Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Bij de 20-weken echo krijgen Serou en haar man onzeker nieuws te horen. Het blijft tot aan de bevalling spannend of hun kindje een afwijking of syndroom heeft. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Serou.
In maart 2018 keek ik verbijsterd naar de zwangerschapstest, de tweede inmiddels. Het was echt waar, ik was zwanger! Na 6,5 jaar besloten wij samen voor een kindje te gaan en natuurlijk was ik vanaf dat moment enorm in spanning of het ons gegund zou zijn. Vanzelfsprekend is dat natuurlijk niet! Wij waren dus enorm gelukkig met de uitslag van deze zwangerschapstest. Op wat misselijkheid na, had ik geen klachten. De grootste klacht was ik zelf… Nu moest ik mijn verantwoordelijkheid nemen en ervoor zorgen dat het kindje in mijn buik goed zou groeien. Hierin sloeg ik een beetje door: ik stortte me vol overgave in het gezond eten, veel water drinken. Ik voelde me enorm schuldig als ik een stukje chocolade of een frietje achter de kiezen had. Ik denk dat ik maar 3 à 4 keer frietjes heb gegeten in die 9 maanden… Ik mocht van mezelf niet in bad want te heet water kon wel eens slecht zijn en was dat ene zalfje wel goed voor de baby? Google was mijn grootste vijand. Natuurlijk schudde de verloskundige mij wel wakker, máár wellicht waren het de hormonen ;)
Mijn grootste angst was de misselijkheid en helaas heb ik ongeveer 16 weken lang dagelijks het toilet gezien. Ook moest ik onderweg regelmatig stoppen om over te geven. Ik werk in de zorg, dus de geuren van incontinentie hielpen niet bepaald mee. Maar achter gezien was mijn misselijkheid het minst erge van mijn zwangerschap. Van kinds af aan danste ik op de dansschool en daar was ik normaal gesproken iedere vrijdag te vinden. Nu lukte het dansen mij niet meer: ik was snel moe, buiten adem. Ik vond dat ik me niet moest aanstellen, iedere zwangere kon toch gewoon sporten? Maar iedere dag werd het moeizamer: traplopen, een bewoner verzorgen of een rondje wandelen. Toch bleef ik mijzelf stimuleren: “kom op Serou, doorgaan!”
Eindelijk was daar de 12-weken grens. We konden het grote nieuws delen en dat was maar goed ook. Vriendinnen vonden dat ik afstand nam, het dansteam dacht dat ik gezondheidsproblemen had… Het hoge woord was eruit en dat voelde als een grote opluchting! Met als klap op de vuurpijl de uitslag van de NIPT: die was helemaal goed! Wel werd ik verzocht om naar het ziekenhuis te komen omdat mijn hb-waarden wat laag waren. Ze wilden me graag prikken om te controleren of de uitslagen wel op waarheid gebaseerd waren. Samen met een vriendin ging ik snel naar het ziekenhuis, liet me prikken en vervolgens gingen we weer verder met shoppen. Maar na 20 minuten werd ik gebeld door het ziekenhuis: of ik snel terug kon komen, want mijn hb-waarden waren ontzettend laag. Zó laag (ongeveer 3), dat ze te vergelijken waren met iemand die zojuist een zware operatie heeft gehad en flink wat bloed is verloren. Ze stonden er verbaasd van dat ik nog functioneerde. Na 6 pogingen om een infuus aan te brengen omdat ze geen ader konden vinden, kreeg ik 2 zakken bloed en moest ik blijven overnachten in het ziekenhuis. Maar niemand kon mij vertellen of het risicovol was voor het kindje. Gelukkig kreeg ik bij vertrek te horen dat het baby’tje eerst zijn behoeftes vervult. Go baby! Door deze omstandigheden moest ik Moeders voor Moeders helaas afzeggen. Wel wist ik nu meteen waar die zware vermoeidheid vandaan kwam. Na dagelijks te hebben overgegeven voelde ik me steeds beter en kon ik gaan genieten van mijn zwangerschap. Maar toch hield ik altijd een beetje angst: wat als…
Op social media had ik nog niets gedeeld over mijn zwangerschap. Tegen mijn dierbaren zei ik: “ik wacht tot na de 20-weken echo”, want daar was ik het allerbangst voor. En nu was het zover: de echo! Alles was perfect! Wat een voorbeeldig kindje. De echoscopiste kon alleen zijn profiel niet goed in beeld krijgen. Na 1,5 uur vroeg ze me om een rondje te lopen en wat te gaan drinken. Wellicht kon ze het profiel dan wel goed in beeld krijgen, als hij misschien gedraaid zou zijn. Nietsvermoedend en heel ontspannen kwamen we weer terug. Poging 2! Ik zag haar al fronsen met haar wenkbrauwen, kijkend naar exact hetzelfde plaatje op de echo. “Ik wil jullie graag doorverwijzen”, zei ze… “Het profieltje voldoet niet aan de normen. Hij heeft een klein neusje, een plat voorhoofdje en wat verkalking in het hartje”. De grond zakte onder ons vandaan. Frank en ik hadden van tevoren besloten om het kindje hoe dan ook te voldragen, mits het baby’tje niet levensvatbaar zou zijn. Maar toch hoop je enorm op goed nieuws! De echoscopiste heeft na die woorden nog van alles uitgelegd, maar dat ging totaal langs mij heen. Ik heb gevraagd of we konden gaan en flink wat tranen gelaten in de auto voordat ik mijn familie heb gebeld. Frank was emotioneel veel sterker dan ik: hij troostte me en zei dat we samen alles aan kunnen. In deze onzekere tijd heb ik veel aan hem gehad. Ook kom je erachter hoeveel familie, vrienden en collega’s voor je kunnen betekenen.
