Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. De baby van Samantha ligt in stuit, dus staat er een keizersnede gepland. Ze melden zich ’s morgens in het ziekenhuis, over een paar uurtjes zullen ze hun dochter ontmoeten! Plot twist: de baby bleek gedraaid te zijn en de keizersnede ging niet door… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Samantha.
Ik ben Samantha, 31 jaar en 8 jaar samen met Mathieu, waarvan we drie jaar zijn getrouwd. We wonen in Antwerpen en ons verhaal begint op 23 april 2019. Mijn man had zijn eerste werkdag in Eindhoven en ik voelde me al het hele weekend vreemd. Geen idee waar het aan lag, want ik verwachtte over enkele dagen mijn menstruatie. Mijn beste vriendin zei tegen me: “doe toch maar een test”. Omdat het geen kwaad kan, besloot ik met een bang hartje een test te doen. Na 3 minuten verscheen er een plusteken, mijn hart bonkte in mijn keel… Ik was zwanger! Voor de zekerheid deed ik nog een digitale zwangerschapstest van Clearblue en ook die gaf een positief resultaat: 2-3 weken. Dus 4-5 weken in werkelijkheid. Die avond heb ik mijn man verrast met een kaartje, een rompertje waar ‘hello daddy’ op stond en die ik ’s middags met mijn beste vriendin had geshopt. We waren superblij en gingen op naar ons grootste avontuur ooit!
Eind mei hadden we onze eerste echo bij de gynaecoloog, super spannend! Ik was 9 weken en werd helemaal goedgekeurd. Een paar weken ervoor waren we verhuisd naar onze nieuwe gezinswoning en mocht ik niets tillen van mijn man. Dan maar rustig uitpakken! Ondertussen werkte ik en ook dat bleef goed gaan. De weken vlogen voorbij, alle echo’s bleven goed en ook de uitslag van de NIPT was goed. We wisten inmiddels dat we een dochter zouden krijgen, dus ik shopte heel graag. Ik had bijna nergens last van, alleen vermoeidheid maar dat nam ik voor lief. Rond november had ik wat vaker echo’s, maar ook daarop waren geen bijzonderheden te zien. Het enige was dat ze inmiddels al 4 weken in stuit lag en dat ze niet meer kon draaien. Daarom werd bij de volgende afspraak een afspraak gemaakt voor een geplande keizersnede. Mijn uitgerekende datum stond op 27 december, de keizersnede werd gepland op 19 december. Dat vonden wij wel fijn, want op deze manier zouden we thuis zijn met de feestdagen als kersvers gezin.
Ik besloot een week eerder te stoppen met werken en mijn man nam nog een paar dagen vrij zodat we de laatste dagen samen konden doorbrengen. Op 19 december om 09.00 uur meldden we ons in het ziekenhuis voor de geplande keizersnede. Ik had een soort van positieve adrenaline in m’n lijf: ik was er helemaal klaar voor om onze kleine meid te ontmoeten. De keizersnede stond gepland om 11.00 uur, maar voor die tijd kregen we in een onderzoekskamer nog een CTG en een extra echo. De CTG was helemaal goed en de echo ook. Totdat de verloskundige ineens riep: “ik zie een hoofd!“. We konden het niet geloven: onze dame was à la minute nog gedraaid. Met bijna 38 weken en het vooruitzicht dat we haar over een paar uurtjes zouden ontmoeten, kwam er een verrassende change of plans. “Nu is het wachten tot het spontaan begint!“, zei de verloskundige. Dus dat was het dan: een uur voor de keizersnede konden we onze spullen én mijn dikke buik weer meenemen naar de auto. Het grote wachten begon!
Onze vaste gynaecoloog was met vakantie en kwam na kerst terug. We hoopten stiekem dat ze nog even zou blijven zitten tot na de feestdagen, want een verjaardag op kerstavond of met kerst leek ons niet zo ideaal voor haar. Op 27 december had ik een controle en bleek ik 2 centimeter ontsluiting te hebben. Ik vroeg of ik gestript mocht worden en dat heeft ze gedaan. Op naar huis en afwachten! Ik kreeg de volgende dag wel wat buikpijn, maar die zakte in de avond weer af. De volgende ochtend werd ik rond 06.00 uur wakker van wat menstruatieachtige krampen. Op den duur maakte ik mijn man wakker, maar toen leek de pijn weer wat minder te zijn geworden. Misschien toch vals alarm? Rond 09.00 uur besloot ik op te staan, een douche te nemen, iets kleins te eten en op de bank te gaan liggen om wat uit te rusten. Het leek toch wel door te zetten en voelde ook pijnlijker dan eerder die ochtend. We hebben de weeën getimed: rond lunchtijd kwamen ze om de 2 à 3 minuten. We besloten onze spullen te pakken en richting het ziekenhuis te gaan. Met het ‘ontspannen’ tripje van 10 dagen geleden vers in het geheugen: nu was het tijd voor het echte werk!
Aangekomen op de verloskamer werd ik aan de monitor gelegd en bleek alles goed. Wel zagen ze dat de weeën hevig waren, maar de ontsluiting niet vooruit ging. Daarom mochten we blijven. Op dat moment had ik nog maar 3 centimeter ontsluiting, maar de weeën kwamen om de 2 minuten. Ik wist wel dat ik een ruggenprik wilde, dus na een kwartiertje stond de anesthesist in de verloskamer en na 30 minuten werkte de verdoving. Ik moest regelmatig op de andere zij draaien omdat onze kleine meid het niet meer leuk vond. Ik heb alle posities gezien in bed. Gelukkig schoot het qua centimeters wel op, al bleven de laatste centimeters wat hangen. Haar hartslag bleef heen en weer gaan, dus de zorgverleners werden nu wel wat ongerust. De verloskundige vertelde dat ik al mocht persen. Dit ging lastig, want ik voelde geen persdrang en ze zat nog redelijk hoog in mijn buik. Ik moest dus ‘blind’ persen maar toen ik eenmaal doorhad hoe ik dat het beste kon doen, werkte het wel. Mijn man heeft me ook geweldig bijgestaan, daar ben ik ook heel blij mee.
Op een gegeven moment kwam de gynaecoloog erbij en toen moest het wel snel gaan. Ik heb uiteindelijk 30 minuten geperst en met een beetje hulp werd om 19.45 uur onze dochter Louise geboren. Ze was 3650 gram, 50 centimeter en huilde meteen. Het was liefde op het eerste gezicht en papa heeft de navelstreng doorgeknipt. Ik kijk ontzettend goed terug op mijn zwangerschap en bevalling. Ik weet dat er veel vrouwen zijn die heel ziek worden tijdens de zwangerschap, veel kwaaltjes ervaren en ik heb dat dus niet gehad. Ik had een zwangerschap uit de boekjes, maar wil er niet mee pochen. Ik doe mijn bevallingsverhaal omdat er heel veel horrorverhalen rondgaan, maar een goede en mooie bevalling is voor iedereen anders. Of je nu een ruggenprik hebt gehad of geen pijnbestrijding, of je nu een vaginale bevalling of een spoedkeizersnede hebt gehad: het maakt allemaal weinig verschil. Je bent niet minder mama of vrouw en het belangrijkste is een gezond baby’tje op de wereld zetten!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Samantha! Wat een verrassende wending en wat fijn dat je er zo mooi op terugkijkt!
Wil jij, net als Samantha, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
“Ik doe mijn bevallingsverhaal omdat er heel veel horrorverhalen rondgaan” Inderdaad!!! Ik heb zelf ook een zeer vlotte zwangerschap en bevalling gehad, maar was wel blij dat ik ook wat positieve verhalen had gelezen vooraf, dat geeft toch moed. :-)