Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Anniek verteld over de bevalling van haar eerste kindje. Door haar hoge bloeddruk was de zwangerschap al in een vroeg stadium erg spannend en onzeker. Lees het bijzonder verhaal van Anniek.
In verband met mijn hoge bloeddruk werd ons met 12 weken zwangerschap verteld dat het een vroeggeboorte zou zijn. Dat we de 37 weken grens hadden gehaald was dus een hele prestatie, maar wat voelde ik me naar. Mijn bloeddruk ging ondanks bloeddrukverlagende medicatie van hot naar her, ik mocht inmiddels thuis mijn bloeddruk opmeten om er een beetje grip op te krijgen.
Toen ik met 38 weken en 5 dagen midden in de nacht wakker werd met een bloeddruk van 160/110 belde ik de verloskundige, die me afwimpelde en niets deed met het feit dat hij veel te hoog was. Ik maakte me zorgen, heb niet meer geslapen en belde de volgende ochtend terug. De verloskundige die toen dienst had snapte mijn zorgen en vroeg me die middag langs te komen. Daar werd ik aan een ctg gehangen, mijn bloeddruk was nog steeds veel te hoog en inmiddels had ik zwangerschapsvergiftiging. Ik mocht dus niet meer naar huis en ‘s avonds hebben ze me gestript. Ik had al een centimeter ontsluiting dus een ballonnetje wat gelukkig niet nodig.
Ik moest wel echt proberen te slapen, omdat ik inmiddels bijna 24 uur wakker was en mijn krachten nodig had voor de bevalling. Dat lukte gelukkig, en de volgende ochtend om half 7 werd ik redelijk uitgerust wakker.
Om half 8 werden mijn vliezen gebroken en kreeg ik weeënopwekkers, die gelijk werkten. Ik had me op zich goed ingelezen en voorbereid op de bevalling. Ik wist zeker dat ik geen ruggenprik wilde, er werd niet met een naald in mijn rug geprikt! Maar na 3 uur weeën wegpuffen kon ik me niet meer ontspannen en hield ik dus onbewust de ontsluiting tegen, ik had pas 2 centimeter.. Om 11 uur kwam de verloskundige binnen, die me vertelde dat als ik het einde van mijn bevalling zelf mee wilde maken ik toch echt een ruggenprik moest overwegen. Ik stemde in en werd direct naar beneden gereden. Ik kreeg instructies over het plaatsen van de ruggenprik, dat hij tijdens een wee zou worden gezet en ik doodstil moest blijven zitten. Ik verklaarde die mensen daar voor gek, dat kan toch niet! Ik was echt zo bang, maar Sander heeft me zo goed ondersteund en getroost dat die ruggenprik er binnen no time in zat. Elke wee die volgde werd zachter van pijn, tot ik ze niet meer voelde. Het was donderdag 30 juli 2015, bloedheet, dus ik kreeg van de OK assistent een lekker waterijsje en mocht weer naar boven. Ik riep nog naar die man die mijn ruggenprik zette dat ik hem wel kon zoenen, en ik kon eindelijk weer een beetje lachen. Eindelijk kon ik ontspannen en toen de verloskundige na een uur weer kwam kijken en zei dat mijn weeën lekker gingen. Ik vroeg haar ‘welke weeën?’ ik voelde echt helemaal niets meer! Ze schroefde de opwekkers wat op en liet ons weer even met rust. Ik had inmiddels al 4 centimeter ontsluiting, dus ze zou 2 uur later weer terug komen.
Na 2 uur spelletjes spelen, Sander wegsturen voor een snickers waar ik ineens geen zin meer in had toen hij terug kwam en even bellen met mijn moeder kwam de verloskundige terug. Opeens zei ze dat ik volledige ontsluiting had, en waarschijnlijk zelfs al aan het persen was geweest want het hoofdje was al zichtbaar. Natuurlijk presteer ik het om precies tijdens de dienstwissel in deze situatie te belanden, dus moest ik nog wachten ook tot de nieuwe verloskundige geïnstalleerd was. Ze hadden de ruggenprik gehalveerd, zodat ik zelf zou voelen waar ik heen moest persen en de pijn kwam dus ook langzaam terug.
Toen de nieuwe verloskundige binnenkwam, zag ik dat het dezelfde was als die me de avond van te voren opgenomen had. Zij sprak toen met een zachte G, wat mij onmiddellijk opviel omdat ik zelf ook een zachte G heb (ik ben Brabantse van oorsprong). Ik woon nu midden in ‘t Gooi, dus een zachte G valt hier wel op. Daar hadden we een leuk gesprek over, dus toen zij mijn bevalling kwam begeleiden was ik blij! Ik kon nog net ‘Brabant!’ roepen toen ze binnen kwam, voor ik weer een wee opving. Ze vroeg me om mijn benen vast te houden, zodat ik meer kracht kon zetten. Ik greep naar mijn benen maar had daar nog steeds geen gevoel in, dus ik vroeg de assistente of dit mijn benen waren die ik vast had. Ze bevestigde dit gelukkig.
Om 15.30 mocht ik bewust beginnen met persen en bij elke pers hoorde we de piepjes en alarmen van de babymonitor afgaan. Ik had van te voren afgesproken dat als de verloskundige het nodig vond om me in te moeten knippen, ze dit gewoon moest doen, ik wilde het niet weten omdat ik dan in paniek zou raken. Precies toen ik uit een perswee kwam en mijn ogen opende keek ik recht op de verloskundige met echt een mega naald! Ik vroeg haar wat ze aan het doen was, en ze vertelde dat dit een verdoving zou zijn. Later vertelde Sander dat ze achter haar rug ook nog een mega schaar had, maar die had ik zelf gelukkig niet gezien. Omdat de baby het echt niet meer prettig had en er zo snel mogelijk uit moest werd er bij de volgende wee die verdoving ingespoten, en weer en volgende werd er een kleine knip gezet en moest ik zuchten in plaats van persen. Ineens was daar onze dochter Vera, om 15.48. Volgens Sander begon ze gelijk een beetje te jammeren toen ze op mijn borst werd gelegd, zelf kan ik me dat moment niet echt meer herinneren.
De momenten daarna leken voor mij seconden te duren, maar het zouden ook zomaar een minuten kunnen zijn geweest. Ik kan me nog wel herinneren dat ik zei ‘ik wil mijn moeder bellen!’ en dat de verloskundige me tot rust maande en zei dat ik dat straks kon doen als alles rustig was en ik gehecht was. Noem het telepathie, maar toen ze me aan het hechten waren belde mijn moeder naar Sander om te zeggen dat ze alvast naar Bussum was gekomen, zodat ze in de buurt zou zijn. Ze vroeg hoe het ging en Sander antwoordde alleen maar ‘gaat goed!’ ‘wil je Anniek anders even hebben?’ en gaf de telefoon aan mij. Ik kon alleen nog maar roepen: ‘Mam! Ze is er al!’ en toen was ze stil. 3 seconden later hoorde ik haar gillen, net als mijn schoonmoeder die bij haar was. Ze zijn om 18 uur langs gekomen en brachten een broodje filet americain mee, wat kent ze me toch goed! We moesten 2 dagen in het ziekenhuis blijven omdat ik zwangerschapsvergiftiging had, maar alle tests en uitslagen waren goed, dus mochten we op zaterdagochtend lekker naar huis!
Bedankt dat je jou bevallingsverhaal met ons wilde delen, Anniek!
Eerder vertelden ik, Marieke en Rosanna over onze ervaring.
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de reacties of stuur een bericht via Facebook / Instagram / Twitter!
Geef een reactie