Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Als de bevalling van Cassandra begint, gaat het allemaal ontzettend vlot. Totdat blijkt dat de baby een sterrenkijker is… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Cassandra.

Om 02:00 uur ’s nachts werd ik wakker met buikpijn. Omdat ik dacht dat het mijn darmen waren, ging ik naar het toilet en daarna weer terug naar bed. Echter bleef ik om de 5 minuten pijn houden en omdat ik mijn draai niet kon vinden, ging ik naar beneden. Ook omdat mijn vriend er om 05:00 uur weer uit moest om te werken en ik hem anders misschien wakker zou maken. Eenmaal beneden bleef de pijn aanhouden en liggend kon ik dit niet goed opvangen. Dit waren geen voorweeën, dit waren duidelijk echte weeën! Om er niet teveel mee bezig te zijn zocht ik afleiding in het opruimen en schoonmaken van de keuken.

Rond 04:30 uur ging ik naar boven om mijn vriend wakker te maken en te vertellen dat de weeën waren begonnen. Toch vond ik dat mijn vriend nog wel naar zijn werk toe kon, omdat dit best nog een tijdje kon duren en hij kon toch niet veel voor mij doen. Maar een half uurtje later kwamen de weeën om de drie minuten en besloten we dat hij toch maar beter thuis kon blijven. Mijn vriend belde naar het werk, maar er nam niemand op. Hij moest dus toch even die kant op om de zaak te openen, maar daarna zou hij meteen naar huis komen. Ik had een vriendin geappt en zij was van mening dat ik nu toch echt wel naar het ziekenhuis moest. Ik wilde echter nog even wachten want thuis kon ik doen wat ik wilde. In het ziekenhuis zou de tijd vast heel langzaam gaan.

Ik controleerde de ziekenhuistas, sprong nog even onder de douche en friste me lekker op. Ik wilde me nog even opmaken en mijn haren stijlen. Een beetje mascara opdoen ging nog, de haren stijlen niet meer want de weeën kwamen om de 2 minuten. Daarom belde ik het ziekenhuis en ik kreeg te horen dat ik gelijk moest komen. Ik mocht door complicaties tijdens de zwangerschap niet meer thuis bevallen. Gelukkig was mijn vriend een paar minuten na het telefoontje ook thuis en konden we gaan. Spannend! Nu ging het waarschijnlijk toch echt geberen: geen loos alarm!

Omdat ik in de auto niet in de juiste houding kon zitten om de weeën op te vangen, vond ik de rit naar het ziekenhuis wat minder fijn. Rond 06:15 uur kwamen we in het ziekenhuis aan en werd ik aan de CTG gelegd. Na een uurtje zou de verloskundige komen kijken hoe het ervoor stond. Inmiddels had ik echt flinke weeën, dus dat uur duurde ontzettend lang! Ik kon ze alleen zittend wegzuchten, liggend kon ik de weeën niet hebben. Jammer alleen dat door het zitten de CTG op mijn buik voor geen meter werkte. Gelukkig kwam na een uur de verloskundige om te checken hoeveel ontsluiting ik had. Ze vroeg aan ons wat we dachten. Zelf dacht ik nog geen ontsluiting te hebben. Ik hoorde namelijk van te voren dat een eerste bevalling vaak lang duurt. Mijn vriend dacht dat het zo’n 3 centimeter zou zijn. Ik bleek al op 6 centimeter te zitten, woehoe! Dat schoot lekker op! De verloskundige prikte mijn vliezen door en vertelde dat de weeën nu sterker zouden worden. Wel had de baby in het vruchtwater gepoept, dus mocht de bevalling niet te lang duren.

Vervolgens moest ik naar een andere kamer omdat ze deze kamer nodig hadden voor iemand anders. Daar kreeg ik een pompje met pijnstilling om de scherpe randjes van de pijn te halen. Toen de verloskundige nog een keer ging voelen, bleek ik volledige ontsluiting te hebben, maar de baby lag nog niet voldoende ingedaald dus mocht ik nog niet persen. Tussendoor moest ik een paar keer persen en tegelijkertijd voelde de verloskundige mee of de baby al verder ingedaald was. Omdat het niet snel genoeg ging, werden er weeënopwekkers aangesloten. Nadat ik deze kreeg, werden de weeën zo sterk en kwamen ze zo snel achter elkaar, dat er geen pauze meer tussen zat. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest! Dit bedoelen mensen dus met een weeënstorm… De verloskundige besloot de weeënopwekkers weer te stoppen…

De baby was nog steeds niet helemaal ingedaald en bleek ook een sterrenkijker te zijn: ze lag met de neus omhoog in plaats van omlaag. Ik moest dus hard aan het werk om je eruit te krijgen. Ik was al een half uur aan het persen toen de hartslag van de kleine ineens heel laag werd. Er kwamen meerdere verpleegkundigen en een arts de kamer in en ik moest stoppen met persen om de baby rust te geven. Omdat ik zo hard moest persen, kreeg de baby een flinke optater zeiden ze. Ik kreeg een zuurstofmasker op zodat ze zich weer wat lekkerder zou voelen en ook prikten ze in het hoofdje om wat bloed af te nemen, maar dit leek niet te lukken. Ondertussen was iedereen met elkaar in overleg op fluistertoon, dat stelde mij helemaal niet gerust! Ik was inmiddels doodop van het persen en had eigenlijk een keizersnede moeten ondergaan, maar er werd gezegd dat ze ervan overtuigd waren dat ik dit wel kon: we waren immers al zo ver! Ik moest nog een paar keer flink persen en anders zouden ze me helpen met de vacuümpomp. Dit herhaalden ze een paar keer, evenals dat ze het hoofdje al konden zien. Ik werd daar een beetje boos van, want dat zeiden ze elke keer en ik kon echt niet meer. Als het na de volgende poging niet lukte, dan zou ze helpen met de vacuümpomp. Ondertussen was ik al verdoofd en ingeknipt.

Ook deze poging lukte niet en dus gingen ze helpen met de vacuümpomp. Dit was maar één keer nodig en toen kwam ons meisje om 12:53 uur ter wereld! Wat een opluchting! Alle pijn was gelijk weg toen je op mijn buik werd gelegd. Ik was nog zo in shock van alles dat ik even niet goed wist wat ik moest doen. De nageboorte kwam kort erna en daarna kon ik gehecht worden, gelukkig kon dit ondanks de schade gewoon op de verloskamer. Wat een opluchting! “Eind van de middag lekker naar huis!“, dacht ik, maar daar dachten de artsen anders over. Vanwege de pittige bevalling moesten we een nachtje blijven en ook omdat ons meisje met de vacuümpomp was gehaald en een flinke optater had gehad. Na het hechten mocht ik gaan douchen, oh wat was dat fijn! Na het douchen werden we van de verloskamer naar de kraamafdeling gebracht. Hier moesten we een nachtje blijven. Helaas mocht mijn vriend niet blijven slapen en moest hij dus ’s avonds naar huis. Vreselijk vond ik dat, ook omdat de kleine veel huilde en gilde. Ze had vruchtwater ingeslikt en was hier erg ziek van. Toen ik even naar het toilet ging en terugkwam, was de baby ineens weg. De verpleegkundige had haar meegenomen om te overleggen met de kinderarts en de zorg over te dragen aan de nachtdienst. Vreselijk! Gelukkig kwam de verpleegkundige haar na een kwartiertje weer terugbrengen, we moesten maar gaan slapen zei ze. In het ziekenhuisbedje bleef ze huilen, dus heb ik haar daar uitgehaald en bij mij gelegd. De hele nacht heeft ze op mijn borst gelegen, heerlijk! Wat ben ik trots op ons kleine meisje en wat hou ik veel van haar!

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Cassandra! Wat een pittige bevalling, maar goed om te lezen dat je het na de bevalling al snel verbeten bent :)

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com