Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Sharon is 36 weken zwanger als ze vermoedelijk vruchtwater verliest. Voor de zekerheid wordt ze even doorgestuurd naar het ziekenhuis. Of de camera ook mee moet, vraagt haar man… Nee joh, het is alleen maar een controle. Toch? Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Sharon.
“Weet je zeker dat je vanavond mee gaat?“, vroeg m’n moeder op zaterdagavond 23 februari. “Ja natuurlijk, waarom niet? Ik word er gek van om thuis te zitten en de uitgerekende datum is pas over vier weken“. Die avond vierde mijn opa zijn verjaardag. Ik ben nogal een familiepersoon en wilde er dan ook per se heen. De afgelopen weken leek mijn buik met het uur te groeien. Zo was er tot aan 20 weken geen buik te bekennen en na de 20 weken echo zette de groeispurt in. Ik was er blij mee, want als ik mensen vertelde dat ik zwanger was dan keken ze naar mijn buik en ik hoorde de vraag in hun hoofd spoken: “zwanger? Waar dan?“. Maar goed ik dwaal af, even weer terug. Zaterdagavond 23 februari, manlief had late dienst en was dus aan het werk. Ik heb het huishouden nog even gedaan, de hond uitgelaten en toen ging ik richting mijn ouders om daar te eten. Op de verjaardag was het zoals van ouds gezellig. Nu geen vragen met: “hoe gaat het op je werk?“, enzovoorts, maar iedereen leek gefocust op mijn buik. Het was erg gezellig maar sinds wanneer zaten die stoelen zo vreselijk? Ik kon geen fatsoenlijke houding vinden zonder dat ik me lomp en groot voelde of dat het niet ongemakkelijk zat. Dus ik besloot om redelijk vroeg op de avond terug naar huis te gaan.
Een paar dagen eerder was ik de slijmprop al verloren maar ik had geen tekenen dat de bevalling snel zou beginnen, dat zou ook nog een beetje vroeg zijn. Wel had ik last van meer en andere afscheiding dan normaal. De verloskundige vertelde dat dat normaal is tegen het einde van de zwangerschap dus nam ik het maar voor lief en plakte vrolijk verder met de inlegkruisjes. Zaterdag op zondagnacht moest ik naar het toilet maar ik vroeg me af of ik toevallig niet in mijn onderbroek had geplast, aangezien deze op zijn zachtst gezegd niet droog meer was. Het rook niet, dus maar een schone onderbroek aan en verder plakken met de inlegkruisjes (ik had er een abonnement op). Zondagochtend weer hetzelfde, maar ik besteedde er verder geen aandacht aan, aangezien de verloskundige had gezegd dat het normaal was tegen het einde. Ik liep ook al een hele tijd met menstruatie-achtige krampen (vanaf ongeveer 26 weken) en die kwamen nu tussendoor ook opzetten.
’s Middags heb ik de slaapkamer nog geverfd en heb ik het to-do lijstje voor de bevalling nog bijgewerkt en uitgebreid. ’s Avonds heb ik nog met ons oude bed lopen slepen in de garage. Rond 20.00 uur ging ik douchen en liep er een klein straaltje langs mijn been naar beneden. Hmm, dat vond ik toch wel vreemd. Het was al de tweede keer die dag dat het gebeurde en ik had ons meisje ook de hele dag al niet gevoeld.
Ik besloot toch de verloskundige maar te bellen. Na het telefoontje kwam ze langs om de hartslag van de baby te meten en te kijken of ik eventueel vruchtwater verloor, dat leek er zo niet op. Toch werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis omdat er geen beweging te voelen was.
Ik belde manlief op om te zeggen dat we voor controle moesten. “Moet ik de koffer ook nog meenemen?” vroeg ik nog. “doe maar voor de zekerheid“, zei de verloskundige, “maar 9 van de 10 keer is er niks dus ik verwacht dat je vanavond gewoon weer thuis bent“. Ondertussen was mijn man thuisgekomen en waren we klaar om naar het ziekenhuis te vertrekken. Of we de camera nog mee moesten nemen, vroeg hij. “Nee joh, we gaan alleen even naar het ziekenhuis voor controle!“. En dus zouden we de camera de volgende keer wel meenemen, als ik weer naar het ziekenhuis moest voor de bevalling.
In het ziekenhuis werd eerst de hartslag van de baby gemeten. Deze was in principe in orde, maar omdat de hartslag steeds een beetje op hetzelfde niveau bleef hangen, maakten ze even later nog een hartfilmpje. Deze was goed. Vervolgens wilden ze testen of ik afscheiding of vruchtwater verloor en daarna zouden we naar huis mogen. De gynaecoloog maakte gebruik van een speculum en op het moment dat deze geopend werd, braken mijn vliezen. “Jullie gaan vannacht niet meer naar huis“, aldus de gynaecoloog en verpleegkundige. Ik protesteerde, aangezien het nog vier weken voor de uitgerekende datum was en dat kon toch nog helemaal niet… De verpleegkundige begon te vertellen wat er nu allemaal zou gaan gebeuren, maar gelijk nadat de vliezen gebroken waren begonnen de weeën. De menstruatie-achtige krampen namen toe en ik wist: het is begonnen. Ik wilde graag onder de douche. Na anderhalf uur werd de pijn toch zo erg dat ik er graag iets voor wilde hebben. Maar dan moest de gynaecoloog eerst kijken op hoeveel centimeter ontsluiting ik zat. “Al 6 centimeter!“, zei ze met een verbaasd gezicht. Dus ik kreeg niks meer tegen de pijn omdat het nu snel zou gaan.
En snel dat ging het, de persdrang kwam als een malle op en ik mocht meepersen. De baby had het tijdens de weeën even zwaar waardoor ik de weeën moest wegpuffen, wat ik behoorlijk zwaar vond. De gynaecoloog drukte me op het hart dat ik goed moest luisteren want het ging nu enorm snel en dan zou ik uitscheuren. “Stoppen! Meepersen! Stoppen! Mee persen!“. Makkelijker gezegd dan gedaan als je het idee hebt dat je erg nodig naar het toilet moet. Op het laatste hoorde ik dat de hartslag iets achteruit ging en heb ik alles op alles gezet om ons meisje ter wereld te brengen. En op 25 februari om 03:38 uur is ze geboren, onze Vieve. Na een bevalling van in totaal 3,5 uur en 19 minuten persweeën. Ze heeft nog even een ochtend en middag op de neonatologie afdeling gelegen met een C-pap en een sonde in de couveuse omdat ze wat kreunde bij de start. Ons meisje had daar helemaal geen zin in en heeft eigenhandig de sonde eruit getrokken. Aan het einde van de dag mochten we samen naar de kraamafdeling, waar we uiteindelijk nog vijf dagen verbleven in verband met haar geel zien. Uiteindelijk was fototherapie gelukkig niet nodig. De bevalling kwam totaal onverwacht en ging enorm snel, maar ik zou het zo weer over doen. O, en de camera? Die kwamen mijn ouders alsnog brengen ;)
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Sharon! Wat kan het ineens snel gaan! Goed om te lezen dat jullie meisje het top deed!
Wil jij ook graag, net als Sharon, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie