Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Suzanne is ruim 41 weken zwanger als de inleiding wordt gestart. Helaas blijkt de baby een sterrenkijker en besluit de gynaecoloog dat een keizersnede de beste optie is. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Suzanne.
Tot 40 weken zwangerschap kon ik me prima vermaken in mijn verlof. Maar toen ik de 41 weken was gepasseerd, kwam ik onder controle van de gynaecoloog in het ziekenhuis. Op donderdag maakten ze een hartfilmpje en echo en alles zag er nog goed uit gelukkig. Daarom spraken we af om de maandag erop weer terug te komen, als er dan nog niets was gebeurd…. Mijn vriend was ondertussen erg goed opgeschoten met klussen in ons nieuwbouwhuis. Zo goed, dat we spontaan besloten tóch nog voor de bevalling te verhuizen op zaterdag. Het was een gekkenhuis, maar ook dat weekend gebeurde niets en zondagavond sliepen we al lekker in ons nieuwe huis.
Die maandag was er helaas nog niets gebeurd. Ik begon wel nerveus te worden, omdat ik wist dat de risico’s voor de baby hoger worden als je de 42 weken nadert. We spraken af om op dinsdag de inleiding te beginnen. Die maandagavond hoopte ik héél hard dat onze meid zich toch nog uit zichzelf zou melden. Maar helaas, die dinsdag was ik met 41 weken en 4 dagen nog steeds zwanger. Daarom gingen we om 12.00 uur naar het ziekenhuis voor het plaatsen van een ballonnetje. Als het goed zou gaan, zou de ballon er vanzelf uitvallen en zou ik woensdag om 07.00 uur terug mogen komen om mijn vliezen te laten breken. Sinds het plaatsen van de ballon had ik erge buikkrampen, een soort van heftige menstruatiepijn. Ik probeerde mezelf wat af te leiden en pufte ze een beetje weg. Om 21.00 uur had ik nog steeds kramp en moest ik nodig naar de wc, waar ik plots mijn ballonnetje verloor. Omdat ik hierbij opeens ook veel bloed verloor, belden we even naar het ziekenhuis, maar dat bleek erbij te horen en we werden gewoon de volgende dag verwacht.
Na het verliezen van de ballon namen mijn ‘krampen’ in heftigheid toe. Zoveel, dat ik besloot om een lekkere hete douche te nemen voor de ontspanning. Ik vroeg mijn vriend om wacht te houden in de badkamer. Gelukkig had ik dat gedaan, want ik stond nog geen 5 minuten onder de douche en mijn vliezen braken spontaan! Het water leek echter donker te zijn en dat is een teken dat de baby gepoept heeft. Weer bellen naar het ziekenhuis: nu moesten we meteen komen. Snel snel wat aangetrokken (niet de zorgvuldig uitgekozen bevallingsoutfit, haha) en hoppa, de auto in. We kwamen het ziekenhuis binnen met 3 centimeter ontsluiting en flinke weeën. Dat was positief, nog ‘maar’ 7 centimeter te gaan! Helaas zat ik ruim 2 uur later nog maar op 4 centimeter en verging ik van de pijn. Ik had me voorgenomen om alleen in het uiterste geval om een ruggenprik te vragen, maar na 2 uur had ik bijna elke minuut weeën en smeekte ik om pijnbestrijding. Omdat het niet op leek te schieten, adviseerden ze een ruggenprik. Hierna voelde ik echter mijn weeën nog steeds, wat eigenlijk niet mogelijk zou moeten zijn. Daarom werd er nog een echo gemaakt en wat bleek: onze meid was een sterrenkijker en ze duwde met haar hoofdje tegen mijn stuitje in plaats van tegen de ‘uitgang’. Er werd besloten om weeënopwekkers te geven zodat de weeën heftiger werden. Van het gebonk op haar hoofdje tijdens de weeën zou ze hopelijk goed gaan liggen.
Weer 4 uur later (inmiddels rond 05.00 uur) had ik nog steeds 5 centimeter ontsluiting en was ze nog steeds een sterrenkijker. Daarbij kreeg ik koorts. Rond 07.00 uur werd daarbij mijn baarmoederhals stug en de baby had ook al bijna een uur een te hoge hartslag. Daarom adviseerden de gynaecoloog en klinisch verloskundige een keizersnede. We mochten het nog 2 uur langer aankijken, maar zij adviseerden om meteen de keizersnede uit te voeren. Als er in die 2 uur iets mis zou gaan, wist ik dat ik het mezelf nooit zou vergeven. Daarom gaven wij akkoord en een klein kwartiertje later lag ik al in de O.K. En toen was ze er opeens heel snel: wat een opluchting! Met bijna 8 pond een flinke dame en alles was goed. Van de geboorte en die eerste dag herinner ik me helaas maar weinig door alle morfine en uitputting. Ook voelde het heel gek dat dát kindje mijn baby was, maar dat bleek achteraf iets heel normaals te zijn. Na twee dagen samen in het ziekenhuis te zijn verbleven mochten we al fijn naar huis om aan een (vrij langzaam) herstel te gaan beginnen. Het was echt heerlijk om haar in haar wiegje te zien liggen en vanaf dat moment begon ik me elke dag meer haar mama te voelen <3.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Suzanne! Wat heftig dat alles ineens zo anders liep!
Wil jij, net als Suzanne, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie