Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. De tweeling van Larissa ligt bij de 35 weken echo perfect voor een vaginale bevalling. Een week later blijkt één van de kindjes echter weer in stuit te liggen en wordt er een keizersnede gepland. Maar die datum haalt ze niet… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Larissa.
Ik keek er zo naar uit… Niet zozeer naar de bevalling, maar meer naar het ontmoeten van onze twins. De laatste weken waren pittig: ik had heel veel harde buiken en was behoorlijk immobiel. Dat vergeten we dan ook maar snel. Wel is een tweelingzwangerschap naar mijn mening absoluut anders en ook stukken pittiger dan een eenlingzwangerschap. Tot 28 weken lag kindje 1 in stuit en kindje 2 lag het merendeel van de zwangerschap al dwars. Toch bleek kindje 1 gedraaid te zijn en dat was dus een go voor een vaginale bevalling. De volgende echo’s bleef deze situatie zo en zelfs toen ik met 35 weken kwam voor een extra controle, bleken ze prima te liggen. Maar helaas… Met 36 weken en 1 dag hadden we een reguliere afspraak met een echo. Je raadt het al: kindje 1 lag in stuit, en hoe! Kindje 2 lag overigens nog steeds dwars. Zucht, daar ging mijn gewenste vaginale bevalling. Het zou nu hoe dan ook een keizersnede worden. Ik mocht ook een poging doen voor een stuitbevalling, maar dat durfde ik niet aan.
De afspraak werd gepland op 37+6 weken en de moed zakte me in de schoenen. Waarom? Ik kon niet meer! Gezien mijn psychische verleden en de relatief zware zwangerschap, koste het mij een aantal dagen om dit te verwerken. Ik telde de dagen af tot de geplande keizersnede, little did we know dat ik die termijn mooi niet ging halen… Op zondag 1 november had ik veel harde buiken, echt veel. We mochten naar het ziekenhuis komen, hopend op een bevalling. Na een extra keer heen en weer rijden omdat kindje 1 zich niet liet zien op de CTG, vertrokken we weer naar huis. Helaas nog geen bevalling en dus lag ik rond 20.20 uur goed en wel op de bank. Mijn vriend zette een glas drinken voor me neer, liep richting de keuken en ineens voelde ik iets. Er knapte iets in mijn buik, dus ik begon van schrik te gillen en voelde iets nats en warms. Vruchtwater, dus van die bank af! Mijn vriend kwam uit de keuken gerend en zag wat er gebeurde. Als je visueel bent ingesteld, zie dan even voor je hoe hij een vreugdedansje deed. Hij was zo blij voor mij: niet meer wachten!
Anderhalf uur daarvoor hadden we onze dochter net opgehaald, maar nu belden we mijn schoonmoeder alweer op voor oppas. Ze dacht eerst dat we een geintje maakten, dus wij konden onze lach niet inhouden. Gelukkig kwam ze onze kant op en zag ze dat het daadwerkelijk begonnen was! Na een telefoontje reden we vol adrenaline naar het ziekenhuis. Ondertussen voelde ik langzaam wat weeën opkomen, dus werd er eerst een CTG gemaakt. Dat was rond 22.00 uur, maar al snel bleek het behoorlijk vlot te gaan met weeën om de 2 à 3 minuten. Het was dus tijd om naar onze kamer te gaan, om mij voor te bereiden op de keizersnede. Daar was trouwens nauwelijks tijd voor: ik was net binnen toen er ineens meerdere verpleegkundigen binnenkwamen om mij naar de OK te rijden.
Vanaf dat moment ging het snel: ik ben hier ook stukjes van kwijt omdat het zo snel ging allemaal. Er werden allerlei vragen gesteld over allergieën en gewicht, ik kreeg een bloeddrukband om mijn arm en ook een infuus. De ruggenprik moest gezet worden. Die had ik ooit eerder gehad en dat was geen fijne ervaring. Gelukkig viel het me deze keer heel erg mee, helaas was ik wel weer misselijk en had ik flinke bloeddrukdalingen. Ik weet niet wat voor medicatie ik allemaal in mijn lijf gespoten heb gekregen om me goed te blijven voelen… Iets voor 23.00 uur begonnen ze en om 23.07 uur werd, na wat geduw op mijn buik, onze eerste dochter geboren: Chloë. Een flinke krijs, ik kon een seconde een blik werpen op mijn kindje en weg was ze. Nog geen minuut later kwam Féline al uit mijn buik: haar heb ik alleen gehoord en niet gezien. Tenminste, dat kan ik me niet herinneren…
Ik werd gehecht, de kindjes werden gecontroleerd en ze deden het super! Chloë was 50 centimeter en woog 2970 gram en Feline 48 centimeter en 2600 gram. Onze eerste ontmoeting was heel speciaal. Helaas konden, in verband met de drukte op de afdeling, de kindjes niet bij me blijven en moest mijn man met de baby’s onder begeleiding van de verpleegkundigen weer terug naar de afdeling. Het was 00.30 uur toen ik van de recovery werd opgehaald. High van de morfine, een lege slappe buik en een flink litteken verder. Maar wel met 2 prachtige dochters! Het was niet de bevalling waar ik op had gehoopt: een keizersnede is niet niks. Maar Chloë en Féline zijn gezond en dat is het allerbelangrijkste!??
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Larissa! Ondanks dat het niet ging zoals je gehoopt had, vind ik het een mooi verhaal!
Wil jij, net als Larissa, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie