Chantal deelde een aantal weken geleden al een bijzonder bevallingsverhaal: haar tweede kindje werd op de verjaardag van haar eerste kindje geboren. Ook wil zij graag de bevalling van haar eerste kindje met jullie delen: lees het heftige bevallingsverhaal van Chantal.
Het was de nacht van zaterdag op zondag, van 9 op 10 maart 2013. Ik was precies 39 weken zwanger. Ik wilde van begin af aan per sé in het ziekenhuis bevallen. Dit gaf mij een prettig gevoel. Ik ben iemand die houdt van zekerheid en controle en in het ziekenhuis heb je alles bij de hand. Het leek me vreselijk om halsoverkop toch naar het ziekenhuis te moeten als je thuis aan het bevallen bent. Helaas werd deze nachtmerrie werkelijkheid..
Rond half 1 ’s nachts ging ik naar de wc om te plassen. Ik verloor een propje bloed. ‘Hmm‘, dacht ik.. ‘Wat zou dit betekenen‘? Ik was 39 weken en dacht nog niet dat het zover zou zijn. Eenmaal weer in bed deed ik een poging tot slapen maar ik kreeg krampen. Oké… Zou dit het dan zijn? Ze keerden om de 8 à 10 minuten terug. Ik maakte mijn vriend, John, wakker om te vertellen dat ik krampen had en dat ik naar beneden ging. Hij kwam met me mee en terwijl ik al sneller krampen/weeën kreeg, keek hij een voetbalwedstrijd terug 
. Tussendoor een paar keer flink gespuugd en ik merkte dat mijn vliezen waren gebroken. Ik had me van te voren voorgenomen om niet meteen bij het eerste pijntje de verloskundige te bellen (waar ik later spijt van had) en uiteindelijk belde ik pas rond half 7, toen de weeën ongeveer elke minuut kwamen.
De verloskundige was er rond 7 uur en John had ondertussen alle spullen verzameld omdat we verwachtte dat we naar het ziekenhuis zouden gaan. De verloskundige bekeek hoeveel ontsluiting ik had en ze was even stil. ‘Heb jij niet het idee dat je moet poepen‘? Uhm, nee dat had ik niet.. Ze vertelde dat ik al volledige ontsluiting had en mocht persen. Wow! Dat had ik niet verwacht.. Aan de andere kant was ik blij want dit betekende dat het niet lang meer kon duren deze pijn!
Maar ja… Zouden we het ziekenhuis nog wel gaan halen? De verloskundige gaf ons de keuze. Wilden we nog naar het ziekenhuis of toch liever thuis blijven? Erg moeilijk deze keuze en iets waar we totaal niet op voorbereid waren. Ik besloot om thuis te blijven.. Ik zag mezelf niet met deze helse pijn nog naar het ziekenhuis gaan. De verloskundige vertelde dat ik er erg rustig onder bleef en dat ik zo goed bezig was. Dat het niet lang meer zou duren voor we onze kleine man in onze armen hadden.
De kraamzorg werd gebeld, ik stapte onder de douche om de persweeën op gang te laten komen en de verloskundige maakte het bed gereed. Eenmaal op bed kon ik alleen op mijn zij liggen, anders had ik teveel pijn aan mijn bekken. De persweeën kwamen al snel op gang en de kraamverzorgster was er ook opeens!
Wat een….. PIJN! Ik zat compleet in mijn eigen wereldje, bleef zo kalm mogelijk en probeerde te luisteren naar de verloskundige. Ruim een uur later was ik nog weinig opgeschoten en raakte ik uitgeput. Mijn persweeën waren niet sterk genoeg en mijn zoontje lag met zijn handje naast zijn hoofdje.. Krappe boel dus!
De verloskundige besloot dat het tijd was om toch naar het ziekenhuis te gaan, met ambulance, met sirene. No wayyy….. ‘Hoe ga ik dit volhouden???‘, dacht ik. Tranen rolde over mijn wangen, mijn nachtmerrie werd werkelijkheid. Dit was de reden waarom ik per sé naar het ziekenhuis wilde. Waarom ben ik niet meteen gegaan??
De ambulance was er in no time en met hulp van de ambulancebroeders moest ik al persend nog de trap af zien te lopen. Vervolgens moest ik natuurlijk op de brancard liggen, op mijn rug (!) en werd ik vastgemaakt. Wat een drama!! Dit gun je niemand, zo’n pijn en je niet kunnen bewegen of kunnen draaien om het wat comfortabeler te maken.
Vervolgens ging alles zo snel, we reden met loeiende sirenes naar het ziekenhuis en ik werd supersnel naar de afdeling gebracht. Eenmaal daar werd het overgenomen door de gynaecoloog. Ik deed nog een paar pogingen om te persen maar het wilde echt niet. Ik zou een knip krijgen. Ik dacht; prima, kom maar op! Verlos me van deze pijn! Ook de vacuümpomp lag klaar. Toen de knip werd gezet, waar ik niks van voelde, werd ons zoontje geboren met de eerstvolgende wee!
Daar was Tygo! Een lief, klein, mooi hoopje mens die meteen mama onder plaste en poepte. Wat maakt het ook uit! Ik was zo blij dat hij er was! Natuurlijk was het nog even wachten op de placenta en daarna ben ik nog een uur lang gehecht. Geen pretje vond ik dat. Helaas is de wond ook niet mooi gaan genezen en heb ik er nog zeer lang last van gehad.
Hoe mooi de bevalling thuis had kunnen zijn, helaas was dit in mijn geval niet zo. Bovenal was (en ben) ik reuze trots en blij met ons kleine mannetje en dat deed me alles gauw vergeten!
Bedankt dat je beide bevallingsverhalen met ons wilde delen, Chantal! Wat vervelend dat jouw bevalling helemaal anders liep dan je graag wilde, maar fijn om te lezen dat het uiteindelijk goed is gekomen.
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de comments of stuur een bericht via Facebook / Instagram / Twitter!
Geef een reactie