Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Wat als je na een vlotte bevalling vanuit het ziekenhuis naar huis wilt en de kinderarts hoort een ruis op het hartje van je baby? Het overkwam Alexandra… Lees het bijzondere verhaal van Alexandra.
Op dinsdag 19 mei 2020 besloot onze dochter eindelijk ter wereld te komen na een hele vlotte bevalling zonder problemen. Ik wilde graag borstvoeding geven, maar het aanleggen verliep vrij moeizaam. Ik had me voorgenomen om, zolang ze nog niet goed kon drinken, nog niet met haar naar huis te gaan. Gelukkig begon ze na twee dagen wel goed te drinken en kregen we de boodschap dat we gewoon even geduld met haar moesten hebben. Ik vroeg of het oké was om de dag erna (op vrijdag) naar huis te gaan, na de laatste controle van de kinderarts. Dat was prima. Zo gezegd, zo gedaan: ik had mijn vriend al opgebeld dat we naar huis mochten als de controle klaar zou zijn, dus hij zou de Maxi-Cosi meenemen. De kinderarts voerde alle checks uit en toen hij met de stethoscoop op haar borstkas was, zei hij: “wacht, ik hoor een ruis op haar hartje“. Mijn hart sloeg al op tilt…
Ze belden direct naar het UZA in Antwerpen omdat ze daar een kindercardioloog hebben. Ze vroegen om de saturatie (zuurstofgehalte in het bloed, red.) te meten. Die was helemaal niet goed, iets wat de kraamverpleegkundigen niet konden geloven omdat ons meisje er helemaal niet zo uit zag! Ze werd direct overgeplaatst naar het UZA, maar voordat ze haar kwamen ophalen ging ik snel terug naar mijn kamer om mijn vriend op te vangen die natuurlijk onderweg was. Ik wilde hem niet direct in paniek brengen en daarnaast zou er ook nog iemand langskomen voor uitleg over de borstvoeding. Toen ik mijn vriend zag, schudde ik al van ‘nee’, dat we nog niet naar huis gingen en in tranen vloog ik in zijn armen. Samen liepen we naar de couveuse-afdeling. Het hoofd van de neonatologie gaf ons al iets meer informatie over de mogelijke oorzaak en dat áls dit inderdaad de oorzaak was, dit redelijk goed op te lossen was, mede omdat we in België twee chirurgen hadden die deze operaties mogen uitvoeren.
Daar ging ons meisje, op naar Antwerpen en wij reden er achteraan. Eenmaal daar werd zijn conclusie bevestigd en kregen we een hele uitleg van wat er met ons kindje aan de hand was. Ze had een hartafwijking: een transpositie van de grote vaten. Simpel gezegd waren haar longslagader en hartslagader verwisseld, waardoor het bloed niet mengde en er een situatie ontstond waar ze niet mee verder kon leven. Als we naar huis waren gegaan, was ze er niet meer geweest… Diezelfde dag is ze naar het UZ Gent gebracht. Daar was de hartchirurg die haar kon opereren. Om tijd te rekken, hebben ze eerst een ballonnetje geplaats waardoor het bloed tijdelijk toch door een gaatje kon vermengen. Vijf dagen later, op 27 mei, is ze geopereerd. Wat een ontzettend spannende dag was dat: we zaten de hele dag in angst en toen we om 14.00 uur een telefoontje kregen van de chirurg, vertelde hij dat alles goed was verlopen en dat we die kant op mochten komen. Een enorme verademing!
Twee dagen later ontdekten ze een vernauwing op haar longslagader, maar ze leek er geen last van te hebben dus was direct handelen niet nodig. Weer een paar dagen later kwam er vocht op haar hartje: er werd direct gestart met medicatie en dat hielp. Twee weken na de operatie werd ze weer overgeplaatst naar het UZA in Antwerpen om verder te herstellen en goed te leren drinken. Een stap vooruit! Een paar dagen later volgt er helaas slecht nieuws: 24 uur na het stoppen van de vochtafdrijvende medicatie blijkt het vocht op het hartje terug en dubbel zoveel als de vorige keer. Ze moet dus terug naar UZ Gent voor een operatie: ze plaatsen voor 3 dagen een drain in haar buikje om het vocht weg te laten lopen. Ook besluiten ze een paar dagen erna om de vernauwing aan de longslagader op te lossen. Na zes weken ziekenhuis, veel gehuil van ons én van onze kleine meid Ellanor, mochten we eindelijk naar huis!
Ondertussen is ze al 5 maand oud en doet ze het enorm goed! Ze is tevreden, slaapt heel goed en huilt niet veel. Het was een heftige tijd, dit wens je niemand toe. Het is écht een hel als je dit meemaakt met je baby. Tijdens mijn zwangerschap is deze afwijking niet gezien op de echo’s en ons is verteld dat deze afwijking vaak over het hoofd wordt gezien. Als je in het ziekenhuis bevalt, zijn ze er rap bij, maar het komt meer voor dan we denken en als je bijvoorbeeld denkt aan wiegendood, kan dit ook aan de hand zijn geweest. Je moet er niet aan denken… Gelukkig is het bij ons goed afgelopen! Bedankt voor het lezen van mijn verhaal!
Bedankt dat je jouw verhaal met ons wilde delen, Alexandra! Wat hebben jullie een heftige tijd gehad, maar wat ontzettend fijn dat het nu goed gaat met Ellanor!
Wil jij, net als Alexandra, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie