Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Als Myrthe na een vlotte bevalling mama wordt van een prachtige dochter, verloopt de periode hierna héél anders dan ze van te voren had gedacht. Ze blijkt een schildklieraandoening te hebben waardoor ze zich diep ongelukkig voelt. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Myrthe.
Het is vrijdag 29 september. Ik ben 39 weken en 6 dagen zwanger van mijn eerste kindje als ik vroeg in de ochtend wakker word met wat kramp. Ein-de-lijk; mijn lichaam gaat zich voorbereiden op een bevalling! Ik ben heerlijk ontspannen en voor het eerst in mijn verlof vind ik de rust om een boek te lezen. Ik stuur mijn partner nog een berichtje: “als dit voorweeën zijn, weet ik niet of ik de echte wel overleef”.
De dag vordert, de krampen houden aan maar nog zonder enige regelmaat. ’s Avonds eten we wat en dan lijkt er iets meer regelmaat te komen zolang ik blijf staan en lopen. Als ik ga zitten of liggen, zit er zomaar weer een minuut of 7 tussen. De verloskundige was duidelijk met de belinstructie: de weeën moeten een uur lang om de 3 minuten komen of een minuut aanhouden. Beide was niet het geval dus durfde ik nog niet te bellen. Om 19.30 spreken we af dat we het nog een uurtje aan zullen kijken. Om 20.15 uur breken mijn vliezen en is het voor mij duidelijk dat de bevalling begonnen is. We bellen de verloskundige, helaas een invalkracht, maar ze is redelijk snel bij ons.
Bij het toucheren zegt ze dat ik op 8 centimeter zit en ze alles klaar gaat zetten. Ik wil echter in het ziekenhuis bevallen. Na wat aandringen belt ze met het ziekenhuis om aan te geven dat we willen komen, maar helaas: het ziekenhuis heeft een opnamestop, dat wordt dus toch thuis bevallen. Ik wil dit echt niet en ze besluit nog eens mee te voelen met een wee. Ze meet dan 5 centimeter en dat geeft ons wat ruimte om uit te wijken naar een andere gemeente. Om 22.10 uur komen we aan in het ziekenhuis en rond 23.45 uur kan ik de weeën niet meer wegzuchten. Ook begint het echt pijn te doen. Ik zit op volledige ontsluiting en mag mee gaan persen. Ik lig inmiddels in bad en wilde daar ook blijven, maar dat lukt helaas niet. Over op de baarkruk: laat die zwaartekracht zijn werk maar doen!
Op dat moment vallen de weeën stil en heb ik er slechts één in het kwartier. Al vrij snel wordt besloten om me over te dragen aan het ziekenhuis en me weeënopwekkers te geven. Er wordt een elektrode op het hoofdje van de baby geplaatst en er moet een infuus geprikt worden bij mij. Na het plaatsen van de elektrode horen ze de hartslag van de baby wel, maar de monitor doet het niet. Ze horen dat de hartslag van de baby dipt, maar zien het niet. Daardoor ontstaat er lichte paniek in de kamer. De naald van mijn infuus zit er net in als ik een perswee krijg. De klinisch verloskundige is echter zo gefocust op de monitor, dat hij dit niet door heeft en de naald er weer uit schiet. Mijn eigen verloskundige is heel lief en coacht mij door de weeën heen. Op een gegeven moment blijft de hartslag dalen en hersteld deze te langzaam, waardoor wordt besloten een knip te zetten en ruimte te maken. Op 30 september om 01.06 uur wordt Jolé geboren.
Na bijna een uur bij mij te hebben gelegen, wordt Jolé gecontroleerd. We willen graag dat haar lengte gemeten wordt. In ons eigen ziekenhuis gaven ze aan dat te zullen doen als je je eigen meetlint meebracht. De klinisch verloskundige was ook bereid dit te doen. Tijdens de zwangerschap werd al aangegeven dat de baby lang zou zijn, maar als de verloskundige 57 centimeter meet, weet ik dat dit niet kan kloppen. Hij meet nogmaals en komt op 54 centimeter. Oké, dat zou best eens kunnen. Maar als ze even laten maatje 56 aan heeft, verzuipt ze er nog in. Met de kraamzorg meten we later opnieuw terwijl Jolé ontspannen in bad ligt: 47 centimeter. Om 02.30 uur wordt aangegeven dat we naar huis mogen zodra ik geplast heb. Mijn blaas is tijdens de bevalling geleegd en ik heb slechts 1 bekertje water op. Het is dus onmogelijk om al te plassen. Na overleg geeft de klinisch verloskundige aan dat ik dan uiterlijk om 07.30 uur geplast moet hebben. Zo niet, dan moet ik de verloskundige bellen. We gaven aan dat we wel graag de nacht wilden blijven, aangezien de kraamzorg vol zat en er niemand beschikbaar was. Het is voor mijn partner niet mogelijk om in het ziekenhuis te blijven, alleen voor mij en onze dochter. Dit willen we ook niet en dus besluiten we toch naar huis te gaan. We stappen om 05.00 uur in de auto voor een ritje van een klein half uurtje richting huis. Thuis bellen we direct de kraamzorg. Er kan iemand langskomen, maar die zal er pas over een uur of ergens in de loop van de ochtend zijn. Omdat we beide op zijn van de hele nacht, besluiten we om aan te geven dat er wel iemand in de loop van de ochtend mag komen.
Om 13.00 uur is de kraamzorg er. Door drukte krijgen we halve dagen zorg. De kraamverzorgster doet de controles, de meest noodzakelijke dingen in huis en zorgt ervoor dat ik even mijn rust neem. Jolé is vanaf het begin heel onrustig en huilt veel. Ze valt nog geen 200 gram af, maar toch duurt het 10 dagen voordat ze weer op haar geboortegewicht is. Ze geeft regelmatig over en heeft last van behoorlijke uitslag. We stappen over op hypo-allergene voeding, maar zien daar geen verbetering mee. Vervolgens stappen we over op pepti, dit zorgt ervoor dat ze verstopt raakt en inmiddels is ze zo overstuur van de wisselingen in voeding en de pijn, dan ze zo’n 18 uur per dag huilt. Ik loop inmiddels echt op mijn tandvlees en raak langzamerhand op. Na lang aandringen worden we op een vrijdagavond doorgestuurd naar de kinderarts. Die hoort ons hele verhaal aan en besluit haar op te nemen, om te zorgen dat de rust terugkeert. In eerste instantie zal dit voor een weekend zijn, maar als ze nog steeds onrustig is, zal het worden verlengd.
Bij een controle wil de kinderarts toch nog een laatste voedingsswitch doen. We gaan over op Neocate en krijgen er een ander kind voor terug! Van een redelijk ontevreden meisje hebben we ineens een vrolijk en tevreden meisje. Dit was het punt waarop ik mij niet zo happy voelde. Het einde van mijn verlof kwam dichterbij, maar ik voelde me allerminst klaar om weer aan het werk te gaan. Ik was continue gespannen, had om de minste redenen en als Jolé huilde last van paniekaanvallen. Ik ben naar de huisarts gegaan en deze gaf aan dat het ook allemaal wel wat veel is en dat dit heel normaal is. Op aandringen van mij toch een bloedonderzoek om het lichamelijke uit te sluiten. Mocht blijken dat het geestelijk zou zijn, dan zou ik wel een psycholoog inschakelen. De huisarts heeft gelukkig ook m’n schildklier aangekruist (dit wordt vaak vergeten) en een krappe dag later belde ze al, dat mijn schildklier te snel werkte en ik doorverwezen zou worden naar een internist.
Na twee weken kan ik bij de internist terecht. Fijn, want er zou wat aan gedaan gaan worden. Niets blijkt minder waar, ik moet opnieuw bloedprikken en drie (!) weken wachten tot de uitslag van de antistoffen er zijn. Wat duren die weken lang als je je zo ellendig voelt. Inmiddels doet mijn hele lichaam pijn, slaap ik nog nauwelijks, heb ik zo’n droge huid dat er overal rode schrale plekken zitten en ben ik vooral ook heel erg ongelukkig. Uit bloedonderzoek blijkt dat ik antistoffen voor een langzame auto immuunziekte heb en aangezien de schildklier te snel gaat, spreken ze van een ontsteking die meestal in het eerste jaar na de bevalling weer over gaat. Je ziet dan dat de schildklier in eerste instantie te snel werkt, dan te langzaam en zichzelf dan weer herstelt. Positief nieuws dus, ware het niet dat het ook gewoon uitzitten was en hopen op beter. Een periode van elke 6 weken bloed prikken brak aan en op een gegeven moment werkte m’n schildklier nog maar nauwelijks. Omdat ik hier wel antistoffen voor had, zou het aannemelijk zijn dat de ontsteking zou overgaan in de auto immuunziekte Hashimoto. Het instellen van medicatie is een lang proces; elke 6 weken bloed prikken en op basis daarvan je medicatie aanpassen.
We zijn nu zo’n 2,5 jaar verder en de rust is teruggekeerd. Doordat ik zo aan het overleven was, was er geen ruimte voor gevoel. Heel lang heb ik Jolé als aanstichter van deze ellende gezien, heel oneerlijk natuurlijk. Het koste mij zoveel moeite en energie om voor haar te zorgen. Ik wist wel dat ik van haar zou houden maar ik voelde het niet. Die onvoorwaardelijke liefde? Die voelde ik pas toen ik zelf oké was en Jolé al 1,5. Of ik het ooit nog aandurf om te kijken of een tweede kindje ons gegund is, weet ik niet. De angst van alles wat er gebeurd is zit heel diep. Ik kan nu eindelijk van haar genieten, wil ik dit nog wel een keer overhoop gooien? Tegelijkertijd nog eens zo’n klein mini mensje, waar ik hopelijk wel vanaf dag 1 van kan genieten, lijkt me ook heel fijn.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Myrthe! Wat een heftige periode heb je na de bevalling meegemaakt. Wat fijn dat de rust is teruggekeerd en je nu kunt genieten van je dochter!
Wil jij, net als Myrthe, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie