Cijfer ik mijn carrière weg voor die van mijn partner?

Vorige week schreef ik over thuiswerken, waarom ik deze keuze heb gemaakt en welke struggles ik ervaar op dat gebied. Er kwamen hele lieve reacties binnen, maar één reactie vond ik nogal kort door de bocht. “Je zet toch niet alles aan de kant voor je man?”, toen ik het las wilde ik mezelf gelijk verdedigen. Want is dat echt zo? Cijfer ik mijn carrière weg voor die van mijn partner? Ik doe mijn zegje, lees maar mee…

Carrière wegcijferen voor je partner

Wat betreft mijn carrière heb ik al eens uitgebreid verteld over de roerige tijden die ik meemaakte. Koos ik na de havo eerst al eens de verkeerde vervolgopleiding, vond ik na een jaar werken alsnog mijn heil in HBO Voeding & Diëtetiek. Als afgestudeerde diëtist werkte ik een jaar bij de thuiszorg, maar door bezuinigingen vanuit de Tweede Kamer kreeg ik niet opnieuw de kans om ergens anders aan de slag te gaan als diëtist. Ik werkte een jaartje fulltime bij mijn vroegere bijbaan in de ouderenzorg en besloot me te laten omscholen tot apothekersassistente. Mede door de langstudeerboete wilde ik niet opnieuw aan een vierjarige HBO-opleiding beginnen. Ik zag mijn carrière toen al een beetje somber in, maar ging toch voor dat MBO-diploma. Ik begon met werken en leren (BBL) en haalde na twee jaar mijn diploma. Ik had veel plezier in mijn werk en vond een nieuwe baan in een andere apotheek. Als het aan mij had gelegen, was ik daar tot mijn pensioen gebleven, maar helaas dacht mijn toenmalige werkgever daar anders over. En dus kreeg ik géén vast contract, terwijl ik op dat moment 16 weken zwanger was. Ik kwam thuis te zitten, zwanger en zonder baan. Mijn carrière? Welke carrière? En je carrière wegcijferen voor je partner, geldt dat voor mij ook?

De rolverdeling in ons gezin

Noem me ouderwets, maar de rolverdeling in ons gezin is eigenlijk zoals het ook was toen mijn ouders mij opvoedden. De man gaat naar zijn werk en de vrouw zorgt voor de kinderen. Klinkt best makkelijk, toch? Het enige verschil is dat deze vrouw werkt (weliswaar vanuit huis), graag wíl werken én dat financieel ook nodig is, maar ik denk dat die laatste tegenwoordig geen uitzondering meer is. En natuurlijk is het niet zo zwart wit, want mijn man (en we zijn niet eens getrouwd, maar ik noem ‘m lekker toch zo) werkt gigantisch veel maar draagt ook zijn steentje bij in het huishouden. De rolverdeling in ons gezin is echter wel zo dat ik voor ongeveer 70% voor de kinderen zorg en hij 30%. Daarmee zijn wij gelukkig en voor ons werkt het prima op deze manier. Maar er moet ook gewerkt worden, door ons allebei! Carrière maken! Het leven is duur, kinderen kosten geld en we zijn een bepaalde levensstandaard gewend waarbij we heus ook opletten, maar vooral ook willen genieten. Je weet immers nooit wanneer je die kans niet meer krijgt, dus wij leven erg in het hier en nu. Ik werk parttime, hij fulltime. Als dit zo goed werkt voor ons, waarom voel ik me dan aangesproken door die reactie onder mijn blog?

Vooroordelen en stomme opmerkingen

Ik was altijd het type dat zich volledig gaf voor haar werk, met hart voor de zaak. Hoe vaak ik wel niet ben komen opdraven op het moment dat er te weinig personeel was of dingen roostertechnisch mis dreigden te gaan. Op een gegeven moment had ik zelfs 4 baantjes tegelijk en markeerde met kleurtjes in mijn agenda waar ik op welk moment moest werken. Werkte ik een dag als diëtist, stoof naar huis om te eten en draaide dan nog een avonddienst als voedingsassistent op de afdeling voor dementerende ouderen in het verpleeghuis. Ik werkte soms 13 dagen achtereen, wat een tijden waren dat! Ook was ik tot dan toe altijd zelf degene geweest die opstapte (of ik zag het al maanden aankomen, zoals bij mijn baan als diëtist), dus het kwam dubbel zo rauw op mijn dak toen ik te horen kreeg dat daar het gat van de deur was. Ik tilde er behoorlijk zwaar aan, voelde me, sorry for my French, genaaid en was geschaad in mijn vertrouwen. Dat ik tijdens de tweede zwangerschap depressieve klachten kreeg en nóg een keer mijn baan als medisch secretaresse verloor, werkte daar echt niet aan mee. Tel daarbij op dat ik bekkenklachten had en daardoor niet in staat ben om een staande functie te vervullen en je snapt dat een carrière in de apotheek voorlopig niet voor mij is weggelegd. Tegen je wil werkloos raken, daar lichamelijke klachten bovenop krijgen en niet meer weten wat je nu moet, terwijl je wel heel graag wilt: het heeft me slapeloze nachten bezorgd. Hoe fijn is het dan dat mijn blog zo goed ging dat ik er mijn werk van kon maken en daarbij hard werk om mijn tweede onderneming als virtueel assistent te laten floreren? Maar daar denkt niet iedereen zo over. Daar had ik eerder meer moeite mee, maar gelukkig kan ik dat tegenwoordig beter relativeren. Waar ik absoluut allergisch voor ben geworden zijn vooroordelen en stomme opmerkingen. Want ‘ze zit thuis, dus dan zal ze ook wel weinig uitvreten‘ of ‘gelukkig heeft Erik wel werk‘.

LEES OOK: “Je thuiskantoor inrichten, tips & tricks!“

Wat je niet ziet

Toegegeven: toen ik ooit aan Voeding & Diëtetiek begon, zag ik het ook allemaal heel anders voor me. Ik was een perfectionist, had altijd alle touwtjes in handen en plande iedere stap. Mijn zwangerschappen, het (twee keer!) verliezen van een baan en alle lichamelijke ongemakken hebben dit compleet veranderd. Tegenwoordig ben ik meer van het principe go with the flow. Je zou bijna zeggen: ‘twaalf ambachten, dertien ongelukken‘, maar ik hoop dat mijn werk als blogger en virtueel assistent wél succesvol en wat duurzamer mogen worden. Ik heb er vertrouwen in, dus besloot ik dat ik voortaan vanuit huis wilde werken. Cijfer ik hiermee mijn carrière weg tegen die van mijn partner? Zo voel ik het in ieder geval niet, want zoals een lieve lezer omschreef: ‘volgens mij is dit artikel geschreven door een moeder die haar rol graag vervuld‘. En zo is het ook. Overdag zorg ik voor mijn kinderen, doe het huishouden en regel alledaagse dingetjes. Twee dagen in de week zijn zij op de opvang en werk ik voor mijn bedrijven. Wat je niet ziet is dat ik regelmatig vroeg in de ochtend of laat in de avond of nacht doorwerk. Ik werk aan iets waar ik enorm blij van word en ben de gelukkigste mama van de wereld dat ik dit op deze manier kan doen. Soms vragen mensen zich af of het wel zo’n slimme keuze is, of het niet zonde is van mijn diploma’s of vragen ze zich überhaupt af wat ik allemaal uitvreet. Ik kan maar één ding zeggen: wie bepaald of jij succesvol bent? Volgens mij is succes niet te meten aan diploma’s, inkomen of de vraag of je als vrouw wel een baan hebt die door anderen wordt aangemerkt als ‘goed genoeg‘. Het gaat erom dat jij gelukkig bent met wat je doet en met de rolverdeling tussen jou en je partner. Ook al zou je je carrière wegcijferen voor je partner, dan is dat nog altijd jouw eigen keus. Of je nu thuisblijfmama bent, parttime werkt of fulltime aan de slag gaat: als jij er maar happy mee bent. Daar is in mijn ogen géén goed of fout in. In mijn geval ben ik een heel succesvolle mama, huishoudelijk manager ;) , mamablogger én virtueel assistent in wording. En slaagt het niet, dan komt het ook allemaal wel weer goed. Gelukkig heeft mijn man een goede baan :P

Je carrière wegcijferen voor je partner: welke reactie roept dit bij jou op? Hoe kijk jij aan tegen de rolverdeling tussen jou en je partner? Ik lees graag je reactie in de comments of op Facebook of Instagram!

Bron: flatlay