Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Suzanne krijgt een keizersnede als ze precies 40 weken zwanger is, maar als de baby eerder komt probeert ze het zelf. Bij 39 weken en 3 dagen beginnen de weeën, 48 uur later móét de baby eruit… Lees het heftige bevallingsverhaal van Suzanne.
Verliefd keken we naar ons dochtertje. Een half jaar oud alweer en heerlijk aan het brabbelen op vakantie. Zullen we gaan proberen een broertje of zusje te maken…? Vijf weken later hield ik al een positieve test in mijn handen. Heel dankbaar dat het zo snel gelukt was, maar ook een beetje geschrokken omdat we dachten dat het nog wel een half jaartje ging duren. Het was even schakelen maar de blijdschap overheerste!
Mijn eerste bevalling was ingeleid en geëindigd in een spoedkeizersnede. Om dat scenario voor te blijven spraken we af dat ik op de dag dat ik 40 weken zwanger was een geplande keizersnede zou krijgen. Maar als ze zich daarvoor zelf zou melden, ik het op de natuurlijke manier wilde proberen. Aangezien ik bij ons eerste dochtertje met bijna 42 weken ingeleid was, schatte ik die kans niet zo groot.
23 maart 2020, de dag dat ik 39 weken zwanger was én de dag van de persconferentie waarin de eerste lockdown wordt aangekondigd. Ik ben in paniek, en de afspraak bij de gynaecoloog de volgende dag kan me ook niet helemaal geruststellen. Zij weet namelijk alleen dat het ziekenhuis snel volstroomt en als het vol ligt ik mijn geplande keizersnede in het zusterziekenhuis 200 kilometer verderop krijg. Voor het eerst begin ik te hopen dat onze dame uit zichzelf komt, en elke avond spreek ik haar toe: “kom maar meisje, het is tijd om eruit te komen”.
26 maart 2020. Het is donderdag en ik ben met 39+3, nog steeds zwanger. De nacht ervoor heb ik helemaal niet geslapen door de harde buiken maar niets zet door. De hele dag blijft het wat rommelen, maar ik wijt het aan de stress over de lockdown en ga die avond om 20.00 uur uitgeput naar bed. Maar om 22.00 uur maak ik mijn (snurkende) vriend wakker. Dit zijn weeën! Ik moet ze wegpuffen en kan niet meer praten. “Bel jij het ziekenhuis, het is begonnen!”. Mijn vriend antwoordt doodleuk dat hij eerst een half uur mijn weeën gaat timen om te kijken of er 2-3 minuten tussen zit. Na dat half uur is zijn conclusie dat er gemiddeld 4 minuten tussen zitten, dus dat ik nog niet aan het bevallen ben en het nog even moet uitzingen. Woedend bel ik zelf het ziekenhuis en tijdens een wee duw ik de telefoon ongeveer in zijn oor haha. Gelukkig mogen we meteen komen.
Om klokslag 23.00 uur arriveren we, maar i.v.m. de lockdown is de gewone spoedeisende hulp een Corona ingang en moeten we de toeristische route nemen door het ziekenhuis. Eigenwijs loop ik het hele stuk zelf terwijl mijn vriend met een rolstoel langs mij loopt, waar ik elke 20 meter even overheen hang om een wee weg te puffen. Na wat voelt als een marathon arriveren we op de juiste afdeling en blijk ik 2 centimeter ontsluiting te hebben. Na een hartfilmpje wordt verteld dat ze me in de o.k. gaan inplannen voor een keizersnede. “Nee, ik wil het zelf doen!” roep ik en dat mag, dus verhuizen we naar een bevallingssuite. Wel vraag ik al om een ruggenprik, wetende dat i.v.m COVID bezetting het even kan duren voordat ze hem kunnen zetten en hiermee wordt ingestemd. De anesthesist wordt opgeroepen en anderhalf uur later krijg ik de verlossende ruggenprik.
Helaas vordert de bevalling niet en blijkt de ruggenprik niet goed gezet te zijn, waardoor de verdovende werking steeds meer wegzakt ondanks een opgehoogde dosis. Om 06.00 uur ’s ochtends heb ik nog maar 4 centimeter en wordt er nog een echo gemaakt. Wat blijkt: net als mijn eerste dochtertje ligt dit kindje als een sterrenkijker, waardoor ze niet goed met haar hoofdje tegen de uitgang duwt. Ik krijg het advies om weeënopwekkers te nemen maar dit wil ik echt niet, omdat bij mijn eerste dochtertje daarna het vrij snel mis ging met haar hartslag. Dit begrijpen ze en in plaats daarvan moet ik nu met een bal tussen mijn benen op mijn zij liggen, in de hoop dat ze haar hoofdje daardoor draait.
08.00 uur : nog steeds maar 4 centimeter. Maar mijn meisje doet het goed dus nog even volhouden. Inmiddels is de werking van de ruggenprik gezakt tot onder mijn navel en voel ik mijn buikweeën weer volle bak. Om 09.00 uur raak ik opeens ik paniek, ik ‘voel’ dat het niet goed is met mijn meisje en smeek om een keizersnede. Haar hartslag is soms ook te hoog/laag en door die combi gaat de verloskundige met de gynaecoloog overleggen. Inmiddels ben ik ook al 48 uur op en uitgeput. Ik krijg morfine bij mijn uitgezakte ruggenprik, wat een fijn roesje geeft en de scherpe randjes weghaalt. Iets voor 10.00 uur komt ze terug: de gynaecoloog is akkoord en komt zo langs om alles door te nemen. Het afgelopen uur is de hartslag van mijn dochtertje namelijk een paar keer weggevallen en mijn gevoel klopte: ze moet er inderdaad echt uit. Nog even toucheren voor de zekerheid. En wat blijkt: de heftige weeën die ik zeg te hebben zijn persweeën! Ik ben het afgelopen uur opeens van 4 centimeter naar volledige ontsluiting gegaan. Een keizersnede is geen optie meer, we gaan persen! De morfine is al afgesloten en er wordt ook een ‘antenne’ op het hoofdje van mijn dochter geplakt om haar hartslag te monitoren.
Helaas ligt mijn dame nog steeds als sterrenkijker, waardoor ze met haar gezicht erdoor moet ipv de bovenkant van haar hoofd, wat lastiger past. Na een uur persen gaat het mis: haar hartslag valt tijdens elke perswee weg en komt maar heel zwak terug. De gyn zegt: ze moet er NU uit, we gaan een vacuümpomp pakken en je inknippen. De volgende wee wordt ik ingeknipt en wordt er flink getrokken met de pomp. Het hoofdje staat maar haar hartslag blijft zwak en wegvallen. Gelukkig komt de volgende perswee een minuut later en wordt ze eruit getrokken. Haar hartslag is terug en ze begint te huilen. 11.30 uur; mijn Lotte is geboren! Puur geluk.
Na een minuutje wordt ze opeens van mij afgehaald, stroomt de kamer vol met personeel en wordt ze op een speciale behandeltafel gelegd. Ze blijkt grijs te worden doordat ze niet goed te ademt: haar zuurstofgehalte is veel te laag. Ze wordt beademd en ik zie de paniek op mijn vriend zijn gezicht. Ondertussen verlies ik teveel bloed door de knip en omdat ik volledig ben uitgescheurd. Ik ben ik er maar half bij, terwijl ik ter plekke snel wordt gehecht. Daarna herinner ik me niet veel, maar later liggen we in een kraamsuite waar we nog 3 dagen zullen blijven. Door het snelle handelen in het ziekenhuis is mijn dochtertje snel hersteld en heeft ze geen schade opgelopen door het zuurstoftekort. Eigenlijk moet ik langer blijven door mijn bloedverlies, maar i.v.m. de Corona dreiging/spanning in het ziekenhuis mag ik als ik wil toch al naar huis met ijzersupplementen en een bedrustadvies.
Helaas herstel ik niet goed, want een paar dagen daarna blijkt dat mijn knip uitzonderlijk heftig is geïnfecteerd. Hierdoor is mijn wond zwart en aan het afsterven en verga ik van de pijn. Doordat mijn kraamhulp dit tijdig signaleerde kwam ik snel bij de wondspecialist in het ziekenhuis terecht. Het heeft 6 weken geduurd hierdoor tot ik weer kon lopen, 8 weken tot ik niet meer onder behandeling was van de specialist en 3 maanden voordat ik weer helemaal op de been was. Maar toch voel ik niets dan dankbaarheid voor het ziekenhuis. Zonder hun ingrijpen had mijn dochtertje de bevalling niet overleefd.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Suzanne! Wat een heftig verhaal en een lang herstel!
Wil jij, net als Suzanne, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie