik ontzettend druk was, maar ze zeiden dat ik echt zo rustig was en helemaal met de weeënstorm die ik had! Ik was zelfs nog bezig met hoe het met Roland ging en vroeg of hij niet had moeten eten…

Terug naar de persweeën, deze deden zoveel pijn dat ik op een gegeven moment dacht: “ik zeg gewoon niet dat ik een wee heb en rust even uit“. Ha, dat had de verloskundige natuurlijk door en die gaf aan dat het zo alleen maar langer zou duren. En dan opeens denk ik: “oh ja dat is ook zo! En dat moet niet, want nu wil ik mijn baby ontmoeten!“.  En dan om 21:14 uur, na meer dan een uur persen, is daar onze prachtige zoon Xemm! Hij wordt direct bij mij neergelegd en ik kan alleen nog maar kijken naar hoe mooi en geweldig hij is en alle pijn is vergeten. Ik heb een vrij snelle en goede bevalling gehad en kijk er fijn op terug. En nu genieten van die knappe Xemm!

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Chantal! Wat bijzonder dat je op de uitgerekende datum bent bevallen en zo fijn terugkijkt op je bevalling! 

Wil jij ook graag, net als Chantal, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com