Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Manon heeft hele onregelmatige weeën, dus het ziekenhuis bellen stelt ze nog even uit. Als ze dan toch overlegd hebben, stapt ze met persweeën in de auto… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Manon.
Lichtelijk gechoqueerd was mijn man, toen ik hem op belde om te vertellen dat ik zwanger was. Ik was namelijk nog maar net twee maanden gestopt met de anticonceptiepil. We woonden 4 jaar samen, hadden alle twee een goede baan. Ja, er was ruimte voor gezinsuitbreiding maar ik vond het ook wel spannend. Wat gaat er allemaal komen? De eerste afspraak had ik met 7 weken. Er ging een wereld voor mij open: verloskundigen, echo’s, moeders voor moeders… Daar had ik bijvoorbeeld nog nooit van gehoord. Gelukkig was alles goed en we maakten een nieuwe afspraak met 12 weken. Nou, die 12 weken echo vond ik stiekem nog wel het spannendste én het meest bijzonder. Van een klein tuinboontje uitgegroeid tot een garnaaltje met armen en benen. WAUW! Ook met deze echo was gelukkig alles goed. Helaas omdat ik een hartritmestoornis heb en daarvoor bij de cardioloog onder behandeling was, moest ik naar de gynaecoloog. Pluspunt was wel; extra veel echo’s!
Op 22 juni 2018 was onze trouwdag en ik was toen net 17 weken zwanger. Ik mag absoluut niet klagen want ik voelde mij de hele dag topfit. Wellicht was het de adrenaline, maar het was echt de mooiste dag van mijn leven én hoe bijzonder is het dat je die dag ook nog nieuw leven bij je draagt. Helaas besloot mijn werkgever om mijn contract niet te verlengen waardoor ik na mijn verlof zonder werk zou komen te zitten. Mensen die mij kennen weten dat ik absoluut geen stilzitter ben. Dus tijdens mijn zwangerschap (en ook tijdens mijn verlof) heb ik nog volop gesolliciteerd. Wat uiteindelijk ook mijn huidige baan opleverde: 38 weken zwanger was ik toen ik op sollicitatiegesprek kwam. Noem me gek, maar zo ben ik nou eenmaal. Een dag later werd ik al gebeld dat ik was aangenomen en ik kon na mijn verlof beginnen. YES! Het contract wilden we zo snel mogelijk ondertekenen omdat ik natuurlijk hoogzwanger was.
Ik riep elke keer dat ik mij nog te goed voelde en daarom sterk het gevoel had dat ik de 40 weken zeker voorbij ging. De nachten sliep ik goed, onze kleine meid was lekker rustig. Die dikke buik zat me in de weg, maar daar was ook alles mee gezegd. Wel had ik vanaf 35 weken veel last van harde buiken en voorweeën. Volgens de gynaecoloog was dat heel normaal, dus dat accepteerde ik dan maar. Op dinsdag 20 november werd ik ’s nachts wakker met wat krampen. Ik was toen 39+1 en lichtelijk chagrijnig want ik zou die middag mijn contract ondertekenen. Gelukkig werd het na een uur minder en viel ik weer heerlijk in slaap. Die ochtend had ik wel wat buikpijn maar dat was na twee paracetamol prima te handelen. Die middag ging ik naar mijn nieuwe werkgever, waar we mijn contract hebben ondertekend. Daar liepen we al te dollen dat de baby zich vanaf nu wel mocht melden. Nou, dat heb ik geweten… Later die middag werd het matras van ons nieuwe bed bezorgd (ja echt waar) en het begin van de avond verliep redelijk rustig. Tot ik tegen 20.30 uur wat lichtelijke menstruatie krampen kreeg. We hebben met zijn tweeën de nieuwe matras naar boven gesleept en op het bed uitgevouwen. Dat was nog wel redelijk te doen maar de pijn werd wel heviger. Daarom besloot ik om even te gaan douchen. Mijn man zat ondertussen op de bank en we hadden afgesproken dat ik de deur open liet zodat ik hem kon roepen als het nodig was. Toen ik tegen 21.30 uur aangaf dat de pijn heviger werd, vroeg ik of hij de timer aan wilde zetten. Zo gezegd, zo gedaan. Helaas zat er geen enkele regelmaat in: om de 3 minuten, om de 2 minuten, om de 7 minuten.
Het ziekenhuis had in die weken ervoor er echt op gehamerd dat ik mocht bellen wanneer ik iedere 5 minuten een wee had langer dan 1 minuut. Omdat dit dus niet zo was en ik mij los van de pijn tussendoor nog wel goed voelde, besloten we nog maar niet te bellen.
De was werd netjes opgevouwen en het brood voor de volgende dag werd gesmeerd. De vluchttas had mijn man in de gang klaargezet dus we besloten op tijd naar bed te gaan omdat het wellicht morgen nog een lange dag zou worden. Het was tegen 23.00 uur dat de weeën echt hevig waren en ik niet meer in bed kon liggen. In bed, uit bed, onder de douche: ik wist niet waar ik het zoeken moest. De weeën kwamen ook iedere 3 minuten en duurden ongeveer een minuut. Achteraf snapte ik pas dat het een weeënstorm geweest was. Mijn man en ik spraken af om tegen 23.30 uur te bellen met het ziekenhuis om te overleggen. Eenmaal aan de telefoon vertelde de verpleegkundige dat wanneer ik echt veel pijn begon te krijgen, ik naar het ziekenhuis mocht komen. Het was die avond helaas wel heel druk, maar ze hielden een kamer voor me vrij.
Het was net of mijn lichaam toen in een sneltreinvaart door had dat ik naar het ziekenhuis moest. Eigenlijk wilde mijn man nog douchen maar op het moment dat hij de verbinding verbrak, braken mijn vliezen. En vanaf dat moment was er niets meer aan de weeën te houden. Wat ik niet wist was dat nadat mijn vliezen braken, ik persweeën kreeg. Ik schreeuwde heel hard naar mijn ma: “we moeten NU weg!“. Ik weet nog dat hij me aankeek en zei: “pfff, niet zo’n haast, doe nou maar rustig aan“. Waarop ik zei; “we gaan NU!“. Nou ik heb hem nog nooit zo hard zien rennen. Hij had door dat ik serieus was. Het was 00.00 uur en we liepen naar de auto. Ik kon nog geen drie stappen zetten of ik had weer een perswee. Volgens mijn man kon ik ook alleen nog maar schreeuwen: “ik moet persen!“. We reden 140 km over de singel en we waren dan ook met 5 minuten bij het ziekenhuis. Aangezien de receptie dicht was en er niemand achter de balie zat, heeft mijn man de auto voor de spoedeisende hulp neergezet. Toen hij daar naar binnen liep om te vragen om hulp deed de baliemedewerkster eerst nog moeilijk. Tot ik mezelf uit de auto geworsteld had en ook naar de balie kwam lopen. Ineens ging het heel snel. Ik werd in een rolstoel gezet met persweeën. Mijn man duwde mij door de gangen en een verpleegkundige rende ons voor om alle deuren te openen en ons naar de verloskamer te leiden.
Eenmaal daar aangekomen was ik opgelucht maar ook geïrriteerd. Ik had inmiddels zo’n 45 minuten persweeën en ik wilde ook echt graag persen. Ik weet nog goed dat de verloskundige zei: “mevrouw, doet u nou rustig. We gaan u zo toucheren maar de gynaecoloog moet eerst iets afmaken“. Volgens mij heb ik iets onaardigs terug gemompeld. Op dat moment kwam ook de baliemedewerkster van de SEH binnen, ze wilde graag de sleutels van onze auto, want die stond nog pal voor de ingang… Achter haar kwam de gynaecoloog binnenlopen en die bevestigde al vrij snel wat ik dacht; 10 centimeter ontsluiting. Direct kwamen er twee verpleegkundigen in de kamer. Mijn man moest de jas nog uit doen en het eerste pakje klaarleggen maar toen mocht ik ein-de-lijk persen. Het was een Belgische gynaecoloog, dat weet ik nog precies. Er werden woorden gezegd waarvan ik nog steeds de betekenis niet weet haha.
Maar goed: ik mocht persen. Na drie, vier keer persen had ik het idee dat onze dochter niet verder kwam. Ik werd verdoofd en kreeg een knip. Niks van gevoeld en niks van gehoord, dus zo erg als men zei vond ik het echt niet. Toen heb ik nog een keer geperst en daar was ze eindelijk: onze dochter Lotte. Geboren op 22 november 2018 om 01.58 uur. Het mooiste kindje wat ik ooit heb gezien! Onwerkelijk voelde het wel want alles bij elkaar heeft mijn bevalling maar 4,5 uur geduurd. Wat het verhaal nog gekker maakt; ze bleek achteraf ook nog een sterrenkijker te zijn. Omdat alles goed was mochten wij ook vrij snel weer naar huis. De nacontroles mochten gelukkig door de verloskundige gedaan worden. Daar was ik heel blij om, want dat voelde heel prettig. Ik weet nog dat we de afsluiting van de kraamweek hadden. De verloskundige bespreekt dan de verschillende vormen van anticonceptie met je. Ik twijfelde over een spiraal en mijn man zei heel stellig; “nee dat doen we niet, we willen toch ook wel snel een tweede. Laten we anders eerst voor de pil gaan“. De verloskundige kreeg de slappe lach, die zou wel gedacht hebben: die is gek. Maar he; we zijn nu ruim 2,5 jaar verder en ik ben de trotse moeder van twee kinderen!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Manon! Wat fijn dat jouw eerste bevalling zo vlot en voorspoedig ging!
Wil jij, net als Manon, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie