Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Tegenwoordig bevallen we onder toezicht van gynaecoloog of verloskundige, maar vroeger stond regelmatig de huisarts aan het bed. Het bevallingsverhaal van deze week vond plaats in 1980, maar is daarom niet minder bijzonder! Lees mee met het verhaal van Anja.

Mevrouw, u mag op zijn vroegst stoppen met uw weeënremmers als u 37 weken zwanger bent, niet eerder! “ Deze woorden weerklinken in mijn hoofd, op 9 december is het dan eindelijk zover! Het pilletje, wat er al die maanden ( vanaf 25 weken) voor heeft gezorgd, dat onze baby veilig in mama’s buik bleef zitten, mocht ik laten staan. Een klein pilletje, wat ik elke 4 uur moest slikken, om de weeën tegen te houden. Dag en nacht, dus ja, ook de wekker heeft overuren gedraaid.

Om 14.00 uur in de middag zou normaal gesproken het pilletje geslikt moeten worden, nu laat ik hem dan achterwege. Heel spannend, eigenlijk, maar ik ga er van uit, dat het zo’n vaart niet zal lopen.

Dat de pilletjes hun werk goed deden, blijkt wel uit het feit, dat ik om 18.00 uur een onrustig gevoel in mijn buik krijg. En toch, we moeten immers nog op verjaardag, schoonvader is jarig.

Dus, snel eten, en ik negeer de onrust in mijn lijf. Hoeveel vrouwen bevallen er uiteindelijk immers veel later, ook al hebben ze weeënremmers moeten slikken? Er zijn er zoveel, die zelfs over de uitgerekende datum lopen, dus zo’n vaart zal het niet lopen.

Een gezellige verjaardag, ik laat niks merken van de onrust die steeds sterker wordt. Een beetje buikpijn, ach, het zal wel loslopen . Dus, hup, om 23.00 uur naar huis, lekker achter op de fiets bij manlief. Ik verzoek hem wel om de kuilen te vermijden………..want tja, die buikpijn he?

We kruipen lekker in bed, en ondanks de buikpijn, probeer ik toch maar even te slapen.

Het is half 2, als ik merk dat het onrust gevoel inmiddels heel sterk toegenomen is. Ik maak mijn man wakker, en zeg: Joh,  ik denk toch dat het is begonnen hoor J . We bellen het privé nummer van onze huisarts, de bij de bevalling zal zijn. Hij arriveert zo rond 2 uur . “Eens even kijken, hoeveel ontsluiting je hebt, meid” …………En Yessssssssss, dit blijkt rond 7 cm te zijn. Ik denk dan stiekem: “appeltje eitje, zo’n bevalling, toch? “ . Gelukkig heb ik dat niet uitgesproken!  Omdat mijn vliezen niet spontaan gebroken zijn, heeft onze huisarts dat maar even gedaan……….en vanaf dat moment was het toch echt niet meer een kwestie van “appeltje eitje”.  En de onrust in mijn buik is inmiddels uitgegroeid tot een constante stroom van pijn………..adem in, adem uit……….ik knijp in de rand van het bed, en in de handen van de kraamhulp, die inmiddels ook aanwezig is, en zet mijn tanden op elkaar . Tot ik misselijk wordt, en moet overgeven……De huisarts is zo lief om de kom vast te houden, en alle lekkere verjaardag hapjes komen in een golf naar buiten…………

Maar, dit is meteen ook het startsein tot meewerken. Ik heb volledige ontsluiting.  Ik mag helpen, yessss. En dat doe ik, hoewel ik niet het gevoel heb of ik een keuze heb J  . Zo’n ongelooflijke oer drang heb ik nog nooit ervaren!  Het is alsof mijn lichaam zegt: kom op meid, alles wat er binnen in je zit, moet er uit……….nog een laatste push, diep vanuit mijn tenen, en er schiet iets naar het voeteneind van het bed. Het dringt nog niet tot me door, maar ik heb zojuist een kind op de wereld gezet. Ik hoor echter niks……dat klopt toch niet? Voorzichtig kijk ik naar wat daar ligt, en op slag ben ik alles vergeten! Daar ligt ze, onze prachtige dochter, met wijd open ogen kijkt ze de wereld in, ze huilt niet, maar kijkt alleen maar! Ik kan mijn ogen niet van haar af houden, en later, als ze in mijn armen ligt, denk ik verwonderd: hoe is het mogelijk, dat er zoiets moois in mijn buik gegroeid is . Tien vingertjes, tien teentjes………een flinke bos haar, 6 pond weegt ze. Ik ben trots, dat heb ik toch maar mooi even gedaan. En achteraf, ach, een bevalling van een kleine 4 uurtjes, daar teken ik voor! Appeltje , eitje? Niet helemaal , maar het is me wel erg meegevallen, zeker als ik terugdenk aan de nasleep van deze zo vlotte bevalling. Omdat ik zo vlug, en met zoveel kracht onze dochter naar buiten duwde, had ik een bijna totaal ruptuur L .

Na 6 weken op een zwemband zitten, was ook dit leed geleden, onze dochter groeide voorspoedig, slapeloze nachten hebben we met onze eerste dochter zelden gehad, tot ze ongeveer 2 jaar oud was. Toen was ze echt een Peuter , IK ben twee, en ik zeg NEE. Toen hebben we de slapeloze nachten van baby mama’s ingehaald, dubbel en dwars!

Er zijn hierna nog 3 dochters geboren, allen met een vlotte bevalling. Bevallen is niet: appeltje eitje  maar wat je er voor terug krijgt  is wel helemaal : superformiweldigendefantacollisachtig! ( om even in de termen van Mary Poppins te spreken).

Anja, moeder van 4 prachtige dochters!

Bedankt dat je jou bijzondere bevallingsverhaal met ons wilde delen, Anja!

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de comments of stuur een bericht via Facebook, Instagram of Twitter!

roze