Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Van te voren had ze zo’n ander beeld van hoe het zou zijn, maar de geboorte van haar zoontje is totaal anders dan verwacht. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Renske.
5 september 2018 is volgens mijn eigen berekening mijn uitgerekende datum. Tijdens de eerste echo is deze datum volgens de metingen op 4 september 2018 gezet. Het is dan ook bijzonder dat de eerste weeën in de nacht van 4 op 5 september komen. Ik word om 03.00 uur erg moe wakker en moet plassen, ook voel ik het rommelen in mijn buik. Wat lichte krampen. Ik ben direct wakker en alert. Vervolgens krijg ik mijzelf weer goed tot rust door tegen mijzelf te zeggen: ‘als het komt dan komt het toch en zo niet dan niet’. Die gedachte helpt en ik ben weer in slaap gevallen. Vervolgens droom ik dat de dag begint. Het is in mijn droom gewoon 5 september. Mijn schoonvader komt (zoals gepland) op de koffie en daarna ga ik naar de zwangerschapsgym (ook zoals gepland). In mijn droom vertel ik enthousiast aan de trainer dat ik weeën heb. Ik ben heel trots dat ik de 40 weken heb gehaald. Maar de trainer reageert helemaal niet enthousiast! Ze vraagt mij waarom ik ben gekomen terwijl ik weeën heb!? Op het moment dat ze in mijn droom vraagt waarom ik ben gekomen voel ik weer een wee… Ik kijk David aan van: ‘we moeten hier niet zijn!’ Op dat moment, om 3.45 uur, word ik wakker en blijk ik echt weeën te hebben. Het is vergelijkbaar met vroeger dromen dat je naar de wc moet en dat je dan echt wakker wordt omdat je in je bed plast. Ik droomde van weeën maar had ze echt.
Ik tik direct op David zijn schouder. Ik weet dat ik hem moet laten slapen maar ik ben een extravert persoon en verwerk spannende dingen door erover te praten. ‘Volgens mij is het begonnen!’ zeg ik. ‘Ik droomde dat ik weeën heb!’. David vraagt een beetje spottend: ‘je droomde dat je weeën hebt? En daar maak je mij voor wakker? Serieus!?’. Hier hebben we later erg om moeten lachen. Ik stel voor om nog even te gaan slapen. We proberen het allebei. Van 4.30 uur tot 6.30 uur blijven de weeën vervolgens komen. Ongeveer iedere 10 / 15 minuten. De laatste 3 weeën tussen 6 en 6.30 voelen als een flinke kramp. David en ik zijn ervan overtuigd: ‘nu begint het!’. Hardop zag ik tegen David: ‘ik denk niet dat deze weeën nog weggaan’. Omdat ik graag thuis wil bevallen heb ik vast een rommel-appje naar de kraamhulp gestuurd. David stuurt een bericht naar werk om aan te geven dat hij niet komt werken. We liggen nog even samen in bed. David is heel lief. Vertelt mij dat hij er zin in heeft. ‘We gaan dit samen doen!’ Dit moment is zo intiem en emotioneel. Het besef dat het gaat gebeuren. En dan ook nog op 5 september!
Om 6.30 uur besluit ik om nog even te gaan douchen. Onder de douche voel ik opeen dat de weeën verdwijnen. Opeens heb ik heel sterk het gevoel dat ik terug in bed moet. Terug naar de bubbel. Maar ook in bed komen de weeën niet terug. Om 9.30 uur besluiten David en ik dat hij toch maar naar werk gaat. Het heeft geen zin om met z’n tweeën te gaan zitten wachten. Ik bel de verloskundige om 10.00 uur om te horen wat ik van deze situatie kan verwachten. De verloskundige vertelt mij dat dit een ‘valse start’ heet. Dat dit wel vaker voorkomt. Het lijf heeft net onvoldoende hormoon aangemaakt om de bevalling te laten doorzetten. Volgens haar is deze fase wel nuttig. Waarschijnlijk is de baarmoedermond nu aan het verweken. Verder kan ze er niet veel over zeggen. Het kan alsnog doorzetten de komende 24 uur of het kan ook nog een week gaan duren. Mentaal vind ik dit een zwaar moment. Vanmorgen dacht ik nog dat wij diezelfde avond misschien wel een baby zouden hebben en opeens is alles weer totaal anders. Vannacht was ik zo verrast dat het was begonnen. Ik had het nog niet verwacht maar was er zo blij mee en nu moet ik dus weer omschakelen. Wat een teleurstelling!
