Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Roxanne wordt ingeleid omdat ze de baby minder voelt. Als de baby er eenmaal is, voelt Roxanne zich al snel slecht en voordat ze het weet, wordt ze met een noodgang naar de OK gebracht. Lees het heftige bevallingsverhaal van Roxanne.
Een jaar na de geboorte van onze eerste dochter hadden we opnieuw een positieve zwangerschapstest. Toen de menstruatie een dag te laat was, wist ik het meteen. We krijgen er een broertje of zusje bij! Echo’s en controles volgden, alles zag er steeds prima uit. Vanwege zwangerschapsdiabetes tijdens de eerste zwangerschap, werd dit ook nu weer gecontroleerd maar gelukkig bleven de suikerwaarden goed. De nipt uitslag was goed, de 20-weken echo idem dito en we ontdekten dat er een zusje bij kwam. Er volgden controles en extra groei echo’s en alles was als ‘normaal’. Bij 39 weken en een dag had ik een standaard controle. De avond en ochtend voor de afspraak had ik ons meisje iets minder gevoeld. De controle verliep prima, maar er werden voor de zekerheid een CTG en een echo en die bleken ook allemaal goed. Wel spraken we met de gynaecoloog over een inleiding, omdat we dit bij onze eerste dochter ook hebben gehad. We wilden geen verdere risico’s nemen en ik zou diezelfde dag te horen krijgen of ik die avond zou worden opgenomen of dat we zouden wachten tot na het weekend.
Vanwege de maatregelen moest ik alleen naar de controle, dus belde ik mijn man om hem dit allemaal te vertellen. Ook haalde ik vlug even wat boodschappen, zodat we alles in huis zouden hebben als we thuis zouden komen uit het ziekenhuis. In de supermarkt kreeg ik het telefoontje: we werden om 17.00 uur verwacht in het ziekenhuis om de inleiding te starten. Op naar huis om alles klaar te maken voor vertrek. Mijn man was inmiddels ook naar huis gekomen van zijn werk. Vluchtkoffer en Maxi-Cosi in de auto en op naar het ziekenhuis. Het was zover; dit weekend zouden we voor de tweede keer papa en mama worden! Aangekomen in het ziekenhuis werden we naar onze kraamsuite gebracht. We konden hier even onze spulletjes kwijt, waarna de gynaecoloog bij ons zou komen om de procedure te bespreken. Tijdens een inwendig onderzoek was nog geen ontsluiting te voelen en ook de baarmoedermond was nog niet rijp genoeg. Ze gingen dus starten met een ballonkatheter zodat de baarmoedermond rijp zou worden. Na het plaatsen moesten we in het ziekenhuis blijven overnachten. Om toch wat slaap te krijgen heb ik gekozen voor een slaaptablet.
Zaterdagochtend, na wat controles is de ballonkatheter verwijderd. Na wat inwendig onderzoek bleek de baarmoedermond nog niet rijp genoeg en ook omdat onze dochter nog te hoog lag in de baarmoeder konden ze helaas de vliezen handmatig nog niet breken. Om de baarmoedermond nog meer te laten rijpen hebben ze een gel ingebracht die 6 uur moet inwerken. Dat was het begin van het lange wachten. Intussen had ik wel wat harde buiken/weeën. Dat was toch al een begin, dacht ik. De uren verstreken en weer was het tijd voor een inwendig onderzoek. Helaas nog steeds niet genoeg vooruitgang om de vliezen te breken. Omdat ik zelf al wat weeën had, werd er besloten even niks te doen en af te wachten tot ze vanzelf sterker zouden worden. Inmiddels was het al tegen de avond en werd besloten om af te wachten tot morgen. Omdat onze dochter het nog prima deed, wilden ze niks overhaasten. Om deze nacht dan toch ook nog wat slaap te krijgen met de weeën heb ik deze keer gekozen voor een prik voor het slapen gaan. Deze werkte perfect en ik heb gelukkig een paar uur kunnen slapen.
Zondag, vandaag zouden we dan toch echt papa en mama worden. Ja toch? Tijd voor weer een inwendig onderzoek. Gelukkig goed nieuws en kunnen ze deze keer mijn vliezen wel breken. Op het moment van het vliezen breken had ik 2 centimeter ontsluiting. Omdat mijn eigen weeën nog niet sterk genoeg waren, zijn ze ook gestart met weeënopwekkers. Ik heb gekozen voor een ruggenprik en deze hebben ze dan ook meteen gezet. In de middag komen ze weer kijken hoeveel ontsluiting ik heb. “Het zal nu wel meer zijn“, zei ik nog tegen mijn man. Maar ook dat valt tegen, nog steeds 2 centimeter. De weeën zijn er wel maar niet heel sterk en frequent genoeg. Daarom worden de weeënopwekkers regelmatig verhoogd. Mijn man is fan van Feyenoord en die ochtend grapten we nog: zou de baby er zijn voordat Feyenoord moest spelen om 14.30 uur? Daar leek het op dat moment nog niet echt op. Na ongeveer drie kwartier wordt de ontsluiting nog eens gecheckt: 5 centimeter dus er zit gelukkig vooruitgang in. De weeën worden ook wat heftiger en de hartslag van onze dochter raakt af en toe in een dipje tijdens de wee. Nog geen kwartier later voel ik al druk en onze dochter blijkbaar ook: haar hartslag zakt tijdens elke wee enorm en als de verloskundige checkt, blijk ik volledige ontsluiting te hebben. Tijd om onze dochter ter wereld te brengen.
Onze dochter wilde en moest er zo snel mogelijk uit, dus we zetten alles op alles. De gynaecoloog stond ook al stand-by maar na een kleine 20 minuten is om 14.32 uur onze dochter Fenne geboren. Ze had even wat opstartprobleempjes doordat ze wat bloed had ingeslikt. Maar na wat zuurstof ging alles gelukkig snel goed. Wat een opluchting! Snel daarna kwam de placenta en omdat ik toch wel wat bloedverlies had en Fenne wat hulp nodig had, stond de kamer al gauw vol met verpleegkundigen. Na het plaatsen van wat hechtingen was alles weer onder controle en konden we genieten van ons meisje. Althans, dat dachten we… Na een half uurtje bijkomen, konden we aan de beschuit met muisjes. Maar opeens voel ik me helemaal niet lekker en zeg tegen mijn man dat ik moet overgeven. Met Fenne nog op mijn borst voel ik niet alleen dat ik moet spugen, maar ook allemaal vocht van onder. Mijn man haalt vliegensvlug de verpleegkundige en het blijkt bloed te zijn. Binnen een paar seconden staat de kamer vol met artsen, de verloskundige en verpleegkundigen. “Dit is niet goed“, dacht ik nog. Maar dat het zó slecht zou zijn hadden we toen nog niet kunnen bedenken.
Het is een behoorlijke bloeding uit mijn baarmoeder, maar waardoor? Er volgen een aantal kleine onderzoeken waaruit blijkt dat de baarmoeder niet terugtrekt zoals het hoort. De verloskundige drukt inmiddels flink op mijn buik om het bloeden te stoppen. Als het niet zou stoppen, zou ik naar de OK moeten om een ballon te plaatsen die alle vaten zal dichtdrukken. Er wordt nog geprobeerd of medicatie of een massage helpt, maar al snel blijkt van niet. Zodra de verloskundige de druk van mijn buik haalt, begint het bloeden opnieuw. Inmiddels krijg ik al extra bloed toegediend omdat ik al veel bloed ben verloren. Mijn man en dochter zijn bij mijn hoofdeinde komen zitten zodat ze toch dichtbij me zijn. Er wordt besloten om naar de OK te gaan. En vlug ook, want ik word in een enorm tempo naar boven gebracht. Als de verloskundige op je bed springt en de hele rit de baarmoeder met haar vuist afknelt om het bloeden te verminderen, dan weet je dat er iets helemaal mis is. De gynaecoloog vertelde achteraf dat ze onderweg naar de OK al wat collega’s heeft ingeschakeld omdat ze het toch niet vertrouwde. Aan de ene kant krijg ik het allemaal wel mee, maar echt doordringen doet het gelukkig nog niet. De verloskundige zegt dat ik sterk moet zijn en nog even vol moet houden. Inmiddels rollen de tranen over mijn wangen. Eenmaal op de OK staat er een heel team klaar en word ik snel in slaap gebracht.
Zondagavond, rond 20.00 uur, word ik slaperig wakker. Ik zie mijn man, de gynaecoloog en de verloskundige met mijn dochter. Ik zie dat ik niet op dezelfde kamer lig en krijg te horen dat ik op de Intensive Care lig. De verloskundige komt met mijn dochter bij mijn hoofdeinde staan: wat een fijn gevoel. De gynaecoloog vraagt of ik nu wil weten wat er is gebeurd of liever nog wil wachten. Ja, dat wil ik graag weten. Er bleek een scheur in mijn baarmoeder te zitten en een slagaderlijke bloeding. Daardoor hebben ze mijn baarmoeder moeten verwijderen. Dat komt even hard aan, maar echt binnenkomen doet het nog niet. De narcose zorgt ook dat ik nog half slaperig ben en na even kort bij me te zijn geweest, laten ze me verder rusten. Voor de nacht komen mijn man en dochter me nog even opzoeken, ik voel me gelukkig al iets beter. Ik heb een pijnpomp waarmee ik zelf de pijnstilling kan regelen en de nacht verloopt goed. Halverwege de nacht komt de verpleegkundige nog langs met onze dochter en geeft haar een flesje bij mij op de kamer, we knuffelen ook nog even.
De volgende ochtend komt de gynaecoloog langs om te bespreken wat er is gebeurd. Er wordt een röntgenscan gemaakt omdat ze erg dicht bij de urineleider zijn geweest. Ik mag weer terug naar de kraamsuite omdat het allemaal de goede kant op gaat. Aan het einde van de middag komt de uitslag van de scan: de urineleider blijkt toch afgekneld en morgen vindt er opnieuw overleg plaats wat hieraan gedaan moet worden. Zodoende wordt de volgende dag overlegd en krijg ik te horen dat ik die middag weer geopereerd moet worden. Het is namelijk belangrijk dat de urine wel gewoon kan aflopen. Helaas is het tijdens de operatie niet gelukt om het te verhelpen en is er een nefrodrain geplaatst in de nier. Deze zal zo’n 2 à 3 maanden moeten blijven zitten, tot ik volledig hersteld ben van deze heftige bevalling.
Voorlopig zijn alle operaties achter de rug en kan ik langzaam beginnen met opknappen. Na een dag of vijf ziekenhuis mogen we thuis genieten van ons gezinnetje. Want ook onze oudste dochter heb ik enorm gemist: vanwege de maatregelen mocht ze maar één keer langskomen. Maar we zijn thuis, waar ik kan gaan herstellen en bijkomen van deze heftige periode. En genieten van onze meiden!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Roxanne! Wat een ontzettend heftig verhaal. Ik hoop dat het herstel voorspoedig gaat en wens jou en je gezin alle goeds.
Wil jij, net als Roxanne, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie