Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Vanwege zwangerschapsdiabetes wordt Anne* met 37 weken ingeleid. Het kindje is groot en tijdens de bevalling lijkt het erop dat Anne* het niet zonder hulp gaat redden. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Anne*.
Na jaren van pilgebruik was ik eindelijk gestopt en na negen maanden was ik zwanger van ons eerste kindje. Die maanden waren voor mij al redelijk lastig aangezien ik ruim vijftien jaar aan de pil had gezeten en daar hevige afkickverschijnselen van had. Zo was ik iedere morgen misselijk en dan dus niet zwanger. Ik had mijn cyclus erg regelmatig (precies 28 dagen) dus toen het echt zover was, wist ik dat direct. Mijn man zei echter altijd, na één week overtijd doen we pas een test. Helaas voor hem had ik na drie dagen zo’n sterk gevoel en heb ik ook de test gedaan met gelukkig een positief bericht!
In november konden we eindelijk iedereen vertellen dat we zwanger waren en ons kindje in juni verwachtten. Ik was in de eerste achttien weken erg misselijk en moe. Dit was pittig in combinatie met mijn werk, aangezien ik nog fulltime werkte. Daar bovenop kwam dat ik weinig tot geen eetlust had, aangezien alles me tegenstond en ik daardoor weer misselijk werd (meestal de gehele dag).
De weken daarna gingen mij redelijk goed af, wel was ik af en toe duizelig. Dit had ik ook aangegeven bij de verloskundige met daarbij vermeld dat mijn zus in haar zwangerschappen zwangerschapsdiabetes had. En met de vraag of ik dat wellicht ook zou kunnen hebben. Ook groeide ik al snel, waardoor mijn moeder zich vanaf een week of twaalf afvroeg of er wel echt maar één kindje in mijn buik zat en geen tweeling zoals bij mijn zus de eerste zwangerschap. Mijn buik groeide namelijk erg hard. Ze stelde mij gerust dat dit niet van toepassing was. Helaas bleven de klachten aanhouden maar ik werd telkens gerust gesteld.
Met 32 weken kreeg ik te horen dat we een extra groeiecho moesten laten doen aangezien ons kindje erg groot leek. Dit gebeurde een week later en de dag erna mocht ik direct een suikertest doen omdat het kindje toch wel te groot was op de echo. Wat ik al verwachtte, de uitslag was negatief, ik had suiker. De weken erna waren gevuld met controles bij ziekenhuis en diëtiste. Helaas naar mijn idee zaten hier wel telkens veel dagen of zelfs een week tussen en zo kwamen we wel erg gauw richting die 40 weken. Ik kon daarom ook niet veel meer veranderen aan mijn eetpatroon en ons kindje bleef maar groeien.
Met 37 weken had ik controle. Ik had al een beetje het vermoeden dat ze zouden voorstellen om ons kindje die week erna te gaan halen. Dit bleek ook zo te zijn en we moesten ons maandagmorgen om 08:00 uur melden in het ziekenhuis. De pillen moest ik oraal nemen en nu was het wachten of er iets ging gebeuren. Om 12:00 uur kreeg ik weer twee pillen. Rond 14:30 uur begonnen mijn weeën toch wel iets te komen. Toch zei ik tegen mijn man dat hij maar naar huis moest gaan, zodat hij een goede nacht kon maken. Morgen zou het wel pittiger worden. Rond 20:00 uur heb ik hem echter weer opgebeld dat hij terug moest komen. De weeën waren heftiger geworden en moeilijk op te vangen in mijn eentje. Rond 00:00 uur heb ik een spuit in mijn been gekregen zodat ik toch nog een beetje kon slapen. Rond 03:00 uur was ik alweer klaarwakker van de pijn dus en ging ik onder de douche terwijl mijn man nog lekker lag te slapen.
Om 08:00 uur kwamen de dokters kijken hoever ik was, 2 centimeter ontsluiting. Dat schoot niet echt op dus kreeg ik de pillen vaginaal. Daarna werden de weeën nog heftiger. Dit ging de gehele dag zo door. Ik had rug, been, billen en buik weeën. Helaas alle 4. Wat was dit zwaar! Mijn man bleef maar bezig met masseren want de weeën kwamen iedere 2 minuten. ’s Avonds om 20:30 uur werd er weer gekeken hoever ik was omdat mijn energie aardig op begon te raken. Ik had nog steeds 2 centimeter ontsluiting. Dat was wel even een tegenslag. Er werd toen besloten om mij een ruggenprik te geven.
Dit was gelukkig snel geregeld. Echter moet je dan stil zitten en dat was lastig aangezien ik constant weeën had. Ze hebben de prik gezet in een wee. Op dat moment greep ik de hand van mijn man. (ik heb hem fijn geknepen van de pijn) maar gelukkig was ik daarna pijnvrij! Helaas van korte duur… Hierna werden mijn vliezen gebroken en binnen twee uur zat ik op 8 centimeter ontsluiting. Rond 01:00 uur s’nachts (inmiddels woensdag) had ik volledige ontsluiting maar niet de juiste weeën om te persen. Hier moest ik nog even een uurtje op wachten, wat behoorlijk pittig was. Na een bevalling van 43 uur, waarvan 1,5 uur persen en met een knip is onze prachtige dochter geboren. En ja, dit was een achtponder! Ze woog 4040 gram. Inmiddels is ze zes maanden oud en doet ze het geweldig. Achteraf begreep ik dat de gynaecoloog standby stond aangezien ze dachten dat ik het niet ging redden. Dan ben je toch wel trost dat het WEL is gelukt!
*Anne is een gefingeerde naam. Vanwege privacyredenen wilde Anne* haar verhaal anoniem vertellen.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Anne*! Wat een zware en langdurige bevalling heb jij gehad, maar wat fijn om te lezen dat het allemaal goed is verlopen. Daar mag je inderdaad trots op zijn!
Wil jij ook graag, net als Anne*, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie