Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Annelies is 35 weken zwanger van haar derde kindje, als na een echo blijkt dat de kleine een groeiachterstand heeft. Een spannende periode volgt. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Annelies.
YEAH! We zijn zwanger! De zwangerschap verliep goed. Ik had amper last van misselijkheid, eigenlijk had ik nergens last van. Nou ja, alleen van vet eten dan. Shoarma was vanaf de tweede maand geen succes meer, het klaarmaken ging nog maar de gedachte dat ik dat op zou moeten eten, deed me kokhalzen. Met 33 weken ging ik alleen naar de verloskundigenpraktijk voor een doodgewone controle van gewicht, bloeddruk en ons ukkie. Op de tafel begon de verloskundige met voelen en kwam tot de ontdekking dat ons meisje in een stuit was gaan liggen. Omdat ze een beetje twijfelde wilde ze even gauw een echo maken. Met 35 weken moest ik terug komen en gingen we kijken of ze inmiddels gedraaid zou zijn. Helaas, week 35 brak aan en ukkie lag nog steeds in een stuit. Er werd een echo gemaakt om het hoofdje, buikje en de beentjes te meten. De echoscopiste van de praktijk maakte de echo en vertrouwde het niet helemaal omdat ze erg weinig vruchtwater zag. Ook was ons meisje nogal klein, vooral haar buik. Ze wilde een ‘spoedafspraak‘ (binnen 36 uur) in het ziekenhuis om het te laten controleren. Meteen werd er over en weer gebeld om voor de volgende dag een afspraak in te plannen.
De volgende ochtend, jongens naar school, mijn man ik op van de zenuwen naar het ziekenhuis. We waren natuurlijk veel te vroeg in het ziekenhuis. Toen we eindelijk naar binnen mochten, werd ik nagekeken door een assistent gynaecoloog die ons vertelde dat ze het noodzakelijk vond om door de gynaecoloog gezien te worden en een uitgebreide echo te maken om ook de bloedstromen te bekijken en alles nog eens na te meten. Wij weer de wachtkamer in, nog zenuwachtiger dan toen we binnen kwamen. Zwanger worden op zich was al bijzonder, eerst een hersteloperatie gevolgd door een jaar proberen. Ik ben toen van top tot teen onderzocht, geen zaadkwaliteit, wel kwaliteit, een jaar in de malle medische molen mee draaien, hormonen spuiten. Bij IUI poging twee dan toch zwanger.
We kwamen bij de gynaecoloog in de kamer en nadat hij ukkie uitgebreid onderzocht had, zaten we aan de tafel. Heel kort door de bocht werd ons letterlijk gezegd dat hij een vruchtwaterpunctie wilde doen want hij achtte de kans groot dat het helemaal niet goed was met ons ukkie. Hij vermoedde Trisomie 13, 18, 21 of een combinatie daarvan De kans bestond dat door die punctie de bevalling op gang kwam, maar met 35 weken durfde hij die gok wel te nemen. We konden even de wachtkamer in gaan en na een half uurtje mochten we terug komen om hem te laten weten of we dit gingen doen of niet. “Was dit dan de straf van een makkelijke zwangerschap die goed te doen was?“, schoot er door mijn hoofd. Al snel waren we eruit en gingen voor de punctie… Liever een week in angst dan tot aan de bevalling. En mocht er iets uitkomen, dan hadden we misschien nog wat tijd om het te laten bezinken en om dingen te regelen, al waren het maar extra kinderartsen bij de bevalling. Verbijsterd over de makkelijke manier waarop de gynaecoloog dit allemaal zei, hebben we na dat half uur de gynaecoloog verteld dat we voor de punctie gingen. Daarop volgend moesten we een CTG laten maken om te kijken hoe de hartslag van ukkie was, dus naar een andere afdeling en daar de wachtkamer in. Een half uur aan de CTG en weer terug naar de afdeling gynaecologie om al dan niet groen licht te krijgen voor de punctie. Natuurlijk eerst weer wachten, maar de punctie kon doorgaan.
De punctie werd gedaan door een andere gynaecoloog. Hij moest wel drie keer prikken omdat ukkie de eerste keer haar beentje ervoor gooide, de tweede keer leek de plek toch niet zo geschikt, drie keer was scheepsrecht. Bij mij en mijn man hebben ze toen ook bloed afgenomen voor een uitgebreid DNA/erfelijkheids- onderzoek. Na de punctie moesten we weer wachten tot er een kamertje vrij was voor een CTG. Nu om te kijken hoe onze ukkie op de punctie reageerde. Het was inmiddels al 16:15 uur. Ze zijn toen van het lab tijdens de CTG komen bloedprikken, omdat het lab dicht zou zijn op het moment dat ik van CTG af mocht. Toen ik de CTG achter de rug had, konden we weer terug naar de afdeling gynaecologie om deze te bespreken. Daarna wachten op een gesprek met de klinisch geneticus (erfelijkheidsarts). Ze stelde allerlei vragen over erfelijke ziektes binnen onze families en legde uit hoe alles in zijn werk ging. Niet dat er op dat moment nog veel bij ons binnen kwam.
Om 18:30 uur stapten we de deuren van het ziekenhuis uit. Aan het eind van die week kwam dan eindelijk het telefoontje van de gynaecoloog, er was helemaal niks mis met ukkie, ze was ‘gewoon’ alleen een beetje klein. Ik heb nog wel even gevraagd of het echt een meisje was, ze hadden immers haar DNA ook bekeken: ja, het was echt een meisje. In week 37, op 24 november, moesten we terug komen voor controle en om dingen voor de bevalling door te nemen. Besloten werd dat een natuurlijke bevalling er niet in zat omdat ze nog steeds in stuit lag en doordat ze zo klein was zou ukkie het misschien erg moeilijk krijgen tijdens de bevalling. We bespraken dat ons meisje op 2 december gehaald zou worden met 38.2. Daarna konden we van de gynaecoloog door naar de OK planning en anesthesist. Die avond hebben we allerlei dingen geregeld voor de twee oudste kinderen. Daarnaast even genieten van het beweeglijke meisje in mijn buik en wat tassen klaar gezet. Rustig, gelukkig, maar ook gespannen op een positieve manier gingen we naar bed.
Vrijdagochtend 25 november 2016 werd ik om 05:00 uur wakker, cliché denkend dat ik in bed had geplast. Ik ging eruit, naar de wc en toen toch maar terug om mijn man wakker te maken. Even gezeten en bedacht hoe en wat we gingen doen. Het ziekenhuis gebeld met de vraag hoe het nu zou gaan , aangezien ik een week later op de OK lijst stond. We hoefden ons niet te haasten maar moesten wel zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen. Gelukkig waren de jongens al 15 jaar en 10 jaar en kunnen ze zich redden als ze alleen zijn in de ochtend. Mijn mang ging naar boven om hen wakker te maken en te vertellen dat we naar het ziekenhuis gingen omdat de vliezen gebroken waren. De jongens hadden beiden zoiets van: “oké, mogen we nu weer slapen?”. Op dat moment had ik nog een geen weeën, maar dat veranderde in de auto. Na een ritje van twintig minuten kwamen we rond 06:00 uur bij het ziekenhuis aan. Hier kwam ik op een verloskamer te liggen en werden er allerlei controles gedaan. Al snel werd ons verteld dat ukkie vandaag geboren werd door middel van een keizersnee, maar hoe laat ik naar de OK zou gaan was niet duidelijk. Om 07:00 uur heeft mijn man de jongens gebeld om hun te vertellen dat ukkie die dag geboren zou worden en dat hij oma al gebeld had en dat ze die ochtend naar ons huis zou komen. De jongste vroeg nog gauw naar wat ik gebroken had, hij dacht dat ik mijn been of arm gebroken had… Dat van de gebroken vliezen had hij dus niet helemaal begrepen.
Het lange wachten was begonnen, tussen de weeën door hadden we de grootste lol en voerden we hele gesprekken met ukkie. Vooral dat ze toen al een eigen wil had en zelf haar geboortedag gekozen had. Mijn man kreeg een ontbijtje en koffie, terwijl ik nog steeds weeën lag weg te puffen. Rond 10:00 uur kwam de zuster mijn kamer in, terwijl mijn man net even weg was om de auto weg te zetten. Ze ging me direct klaar maken voor de OK. Kleren uit, jasje aan, infuus erin en een katheter. Toen we net richting de OK wilden gaan, kwam mijn man terug, gelukkig net op tijd. Kon hij mooi het kleine bedje voor ukkie mee nemen. Voordat je de OK op gaat komen nog een stuk of vijf mensen zich voorstellen, vragen naar je naam en geboortedatum en vragen of je pijn hebt… Euhm nou pijn valt nog mee, maar ik praat even tussen het wegpuffen door als je het niet erg vindt… Sommigen snapten dat volgens mij niet helemaal. De ruggenprik is me echt 100% mee gevallen, ik vond het eigenlijk wel een gek en lekker gevoel: dat je voelt dat je gevoel weg trekt, dat je bedenkt dat je je tenen beweegt maar dat je niets voelt. Tussen de weeën door even over huppen van het ene bed naar het operatietafel en toen kwam mijn man ook de OK in met z’n smurfenpak aan. Via een scherm konden we mee kijken naar wat ze deden, Ik heb zelf regelmatig gekeken, maar echt veel zien doe je niet. Met 37 weken en 2 dagen zwangerschap om 10:51 uur was daar dan eindelijk ons mooie meisje, Fabienne Pouline! Gemeten hebben ze haar niet omdat ze in stuit lag, maar ze woog 2230 gram. Nadat ze even bij mama had gelegen werd ze door papa mee genomen om haar helemaal na te kijken. Ik moest nog even blijven liggen, maar werd al vrij snel weer van de OK af gereden naar de uitslaapkamer. Daar kwamen papa en Fabienne ook aan. Omdat ze niet goed op temperatuur kon blijven heeft ze daarna 3 á 4 uur bij mij op m’n borst gelegen. Opa was inmiddels al in het ziekenhuis aangekomen en later die dag kregen we wat bezoek, ook de twee grote broers natuurlijk. Wat waren ze trots! Papa mocht gelukkig in het ziekenhuis blijven slapen. Zaterdag was ik voor het eerst even het bed uit, wat heerlijk! En zo kon ik zelf ook haar luier verschonen. Ik had zelf bijna geen pijn of last van m’n wond en ook deed Fabienne het super dus mochten we zondagochtend al naar huis. Haar aankleden was nog wel even een dingetje, alles was toch wel te groot. Haar (eigenlijk heel lelijke, maar warme) pinguïntrui kwam tot over haar knieën.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Annelies! Wat een heftige laatste weken van de zwangerschap hebben jullie gehad. En dan liep het op het eind nog allemaal anders dan verwacht! Fijn om te lezen dat jullie meisje het helemaal goed maakt!
Wil jij ook graag, net als Annelies, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie