Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Suzanne is bijna 33 weken zwanger als ze naar de huisartsenpost belt vanwege een vermoedelijke blaasontsteking. In plaats van een kuur ophalen en terug naar huis, wordt ze opgenomen met weeën en ontsluiting. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Suzanne.

Begin december 2016 heb ik een positieve zwangerschapstest. Wat waren wij blij, in augustus 2017 zouden wij ons eerste kindje mogen verwelkomen. De eerste paar echo’s is er twijfel over de uitgerekende datum, maar uiteindelijk is dit 5 augustus. Ik kom de eerste weken zonder gekke klachten door. Met de 20-weken echo komt naar voren dat ons zoontje 2 weken voorloopt op de gemiddelde groei met zijn buikje en benen. Een week later krijg ik nog een keer een uitgebreide echo, nu komt er uit de metingen dat het ongeveer een week is.
Omdat er diabetes in de familie zit, moet ik even bloed laten prikken op mijn suikerwaarden. Dit blijkt gelukkig allemaal goed te zijn.
Vanaf week 28 krijg ik regelmatig harde buiken. Omdat het op mijn werk erg druk is, wordt er gedacht dat dat de oorzaak is. Ook heb ik regelmatig blaasontsteking vanaf week 30. De antibioticakuren werken maar even en ik moet dus na een paar dagen alweer een nieuwe kuur.

Op vrijdagavond 16 juni ga ik samen met mijn vriend naar een cabaretvoorstelling in de Ziggo Dome. Ik heb daar erg veel last van harde buiken, maar verwijt dat zelf aan de hectiek op het werk en het vele lopen voor we bij de Ziggo Dome zijn. Zaterdag 17 juni heb ik de hele dag door regelmatig pijnlijke harde buiken. Aan het einde van de dag bel ik toch maar even naar de huisartsenpost met het idee dat de blaasontsteking weer terug is. Ik belde met het idee om even een kuurtje halen en daarna weer naar huis te gaan. Maar dit liep even anders.
Ik mag gelijk komen met urine. Mijn urine blijkt inderdaad weer niet schoon te zijn en de dienstdoende huisarts overlegt met de gynaecoloog. Deze wil mij gelijk zien. Wel moet ik volgens de huisarts mijn zwangerschapskaart meenemen, die uiteraard nog thuis ligt. We zorgen dat deze wordt gebracht en gaan daarna naar boven, naar de afdeling gynaecologie. Eenmaal daar moet ik gelijk naar de verloskamers en is de gynaecoloog boos dat we hebben gewacht op de zwangerschapskaart. Dit was volgens haar absoluut niet nodig geweest.

Bevalling Bevallingsverhaal Bevallingsverhalen 2019 transparant 2 - Mama's Meisje blog

Op de verloskamers wordt er meteen een echo gemaakt om te kijken hoe het met ons zoontje gaat. Tijdens de echo vraagt de gynaecoloog of de termijn wel klopt, want hij loopt ruim 2 weken voor op groei. Er wordt met een eenmalige katheter urine afgenomen en ik word aan de CTG gelegd. Uit de katheter urine komt er toch geen blaasontsteking naar voor en de gynaecoloog wil kijken of ik toch niet al ontsluiting hebt. Wat blijkt, ik heb al 3 centimeter ontsluiting. Er wordt gelijk besloten dat ik voorlopig niet meer naar huis mag en dat ik per direct moet stoppen met werken. Ik krijg gelijk weeënremmers toegediend en ik krijg longrijpingsspuiten. De hoop is dat de kleine nog 48 uur blijft zitten, zodat in ieder geval de longrijpingsspuiten hun werk hebben kunnen doen. Elke dag mag ik een half uur aan de CTG, mijn lichaam reageert goed op de weeënremmers en de weeën en harde buiken zijn helemaal verdwenen. Wel heb ik al die dagen complete bedrust gehad.
Op dinsdagochtend krijg ik de laatste dosis weeënremmers. Omdat ons zoontje zo groot is, willen ze wel graag dat ik een OGTT (Orale Glucose Tolerantie Test, red.) doe. Stel dat ik toch zwangerschapssuiker heb, dan kunnen ze daar gelijk in begeleiden voor ik naar huis ga.

Op dinsdag mag ik wat over de afdeling lopen en krijg weer wat harde buiken. Op woensdagochtend heb ik de OGTT, deze blijkt gelukkig helemaal goed te zijn. Ook mag ik verder gaan mobiliseren en moet ik wachten op de gynaecoloog voor een inwendige echo. Als de ontsluiting nog hetzelfde is mag ik namelijk weer naar huis. Uit ervaring weten ze namelijk dat als de weeënremmers eenmaal aanslaan, je een zwangerschap alsnog zou kunnen uitlopen. Met het mobiliseren krijg ik helaas weer last van erg pijnlijke harde buiken. Dit meld ik, maar het blijkt erbij te horen en is niets geks. ’s Avonds om 19.00 uur komt eindelijk de gynaecoloog. Ik word naar huis gestuurd met de boodschap dat ze verwachten dat ik de zwangerschap wel zal uitlopen. Op donderdagochtend, ik ben inmiddels 33+5 weken zwanger, verlies ik op de wc mijn slijmprop met bloed. Mijn vriend, die ondertussen alweer gewoon aan het werk was gegaan, zegt: “ik zou toch het ziekenhuis maar even bellen om te overleggen“. Na een telefoontje mag ik weer richting de polikliniek komen. Na de nodige onderzoeken blijkt dat ik weer weeën heb en weer word opgenomen. Ik mag niet meer naar huis voordat ik ben bevallen. Ik heb op dat moment 4 centimeter ontsluiting. Als in de middag blijkt dat ik nog meer ontsluiting heb, gaan ze de bevalling op gang brengen.

Die middag lijkt het toch weer stabiel te zijn, mijn vriend is ondertussen gelukkig al in het ziekenhuis. Tussen de harde buiken door maken we in de badkamer in het ziekenhuiskamertje nog even een gipsen buik. Om 17.00 uur geef ik aan dat de harde buiken nu wel erg pijnlijk worden, ik mag weer aan de CTG. Hierop is de zien dat ik toch wel regelmatig weeën heb. Rond 18.00 uur ga ik even in bad, maar ik blijk dit totaal niet prettig te vinden. Om 18.45 uur vraag ik om pijnstilling. Er wordt gekeken of ik nog een ruggenprik kan krijgen. Bij controle blijk ik al op ruim 5 centimeter ontsluiting te zitten, dus een ruggenprik kan helaas niet meer. Ik kan nog wel een spuit in mijn been krijgen met pijnmedicatie. Ik geef aan dit graag te willen. Dit zou nog precies kunnen, want bij een eerste gaan ze uit van 1 centimeter per uur en de spuit werkt 4 uur dus mocht het nog net. De kleine zou namelijk suf zijn door de medicatie en daardoor ademhalingsproblemen kunnen krijgen als die daarvoor geboren zou worden.

Beschuit met muisjes bevallingsverhalen 2019 - Mama's Meisje blog

Ik krijg de pijnbestrijding om 19.15 uur, vanaf dat moment krijg ik één grote weeënstorm zonder pauzes. Om 20.30 uur krijg ik het gevoel dat ik moet persen.  Om 20.45 uur mag ik actief gaan meepersen, en om 20.52 uur is ons zoontje er al. Hij huilt gelijk bij de geboorte en weegt 2795 gram, wat inderdaad erg groot is voor de zwangerschapsduur. Hij word na 5 minuten wel meegenomen door de kinderverpleegkundigen en kinderarts, omdat hij vanwege de termijn echt de couveuse in moet. Eenmaal op de kinderafdeling blijkt het een heel sterk mannetje te zijn, die alleen sondevoeding nodig heeft maar zijn zuurstof e.d. zelf al heel goed onder controle kan houden. Op zondagochtend, hij is dan 2,5 dag oud, trekt hij zelf de sonde eruit. Hij wordt niet gelijk terug geplaatst, maar we moeten hier toch wel rekening mee houden dat dit gaat gebeuren. Dit is gelukkig niet meer nodig geweest. Ook mag hij diezelfde zondagmiddag uit de couveuse en in een wiegje. Het blijkt zo’n vechter te zijn, die zich van zijn vroeggeboorte niets aantrekt, dat hij na bijna 2 weken, dus nog voor de 36 weken zwangerschap, al mee naar huis mag. Ondertussen in het een heerlijke peuter van 2,5 jaar.

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Suzanne! Wat een onverwachts verloop van je zwangerschap, maar wat goed om te lezen dat jouw zoontje zo’n vechter was!

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com