Van 6 tot 12 uur zijn de weeën volledig weg. Dit zijn 6 beduusde uren van gewoon een beetje hoogzwanger thuis zitten en een puzzel maken van 1000 stukjes. Om 11.30 uur heb ik mijn schoonzusje aan de telefoon. Zij heeft 3 maanden geleden een baby gekregen dus we delen veel met elkaar in dit proces. Zij geeft mij het advies om even bij mijzelf te voelen of ik al ontsluiting heb. Eigenlijk vind ik dit een raar voorstel maar ik zit nu toch maar een beetje in limboland te wachten… Ik ga op mijn hurken zitten in de douche. Op het moment dat ik wil voelen of ik ontsluiting heb voel ik al vocht langs mijn hand lopen. Mijn vliezen zijn gebroken! Heb ik deze nou zelf gebroken!? Ik durf dat eigenlijk niet tegen de verloskundige te zeggen… Gelukkig hoor ik later van de haar dat dit stom toeval is… Zij breken vliezen met een soort breinaald dus er is wel wat meer voor nodig dan een beetje voelen. Omdat mijn vliezen in de douche breken, kan ik het vruchtwater direct goed bekijken. Er zit (in mijn beleving) veel bloed bij. Ik schrik ervan en begin hevig te huilen. Waarschijnlijk komt dit ook door de spanning van die ochtend. Mijn vliezen zijn gebroken! De baby komt nu toch! Daar ben ik opeens zeker van. Ik pak mijn telefoon en maak eerst een foto van het vruchtwater. Daarna bel ik David. Hij neemt niet op. Waarom neemt hij niet op!? ‘Waarom neem je niet op!?’, vraag ik mijzelf hardop af terwijl ik zijn antwoordapparaat krijg. Dan maar weer de verloskundige bellen (het is toch overdag). Ik vertel haar dat mijn vliezen zijn gebroken en dat ik ben geschrokken van het bloed. Ze vraagt mij om een foto te maken en die te appen. Ik hang op en stuur haar de foto, vervolgens bel ik David. Wéér het antwoordapparaat. Hoe kan dit nou? Dan besluit ik David zijn collega te bellen. Gelukkig! Die neemt wel direct op. Ik vraag hem of David daar is. ‘Moet hij naar huis komen!?’ vraagt hij. ‘Ja!’, zeg ik huilend. ‘Hij neemt niet op!’ Ik krijg David aan de telefoon die er niets van snapt. In onze hele relatie neemt hij eigenlijk altijd de telefoon op… Het blijkt dat hij die ochtend zijn telefoon op stil heeft gezet toen we dachten dat de bevalling begonnen was. Hij is blijkbaar vergeten zijn telefoon weer aan te zetten. Maar dat geeft niet. Ik spreek hem nu en hij komt direct naar huis.
Op dat moment belt de verloskundige terug. Ze heeft naar de foto gekeken. Ze snapt waarom ik ervan schrik maar volgens haar ziet het er normaal uit. Ze vraagt me kraamverband in mijn ondergoed te doen en deze te bewaren. Ze zal eind van de dag voor het eerst langskomen. Vlak daarna komt David thuis. De weeën zijn nog niet begonnen maar ik ben blij dat hij er is. We knuffelen. Op dat moment komt er meer vruchtwater los. Ik ga naar de wc en zie daar al snel dat de vloeistof groen / bruin is. Onzeker roep ik David: ‘Ik denk dat hij in het vruchtwater heeft gepoept. Is dit bruin?’ David neemt het verband mee naar het raam om te kijken bij daglicht. ‘Dit zou ik wel groen / bruin noemen ja’ zegt hij. Ik baal nu al van dit bericht maar besluit eerst weer de verloskundige te bellen. Zij vraagt mij weer een foto te maken en belt me binnen 5 minuten terug met het nieuws wat we niet willen horen. ‘Dit is overduidelijk meconium, ofwel de eerste poep van de baby, we komen er nu aan.’ Ik weet al wat het betekent… Ziekenhuis. David en ik verwerken het nieuws door onnozel en als een kip zonder kop onze spullen te pakken. Ik heb de vluchttas klaarstaan maar merk dat ik toch helemaal geen rekening had gehouden met die optie. Thuis staat alles klaar, het bevallingsbad, muzieklijsten, een bal, speciale lampen, de hele mik-mak. Maar in de vluchttas zitten niet eens spullen voor David. De verloskundige arriveert samen met een stagiaire 15 minuten later. David wil nog even naar de kaasboer om broodjes te halen. Wij hebben honger, het is inmiddels 12.30 uur en we hebben alleen ontbeten. Opeens wordt de spoed ons duidelijk gemaakt want de kaasboer zit er niet meer in. De verloskundige geeft aan dat we direct naar het ziekenhuis gaan. Ze legt rustig uit wat het kan betekenen als een kind in het vruchtwater poept. Dat de baby zich mogelijk niet lekker voelt. De kans is klein maar ze willen geen risico nemen. En dan komt het volgende mindere nieuws van de verloskundige. Ze heeft onderweg verschillende ziekenhuizen gebeld en ze heeft een plek maar niet in Amsterdam. Alle ziekenhuizen in Amsterdam zitten vol! We gaan naar Amstelveen. Volgens de verloskundige is dit een kleiner ziekenhuis en past het beter bij de intieme sfeer die ik wil. Achteraf denk ik dat ze dit vooral heeft gezegd om mij in een positieve mindset te krijgen.
