Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Oda is 37 weken zwanger als haar vriend vermoedelijk besmet is geraakt met kinkhoest en Oda heeft geen vaccinatie gehad. Het ziekenhuis, de verloskundige én de GGD zijn unaniem: hij mag niet bij de bevalling zijn… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Oda.
Eén maand nadat ik was gestopt met de pil bleek ik al zwanger te zijn. Ondanks dat ik erg schrok omdat het ineens zo snel ging, waren we heel blij. Helaas veranderde die blijdschap drie dagen later in verdriet: ik verloor het kleintje met vijf weken zwangerschap. Vol goede moed gingen we verder en had ik twee maanden na mijn miskraam alweer een positieve zwangerschapstest in m’n handen. Ik voelde me goed, had weinig last van kwaaltjes en kon lekker genieten. Alles liep gesmeerd totdat we er met 37 weken achter kwamen dat er een grote kans was dat mijn vriend besmet was geraakt met kinkhoest. Daarna gingen we weken van onzekerheid in. Ik had de kinkhoestprik niet genomen want ik had nooit verwacht dat het nodig was. Ook was mijn verloskundige daar vrij laat mee en moest ik binnen een paar dagen beslissen of ik de vaccinatie wel of niet wilde. Mijn gevoel zei op dat moment ‘nee’.
Omdat er geen garantie was dat mijn vriend géén kinkhoest had, moesten we maatregelen nemen. Aangezien testen tijd kostte, kinkhoest een redelijk lange incubatietijd heeft en ik op knappen stond, werd er in ieder geval besloten dat mijn vriend niet bij de bevalling aanwezig zou mogen zijn. Ik had er zelf weinig tegenin te brengen: mijn verloskundige, het ziekenhuis en de GGD waren unaniem in dit advies. Mijn hart brak toen ik dat hoorde maar diep van binnen wist ik dat het beter was. Nog voordat ik uitgerekend was, wist ik al zeker: die kleine komt veel later. En ik had gelijk… Op 17 december 2018 was ik uitgerekend, maar onze zoon vond het nog prima vertoeven. Hoe vaak ik de uitspraken “ik hoop voor je dat het geen kerstkindje wordt” of “wedden dat hij met kerst komt” heb gehoord, kan ik niet op twee handen tellen.
Op maandag 24 december had ik een afspraak in het ziekenhuis om mijn inleiding te bespreken. Die stond gepland op 27 december. Ze heeft me tijdens de afspraak nog proberen te strippen maar omdat ik nog helemaal geen ontsluiting had, was ze bang dat het weinig zin zou hebben. Dinsdagavond 25 december 2018. Ik had een heerlijk kerstmaal naar binnen zitten werken en ik had werkelijk nog nergens last van. Tegen 21.00 uur kreeg ik last van wat buikkrampen maar die waren prima te doen. Ze bleven wel aanhouden en pas na 23.00 uur werden ze heftiger. Mijn zus heeft me toen flink zitten monitoren en zei op een gegeven moment: “Ood, je hebt echt weeën nu, bel de verloskundige maar“. Dus daar kwam de verloskundige en het was inmiddels 26 december. Zij constateerde dat ik al op 3(!) centimeter ontsluiting zat. Ze ging weg en zei dat ze tegen 03.00 uur wel weer even terug zou komen. Maar na een weeënstorm stond ze drie kwartier later alweer op de stoep, constateerde ze dat ik al 6 centimeter ontsluiting had en dat we direct naar het ziekenhuis moesten. Alles verliep voorspoedig totdat mijn vliezen gebroken werden en ze erachter kwamen dat mijn vruchtwater niet helder was. Maar echt alarm sloegen ze niet… Ook bleef ik steken op 6 centimeter ontsluiting, ik was moe en zei dat ik een ruggenprik wou.
Ik kreeg een ruggenprik voor de laatste paar centimeters, heb toen nog twee uur kunnen slapen en ‘s morgens om 09.00 uur werd de ruggenprik stopgezet omdat ik op 9 centimeter ontsluiting zat. Ze vertelde dat het nog wel twee uur kon duren voordat de ruggenprik uitgewerkt zou zijn. Dus niet hè, vijftien minuten later had ik alweer helse weeën en ik was zo blij dat ze me vertelde dat ik 10 centimeter ontsluiting had. Rond de klok van 11.00 uur kreeg ik persdrang en was het eindelijk tijd onze zoon op de wereld te zetten. Ik had zo’n onverklaarbare pijn met het persen, waarvan ik al wist dat het geen weeën waren. Maar de verloskundige wou me maar niet geloven, en vond dat ik door moest gaan met persen. Schreeuwend van de pijn werd de gynaecoloog erbij gehaald om te checken wat er aan de hand was, maar ze kon niks vinden. Ze gaf me de tip om op m’n handen en voeten te gaan zitten. En wonder boven wonder werkte dat wel! Terwijl ik schreeuwde dat het ik hoofdje al voelde zei de verloskundige dat dat echt nog niet kon en lachte het eigenlijk weg. Maar mijn gevoel had gelijk en met de volgende perswee kwam onze kleine man er al uit en konden ze hem nog net op tijd opvangen.
Onze mooie zoon werd om 11.53 uur geboren! Eli Jonah Maria woog 3450 gram en was in eerste instantie kerngezond. Hij werd wel geboren in meconium-houdend vruchtwater, zoals ik eerder tijdens mijn bevalling al aangaf, maar waar niks mee werd gedaan. Eli werd nog gecheckt door een kinderarts en die constateerde dat we naar huis mochten. Vol trots gingen we naar huis met onze mooie zoon. De kraamhulp kookte heerlijk eten en daarna werd Eli in z’n kerstpakje gehesen en werd z’n temperatuur gemeten. Op dat moment kwamen we erachter dat Eli z’n temperatuur op dat moment nog maar 36,1 graden was. Direct werd de verloskundige gebeld en zij vroeg ons ook direct het ziekenhuis te bellen met de vraag of we langs konden komen.
Daar gingen we, op 26 december om 22.00 uur weer naar het ziekenhuis waar ik nog geen 12 uur geleden was bevallen. Het kwam er al snel op neer dat Eli moest blijven maar dat er geen plek was voor mama. Dus moest ik mijn kleine man ook op tweede kerstdag weer achterlaten in het ziekenhuis. Iets wat zo moeilijk was maar ook wetende dat dit de beste beslissing was op dat moment. Eli heeft daarna nog twee dagen in het ziekenhuis gelegen met een extreem lage temperatuur. Wat achteraf waarschijnlijk is veroorzaakt door het meconium-houdend vruchtwater. Hij had daardoor wat opstart problemen en kon zichzelf niet warm houden. Twee dagen heen en weer tussen het ziekenhuis om m’n kleintje te kunnen voeden terwijl je er zelf bijloopt als een zombie was wel pittig kan ik je vertellen. Maar wat was ik blij dat hij daarna weer thuis was en dat we fijn onze kraamweek konden beginnen.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Oda! Wat heftig dat je vriend niet bij de bevalling mocht zijn en dat je je zoontje zo snel na de bevalling al moest achterlaten!
Wil jij, net als Oda, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie