Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Danaë is 20 weken zwanger van een tweeling als zij tijdens een weekendje Londen ineens vruchtwater en bloed verliest… Er breekt een spannende tijd aan. Lees het heftige bevallingsverhaal van Danaë.
De aanloop naar het zwanger worden was een ‘langer’ traject dan met onze dochter. Na veel bezoeken bij de gynaecoloog kwamen we tot de ontdekking dat het ‘bij mij’ lag. Geen probleem voor mij, we hebben een kijkoperatie gepland en uitgevoerd. Bij de eerst volgende controle – het moment waarop we zouden gaan starten met de hormoonbehandeling – bleek ik echter al zwanger te zijn. Een paar dagen daarvoor had ik bloed afgegeven ter controle en bleek door de verhoogde hormonen in mijn bloed dat we dus zwanger waren. Bij de eerste inwendige echo zag de gynaecoloog niet één maar twee vruchtzakjes. Bij één was sowieso een kloppend hartje en bij het andere vruchtzakje (nog) niet. Wekelijks hadden we een echo om te kijken hoe het met de vruchtzakjes ging tot de 12 weken echo. Daarna werd dit twee-wekelijks. De 20- weken echo vond plaats in het MCL. Dit hadden we ook met onze eerste dochter i.v.m. mijn suikerziekte en je dan een meer uitgebreide echo krijgt dan de ‘standaard’ 20-weken echo’s. Bij deze echo was alles ‘goed’ en bleken we in verwachting te zijn van twee jongens.
Omdat de echo zo goed was ben ik één dag daarna samen met mijn zusjes en moeder in het vliegtuig gestapt naar Londen. Een lang weekend weg. Helaas heb ik weinig van dit weekend mee mogen maken. We waren nog maar net in Londen of ik verloor vruchtwater met bloed. Van kleine beetjes naar steeds meer, uiteindelijk verloor ik midden in de H&M zoveel, dat we per taxi naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis zijn gegaan. Achteraf – gelukkig – bleek dit een universitair ziekenhuis te zijn, dus direct op de juiste plek want een vroeggeboorte lag niet in de planning. Omdat alleen de vruchtzak van de ‘kleinste’ baby gescheurd/gebroken was, moest ik daar een aantal dagen op de verloskamers blijven liggen. Als ik geen weeën of infecties kreeg, mocht ik na een paar dagen weer met mijn retourvlucht naar Nederland vliegen. En gelukkig mocht dat. Daarna direct door voor controle naar het ziekenhuis in Sneek.
Eenmaal in Sneek aangekomen kwam er uit de testen niks naar voren en ben ik weer naar huis gestuurd met bedrust. Twee dagen later mocht ik weer terugkomen en toen bleek dat ik vruchtwater verloor en dat de ‘kleine’ er wel wat moeite mee had. Inmiddels waren we 21 weken en werden we doorgestuurd naar het UMCG. Daar bleek dat het wel echt een dingetje was. Veel echo’s, veel controles en vooral veel onderzoeken verder werd er aangegeven dat ik opgenomen werd in het UMCG vanaf week 25+4 zodat we konden starten met de longrijping. Tot die tijd was het thuis zitten wachten en vooral zorgen dat ik niet ziek werd. Dat is gelukt, we bereiken de grens van 25 weken en 4 dagen en een opname volgde. Met 25+4 en 25+6 heb ik twee longrijpingsprikken gehad om ervoor te zorgen dat de twee zo klaar mogelijk waren. Vanaf dat moment hebben wij ook ‘beleid‘ gevoerd voor de grootste van de twee. We hadden een gezonde dochter van – toen – 3 jaar thuis en wilden haar ook de aandacht geven die ze verdient. Het was een moeilijke maar een weloverwogen keuze. Gelukkig kwamen we steeds dichterbij de 30 weken, de termijn waarop de ‘kleinste’ in ieder geval sterk genoeg zou zijn om het te overleven. En ja hoor, op dat moment kreeg ik weeën.
Omdat wij in Sneek wonen en in het UMCG in Groningen lagen, werd mijn vriend gebeld door de verpleging en mocht hij naar het UMCG komen. Ondertussen werd ik naar de verloskamers gebracht. Na behoorlijke weeënactiviteit dachten we dat ze zouden komen, echter keek ik op de klok en zag ik dat het vrijdag de 13e was geworden. Dat zag ik zelf niet gebeuren en of de duvel ermee speelde, stopten de weeën. Ik werd weer teruggebracht naar mijn kamer en mijn vriend kon weer naar huis. Een week later, met 31 weken, was het nog steeds rustig. Ik vergeet het nooit meer; ik was 31+2 dagen en mijn ouders kwamen nog even op visite. Omdat de hele dag de CTG’s al niet lekker waren moest ik er ook op dat moment weer aan liggen. Op het moment dat mijn ouders weg waren en ik ze had uitgezwaaid ging ik weer in de rust stand en ging ik ‘de gevaarlijkste wegen‘ kijken. Tussendoor kwam er steeds verpleging binnen en moest ik mijn Ipad steeds pauzeren, dus uiteindelijk was het 00:03 uur. Ik appte naar mijn vriend dat de CTG’s nog steeds normaal waren en dat ik ging slapen. Hij zou de volgende dag samen met onze dochter naar mij toe komen en daar keek ik wel naar uit. Ik ging mij klaar maken voor de nacht, tandenpoetsen, naar het toilet en daar begon alles…
Ik merkte dat ik iets ‘vreemds’ voelde uit mijn vagina, dus ik pakte een spiegel (ja, je gelooft het niet) en ging even kijken. Wat ik zag had ik nog nooit gezien, toch maar even op de rode knop drukken en wachten. Niet veel later (het zal inmiddels 00:08 uur zijn geweest) kwam de verpleging binnen. Ik vertelde wat er aan de hand was en ze schrok. Ze gaf aan dat ze op de gele knop ging drukken (door mijn tijd in het UMCG was ik er al achter wat de gele knop betekende) en binnen no time stond de kamer vol met artsen, verpleegkundigen etc. Ik moest direct op het bed liggen, ze gingen kijken met de echo naar de status van de kinderen en gaven aan dat ze mij NU naar de OK gingen brengen. Alles ging zo snel en voor dat ik het wist lag ik op de OK. Omdat alles in zo’n sneltreinvaart is gegaan kon mijn vriend er wederom niet bij aanwezig zijn. Achteraf maar goed ook. Bastiaan Hero is geboren om 00:30 uur, nog geen half uur later na het ontdekken en Lucas Siep is geboren om 00:32 uur. Bas is na de geboorte gereanimeerd omdat de status erg kritiek was, hij heeft het gered en is aan de beademing gekomen. Luc deed het al snel heel goed en kon aan de CPAP. Mijn vriend was rond 01:00 uur in het UMCG, heeft de jongens gezien en is daarna bij mij gekomen. Omdat het bij mij allemaal zo snel is gegaan, hebben ze me aardig ‘platgespoten‘ en daar heb ik die avond nog wel profijt van gehad. Nadat ik van de de uitslaapkamer mocht, hebben ze mij naar de jongens toe gereden maar dat heb ik niet bewust meegemaakt. Inmiddels zijn de jongens (geboren op 22 januari 2017) ruim 21 maanden en gaat het met beide jongens erg goed. Luc is een ‘normale’ jongen en Bas doet – voor waar hij vandaan komt – ook erg goed. We genieten met zijn vijven van dit – ooh zo heerlijke – drukke gezin.
Bastiaan Hero Kalter > 00:30 uur > 1190 gram (toen) > 8600 gram (nu)
Lucas Siep Kalter > 00:32 uur > 1990 gram (toen) > 11000 gram (nu)
———————————————–
Bastiaan – Mama – Lucas
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Danaë! Wat een heftige tijd hebben jullie gehad en ook geen makkelijke start. Heel fijn om te lezen dat beide jongens het nu zo goed doen!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie