Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Silvia gaat bijna met verlof als ze een controle bij de verloskundige heeft. Ze vertelt dat ze jeuk heeft over haar hele lijf, waarna uit bloedonderzoek blijkt dat ze zwangerschapscholestase heeft… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Silvia.

Tijdens een controle bij de verloskundige gaf ik aan dat ik de baby minder krachtig voelde schoppen en dat ik de laatste dagen veel jeuk over mijn hele lichaam in de nacht. Zelfs in mijn handpalmen! Voor de zekerheid wordt ik doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een CTG en ook werd er bloed geprikt om te kijken waar de jeuk vandaan komt. De CTG bleek gelukkig helemaal goed. Uit het bloedonderzoek bleek mijn ijzergehalte te hoog, maar op de uitslag van de galzuren moesten we nog 2 à 3 dagen wachten. Als deze waarde verhoogd zou zijn, dan zou ik zwangerschapscholestase hebben en met 37 weken worden ingeleid. De dagen na het onderzoek werd de jeuk alleen maar erger: ik krabde mijn huid open en was echt radeloos door de jeuk. In de nacht was ik onwijs onrustig en doordat niets hielp, was het extreem vermoeiend.

Op de dag dat mijn zwangerschapsverlof begon, belde de gynaecoloog met de uitslag: zwangerschapscholestase. Er schoten direct allemaal vragen door mijn hoofd: welke risico’s zaten hier aan vast? Wat hield dit in voor de baby? Ik moest tot 37 weken geregeld bloedprikken om mijn ijzer- en galzuurwaarden in de gaten te blijven houden. Zo nodig werd er met medicatie ingegrepen en zo nodig zou ik eerder worden ingeleid. Voor nu was dit niet nodig, maar kreeg ik wel medicatie om de jeuk tegen te gaan. Vanaf 37 weken is het wel gevaarlijk voor de baby: de placenta kan er dan mee stoppen. Daarom leiden ze bij zwangerschapscholestase altijd met die termijn in. Genoeg om ons zorgen over te maken dus, want er kwam een heleboel op ons af. Die dag had ik naar mijn idee heel licht bloedverlies. Zo licht, dat ik enorm twijfelde. Ik ben nog met een vriendin op pad geweest en onderweg kreeg ik wat meer last van mijn buik. Tijdens het avondeten merkte ik dat ik veel harde buiken had, maar deze voelden anders. Ik werd stiller en na 2 uur kon ik niet meer aan de eettafel zitten. Ik zakte onderuit in een andere stoel en toen om 20.30 uur ons bezoek naar huis ging, vertelde ik mijn man hoe ik me voelde.

Bevallingsverhalen 2021 - Mama's Meisje blog

Vervolgens ging ik naar het toilet, waar ik bij het afvegen ineens meer bloed aan het toiletpapier zag. Ik schrok en raakte een beetje in paniek. Ik besloot het ziekenhuis te bellen en mijn verhaal uit te leggen. Ik mocht gelijk naar het ziekenhuis komen en moest voor de zekerheid mijn vluchttas meenemen. Die had ik helemaal nog niet klaar staan, want ik was nog maar 34 weken en een dag zwanger. Halsoverkop heb ik spullen voor ons drieën ingepakt. Onderweg in de auto zei ik tegen mijn man dat ik het sterke voorgevoel had dat we zo meteen te horen zouden krijgen dat ik 2 centimeter ontsluiting heb. Ik was enorm gespannen en onrustig: wat gebeurde er toch allemaal? Ik was nog helemaal niet toe aan een bevalling, dit klopte gewoon niet! Om 21.30 uur kwamen we aan in het ziekenhuis, waar ik direct aan de CTG werd gelegd. Gelukkig deed de baby het goed. De verloskundige maakte zich wel zorgen over het bloedverlies en toen er inwendig onderzoek werd gedaan, bleek ik inderdaad 2 centimeter ontsluiting te hebben. Ik mocht niet meer naar huis…

Op dat moment ging het allemaal snel en leek het als een waas langs me heen te gaan. Er was kans dat de bevalling door zou zetten, dus kregen we informatie over de risico’s bij een vroeggeboorte en wat dit met zich mee zou brengen. Uit voorzorg kreeg ik een infuus met antibiotica, om te voorkomen dat ik de baby ziek zou maken met een bacterie die vrouwen bij zich kunnen dragen. Er kwam zoveel op me af, ik kroop vooral in mijn eigen bubbel. Beseffende dat ik nu niets aan deze situatie kon veranderen en ik me moest gaan focussen op de bevalling. Om 23.40 uur werden we naar de verloskamer gebracht. Er werd een infuus geplaatst en ik werd aan het CTG apparaat gelegd. De harde buiken bleven aanhouden, ik kon er niet van slapen. Die nacht sliep ik een uurtje, er werd nog een keer inwendig onderzoek gedaan waarbij ik op 2 à 3 centimeter zat. De volgende ochtend ging ik rond 08.15 uur naar het toilet, waar mijn vliezen braken. De kleur was licht groenig, daarom was het twijfelachtig of de baby in het vruchtwater had gepoept. Gedurende de ochtend kreeg ik meer pijn en toen in de middag de gynaecoloog kwam om alles te bespreken, bleek er niet zoveel vooruitgang in te zitten. We bespraken nogmaals de risico’s en ik voelde me veel prettiger bij dit gesprek met deze arts dan de verloskundige die die ochtend dienst had. Zij was veel chaotischer, leek niet naar me te luisteren en deze dokter nam echt de tijd voor ons en bereidde ons op alles voor. Hoe de bevalling zou verlopen, wat er na de geboorte met de baby gebeurde en alle zorg die er daarna nodig zou zijn. Ondertussen werden de weeën steeds heftiger en kroop ik weer in mijn eigen bubbel.

Het gesprek had voor veel duidelijkheid gezorgd, maar ook voor veel vragen. Vragen die pas beantwoord konden worden als de baby er eenmaal was: hoe zou de baby het doen, gaat de baby dit redden, welke zorg heeft de baby nodig… Het maakte ons erg bezorgd en bang. Om 17.15 uur kwamen de verloskundige en de gynaecoloog om de voortgang te bespreken. Ik bleek 5 centimeter ontsluiting te hebben, maar daar had ik wel 17 uur over gedaan. Daarom werd besloten te starten met weeënopwekkers. Daarop gaf ik aan gelijk een ruggenprik te willen, want ik had die middag rechtop in bed gezeten op advies van de verloskundige. Dit om de zwaartekracht zijn werk te laten doen, maar de pijn was niet te doen. Gelukkig kon de ruggenprik direct gezet worden. Deze werkte na een half uurtje, ik kon mijn benen nog wel ‘bewegen’ en had daardoor het gevoel dat ik zelf de controle kon houden over mijn lichaam. Ik kon even op adem komen. Terug op de afdeling kregen we het advies om iets te eten en dan proberen te slapen, want het kon een lange nacht worden. Dit advies hebben we opgevolgd, hoewel dit van korte duur was…

Om 19.45 uur kreeg ik ineens een drukkend gevoel bij mijn rechterbil. Het leek alsof ik moest poepen, dus ik drukte op de bel en de verpleegkundige kwam direct. De verloskundige werd gehaald en zij deed inwendig onderzoek. Volledige ontsluiting! Mijn vliezen bleken nog niet gebroken, in de ochtend was er een klein gaatje ontstaan, dus op dat moment werden ze volledig gebroken. Ik mocht oefenpersen, maar de baby bleek nog niet diep genoeg te liggen dus moesten we weer afwachten en de weeën hun werk laten doen. Om 21.15 uur kwamen de gynaecoloog, verloskundige en verpleegkundige binnen. Nu was het tijd voor het echte werk. Alles stond klaar voor mij en de couveuse stond klaar voor de baby, de kinderarts stond stand by en ik mocht beginnen. Het persen vond ik best zwaar. De kracht die ik moest zetten, de concentratie die je moet hebben om te zorgen dat je in je eigen bubbel blijft, het luister naar de aanwijzingen van de verloskundige en mijn eigen benen vast moeten pakken. Mijn man ondersteunende mij hier goed in. Was lief, gaf complimentjes en hielp mij. Hoe dichter we tegen de geboorte aankwamen, hoe vermoeiender ik werd.

Beschuit met muisjes bevallingsverhalen 2019 - Mama's Meisje blog

Na 3 keer persen was ik zo moe, ik kon bijna niet meer. Maar om 22.03 uur, kort nadat ik dit tegen mijn man had gezegd, werd onze mooie dochter Esmée geboren. Een opluchting want ze huilde gelijk, mocht op mijn borst liggen en hoefde niet beademd te worden. Alle spanning kwam eruit, ik moest huilen van blijdschap en opluchting. Wat hebben we dit goed gedaan, wat deed ons meisje het goed vanaf het eerste moment! Nadat ze bij mij op de borst had gelegen, moest ze in de couveuse mee om gecheckt te worden door de kinderarts. Mijn man ging met haar mee. Rond 23.00 uur werd ik ook met bed en al naar de couveuseafdeling gebracht. Ze hadden me voorbereid op een baby’tje met heel veel slangetjes. Ik had een nog heftiger beeld in mijn hoofd, ze had een aantal slangetjes en ze was nog zo klein. Ik vond dit ook al best heftig allemaal.

Alle onderzoeken waren goed en Esmée deed het geweldig. De verpleegkundigen twijfelden zelfs of we ons niet hadden vergist in de zwangerschapsduur. Wij wisten heel zeker dat deze wel klopte. Uiteindelijk heeft ze 2,5 week in het ziekenhuis gelegen om aan te sterken. Inmiddels is ze ruim 8 maanden en gaat het enorm goed met haar!

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Silvia! Wat een sterke dochter hebben jullie, fijn om te lezen dat het zo goed gaat met haar!

Wil jij, net als Silvia, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com