Carice

Vandaag bereikte ons het wereldnieuws dat actrice Carice van Houten haar middelvinger heeft opgestoken naar de paparazzi. En iedereen vindt daar iets van! Ik ook…

Laten we bij het begin beginnen. Want ik ken Carice niet. Nouja, ik ken haar uit de films en van televisie. Ik weet dat ze een actrice is, dat ze een dag na mij jarig is (dit heb ik opgezocht, hihi) en dat ik haar voor het eerst zag in de film Minoes. Daarna verschenen er wel meer films waarin ik Carice zag schitteren. En ik hoorde dat ze een rol heeft in Games of Thrones, de serie die ik eerlijk gezegd nog nooit gezien heb. Dus ik ben geen Carice-groupie.

Maar ik ben wel moeder. En dat is Carice ook. Toen in maart van dit jaar bekend werd dat ze zwanger was, knapten de kranten, internet en televisie al uit elkaar. En, wat een vrij logisch gevolg van zwangerschap is, toen vermoed werd dat Carice ging bevallen, stonden er cameraploegen op de stoep van een Amsterdams ziekenhuis.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik medelijden heb met Carice. En met haar man en zoontje. Want ze is vast niet gaan acteren omdat ze zo graag covergirl van de Story wilde worden. Of omdat ze, door wekelijks in Shownieuws te verschijnen, misschien wel die ene gewilde filmrol zou krijgen. En ik denk dan aan hoe ik me zelf voelde tijdens mijn zwangerschap en rondom de bevalling.

Want eigenlijk is het toch geen vreemd verschijnsel dat zwangere vrouwen met het vorderen van hun zwangerschap, zich steeds meer terugtrekken? Ik had de laatste maand het liefst m’n joggingbroek aan, haar in een knot, onder een dekentje op de bank met de gordijnen dicht en Netflix aan. En toen ik ging bevallen, wilde ik met helemaal niemand iets te maken hebben. Niemand anders dan mijn vriend en moeder wist dat ik ging bevallen. Want daar had ik geen behoefte aan. Dus als je dan in een Amsterdams ziekenhuis je weeën ligt op te vangen en je weet dat er beneden cameraploegen en fotografen staan te wachten, hopend op een glimp van jou, dan kan ik me best indenken dat je daar ‘niet op zit te wachten’. En dat is nog vrij netjes uitgedrukt.

En als je dan weer in de knusheid van je eigen huis bent met je nieuwbakken gezinnetje, maar er staan tien fotografen op de stoep? Man, tel daar hormonen bij op en ik kan me goed voorstellen dat je het liefst op een onbewoond eiland zou zitten.

Dan komt de eerste wandeling met je kleintje. Ik legde mijn dochter in de wandelwagen, liep de voordeur uit en maakte een ommetje. Niemand lag op de loer om dit vast te leggen en ik hoefde me nergens druk om te maken, kon gewoon gaan wandelen met de jongedame. Wat voor afleidingsmanoevres hebben ze in huize van Houten – Pearce wel niet moeten uitvoeren om ongezien de deur uit te komen? Dat is toch te gek voor woorden?

Vervolgens komt vandaag het historisch nieuws naar buiten dat Carice haar middelvinger heeft opgestoken naar de paparazzi. Want iedereen wil De Foto: een foto van haar zoontje. En daar is Carice klaar mee. Ik geef haar groot gelijk. Als moeder ben je een tijger als het op je kinderen aan komt. Iedereen die daar ongevraagd bij in de buurt komt, die wil je het liefst de huid vol schelden. Een middelvinger opsteken. Zijn gebit tand voor tand van de stoep laten zoeken. Dat is de natuur. Beschermen wat van jou is. Omdat mini het zelf nog niet kan.

Maar helaas ligt haar leven zo onder een vergrootglas, dat er een nieuwsbericht de wijde wereld in wordt gestuurd. Daarna barsten discussies los. En komen mensen met hun mening. Zo ook ‘society-fotograaf’ Edwin Smulders. Hij verteld aan Shownieuws dat Carice misschien wel een beetje ordinair is, want ze steekt haar middelvinger op. Ik vind het behoorlijk ordinair als je iemand stalkt om een foto te kunnen maken. Er komt ook nog een Social Media Expert met de boodschap dat Carice er beter duidelijk over kan communiceren als ze niet wil dat er herkenbare foto’s van haar zoontje worden gemaakt.

Ja, want als je acteert, dan moet je er maar aan wennen, want dat hoort er nu eenmaal bij. Je bent publiek bezit, dus deel nou maar een foto van je kind dat er niet voor gekozen heeft om met zijn onschuldige koppie op de voorpagina van de Telegraaf te belanden. En dat je je middelvinger opsteekt, nou wat een kapsones zeg, of heb je een postnatale depressie ofzo.

We weten het allemaal zo goed voor een ander. Tot je zelf die ander bent. Dus hoezo communiceren dat ze geen foto’s van haar zoontje wil laten maken? In deze ‘kwestie’ zou ik Carice graag de volgende wijsheid van mijn moeder willen meegeven: meid, al schijt je op je eigen tafel, that’s your business.

Volg jij Mama’s Meisje al op Facebook, Instagram of Twitter?

Bron: uitgelichte afbeelding