Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Als Nathalie’s vliezen ’s ochtends breken, hoopt ze stiekem dat het deze keer net zo snel zal gaan als bij haar eerste kindje. Haar geduld wordt even op de proef gesteld, maar ze vertelt vandaag over haar prachtige thuisbevalling! Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Nathalie.

Zondagochtend 31 maart, 05.30 uur. Ik lig net weer in bed na onze zoon van anderhalf zijn speen terug te hebben gegeven. Hopelijk slaapt hij nog eventjes, want met een bijna 38 weken zwangere buik slaap ik niet heel best meer. Elk uurtje extra is dus weer mooi meegenomen.  Ineens voel ik mijn ondergoed nat worden. Nee, nee, nee! Laat dit niet zijn wat ik denk dat het is! Snel vlucht ik het bed uit naar de wc en waar ik al bang voor was blijkt waar: mijn vliezen zijn gebroken! Uiteraard vind ik het niet erg dat de bevalling nu gaat beginnen, ik ben er inmiddels weer goed klaar mee, maar dit gaat zo tegen mijn planning in! Ik probeer me eroverheen te zetten, dan maar niet “mijn” lieve kraamverzorgster naar wens. Het belangrijkste is nu dat het gaat beginnen en we straks ons tweede zoontje in de armen mogen houden.
Grappig trouwens, want zo begon mijn bevalling van de eerste ook. ’s Ochtends vroeg wakker worden door gebroken vliezen. Zou het nu weer zo vlot gaan?

Snel trek ik schoon ondergoed aan en ga terug in bed liggen. Zolang iedereen nog slaapt en ik nog geen weeën heb, kan ik maar beter m’n rust pakken. Uiteraard zit slapen er niet meer in en wordt vriendlief wakker door al mijn gedraai. Op mijn vraag of we nog plannen voor vandaag hadden, zegt mijn vriend doodleuk: “Serieus? Ik wil vanmiddag wel graag F1 kijken hoor!” Mannen… Een uur laten liggen we nog steeds klaarwakker in bed. Laten we er dan maar uit gaan en vast wat dingen voorbereiden. De vaatwasser en wasmachine worden aangezet. In het kader van ‘die hydrofiele luiers hebben we straks hard nodig!‘ vouw ik ook nog een wasje op. Ik controleer de logeertas van de oudste nog een keer en ondertussen zet vriendlief de box vast in elkaar. Daar waren we al die tijd ook nog niet aan toe gekomen. Iets met een slechte voorbereiding! Vreemd trouwens, hoe snel deze 38 weken voorbij zijn gevlogen, terwijl het bij mijn eerste zwangerschap niet snel genoeg kon gaan! Nog steeds zonder weeën belanden we uiteindelijk op de bank. Nog even datzelfde knusse gevoel terughalen van anderhalf jaar geleden.

Bevallingsverhaal - Mama's Meisje blog

Om 08.30 uur bellen we de verloskundige, zij geeft aan dat ze na haar visite langskomt. Als ze er rond 11.30 uur is, heb ik nog steeds geen weeën. Ik merk dat het me aardig frustreert, bij m’n vorige bevalling had ik nu al bijna volledige ontsluiting! De verloskundige merkt mijn frustratie op en met een kopje thee en een goed gesprek weet ze me weer te kalmeren. Accepteren is hierin het toverwoord: accepteren dat dit een ander kind is, accepteren dat dit een andere bevalling is en bovenal accepteren dat het vandaag allemaal anders gaat dan ik in mijn hoofd had. Ze adviseert me om vooral te ontspannen en om ons zoontje toch vast weg te brengen. Samen met mijn vriend bespreken we de opties. Onze lieve gastouder zou paraat staan, maar er is een grote kans dat dit wel eens nachtwerk kan gaan worden. Uiteindelijk besluiten we om de kleine toch naar opa en oma te brengen. Daar kan hij, indien nodig, lekker blijven slapen en kunnen wij ons volledig op de bevalling concentreren. Iets wat ik wederom niet in gedachten had, maar hé: accepteren. Als mijn vriend uiteindelijk ons zoontje weg brengt, installeer ik me op de bank. Een goede film zal mijn gedachten vast afleiden en helpen ontspannen. Uiteraard zal je dan net zien dat Netflix niet mee werkt en er geen leuke film te vinden is. Man, wat duurt zo’n dag dan lang! Ik verveel me de pletter, maar durf ook het huis niet uit omdat ik om de haverklap een plons vruchtwater verlies….

Eind van de middag ben ik er helemaal klaar mee en besluit naar bed te gaan. Hopelijk val ik in slaap en kan ik zo toch wat ontspannen. Dan word ik om 16.45 uur wakker gebeld door ‘mijn’ kraamverzorgster, ze wil even weten hoe het gaat. Ik had haar s’ochtends al laten weten dat mijn vliezen waren gebroken en dat ik goed baalde dat ze niet bij ons kon komen omdat ze nog in een ander gezin zat. Na haar van een laatste update voorzien te hebben, zegt ze me toe vannacht hoe dan ook bij mijn bevalling te zullen zijn. Ze hoeft morgenochtend pas weer bij het gezin te zijn, dus tot die tijd mogen we haar bellen i.p.v. het hoofdkantoor. Wat een opluchting! Dan gaat er in ieder geval nog iets zoals ik gepland had. Na de telefoon weg gelegd te hebben voel ik plots een kramp opkomen. Serieus? Heeft mijn lichaam gewoon al die tijd hierop gewacht? Gaat het nu dan echt beginnen? Ja hoor, zo’n 10 minuutjes later weer een kramp en daarna weer. Yes, dit zijn echt weeën. Kom maar door, laat ze maar komen. Ik ben het wachten zat en ben klaar voor wat actie!

In de 2 uren die daarop volgen heb ik om de 5 à 10 minuten een wee. Deze zijn, liggend in bed en hangend tegen de box, prima op te vangen. Ondertussen kijkt vriendlief rustig naar Max Verstappen. Zo tegen het einde van de race beginnen mijn weeën ook steeds heviger te worden. Ik weet zo onderhand niet meer waar ik het zoeken moet. Goed bedoelt probeert mijn vriend me wat eten aan te bieden. Een scheldpartij kan ik nog net inslikken. Van pure ellende ga ik op de koude badkamervloer liggen. Oh, dit lijkt wel een weeën storm. Toen ik vroeg om actie had ik dit niet helemaal voor ogen! “Schat, anders moet je even de verloskundige bellen. Je weeën komen nu best vaak en heftig”. Joh, bel lekker zelf! Ik probeer hier een wee te overleven! Snel belt mijn vriend de verloskundige en telefonisch krijg ik toestemming om in bad te gaan. Wat een verademing! Na een half uur staat de verloskundige ook voor de deur. Gezien mijn vorige snelle bevalling leek het haar beter om vast onze kant op te komen. Na een snelle controle blijk ik 4 centimeter ontsluiting te hebben en gaat alles in mijn buik nog prima. Snel daarna merk ik dat het bad niet meer zo lekker voelt en ik mezelf in de weg zit. Ik kom maar niet in m’n bubbel en begin me aan alles te irriteren. Ik probeer mezelf te herpakken: ik heb dit tenslotte eerder gedaan, dus ik kan dit! Als de verloskundige weer om de hoek kijkt, raadt zij me aan om uit het bad te komen. Dat is nog een hele klus, zo tussen de weeën door! Puffend en hangend tegen vriendlief aan word ik afgedroogd en beland op de bank.

Beschuit met muisjes bevallingsverhalen 2019 - Mama's Meisje blog

Na weer een controle zit ik op 6 à 7 centimeter. Pff, we moeten dus nog even! Gelijk daarna voel ik dat mijn weeën anders worden en dat er meer druk van onderen komt. Dit gevoel herken ik: persdrang! Ik probeer uit alle macht m’n wee weg te puffen. Zodra de wee weg is, verhuizen we zo snel mogelijk (als in puffend, kreunend, steunend en in 5 etappes) terug naar de badkamer, naar het bad. Ik wil tenslotte weer graag in bad bevallen. Eenmaal in bad wordt ook snel de kraamverzorgster gebeld, gelukkig woont ze een dorp verderop en is ze er snel. Vol enthousiasme wordt ze door mijn vriend begroet. Niet heel tactisch zo in the heat of the moment, maar achteraf hebben we er hard om gelachen. De normale weeën en persdrang wisselen elkaar nog wat af. Op aanwijzing van de verloskundige probeer ik ze zoveel mogelijk weg te zuchten, maar mag m’n lichaam ook z’n gang laten gaan en er langzaamaan aan toegeven.

Dan is er geen houden meer aan. Ik heb volle persweeën en laat mijn lichaam doen wat het wil doen. Na 3 keer actief mee te hebben geperst, pak ik vol ongeloof ons mannetje aan. Nog napuffend en bijkomend van hoe snel dat laatste stukje ging, leg ik onze zoon op mijn borst. Beduusd kijkt hij om zich heen en al snel begint hij te huilen. Oh wat klinkt dat toch weer heerlijk, het mooiste huiltje wat alle pijn volledig laat vergeten. Onze kraamverzorgster krijgt de eer om de navelstreng door te knippen en na nog een dikke knuffel neemt mijn vriend hem mee voor hun huid op huid momentje, zodat ik kan douchen. Eenmaal fris en fruitig weer boven op bed wordt ons zoontje gecontroleerd en doorstaat hij alle testen met vlag en wimpel. Overspoelt door weer zo’n verliefd gevoel, mogen we ons prachtig gezonde mannetje dan echt in de armen sluiten. Wat een kleine vingertjes, wat een bos haar en zo’n herkenbaar neusje. Lieve schat, welkom in ons gezin!

Nathalie collage bevallingsverhaal - Mama's Meisje blog

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Nathalie! Ik kan niet anders zeggen: wauw, wat een prachtig verhaal!

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com