Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Marloes heeft een geweldige zwangerschap, maar wordt ingeleid met 41 weken en 5 dagen. De hartslag van haar dochter valt steeds weg, waarna ze binnen enkele momenten op de OK ligt voor een spoedkeizersnede… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Marloes.
Begin januari bleef mijn menstruatie uit. Dat was al eerder gebeurd en bleek telkens valse hoop, dus ik durfde niet zo goed te testen. Uiteindelijk heb ik toch een zwangerschapstest gedaan en ja hoor: hij was positief! We waren zo gelukkig! Maar wat nu? Ik heb de verloskundige natuurlijk gebeld en we besloten het vooral nog even stil te houden tegen de mensen om ons heen. Wow, wat vonden wij dát moeilijk! Een kennis vertelde, tijdens de verjaardag van een gezamenlijke vriendin, dat ze zwanger was. Ga dan maar eens je mond houden… We besloten de volgende ochtend toch maar eens een rondje langs vrienden en familie te maken. Ik dacht van tevoren dat het voor niemand een verrassing zou zijn, maar toch hadden ze niets door.
Mijn zwangerschap verliep top! En na een fantastische zwangerschap werd ik met 41 weken en 5 dagen ingeleid. Op 14 september werd ’s ochtends een ballonnetje geplaatst. Echter knapte deze na een uurtje al, dus dat was niet zo’n succes. Er werd geprobeerd om mijn vliezen te breken, dat lukte. Helaas bleek het vruchtwater niet helder te zijn, maar er was geen reden voor paniek. Tegenwoordig moet je, geloof ik, binnen 48 uur bevallen. De weeën kwamen langzaam op gang. Ik werd aan de monitor aangesloten om de hartslag van de baby in de gaten te houden. Deze viel af en toe weg, maar volgens de verpleegkundige lag dit aan het apparaat. Na een slapeloze nacht vol weeën werd ik ’s ochtends naar de verloskamer gebracht. Mijn vriend mocht gelukkig de hele tijd bij mij blijven, dat was erg fijn.
Op de verloskamer werd ik aangesloten aan een nieuwe monitor en kreeg ik een pompje met pijnstilling. Dat was echt een verademing na zo’n nacht! Ook aan deze monitor viel de hartslag steeds weg tijdens een wee. De baby daalde niet goed in, waardoor de ontsluiting ook niet vlot vorderde. Er is geprobeerd om haar hartslag te monitoren door een electrode op haar hoofdje te plaatsen, maar ook dit hielp niet. Vervolgens probeerde de verloskundige een sneetje in haar hoofdje te maken, zodat het zuurstofgehalte in haar bloed gemeten kon worden. Maar de kleine schoot steeds weg, waardoor dit niet te doen was. De verloskundige ging even van de kamer af om te overleggen en kwam ineens terug met een heel team. Ze zei: “het team is bij elkaar geroepen, het wordt een spoedkeizersnede.”
Hierdoor raakte ik volledig in paniek, want ik had het totaal niet aan zien komen. Ze trokken mij omhoog, deden me een operatieshirt aan en liepen heel snel met bed en al door de gangen van het ziekenhuis naar de operatiekamer. Ondertussen was ik flink aan het shaken, maar dat schijnt normaal te zijn. Gelukkig was de ruggenprik snel gezet en kwam om 10.26 uur ons mooie meisje op de wereld met een Apgar score van twee negens en een dikke tien! Eenmaal in de uitslaapkamer voelde ik me totaal niet fijn. Mijn hele lijf was verdoofd, ik vond dit een verschrikkelijk gevoel. Later ging het beter en mocht ik uiteindelijk naar mijn kleine meisje. Ik vond het ook zó mooi om zo’n gelukkige papa te zien. De verloskundige kwam nog wel even langs met de mededeling dat als ik thuis was bevallen, ze het waarschijnlijk niet had overleefd. Dat vond ik wel heftig om te horen, ondanks dat ik toch al het voornemen had om in het ziekenhuis te bevallen. Inmiddels is onze dochter een heerlijke griet van alweer 7!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Marloes! Jeetje, wat heftig allemaal, vooral wat de verloskundige naderhand tegen je zei!
Wil jij, net als Marloes, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie