Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Angéla wordt met iets meer dan 41 weken zwangerschap ingeleid nadat de verloskundige haar vliezen gebroken denkt te hebben. Er volgt een zware bevalling met een zware nasleep. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Angéla.

Oh, ik denk dat ik nu je vliezen heb gebroken…“, zei de verloskundige toen ze probeerde te kijken hoe het ervoor stond met mijn baarmoedermond. Op dat moment was ik precies 41 weken zwanger van mijn eerste kindje. Ik had een mega grote buik en was er meer dan klaar mee. Zenuwachtig voor wat komen gaat, gezonde nieuwsgierigheid naar onze zoon! Toen ze dat zei, sprong ik bijna een gat in de lucht! Dit betekende dat er dan toch eindelijk iets zou gaan gebeuren de komende dagen… Als er binnen 48 uur niets zou gebeuren, zou ik worden ingeleid in verband met infectiegevaar. De volgende dag moesten we ons melden in het ziekenhuis voor een CTG van de baby en ook hier gingen ze inwendig “kijken” hoe het ervoor stond. En toen zei de gynaecoloog: “uw vliezen zijn nog niet gebroken hoor, mevrouw“. Wat was dat een teleurstelling zeg! Ze zouden me toch niet nog een week door laten lopen zo?! Gelukkig zag de beste man dat ik er wel héél erg klaar mee was en maakten we een afspraak om de volgende dag de bevalling in te leiden. Nerveus ging ik naar huis, morgen zou het dan toch echt gaan gebeuren…

Bevallingsverhaal - Mama's Meisje blog

Zo gezegd, zo gedaan. De volgende ochtend, op 25 november om 07:00 uur stond ik in het ziekenhuis. We kregen een kamer toegewezen en daar was het wachten tot het circus zou gaan beginnen. Na wat spoedjes (druk druk, hij komt er zo aan), ging er uiteindelijk rond 09:00 uur een infuus in met weeënopwekkers. Inmiddels had ik ook de banden om mijn buik voor de CTG om de hartslag van de baby in de gaten te houden. Na enige tijd begonnen die menstruatiekrampen wel HEEL erg pijn te doen… Inmiddels wist ik niet meer hoe ik moest liggen, draaien, steunen, kreunen, puffen en zuchten. Van ellende was ik maar begonnen met overgeven ;) . Ergens in de middag bleek dat ik op 4 centimeter ontsluiting zat en dus nog wel even te gaan had. Iets in mij zei dat ik die ruggenprik toch maar eens moest gaan proberen. Meneer of mevrouw (weet ik niet meer) de anesthesist kwam eraan en na even porren en doen, zat dat ding erin. Uiteindelijk bracht dit zeker verlichting! Ik voelde het zeker nog wel maar de scherpe randjes waren er vanaf. Vanaf hier ben ik de tijd een beetje kwijt geraakt.

Langzaamaan werd de pijn heftiger en heftiger en uiteindelijk werd duidelijk dat de baby nog niet ver genoeg was ingedaald. Inmiddels werd duidelijk dat ik wel bij de 10 centimeter was en mijn lijf wilde wel echt heel graag mee persen! Wat een oerkracht zeg, dat is niet te omschrijven. Hoe graag je dit ook wilt tegenhouden, dit lukt je niet. Je lijf geeft gewoon mee. Omdat de baby nog niet ver genoeg indaalde, mocht ik niet mee persen en moest ik proberen de persweeën weg te zuchten. Hoe dan?! Na drie kwartier dit onmenselijke geweld proberen weg te drukken mocht ik mee gaan drukken… Nou, daar ging ik hoor! Eigenlijk al uitgeput van die persweeën tegenhouden… Maar toch gingen we ervoor! We waren er nu zo dichtbij, het kon niet lang meer duren. Toch? Na 1,5 uur persen was er helaas nog niet veel gebeurd. Zoonlief had niet echt de behoefte om eruit te komen. Ik was nu wel echt helemaal op en hij moest er inmiddels ook wel echt uit gaan komen. Uiteindelijk besloot de gynaecoloog om een knip te zetten en zoonlief eruit te trekken met een vacuümpomp. Alleen dit lukte ook niet direct. Bij de derde poging werd er geroepen: “dit is de laatste poging, anders gaan we naar de OK voor een spoed keizersnede“. Toen dacht ik: “ja dahaaaag, ik lig hier niet voor niets de hele dag al te creperen. Nu zal ik hem eruit werken ook!“. En daar was ie dan! Om 19.02 uur had ik mijn heerlijke grote zoon op mijn borst. Gezond en wel, 4350 gram schoon aan de haak. Zijn gewicht verklaarde waarschijnlijk ook waardoor het allemaal niet zo vlotte.

Deze mama was een knip, inwendige en uitwendige hechtingen rijker maar hij was er! Na zijn eerste controles lag hij bovenop me toen ik mijzelf voelde wegvallen. Ik vroeg of iemand Senna over kon nemen omdat ik bang was dat ie zou vallen. Mijn ogen vielen dicht en ik was weg. Het voelde ergens wel fijn, weg van al die pijn en dat gedoe. Maar ook angst: ik hoorde namelijk wel alles. Ik hoorde de verpleegkundige zeggen: “ze zakt steeds weg, bloeddruk is nog dat en dat“. Vervolgens antwoordde de gynaecoloog: “ik kan nu even niet zoveel voor haar doen, geef haar nog maar meer zoutoplossing via het infuus“. Ik hoorde hem roepen: “hé, je moet er wel bij blijven hoor. Er is hier iemand die je nodig heeft“. Langzaamaan werd ik me weer wat meer bewust van mijn omgeving en wat er allemaal gebeurde. Na 1,5 uur hechten etc. konden de eerste mensen Senna even kort bewonderen en kon ik gaan bijkomen.

Lees verder onder de foto’s angela1

 

angela2

Op de één of andere manier knapte ik niet echt op, ik bleef erg zwak, bibberig/trillerig etc. Na twee dagen mochten we naar huis en eenmaal daar kwam de verloskundige na vier dagen langs om de controles uit te voeren. De verloskundige gaf aan dat ze direct ijzertabletten voor zou schrijven omdat ik volgens haar teveel bloed had verloren. Beetje bij beetje kwam ik weer wat meer in het land der levenden. Helaas heb ik nog lange tijd last gehad van de “onderkant“. Bij elke specialist waar ik kwam kreeg ik te horen dat het erbij hoorde en het tijd kostte… Na een half jaar werd er aangegeven dat ik een infectie had en waarschijnlijk een allergische reactie had gehad op het hechtmateriaal. Fijn dat dit werd aangegeven, alleen werden mijn klachten helaas niet minder. Lang zitten bleef pijnlijk en bepaalde kleding zat nog steeds niet lekker. Uiteindelijk kwam ik bij een fysiotherapeut terecht die mij doorstuurde voor een second opinion naar een fantastische gynaecoloog! Eenmaal daar zag ze direct wat het probleem was: het littekenweefsel zat in de weg en dit moest operatief verwijderd worden. Een jaar later werd ik geopereerd en was mijn herstel een feit. Yes, ik kon weer alles doen zonder pijn! Wat fijn! Inmiddels is deze prachtige zoon van mij alweer 9 jaar oud. Apetrots ben ik! Elk jaar op zijn verjaardag om 19:02 uur heb ik het toch wel even lastig…

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Angéla! Wat een zware bevalling en nasleep heb je meegemaakt! Fijn om te lezen dat je uiteindelijk wel goed geholpen bent!

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com