Na 2 lange weken werden we doorverwezen naar Maastricht. Daar gaven ze aan dat ze hetzelfde zagen als op de 20 weken echo, maar dat alles verder er goed uit zag. Zij gooiden het meer op gezichtskenmerken dat op een mogelijke afwijking. Ze geven natuurlijk geen garantie en tot aan de bevalling zou het onzeker zijn, maar ze hebben ons wel gerustgesteld. Een vruchtwaterpunctie hebben wij afgewezen in verband met de risico’s. Vanwege mijn hb-waarden was ik medisch en ben ik de verdere zwangerschap door het ziekenhuis begeleid. Veel vrouwen willen juist meer echo’s, ik liever minder. Elke keer was er iets zichtbaar waardoor mijn onzekerheid naar voren kwam: niet genoeg vruchtwater, een suikertest, de metingen van het hoofdje, een hoge bloeddruk. Achteraf ben ik heel dankbaar dat ze mij zo nauwlettend in de gaten hebben gehouden. Mijn gynaecoloog heeft in dit proces ontzettend veel voor mij betekent, daar zal ik haar altijd dankbaar voor blijven.
Uiteindelijk passeerde ik de uitgerekende datum. Ik was 40+3 dagen zwanger toen de inleiding vanwege medische redenen werd ingezet. Ik had net geen 2 centimeter ontsluiting en kreeg daarom, rond 10.00 uur ’s ochtends, een gel ingebracht. Ze hoopten dat hierdoor de bevalling spontaan zou beginnen. De weeën die ik vervolgens kreeg, werden opgewekt door de gel. Rond 14.00 uur konden mijn vliezen worden gebroken en heb ik niets meer nodig gehad om weeën op te wekken: er kwam ritme in mijn weeën en rond 16.00 uur zat ik op 3 centimeter. Tegen 18.00 uur ging ik kapot van de pijn. Inmiddels zat ik op 4 centimeter en begon de weeënstorm. Er zaten helemaal geen rustmomenten meer in, het waren alleen maar pieken! Ik vroeg om een ruggenprik, maar vanwege een spoedgeval kon ik die niet krijgen op dat moment. Ik probeerde allerlei posities, paste alle yogalessen toe, huilde, schreeuwde, vloekte en deed lelijk tegen de verloskundige, waarna ik huilend mijn excuses aanbood… Ik leek een ander persoon geworden, wie was dat mens? Ik nam een douche, daar knap ik meestal wel van op. Hoe lief iedereen ook voor mij was en hoe goed Frank mij ook hielp, ik kon de pijn niet meer aan. Ik heb wel 10 keer op het rode knopje gedrukt en toen de verpleegkundige binnenkwam, huilde en smeekte ik om een ruggenprik. Ineens verloor ik veel bloed en raakte daardoor helemaal in paniek.
Ik moest gaan liggen, de verloskundige werd erbij gehaald. Wat bleek? Ik had al persweeën! Binnen 2 uur was ik van 4 naar 10 centimeter ontsluiting gegaan en kwam het verlossende woord: je mag persen! Vanaf het persen tot de geboorte heb ik als heel angstig ervaren. De baby kwam niet voorbij mijn bot en toen ging het ineens snel! Er werd zuurstof toegediend, ik mocht niet meer persen maar moest naar de baby toe ademen omdat hij zuurstoftekort had. Er werd een infuus aangebracht en iets toegediend waardoor ik meer energie kreeg om te persen. De gynaecoloog kwam binnen en inmiddels was mijn hele kamer volgestroomd met personeel. Toen ik mijn eigen gynaecoloog binnen zag komen, kon ik wel huilen! Een vertrouwd gezicht! Ze zag hoe erg ik in paniek was en zei: “Serou, zie ik eruit alsof ik in paniek ben? Nee, dus we gaan dit samen doen!”. Er werd een knip gezet, de vacuümpomp kwam tevoorschijn en ik moest alles geven door enorm hard te persen. Mijn ogen puilden bijna uit, mijn hart stond bijna stil van de spanning, ik keek Frank angstig aan en gaf alles wat ik nog in me had. Ik deed mijn ogen even dicht en hoorde gehuil: het was Lux! Onze mooie, kleine, dappere jongen Lux. Lux betekent licht en hij brengt ons licht. In wat voor situatie we ook zouden gaan belanden: hij is ons licht! Tijdens de bevalling is er ook gefilmd en ik heb alleen maar gezegd: “Frank, hij is van ons, ik ben zo blij!”.
Nadat de eerste onderzoeken gedaan waren, is de kinderarts hem komen beoordelen. Deze arts zag niets zorgelijke met betrekking tot een afwijking of een syndroom. Natuurlijk heb ik hem goed aangekeken nadat hij geboren was en natuurlijk heb ik de vraag in mijn gedachten gesteld: is er iets bijzonders aan hem? Maar het was niet belangrijk meer. Mijn antwoord was, in elke situatie, geweest: “ja, ik zie iets bijzonders aan hem: het is mijn kind! En hij is bijzonder”.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Serou! Wat moeten jullie in spanning hebben gezeten! Mooi om jouw afsluitende woorden te lezen.
Wil jij, net als Serou, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie