Een paar weken geleden keek ik naar een aflevering van &Chantal, waarin plastische chirurgie het onderwerp van die avond was. Dit zette mij aan het denken over iets dat ik besloot met jullie te delen. Vandaag doe ik een bekentenis: ik heb al eens een bezoekje aan de plastisch chirurg gebracht en vertel vandaag over mijn ervaring. Met voor en na foto’s!
Geboren met flaporen
Als ik foto’s terugkijk van mezelf als klein meisje, zie ik een kindje met mooie blonde haartjes en… flaporen. Mijn oren heb ik overduidelijk van mijn vader geërfd, alleen zijn die van mij iets meer haaks op mijn hoofd gezet. In combinatie met dun haar was dit erg opvallend, al heb ik daar de eerste jaren absoluut geen last van gehad. Toen ik op de basisschool zat, was het totaal geen issue en was ik ook nog niet in de leeftijd om me erg onzeker te voelen over mijn oren. Ik werd er niet mee geconfronteerd, ik wist niet beter en het was altijd al zo geweest. Dit veranderde echter toen ik naar de middelbare school ging.
Mijn oren werden een issue
Laat ik voorop stellen dat ik nooit ben gepest met mijn flaporen, hooguit geplaagd. Omdat ik nogal goed gebekt ben, drukte ik vervelende opmerkingen gelijk de kop in en stelde daarin een grens die maar zelden werd overschreden door mijn klasgenoten. Toch werd het voor mezelf wel een issue: met de overgang naar de middelbare school werd mijn uiterlijk ook steeds belangrijker. Net als ieder meisje van twaalf kreeg ik interesse in make-up, besteedde ik meer aandacht aan mijn kleding en wilde ik mijn haar wel eens anders dragen dan alleen maar los. Omdat ik echt heel dun haar heb, droeg ik bijna nooit een staart. Als ik nu een staart in deed of mijn haar wilde opsteken, was het enige dat ik zag die stomme flaporen. Ik voelde me er steeds onzekerder over worden. Toevallig had een vriendinnetje van de basisschool hetzelfde probleem en zij had een oorcorrectie laten doen. Daardoor zag ik hoe mooi dit was geworden en vroeg ik aan mijn moeder of ik dat ook zou mogen. Al snel maakten we een afspraak bij de huisarts en werden we doorgestuurd naar de plastisch chirurg in het ziekenhuis.
Mijn ervaring met een oorcorrectie
Bij de plastisch chirurg vertelde ik hoe erg ik mij schaamde voor mijn oren, dat het me erg onzeker maakte en dat ik er echt van droomde dat mijn oren recht stonden. Ik mocht voor de spiegel voordoen hoe ik dat dan voor mij zag en de arts liet zien wat hij zou kunnen doen met mijn oren. Omdat ik deze operatie echt heel graag zelf wilde, stemden mijn ouders in. Zij moesten natuurlijk toestemming geven omdat ik nog redelijk jong was. Ik kwam op de wachtlijst en werd enkele maanden later opgeroepen. Dat moment weet ik nog precies: ik kwam uit school en mijn moeder zei dat ze een verrassing voor me had. Ik zou een week later al geopereerd worden! Ik heb toen echt staan springen en dansen van blijdschap en die week króóp voorbij. Op de dag van de operatie werd ik al vroeg geholpen en toen ik weer wakker werd uit de narcose, zaten mijn ouders naast mijn bed. Enkele uren later kwam de dokter het verband verwijderen en kon ik al een korte blik werpen op mijn nieuwe oren. Ook al was ik nog een beetje dizzy van de narcose, ik voelde me echt het gelukkigste meisje op de wereld! Gedurende twee weken moest ik een haarband over mijn oren dragen, in het begin met gaasjes achter mijn oren zodat het wondvocht werd opgevangen. We zijn enkele keren op controle geweest bij de arts en de wondjes genazen snel.
Wat vind ik nu van mijn keuze voor plastische chirurgie?
In het begin waren mijn oren bont en blauw, maar ik heb bijna geen pijn gehad en die kleur zakte al snel af. Na 6 weken mocht ik langs komen voor controle en foto’s. Later zou ik voor en na foto’s naast elkaar zien en toen ik dat eenmaal aanschouwde, was ik nog blijer dat ik deze stap had gezet! Wat een verschil! Eenmaal genezen vond ik het geweldig om mijn haar opgestoken te dragen en voelde ik me veel zelfverzekerder. Ook al was ik nog maar 13 jaar toen ik deze operatie liet uitvoeren, ik sta tot op de dag van vandaag achter mijn keuze. Deze oorcorrectie heeft mij een gelukkig gevoel opgeleverd en ik denk wel eens na over hoe het zou zijn als ik dit niet had gedaan. Waarschijnlijk was het dan een groter issue geworden dat mij nog meer in de weg had gestaan. Gelukkig is daar geen sprake van en kan ik volmondig zeggen: ik zou het zo weer doen!
Heb jij ervaring met plastische chirurgie? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter!
Deze blog is tot stand gekomen d.m.v. een samenwerking
Mijn vriend deed het, ook de oren. Ik kan me er heel goed wat bij voorstellen. En waarom ook niet. Wat is er mis mee als je je er beter, zekerder door gaat voelen. Je bent prachtig!
Roelina onlangs geplaatst…Zara kindermode wishlist met de leukste kerstoutfits voor peuters
Wat lief! Ik sta er ook zo in, ik voel me er zoveel zekerder door!
Ik heb precies hetzelfde gedaan, net voor mijn dertiende verjaardag. Ook ik heb stijl, sluik haar. Ik weet precies wat je bedoeld. En nog steeds super blij mee!!
Jep, heb op mn 19e een borstverkleining/lift gehad. En ondanks complicaties en drie herstel operaties heb ik er geen spijt van. De eeuwige nek en rugpijn, de schaamte, dat woog zwaarder dan de (grote) littekens die ik nu nog heb.
Nu staat er nog een litteken correctie van mn buik op de planning, die is “verwoest” na een spoedoperatie vorig jaar…..maar goed, daardoor leef ik nog wel, dus misschien moet ik het accepteren zoals t is…..