Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Als Carolien 40+3 weken zwanger is, wordt ze gestript door de verloskundige. Ook al zit de navelstreng om het nekje van de baby en staat ze met gebroken vliezen boven aan de dijk naast de auto, ze kijkt terug op een mooie geboorte. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Carolien.

Mijn zwangerschap verliep volgens het boekje. In het begin van de zwangerschap was ik behoorlijk misselijk, maar na 16 weken was dat gelukkig over. Onze kleine man deed het ook prima en liep tijdens de controles een week voor op zijn ontwikkeling. Ik wilde graag in het ziekenhuis bevallen, omdat het mij een beter gevoel gaf dan een thuisbevalling.

Met 34 weken zwangerschap ging ik met verlof. Ik werk in de zorg, dus de laatste weken waren best pittig. Na 37 weken had ik het wel gezien met mijn zwangerschap. Ik kon niet veel meer doen en we waren erg nieuwsgierig naar de kleine man. Mijn man had rond de uitgerekende datum ook drie weken vakantie dus we hoopten dat de kleine zich in het begin van zijn vakantie zou aandienen.

In week 40 van mijn zwangerschap had ik wel af en toe last van mijn buik, maar het zette elke keer niet door. We hadden met 40+3 weken een controle bij de verloskundige en ze stelde voor om me te strippen. Het strippen viel me alles mee, prettig was het niet maar het deed geen pijn. Toen we wegreden bij de verloskundige voelde ik gelijk al kleine krampjes, maar ’s avonds thuis op de bank had ik nergens meer last van. Ik had de moed eigenlijk al een beetje opgegeven.

’s Morgens vroeg rond 05:00 uur werd ik wakker met ongesteldheidskrampjes die al snel om de 5 minuten kwamen. Ik moest naar het toilet dus ik ging naar beneden. Toen ik op het toilet zat verloor ik steeds wat, mijn gevoel zei dat het vruchtwater was. Ondertussen kwamen de krampen steeds iets sneller achter elkaar en op het toilet zitten voelde toen erg prettig om het op te vangen. Na een uur op de toilet gezeten te hebben voelde het niet meer zo prettig. Ik had het ook koud gekregen dus ik ging weer naar bed. Ik maakte mijn man wakker en zei dat ik af en toe krampjes had en dat ik het idee had dat het begonnen was.

Om 09:30 uur belden we de verloskundige en toen ze kwam zat ik op 3 centimeter ontsluiting. Ze zou na haar ochtendvisite weer langskomen. De verloskundige gaf als advies om lekker onder de douche te stappen of in bad te gaan liggen. Ik ging dus lekker onder de douche, wat heel fijn was om de weeën op te vangen. Op een gegeven moment werd het onder de douche ook niet meer fijn, omdat mijn buik heel zwaar aanvoelde. Ik ging lekker in bad liggen wat lekker warm was en waar mijn buik ook niet meer zo zwaar aanvoelde. Tijdens elke wee hield ik de handen van mijn man vast. Dat was heel erg fijn om te knijpen in zijn handen om je kracht kwijt te kunnen. Toen de weeën voor mijn gevoel zo heftig waren zei ik tegen mijn man dat hij de verloskundige maar weer moest bellen.

De verloskundige was er rond 12:30 uur en op dat moment zat ik op 5 centimeter ontsluiting. Ze vroeg of we al naar het ziekenhuis toe wilden of dat ze over 2 uur weer terug zou komen. Ik wilde graag al naar het ziekenhuis toe. Wij wonen beneden aan een dijk en we moeten de dijk oplopen om naar de auto toe te gaan. Mijn man had zijn auto recht voor ons steegje neergezet, zodat ik niet de weg op hoefde te gaan. De weeën kwam om de 3 minuten en soms ook om de halve minuut. Ik wachtte op een wee en toen die over was ging ik richting de auto. Ik zag er niet uit: mijn haar in een rare knot, teenslippers aan en een winterjas. Ik liep de dijk naar boven en net voordat ik de auto in wilde stappen, braken mijn vliezen pas echt. Mijn man was met me mee naar boven gelopen en die stuurde ik weer terug om een celstofmatje te halen voor op de autostoel. Daar stond ik dan: half voorover geleund tegen de auto aan, met vliezen die net gebroken waren én een wee die weer kwam.

Aangekomen in het ziekenhuis bij de spoedeisende hulp haalde mijn man een rolstoel (de verloskundige was achter ons aangereden). Midden in de centrale hal van het ziekenhuis kreeg ik een wee. Ik hoorde de verloskundige nog zeggen dat ik me niks van alles moest aantrekken en gewoon mijn ding moest doen.
Aangekomen in de verloskamer kwamen de weeën nog steeds om de 3 minuten en af en toen om de halve minuut. Voor mijn gevoel werden ze steeds sterker en ik kon soms bijna niet op adem komen omdat er soms maar een halve minuut tussen zat. Ik vroeg aan de verloskundige of ik misschien pijnstilling kon krijgen. Dit was rond 14:00 uur. De verloskundige checkte de ontsluiting en ik beek op 7 centimeter te zitten. De verloskundige gaf aan dat als ze pijnstilling zou toedienen, de bevalling minimaal nog 4 uur zou moeten duren en ze dacht dat het niet zo lang meer duurde. Dat gaf mij weer kracht: te weten dat het bijna voorbij was.

Eindelijk mocht ik om 15:00 uur mee gaan persen. Na 23 minuten persen is onze prachtige zoon Jayden om 15:23 uur geboren. Hij woog 3920 gram en was 55 centimeter. Hij werd meteen op mijn borst gelegd, wat een heel bijzonder moment was. Eindelijk was onze knappe zoon daar! Ik kijk terug op een hele fijne en vlotte bevalling met weinig complicaties. De navelstreng zat om het hoofdje van Jayden, alleen omdat het een lange navelstreng was, kon de verloskundige het goed van zijn hoofdje afhalen. Ook heb ik gelukkig maar heel weinig bloed verloren. Zonder mijn man had ik het niet gekund! Het was heel fijn dat hij mij aanmoedigde en dat ik zijn handen mocht fijnknijpen ;)

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Carolien! Wat fijn dat je zo mooi kunt terugkijken op deze voorspoedige bevalling.

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com