Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Na wekenlang gerommel zet na een strippoging de bevalling van Melissa eindelijk door. Alles verloopt voorspoedig, maar na de geboorte van hun zoontje vallen ze van de blauwe wolk… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Melissa.

Het is dinsdag 23 februari, mijn uitgerekende datum. Het rommelt al weken dus ik vraag me af of het vandaag gaat doorzetten. Om 11.30 hebben we een afspraak bij de verloskundige. We duimen dat ze kan strippen, ook al wordt gezegd dat het iets aan de vroege kant is. Ik wil het wel proberen! Na het standaard riedeltje mag ik gaan liggen. Ze kan er goed bij, want ik heb al een tijdje 1 centimeter ontsluiting. Na deze controle is het een kwestie van afwachten… Zet het door of doet het helemaal niets? Die middag wandel ik flink en klets ik nog even bij met mijn vriendin. Als ik daar weg ga, zeg ik nog dat ik denk dat het niet door gaat zetten. Eenmaal thuis kook ik eten en zoals elke avond de afgelopen weken begint het weer wat meer te rommelen. Ik kan het echter nog geen weeën noemen en tijdens het eten zakt het ook weer af, net als iedere avond helaas…

Ondertussen is het 19.00 uur en heb ik net de oudste naar bed gebracht. We hoopten zó dat het zou beginnen, want hoe leuk is het als ze morgen wakker wordt en er een broertje geboren is? Ze heeft nu zelfs vakantie, maar ik heb de moed al opgegeven en koers op een inleiding. Net op het moment dat ik oma zit te vertellen dat de kans dat het doorzet 50/50 is, hoor ik om 20.00 uur onze oudste rommelen op haar kamer. In snelle pas loop ik naar boven om te zeggen dat ze nu echt moet gaan slapen. En dan… ik sta weer in de huiskamer en daar komt de eerste flinke wee. Ik verzoek oma om te timen en ze komen meteen om de 1 à 2 minuten. Na drie kwartier bel ik toch maar de verloskundige (dat was om 21.15 uur) en ook bel ik mijn vriendin met wie ik vanmiddag nog stond te kletsen. Zij is even verbaasd als ik dat het toch doorzet. De verloskundige is er om 21.30 uur en ik zit al op 3 centimeter. Op naar het ziekenhuis!

Bevallingsverhalen 2021 - Mama's Meisje blog

Helaas zit het ziekenhuis van mijn keuze vol, maar we kunnen naar het WKZ waar we om 22.30 uur aankomen. Alles wordt gereedgemaakt en na de eerste controle worden mijn vliezen gebroken. De weeën worden nog heftiger en zitten vrijwel alleen in mijn rug en benen. Ik ben lekker onder de douche gekropen en heb daar bijna een uur gestaan. Ik heb een paar keer geprobeerd er onder uit te komen, maar door de weeën zijn mijn benen compleet verzuurd. Uiteindelijk lukt het en blijk ik na een controle nog steeds op 3 à 4 centimeter te zitten. Ik besloot om een ruggenprik te vragen omdat ik wist dat dit nog wel even kon duren en als ik het dan helemaal niet meer trok, was dit alvast geregeld. Ze zeiden dat er een kans bestond dat ik ‘m helemaal niet nodig zou hebben dus voor ze hem echt zouden zetten, zou ik nog een keer gecheckt worden. Ik kreeg een infuus en nu was het wachten tot ik werd opgehaald. Dit was rond 23.30 uur en om 00.00 uur vroeg ik maar eens waar ze bleven. Het zou niet lang meer duren, zeiden ze. Maar wat bleek? Om 00.15 uur hebben ze nog een keer gecontroleerd en was ik in drie kwartier naar 8 à 9 centimeter gegaan. Ik had vlak daarvoor nog tegen mijn vriend gezegd dat de weeën kort waren maar snel op elkaar en dat ik daardoor het gevoel had dat ze niets meer deden. Wel dus!

De ruggenprik werd dus afgezegd en voor het laatste zetje koos ik, in overleg met de verloskundige, voor lachgas. Dat was een bizar maar wel fijn gevoel. Heel gek dat precies op het heftigste moment van de wee, hij ineens wegzakt. Na een aantal weeën werd ik weer gecontroleerd en om 01.45 uur mocht ik beginnen met persen. Dat ging zo snel dat op 24 februari om 02.02 onze zoon Wilhelmus Jack Benjamin werd geboren! Hij liet gelijk van zich horen en na het doorknippen van de navelstreng was het tijd om lekker te buidelen en kennis te maken met z’n drieën. Na een tijdje gingen we beeldbellen met de oma’s en tantes en ik zou lekker gaan douchen. Jack zou gecontroleerd worden en dan zouden we lekker naar huis kunnen. Tot zover ging het precies zoals ik had gehoopt: onze oudste zou wakker worden als haar broertje thuis zou zijn!

Helaas vielen we bij de controles van Jack van onze blauwe wolk af. Onze zoon bleek onverwachts te zijn geboren met een open gehemelte en we zouden, mits hij goed zou drinken, in de middag naar huis mogen. Maar toen de kinderarts kwam, ontdekte zij ook dat zijn kaak te klein is. Wat voor problemen dit zou kunnen geven, wisten wij toen nog niet. Later hoorden we dat hij Pierre Robin syndroom heeft. Papa is gelijk grote zus gaan halen en die heeft in alle rust kennis kunnen maken. Achteraf was dat maar goed ook, want in de middag werd ons mannetje toch opgenomen om hij moeite kreeg met zijn ademhaling. We kwamen in een rollercoaster terecht en ik heb op één dag nog nooit zoveel verschillende artsen gezien als in die eerste dagen na mijn bevalling. Stapje voor stapje ging het beter met hem en na twee weken mochten we lekker naar huis. Ondertussen is Jack alweer 10 weken, zijn we 3 ziekenhuisopnames verder maar kunnen we eindelijk zeggen dat het goed met hem gaat. We zitten weer heerlijk, hopelijk nog extra lang, op die blauwe wolk!

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Melissa! Wat een heftige tijd hebben jullie (gehad), hopelijk blijft het nu goed gaan met jullie zoontje.

Wil jij, net als Melissa, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com