Het maakt mij allemaal niets meer uit. We gaan bij de aangifte toch liegen en zeggen dat hij in Amsterdam is geboren. Van binnen moet ik lachten om al die gekke, trotse Amsterdammers die het allemaal zo belangrijk vinden dat Amsterdam in het paspoort komt. David is er in ieder geval één van. ‘Hij is in Amsterdam verwekt, gedragen en hier gaat hij ook opgroeien!’. Maar we gaan dus naar Amstelveen…
Buiten is het echt pisweer. Het regent en onweert al de hele dag. Ik vond het een mooie dag om te bevallen. De regen is rustgevend en het is fijn om binnen te zijn. Na de heetste en droogste zomer ooit gemeten is dit de eerste dag dat het regent. We gaan naar de auto met onze regenjassen aan. Op de weg naar Amstelveen is het druk. David praat tegen zichzelf: ‘rustig rijden, ik weet waar ik heen moet’. In de hoosregen rijden we op een drukke snelweg achter de verloskundige aan en ik krijg mijn eerste echte wee. Deze voelt direct al vrij pittig. Heel wat anders dan de krampen van afgelopen nacht. Ik moet het echt al wegzuchten. Voordat we bij het ziekenhuis komen heb ik 5 flinke weeën gehad. Het is nu echt op gang en ze komen om de 5 minuten. Ik merk hoe gespannen ik ben wanneer we in het ziekenhuis in de lift staan. Ik heb geen idee wat er gaat komen maar op dat moment ben ik best bang. We komen aan en worden naar onze kamer gebracht. Het ziet eruit als een comfortabele hotelkamer met in het midden een medisch bed. Mijn verloskundige gaat mij overdragen aan het ziekenhuis. Ik word door de verpleegkundige van de ochtendploeg aan allerlei toeters en bellen gelegd. Eén meter op mijn buik is voor de hartslag van de baby, een andere is om de weeën te meten. Er wordt vast een infuus aangebracht aan mijn linkerhand waar ze straks weeënopwekkers in willen doen. Voor nu krijg ik alleen vocht toegediend. Mijn verloskundige komt terug om afscheid te nemen. Ze drukt me op het hart om dicht bij mijzelf te blijven. Dat de bevalling pas net begonnen is en dat het ziekenhuis waarschijnlijk snel wil gaan ingrijpen. Vraag de tijd om de bevalling van nature te laten gaan. Daarna komt de verloskundige van het ziekenhuis. Een jonge blonde meid. Ik vind haar energie niet prettig. Het is inderdaad duidelijk wat ze wil. Alle risico’s beperken en zo snel mogelijk een baby hebben. Het natuurlijke proces staat niet hoog op haar lijstje. Ze vertelt me dat we de baby vandaag nog gaan halen. Ik bedenk me dat ik dat wel leuk vind. De baby komt dan toch nog op de 5e. Gek genoeg bedenk ik me niet dat ze me zojuist maar 11 uur de tijd heeft gegeven terwijl de eerste weeën pas net echt zijn begonnen. Gemiddeld duurt een eerste bevalling 12 uur vanaf het moment dat de weeën regelmatig komen en een minuut aanhouden. Op dat punt ben ik nog lang niet naar mijn gevoel. Hierna komt de verpleegkundige weer binnen en begint dingen uit te leggen die ik me nu niet meer herinner. Ik weet alleen nog dat ik opeens heel erg moet huilen en haar vraag of ze mij alleen kan laten. Er komt opeens zoveel op mij af. Vreemde mensen, vreemde omgeving. Ik wil even alleen zijn en niets moeten.
Dan beginnen de weeën weer. Deze zijn nog van mijzelf maar jeetje wat zijn ze al heftig. Ik lig op bed en puf de weeën weg in mijn kussen door diep adem te halen. Mijn lijf kronkelt mee. Ik vraag mij af of ik het zo goed doe? Maar heel veel anders kan ik niet. Na een uur of 2 dit doen komt de avondploeg. Ze vertellen mij dat deze ploeg wil starten met de weeënopwekkers. Ik ontmoet de ‘nieuwe’ verlos- en verpleegkundige. Beide vind ik fijner dan de vorige. De verloskundige voelt bij mij hoeveel ontsluiting ik heb. Dit is 1 cm. De baarmoedermond heeft nog een tuutje van een cm en staat nog naar achter. Ze vertelt mij dat ik nog een lange weg te gaan heb terwijl mijn weeën al behoorlijk sterk zijn. Ik kan mijn draai niet vinden met al dat vruchtwater dat steeds uit mij loopt. Ik moet veel en vaak naar de wc met al die toeters en bellen aan mijn lijf en ik lig niet lekker op het bed. De verloskundige stelt voor om te starten met de weeënopwekkers. Zodat het proces sneller gaat. Ik vraag haar of mijn weeën daar sterker van worden. En geef aan dat ik sterkere weeën waarschijnlijk niet aankan. Ik heb op dit moment al meerdere keren gezegd dat ik de weeën al heel heftig vind. De verloskundige denkt dat het straks minder kan worden als ik er meer aan wen en endorfine aan ga maken. Om kwart voor 5 lig ik volgens de foto’s aan de weeënopwekkers. Dan worden de weeën echt heel heftig. Ik wil graag meer mobiel zijn om ze op te vangen. Ik wil graag douchen. Ze gaan de mobiele CTG scanner voor mij halen maar al snel blijkt dat deze niet werkt in mijn kamer. De enige optie is om te verhuizen naar een andere kamer. Dit doen we. David neemt alle spullen mee. Helaas blijkt dat ook in de andere kamer het ding niet werkt. Maar dat heeft meer te maken met de houding die ik aanneem op de bal. Daardoor vallen de metingen weg. Wat een gedoe! Ik heb geen moment rust. Ik wil mobiel zijn en in mijn cocon kruipen. De enige optie is een zender op het hoofd van de baby zetten. Achteraf hoor ik dat zo’n zender op het hoofd van de baby wordt vastgeschroefd. Het aanbrengen van de zender op Sjef zijn hoofd vind ik echt een verschrikkelijke handeling. De baarmoedermond is nog niet verstreken en wijst nog naar achteren. Ook heb ik nog steeds maar 1 centimeter ontsluiting. Ze moeten de zender via die ene cm op zijn hoofd zien te krijgen. Ik raak in paniek van de pijn. Volgens David heb ik geschreeuwd ‘haal het eruit, haal het eruit’. Ik kan mij dit maar half herinneren. Wel weet ik dat ik na deze handeling in de kramp ben geraakt. Ik ben nu gewoon bang voor de pijn. Wel mag ik mag eindelijk douchen.
Onder de douche lukt voor het eerst waar ik op gehoopt had. Het water voelt zoals ik had verwacht… heerlijk. Wat een verlichting! Op datzelfde moment kan ik wel janken dat ik dus niet in bad mag. Ik voel dat ik kan ontspannen tussen de weeën door en ik voel de slaperigheid komen. Dit betekent endorfine! Helaas zijn de weeën nog steeds te intens. Ik kan het maar net aan terwijl ik aan een handvat hang en op de douche stoel zit. Ik word erg moe tussen de weeën door maar ik kan niet goed zitten. Al die snoeren zitten me echt in de weg. Het is alsof je bijna in slaap gaat vallen maar je geen bed hebt maar een spijkerbed. Ik snak naar een fijne houding. Ik snak naar ontspanning. Dus ik besluit terug naar bed te gaan. Ik wil me kunnen overgeven aan die slaap. David helpt mij met afdrogen en samen lopen we met alle toeters en bellen terug naar het bed. Daar aangekomen ril ik inmiddels over mijn hele lijf van de kou. Direct brengt dat de spanning terug in mijn lijf. Ook blijkt het bed niet de plek voor mij. Ik kan de weeën niet goed aan. Ergens in deze periode moet ik van de arts op mijn zij gaan liggen omdat Sjef niet goed reageert op de weeënopwekkers. Ik schreeuw het uit. Op mijn zij doet werkelijk het meeste pijn. Ik moet overgeven van de pijn. In een soort bakje. Ook dit gaat langs mij heen. Ik ben het besef van tijd volledig kwijt en kan het nu ook niet meer terughalen. David is een bepaald moment lepeltje, lepeltje achter mij komen liggen. Dit is het enige moment geweest dat ik hem heb kunnen toelaten. Samen vangen we de weeën op. Zo had ik het gewild voor de hele bevalling. Ik had het zo graag meer samen willen doen. Maar ik kan gewoon niets verdragen. Rond 18.00 uur heb ik bij David aangegeven dat ik het niet meer trek. Dat ik pijnbestrijding wil. Het liefst een ruggenprik. Ik heb op dit moment al 5 uur intense weeën zonder dat de ontsluiting verder gaat. Ergens is dat nog gecontroleerd en had ik 2 cm ontsluiting. David vraagt mij 2 keer of ik het zeker weet. Van te voren wilde ik geen ruggenprik. Ik twijfel even maar weet zeker dat ik het niet meer trek. Dus ik besluit er voor te gaan. De arts lijkt opgelucht. David drukt mij op het hart dat het zeker nog een uur kan duren voordat ze komen. Dit hebben we in de cursus geleerd. De arts geeft aan dat ze er druk achter gaat zetten. Ik merk dat zij zich zorgen maakt om mijn pijn.
Even later (geen idee hoe lang) komt ze terug met slecht nieuws. De anesthesie is op dit moment niet beschikbaar. Ze zijn net een spoedoperatie ingegaan. ‘Operatie!?’ vraag ik haar. ‘Dat klinkt alsof het lang kan gaan duren’. De verloskundige biedt mij een alternatieve pijnbestrijding totdat ze komen. Ik krijg een morfine pompje wat ik mijzelf kan toedienen door op de knop te drukken. Ik word aan het pompje gelegd en er wordt uitgelegd wat de stof met je doet. Ik maak een grapje dat ik wel eens vaker drugs geprobeerd heb in mijn leven dus dat ik een beetje weet wat ik kan verwachten. Niet veel later ben ik high! Mijn praten gaat langzamer en mijn verhaal wordt warriger merk ik. Het pompje geeft voor nu verlichting. Het haalt de scherpe randjes eraf. Al blijven de weeën nog zeer heftig. Verder hebben ze mij ook rond die tijd van de weeënopwekkers afgehaald. Sjef reageert niet goed op de opwekkers en we kunnen nu beter wachten tot de ruggenprik erin zit. Achteraf hoor ik van David dat er gesprekken zijn geweest over een keizersnede. Dit is volledig langs mij heen gegaan. Rond een uur of 21.00 vertellen ze mij dat de anesthesie er nu aan komt. Ik ben zo opgelucht dat ik waarschijnlijk alles loslaat. Want 2 minuten daarna heb ik opeens extreme rug weeën. Ik kan nu alleen nog maar dierlijke geluiden maken. Het pompje doet niets meer voor me. Ik schreeuw tegen David dat hij in mijn rug moet duwen. De weeën komen nu achter elkaar. Ik heb geen pauzes meer. Ik geef nog 2 keer over. Nu raak ik in paniek (David ook). Waar blijven ze!?!? Ik stuur David naar de gang om ze te halen. Hij moet ook weer terugkomen om mijn rug te duwen. Ik schreeuw naar hem dat hij ze moet gaan halen. Waar zijn ze!? Ik hoor aan David zijn stem dat hij radeloos is. ‘Rens, dit heeft geen zin. Ze zijn er nog niet!’. Ik schreeuw dat hij iemand moet gaan halen. De verloskundige staat nu in mijn kamer. Ik krijg nog net mee dat zij ook redelijk gestrest zijn op dit punt. Het is duidelijk dat zij ook niet weten waar ze blijven. Ik hoor ze zeggen dat ze al 2 keer hebben gebeld. Deze fase was de heftigste en duurt bij elkaar zo’n halfuur tot een uur.
Om 22.00 uur komen de mannen van de anesthesie binnen. David schreeuwt bijna naar ze waar ze waren!? Ik heb hem nog nooit zo gehoord. De mannen reageren uit de hoogte. Dat ze pas 2 uur geleden de melding hebben gehad en direct een alternatief hebben geboden. Ik krijg niet veel mee en kreun de weeën weg. Wel krijg ik mee dat dit 2 hele nare mannen zijn. Ze doen onaardig tegen David en kleinerend tegen mij. Alsof ik één of ander hysterisch mens ben dat gewoon even moet leren ontspannen. Later hoor ik van David dat ze ook erg kleinerend waren richting de verloskundige. Mannen op een powertrip. Bah. De ruggenprik zit er om 22.30 uur in. Ik heb inmiddels zo’n 10 uur achter elkaar intense weeën gehad. Het vermoeden van de verloskundige is dat ik nog maar 2 cm ontsluiting heb omdat ik eerder van de opwekkers ben afgehaald. Ik vraag haar dit te controleren maar zij raadt mij dat af. Als de nachtploeg zo komt zal er weer gekeken worden en dat is na 24.00 uur. De nachtploeg zal ook weer starten met de weeënopwekkers. Ik voel mijn weeën nog steeds. Het kan een uur duren voordat de ruggenprik goed zijn werk doet. Maar de ergste pijn is opeens weg. Het advies aan David en mij is om nog even te gaan slapen. Het kan nog de hele nacht gaan duren. Ik praat nog even met de verloskundige van de middagploeg. Ik ben verdrietig. Ik vertel haar dat ik had verwacht dat ik er goed in zou zijn. Dat ik de weeën beter had kunnen opvangen. Dat ik deze heftigheid niet had verwacht. Ik heb een hoge pijngrens en kan mij normaal goed ontspannen. Ik voel mij opeens zo naïef. Zij vertelt mij dat ik het goed heb gedaan. Dat ik alles deed wat je kunt doen. Puffen, in mijzelf keren, rustige blijven (het grootste gedeelte dan). Het is fijn om dit met haar te bespreken. De middagploeg neemt afscheid en opeens zijn David en ik alleen in een donkere kamer.
Zo raar, het is net alsof alles opeens voorbij is. Ik voel geen pijn meer. David en ik kunnen weer grapjes maken en lachen. We evalueren de dag met z’n tweeën. Bijna alsof we terugkijken op een bevalling die al geweest is terwijl deel 2 nog moet beginnen. We besluiten te gaan slapen. David ligt op een ongemakkelijke blauwe uitklapstoel. En ik op het bed met al die slangen. We hebben zeker een uur in totale stilte gelegen en dan komt de nachtploeg. Eerst maken we kennis met de nachtverpleging. Wat een fijn mens! Dan komt even later de verloskundige. Wow! Wat een ervaren vrouw stapt daar binnen. Ik zou haar direct vertrouwen met mijn leven. Heel fijn om deze vrouw te hebben voor deze laatste fase. Ze vertelt dat de weeënopwekkers weer worden aangesloten en dat zij straks terug komt om de ontsluiting te checken. Ze vertelt mij ook dat ze in de rest van het proces eerlijk tegen mij gaat zijn. Als er bijvoorbeeld moet worden ingegrepen vanwege Sjef (de keizersnede hangt dus nog steeds in de lucht). David en ik hopen zo dat Sjef goed zal reageren op de weeënopwekkers. Best spannend allemaal. Voor nu zijn de waardes goed. Ik heb al een uur geen wee meer gevoeld dus besef mij dat de weeënopwekkers nu waarschijnlijk wel nodig zijn. Hij moet er toch uit en daarvoor is ontsluiting nodig.
David en ik proberen weer verder te rusten. Volgens mij heeft hij 20 minuten geslapen. Ik niet. De weeën komen terug, al doen ze geen pijn meer. Ik kan ze nu gewoon met mijn ademhaling opvangen. Het is fijn om te voelen dat het werkt. Om 01.00 uur komt de verloskundige terug. Ze gaat bij mij het aantal centimeter checken. David en ik zijn voorbereid dat het is blijven steken op 2 cm omdat ik van de weeën opwekkers ben afgehaald. In mijn hoofd kan het echter van alles zijn. Ik ben al sinds 18.00 uur niet meer gecontroleerd. Dat is best wel een lange tijd. 7 uur! De verloskundige voelt rustig en constateert dat de baarmoedermond mooi verstreken is en dun aanvoelt. Het eerste goede nieuws. En dan vertelt ze dat ik al bijna 7 cm ontsluiting heb! David en ik zijn super blij. We noemen haar de Jedi. De brenger van het goede nieuws. De verloskundige gaat weg en geeft aan over 2 uur terug te komen. Wij krijgen weer het advies om te gaan slapen. Wat we ter harte nemen en proberen. Om 01.22 uur (22 minuten later) voel ik opeens ander soort weeën. Dit is de druk waar ik veel over gelezen en gehoord heb. Het voelt alsof ik moet poepen. Ik voel duidelijk het hoofd van de baby tegen mijn onderkant drukken. Door de ruggenprik voelt de druk alleen minder sterk dan je zou verwachten. Je krijgt niet echt persdrang. Ik weet dit en toch maakt het me onzeker. Is dit het wel of niet? Opgewonden vertel ik aan David dat ik denk dat ik al persdrang heb. David is duidelijk moe. En nu beroof ik hem weer van het beetje slaap dat hij kan pakken. David weet niet goed wat hij moet zeggen. Ik heb al op de rode knop gedrukt. Een paar minuten later komt er een andere nachtverpleegster binnen. Het is een jonge vrolijke meid die (merken wij later) behoorlijk in een melige bui is. David en zij zitten direct op het zelfde niveau van slechte grappen maken. Heerlijk vind ik dit. Dat de luchtigheid weer terug is in de kamer. Ik vertel haar wat ik voel en zij constateert dat 22 minuten wel erg snel zou zijn voor nog 3,5 cm ontsluiting. ‘Maar..’ zegt ze ‘Ik heb wel gekkere dingen gezien in de verloskunde’. Ze vertelt mij dat de verloskundige nu met een andere bevalling bezig is. ‘Als ik haar nu ga halen krijg ik een schoen naar mijn hoofd!’ Verder stelt ze mij gerust. De baby zal echt niet zomaar opeens op de bank liggen. Het is volgens haar niet erg om met volledige ontsluiting nog even te wachten. Ze vertrekt weer.
Ze is nog geen 5 minuten weg en de druk neemt toe. Ik voel duidelijk het hoofdje tegen mijn endeldarm en mijn stuitje drukken. Mijn linkerbeen is zo verlamd van de ruggenprik dat ik hem niet kan bewegen. Het is een loeizwaar en dood been wat op mijn rechterbeen ligt. Ik bedenk mij dat de baby er zo nooit uit kan komen als hij zou willen. Ik besluit weer op de rode knop te drukken. Dezelfde nachtverpleging komt weer binnen met een lach op haar gezicht: ‘Jaaa?’ Ik vertel haar opnieuw dat de druk echt toe neemt. Zij verzekerd mij dat zodra de verloskundige tijd heeft dat ze dan komt. Op dat moment horen wij een baby huilen. Dat is in ieder geval gelukt! De verloskundige zal daar nog moeten afronden met hechtingen etc. Daarna zal ze komen. Ik maak nog een grapje dat wij eerder in het ziekenhuis waren dan dat andere stel. Dat het niet eerlijk is. Wij krijgen te horen dat ook zij een jongen hebben gekregen. Om 02.00 uur komt de verloskundige. Ik vertel haar van de druk en zij voelt weer bij mij. Inderdaad! Volledige ontsluiting. Ze vertelt me dat we nog eens 40 minuten gaan wachten. Omdat ik niet echt persdrang krijgt met een ruggenprik is het goed dat de baby zo laag mogelijk komt voordat we beginnen met persen. Ze vertrekken weer. Terwijl zij weg zijn bespreken David en ik de monitoren. Voortdurend gaat er iets af. Meestal is het mijn hartslag of bloeddruk maar de meter van Sjef valt ook bij iedere wee weg. Hij herstelt weer snel maar naar mate de weeën zich opvolgen wordt zijn herstel steeds langzamer. Of duurt het wegvallen steeds langer. De verloskundige is na een halfuur terug en vertelt dat voordat we gaan persen er nog een onderzoek gedaan moet worden bij Sjef. Ze wil weten of hij het persen aankan door zijn verzuring te meten uit zijn bloed. Ze plaatst een holle koker bij mij naar binnen waardoor ze zicht heeft op zijn hoofd. David kijkt mee en is mega enthousiast. Hij lijkt het heel interessant te vinden. Wij krijgen te horen dat Sjef weinig haar heeft (verrassend! Haha. David is kaal.). David kijkt mee hoe de verloskundige een sneetje maakt op Sjef zijn hoofd en met een soort rietje bloed uit zijn hoofd zuigt. Vervolgens blaast zij dat bloed weer op de test. Volgens David ziet het er indrukwekkend uit. De uitslag van de test is goed nieuws. Sjef doet het goed. We mogen persen! Het laatste gedeelte gaat beginnen. Ik begin opeens hevig te shaken. Misschien van de kou maar waarschijnlijk meer van de spanning. Het lukt niet om daar mee te stoppen. Ik vind het zo spannend. De verloskundige vraagt of ik de ‘oer-persdrang’ voel? Dat je hele lijf gewoon moet persen. Ik voel dat niet. De weeën zijn om de 5 minuten maar ik denk dat ik er wel op kan persen geef ik aan. Ik vertel dat ik eigenlijk graag op de baarkruk had willen bevallen. De verloskundige zegt: ‘als ik je nu op een baarkruk zet, glij je daar zo vanaf.’ We gaan het op het bed doen.
De verloskundige schroeft nogmaals de weeënopwekkers op. In de hoop dat de persweeën dan vaker komen. En dan is het zover. Ik mag gaan persen. Ze legt me uit wat ik moet doen. ‘We gaan 3 keer per wee persen. Je neemt een diepe hap lucht, kin op de borst, je houdt je benen vast onder je knieholtes en perst dan met al je kracht omlaag. Dan weer een hap lucht en door. En dat 3 keer per wee.’ We beginnen. De eerste wee komt. Ik neem een hap lucht blaas een stukje uit en pers op het laatste stukje lucht. Ik krijg direct uit 3 verschillende kanten te horen dat ik het super goed doe. De eerste wee en 3 keer persen zijn voorbij. De verloskundige legt uit dat ik niet eerst moet uitademen. Maar dat ik een diepe hap lucht moet nemen en deze direct moet vasthouden en persen. Ik begrijp wat ze bedoelt. En daar komt de 2e wee. Ik pers nu met al mijn kracht zoals zij heeft uitgelegd. Iedereen begint bijna te joelen. ‘wow, wat ben jij sterk!’ en ‘hij komt er al bijna uit!’ Ik denk dat ze positief tegen je moeten zijn maar in hun stemmen hoor ik toch oprechte bewondering. Ook David is zwaar onder de indruk: ‘hij was er al bijna Rens!’. Terwijl ik pers roept de verloskundige ‘toe maar, toe maar, toe maar’ en ‘durf er maar doorheen te gaan.’ Het lijkt wel alsof ik een WK voetbalwedstrijd speel en ik uitzinnig publiek heb. Ze moedigen me aan en het geeft mij zoveel kracht. Dit kan ik! Na die stomme weeën die ik niet kon opvangen kan ik dit wel. Hier ben ik goed in! Als de 5e wee komt vertelt de verloskundige dat dit de laatste wee is dat we het proberen zonder te knippen. We zouden het zonder proberen maar Sjef begint aan te geven dat hij eruit moet. Zijn waardes blijven zakken. Ik geef alles wat ik heb. Helaas, hij blijft steken op hetzelfde punt. Bijna is hij er. Het persen wordt nu langzaam zwaarder. Ik kan mij voorstellen dat je na 2 uur van dit volledig uitgeput raakt.
De verloskundige geeft aan dat ze in de 6e wee een klein knipje gaat zetten. Maar dat hij er dan ook direct zal zijn. Ze ontbloten mijn bovenlijf. De wee komt eraan. Ik laat hem een paar seconde in kracht toenemen, neem dan een hap lucht en pers uit volle kracht. En dan voel ik een soort ‘paf’ zijn hoofd is eruit. De VK roept: ‘zuchten, zuchten, zuchten.’ Ik puf mee. En dan mag ik weer. Ik pers nog een keer en daar komt zijn lijf. Om 03.11 uur op 6 september 2018 wordt Sjef geboren. Daarna is zo’n onwerkelijk moment. Ik zie een bloot, bebloed, wezentje voor me gehouden worden. Met best wel hangballetjes. Grappig dat dit mij opvalt op dat moment. Ik kijk naar rechts en zie David zijn gezicht. Die mij met tranen in de ogen aankijkt. Hoe bizar! Sjef wordt op mijn borst gelegd en afgedroogd met allemaal doeken. Hij begint direct keihard te huilen. En houdt dat ook best lang vol. Ik durf het niet te zeggen maar ik schrik daar best wel van. De verloskundige en de verpleging geven aan dat zoveel huilen ongebruikelijk is maar zij lijken er super blij mee. Volgens hun is dit een heel goed teken. Zijn longen doen het goed en hij is actief. Zij zijn er echt over te spreken dus zal het wel goed zijn. Bij mij schiet direct de gedachte van huilbaby in mijn hoofd. Ik wil dat hij stopt maar durf dat niet te zeggen. Zowel het huilen als de hangballen zijn goed gekomen. Haha. Hij huilt heel weinig en die ballen trekken na een dag meer naar binnen toe. Dit is blijkbaar normaal.
De verpleegkundige probeert Sjef aan mijn tepel te krijgen. Ik vind dat ze dit eigenlijk te hardhandig doet. Ze is hem een beetje aan het duwen. Ik merk dat ook David dat vindt maar gek genoeg zeggen wij niets. We zijn te verbouwereerd. Ik kijk naar dit kleine nieuwe mensje op mijn buik terwijl de verloskundige zich bezig houdt met mijn onderkant. Ze vraagt mij nog een keer te persen. Ik doe braaf wat ze zegt en pers de placenta er in 1 keer uit. ‘Zo, u vraagt, wij draaien!’ zegt iemand. Blijkbaar heb ik ook dat goed gedaan. De verloskundige begint met mijn hechtingen. Ook daarvan is David zwaar onder de indruk. Ze is volgens hem echt een vakvrouw. Als ze klaar zijn laten ze ons alleen. Dit vind ik nog een onwennig moment. Ik wil Sjef graag aan David geven maar heb te horen gekregen dat deze eerste uren erg belangrijk zijn voor de hechting aan de moeder. Misschien dat ik hem daarom zo graag aan David wil geven. Voor mij is de hechting aan David heel belangrijk. Ik kijk er naar uit dat Sjef bij David kan. De hechting aan mijzelf voelt als iets vanzelfsprekends. Om 05.00 uur komen ze weer onze kamer binnen. Sjef wordt gewogen en aangekleed. Hij weegt 3550 gram. Ik word naar de douche geholpen. Mijn benen doen het weer. Een spoor van bloed volgt mij door de kamer. Onder de douche voel ik hoe erg ik ril. Toch wel inspannend. Daarna worden wij naar een andere kamer gebracht om nog even te slapen. David en ik allebei in een eigen bed. Sjef in zijn wiegje tussen ons in. Na een uurtje wakker liggen hoor ik Sjef wat geluiden maken. Ik besluit hem te pakken. Hij voelt koud aan. Volgens mij heeft de verpleging hem veel te koud aangekleed. Ze had met een truitje aan moeten doen.
Ik lig op mijn zij en leg Sjef in mijn holletje met zijn gezicht naar mij toe. En dan gebeurt het pas. Ik word overspoelt door een intense liefde. Hij ligt op precies dezelfde plek als toen hij in mijn buik zat maar nu is hij eruit. Ik moet opeens intens huilen. Hij is zo lief. Al snel valt hij in slaap en liggen wij samen dicht tegen elkaar aan. Ik kan niet geloven hoe lief ik je vind. Na en tijdje moet ik naar de wc. Ik wil David niet wakker maken dus ik loop de gang op met Sjef. Wat doe ik hier met mijn baby in de gang? Haha. Samen met hem naar de wc gaat toch niet!?Ik word teruggestuurd en David krijgt de baby. Hij neemt hem op zijn buik en samen liggen ze daar een tijdje. Eindelijk! We kunnen maar niet geloven hoe mooi je bent. Het is echt een mooie baby. Dat hadden we niet zo verwacht. Na wat controles, de familie bellen en een eindgesprek met de verloskundige mogen we om 10.00 uur naar huis. Daar gaan we met z’n drieën. Best spannend zo in de auto. Hebben we opeens een kind!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Renske! Wat een eerlijk, mooi verhaal! Ik denk dat al die emoties heel herkenbaar zijn voor veel moeders!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie