Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Nicky’s vliezen breken als ze ruim 37 weken is, maar de weeën zijn nog nergens te bekennen. Dat wordt afwachten… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Nicky.
Donderdag 11 februari 2016, ik ben inmiddels 37+6 in verwachting van ons eerste kindje. Ik bel nog met mijn moeder om die middag de laatste dingen voor de baby te halen in het dorp. Wanneer ik ophang voel ik een soort druk die ik niet kan plaatsen. Snel loop ik naar het toilet waar er een grote plons vruchtwater uit komt. Mijn gedachten gaan alle kanten op. Wat moest ik ook alweer doen wanneer mijn vliezen gebroken zijn? Ik bel mijn man op die aan het werk is, hij komt naar huis. Vervolgens bel ik met de verloskundige, ze beloofd rond 14.00 uur langs te komen. Gelukkig voel ik mij nog prima en heb ik nergens last van.
Het is 14.00 uur. Manlief is inmiddels thuis. Samen wachten we op de verloskundige. Wanneer ze komt wil ze eerst een aantal dingen checken. Het blijkt inderdaad vruchtwater te zijn, maar tot op heden heb ik nergens last van. Ze belooft me dat er met de wisseling van de diensten weer iemand komt om te kijken hoe het is. Wanneer er weeën komen, moet ik uiteraard bellen. Mijn man gaat nog even voor mij naar het dorp om de laatste dingen te halen en ik check nog één keer de tas die mee moet naar het ziekenhuis. Ook de isofix en maxi cosi zetten we vast in de auto klaar. Om 16.30 uur. De verloskundige komt nogmaals langs om te checken hoe het is. Tot op heden voel ik me nog steeds prima en heb ik nog geen weeën. Ze vertelt me dat wanneer dit binnen 24 uur gebeurt, dat prima is, maar wanneer dit niet zo ik met een medische indicatie naar het ziekenhuis zal gaan en zij de bevalling niet mogen begeleiden. Stiekem hoop ik dat de weeën snel op gang komen. Verder adviseren ze mij een lichte maaltijd te nemen (zodat ik er geen last van krijg tijdens de bevalling) en daarnaast lekker te gaan douchen wanneer ik denk dat de weeën beginnen.
Tijdens het eten, rond 17.30 uur, begint het licht te rommelen. Ik besluit de weeëntimer te gaan gebruiken. De weeën komen nog erg onregelmatig en zijn licht aanwezig op de achtergrond. Na het eten besluiten we een film te kijken om te ontspannen. Om 20.00 uur komt de verloskundige nogmaals kijken hoe het is. Ik vertel dat ik af en toe wel wat krampen voel die op de achtergrond aanwezig zijn. Waarop de verloskundig vraagt of het voelt als een harde buik. Nou, dit voelt absoluut niet zo. Dan zouden het nog geen weeën zijn. De verloskundige gaat weer en geeft aan dat we moeten bellen wanneer de weeën krachtiger zijn en sneller achter elkaar komen. Rond 22.00 uur merk ik dat ik wat onrustiger wordt en dat er meer een ritme in de weeën komt. Ik besluit te gaan douchen. Om 22.30 uur begint het echt pijnlijk te worden en vraag ik of mijn man de verloskundige wil bellen. Ze komt gelijk en checkt mijn ontsluiting, omdat ze ziet dat ik het moeilijk krijg. Ik blijk al op 8 centimeter ontsluiting te zitten. YES!! We pakken onze spullen en rijden naar het ziekenhuis.
We komen rond middernacht aan op de verlosafdeling in het ziekenhuis. De verloskundige meld op de afdeling dat “Mevrouw Turbo” er aan komt. Nou, let’s hope..! Op de kamer aangekomen kleed ik me snel om en checkt ze weer mijn ontsluiting. Wauw! Ik blijk op 10 centimeter te zitten! Helaas staat er nog een randje, waardoor ik niet mag persen. Tijdens iedere wee proberen ze het randje weg te duwen, helaas lukt dit niet. Ik moet allerlei houdingen aannemen om te zorgen dat dit randje weg kan worden geduwd. Helaas zonder gewenst resultaat. Om 02.00 uur trommelen ze de gynaecoloog op, alleen bij het woord al zwakken mijn weeën af. Dat wordt een infuus met opwekkers. Rond 04.00 uur mag ik eindelijk meepersen. Helaas geeft dit nog steeds niet het gewenste effect. Ze geven mij een pompje, aangezien voor mij de pijn nu ondragelijk aan het worden is. Door dit pompje beginnen mijn ogen te draaien en moeten ze mij extra zuurstof geven. Gelukkig gaat dit al snel weer de goede kant op.
De gynaecoloog besluit om te helpen met de vacuüm. Hij legt mij uit hoe dit in zijn werk gaat en dat hij dit 3 keer zal gaan proberen. Lukt het niet, dan gaan ze over op een keizersnede. Omdat ik inmiddels zo uitgeput was, was mijn eerste reactie: “Nou, voor mij part zet je het mes er nu meteen in!”. Ik mag eerst nog een aantal keren meepersen. Wanneer ze een volgende wee zien aankomen op de monitor verdoven ze mij om tijdens de volgende wee een knip te zetten. Vervolgens is de gynaecoloog begonnen met het trekken aan de vacuüm. Na een aantal keren trekken schiet de vacuüm er nog een keer af en valt hij bijna op de grond. Ik dacht op dat moment alleen maar: “Haha… je verdiende loon!”.
Eindelijk is ze daar dan: onze dochter Noa! Geboren op vrijdag 12 februari 2016 om 5.39 uur.
Helaas moest er na de geboorte meteen een kinderarts worden opgetrommeld en werd er gelijk aan ons gevraagd welke spierziekten er in de familie voorkomen. Euh, ja geen idee hoe deze heten… Er ging van alles door mijn hoofd op dat moment. Het zal toch niet… we konden alleen maar wachten op de kinderarts. Gelukkig werd al snel duidelijk dat Noa waarschijnlijk “knel” had gezeten in mijn buik en daardoor haar voeten bij haar oren zaten wanneer ze op haar rug lag. Dit zien ze schijnbaar wel eens bij kindjes die in een stuit hebben gelegen, alleen had Noa helemaal nooit in een stuitligging gelegen gedurende de zwangerschap. Opgelucht konden wij ademhalen, ons opfrissen, een beschuitje eten en onze familie bellen om hen het blijde nieuws te vertellen.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Nicky! Wat een spanning op het laatst, maar wat fijn dat alles goed is verlopen!
Wil jij, net als Nicky, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie