Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Marlies is 38 weken zwanger als haar vliezen breken. Omdat de weeën niet vanzelf op gang komen, wordt zij ingeleid. Het lijkt eeuwen te duren, maar dan gaat het onverwachts wel héél snel. Zo snel, dat ze zonder haar man bevalt… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Marlies.
Doordat ik veel bevallingsverhalen had gelezen, had ik van tevoren wel wat gedachten bij de bevalling. Ik zag er niet zozeer tegenop: ik wist dat het veel pijn zou gaan doen en dat het waarschijnlijk lang zou gaan duren. Er zou een verloskundige bij zijn, een tante en natuurlijk mijn man Marcel. Maar het ging totaal anders dan ik had verwacht… Op donderdag 2 juni was ik 37 weken en 5 dagen zwanger. Ik was net anderhalve week met verlof en ik was heerlijk aan het keutelen in huis. Je kent het wel: babywasjes draaien, honderd keer alles opnieuw bekijken en opvouwen… We keken enorm uit naar ons kleine meisje. Ik voelde me ’s middags niet helemaal lekker en ging na het eten even liggen. Marcel ging sporten, ik stapte rond 21.00 uur onder de douche, misschien zou dat helpen om me beter te voelen. Toen ik onder de douche stond, voelde ik opeens heel veel water langs mijn benen lopen. Ik vond het vreemd en dacht in eerste instantie helemaal niet aan vruchtwater. Die gedachte ging wel door mijn hoofd, maar ik had gelezen dat maar 10% van de bevallingen zo begint. Bovendien was ik nog geen 38 weken zwanger, dus ik verwachtte het ook niet.
Toen er tijdens het afdrogen nog steeds water langs mijn benen drupte, begon het besef door te dringen dat mijn vliezen waarschijnlijk wel gebroken waren! Op dat moment kwam Marcel thuis en riep ik dat hij even moest komen. Ik vertelde wat er was gebeurd en Marcel schoot een beetje in paniek, dan moest ik toch de verloskundige bellen?! Ik zei dat dat niet nodig was, want ik had geen weeën en ik had me vast vergist. Bovendien had de verloskundige net die week uitgelegd wat de gang van zaken was rondom de bevalling: als je vliezen breken in de avond of in de nacht en je hebt geen weeën, hoef je niet te bellen. Dat kon Marcel niets schelen en rond 21.30 uur belde hij de verloskundige. Die kwam meteen. Ik lag ondertussen in bed en je raadt het al: ik verloor geen druppel meer, dus de verloskundige kon niet kijken of het vruchtwater was. Ik voelde me zo stom en wist bijna zeker dat ik me toch vergist had. Na wat trucjes kwam er dan toch nog een druppeltje en stelde de verloskundige vast dat het vruchtwater was en dat het helder was. En toen drong het tot me door, de bevalling was officieel begonnen! De verloskundige gaf uitleg over wat ons stond te wachten en gaf ons instructies wat we moesten doen op het moment dat de weeën zouden beginnen.
Het duurde lang voordat we sliepen. We werden eindelijk papa en mama en we konden niet wachten om ons meisje snel te gaan ontmoeten! We sliepen erg onrustig, bij elke beweging die ik maakte dacht Marcel dat de weeën begonnen waren, maar de hele nacht gebeurde er niets.
De volgende morgen kwam de verloskundige poolshoogte nemen, maar wilde nog geen inwendig onderzoek doen omdat niets erop wees dat de weeën in aantocht waren. Ze stelde voor om rond de middag weer te komen kijken en als er dan niets gebeurt was, zou ze het ziekenhuis gaan bellen. Ik werd alvast van het idee afgeholpen dat de baby binnen 24 uur geboren zou moeten worden nadat je vruchtwater gebroken was (had ik ook ergens gelezen). Er gebeurde helemaal niets, Marcel ging naar zijn werk (dat was in de buurt) en ik ruimde het hele huis op, deed de laatste wasjes. De verloskundige adviseerde een middagdutje, want ik zou mijn energie hard nodig hebben voor de bevalling. Midden in mijn middagdutje werd ik wakker gebeld door de verloskundige dat we naar het ziekenhuis moesten. Ze wilde de baby goed laten controleren. Rond 15.30 uur waren we aan de beurt en in een klein kamertje werd ik voor de eerste keer aan de CTG gelegd. Ruim een uur hoorden we het geruststellende regelmatig kloppen van het hartje van ons meisje. De gynaecoloog maakte ook nog een echo en stelde vast dat het heel erg goed ging met de baby en dat we thuis mochten gaan slapen.
De volgende dag, op zaterdag 4 juni om 08.00 uur, moesten we ons dan melden in het ziekenhuis om de bevalling in te gaan leiden. Ik kreeg foldertjes mee om alvast wat te lezen over het inleiden van de bevalling. Uiteraard moest ik me eerder melden indien ik weeën zou krijgen.
Ik was hoogst verbaasd: ik was echt in de veronderstelling dat er niet al te lange tijd moest zitten tussen het breken van de vliezen en de geboorte van het kind. Nu waren we al bijna een dag verder voordat iemand mij inwendig had onderzocht! Ik had de moed al opgegeven dat de weeën vanzelf zouden beginnen, dus had me al ingesteld op de volgende dag 08.00 uur melden. We zijn gaan eten bij de tante die ook bij de bevalling aanwezig zou zijn, zij is afdelingshoofd van het geboortecentrum in het ziekenhuis waar we zouden gaan bevallen. Daarna zijn we naar de verjaardag gegaan van mijn schoonmoeder, waar iedereen enorm verbaasd was toen we vertelden dat de bevalling eigenlijk al begonnen was. We hebben vrijdag- op zaterdagnacht heerlijk kunnen slapen, we wisten nu wel zeker dat de weeën niet vanzelf zouden starten. De volgende morgen reden we met een lege maxi-cosi en een goed gevulde babytas naar het ziekenhuis. We werden nu toch wel zenuwachtig, vandaag zou dan misschien ons meisje wel geboren worden! Niets was minder waar, maar dat wisten we toen nog niet…
We werden hartelijk verwelkomd in het ziekenhuis, we kregen een gigantische verloskamer, luxe ingericht en ik werd weer aangesloten aan de CTG. Rond 10.00 uur kwam de gynaecoloog van dienst een kijkje nemen en eindelijk kreeg ik dan een inwendig onderzoek. Ik had gehoopt dat ik op z’n minst al 3 centimeter ontsluiting had, maar ruim 1,5 dag na het breken van mijn vliezen, had ik 0 centimeter ontsluiting. Helemaal niks. Ik was heel teleurgesteld en de gynaecoloog bracht het eerste tabletje in om de baarmoedermond week te maken. Ze zou dit om de 3 à 4 uur herhalen, maximaal 3 keer per dag, totdat ik 3 centimeter ontsluiting zou hebben. Wat officieel gezien eigenlijk geen ontsluiting is, maar een weke baarmoedermond die klaar is om verder te ontsluiten, zo legde de gynaecoloog uit. Als ik 3 centimeter zou hebben, zou ik een infuus krijgen om de weeën op te gaan wekken. De gynaecoloog wilde graag even voelen hoe groot de baby was en schatte het gewicht op 5,5 pond. De verloskundige had dit de avond ervoor precies hetzelfde geschat, en dit bleek bij de geboorte precies te kloppen :)
Er gebeurde de eerste 3 uur helemaal niets. Weer moest ik aan de CTG, een uur lang (ik had er ondertussen een hekel aan gekregen, want wat ligt dat ongemakkelijk als je een uur stil moet liggen op een verlosbed). Het ritueel herhaalde zich weer rond 13.00 uur. De gynaecoloog kwam weer, stelde vast dat er niets gebeurd was en bracht de volgende medicatie in. Ik had hoop dat het deze keer wel wat teweeg zou brengen, maar weer werd ik teleurgesteld. En rond 17.00 uur kreeg ik dan de laatste dosis van die dag. Met alvast de mededeling dat ze dit morgen nog 3 keer zouden gaan herhalen als er weer niets zou gebeuren.
Ik was moedeloos, had geen vertrouwen meer in mijn lichaam. Ik kon wel een kind dragen, maar ik kon haar niet ter wereld helpen. Ik voelde me verdrietig en ik voelde me enorm falen. Ik ging er al vanuit dat het uiteindelijk een keizersnede zou worden. Toen ik dat vertelde tegen de verpleegkundige zei ze dat ze echt niet zomaar ‘de nooduitgang’ zouden gebruiken, en dat ik misschien morgen wel wakker zou worden met 3 centimeter. Na de laatste dosis kreeg ik wel veel harde buiken en ik hoopte dat dit dan misschien weeën waren, maar ze deden beslist geen pijn en het CTG apparaat mat nauwelijks activiteit. De hele dag door kwamen allerlei familieleden om ons te steunen en om het wachten wat aangenamer te maken. Het was heel gezellig en toen er maar niks gebeurde, kwamen ze gewoon later die dag nog een keer, zoals mijn moeder, mijn schoonzus en mijn lieve kleine nichtjes, en mijn oom en tante. Ze waren ’s ochtends geweest en kwamen ’s avonds na het eten weer. Om 21.00 uur kwam de gynaecoloog kijken wat het laatste pilletje had uitgewerkt en stelde met moeite ‘een vingertopje’ ontsluiting vast. Ik brak en ik kon me niet meer goed houden. Ik moest even huilen. Wat een teleurstellende dag. Ik wist niet meer hoe het ooit nog goed zou moeten komen en begon me echt zorgen te maken of mijn lichaam wel goed werkte.
De gynaecoloog stelde voor dat ik slaapmedicatie zou krijgen, zodat ik morgen uitgerust wakker zou worden, hopelijk met 3 centimeter ontsluiting zodat ik aan het infuus kon, en stuurde Marcel naar huis. Marcel besloot bij de tante te gaan slapen, zodat áls het eerder zou gaan beginnen, hij samen met zijn tante naar het ziekenhuis zou kunnen komen. Rond 22.00 uur ging hij naar huis en daar zat ik dan alleen, in een hele grote verloskamer. Ik kreeg een enorme huilbui en voelde me heel erg alleen. Waarom gebeurde er toch niks? Ik had ondertussen wel heel vervelende zeurende buikpijn, dus ik was blij toen de verpleegkundige kwam om me temazepam te geven, dan kon ik tenminste slapen. Ik kreeg zelfs een kraambed om comfortabeler te kunnen liggen. Ik gaf me over aan de slaap. Morgen zouden we dan echt de baby gaan ontmoeten, daar was ik zeker van!
Rond 03.00 uur werd ik wakker en ik wist meteen waarvan: weeën! Ik huilde van opluchting, ik kon het dus toch! Mijn lichaam liet me niet in de steek, de bevalling was nu echt begonnen! Natuurlijk deed het zeer, maar ik was vooral opgelucht. Mijn lieve schoonzus zat in de nachtdienst, en ik heb gezellig met haar geappt en zij stak me een hart onder de riem toen ik opnieuw aan de CTG lag. Die was allerminst prettig, maar ik was blij om te zien dat ons meisje niet leed onder de weeën, ze deed het nog steeds prima. Rond 04.00 uur kwam een arts-assistent kijken, het was erg druk die nacht. De gynaecoloog, de verloskundige en de arts-assistent waren allemaal bezig met een bevalling. Deze arts-assistent kwam even tussendoor kijken en hij vertelde mij dat ik nu 3 centimeter ontsluiting had! YES! Ik was heel erg blij, nu was het begin er en als de weeën zouden ophouden, kon ik in ieder geval aangesloten worden op een infuus met weeënopwekkers. Omdat de weeën wel sterk waren, adviseerde hij een injectie met pethidine, zodat ik nog wat kon rusten, ondanks de pijn. Dan zou ik, uitgaande van het principe ‘1 centimeter per uur’, hopelijk wakker worden met 7 à 8 centimeter en dan zouden ze Marcel gaan bellen om samen de laatste centimeters te doen.
Ik had Marcel wel een appje gestuurd dat ik wakker was geworden, maar had hem niet verteld dat ik weeën had, want ik wist dat hij dan niet meer zou kunnen slapen en ik gunde hem nog even wat slaap. Hij wenste me welterusten en sliep inderdaad weer verder. Ik vertelde mijn schoonzus dat ik een prik zou krijgen en die zei dat ik dan wel wat zou kunnen rusten tijdens de pijn. Rond 04.15 uur kreeg ik pethidine in mijn been. Ik werd er wel wat suffig van, maar ik had het idee dat de pijn niet echt verminderde, eerder sterker werd. Ik had geen flauw benul van de tijd, maar elke wee maakte ik bewust mee. Ik lag op mijn zij en bij elke wee kneep ik het matras bijna fijn. Ik voelde me alleen.
Om 05.15 uur hield ik het niet meer. Ik moest heel erg nodig poepen. Daar had ik ook wat over gelezen, dat je bij 3 centimeter al enorme persdrang kunt hebben, en ik was bang dat ik dat had, ik wist niet hoe ik dit tegen moest houden! En ik moest overgeven, dus ik drukte op het belletje om de verpleegkundige te roepen. Toen zij binnenkwam, had ik precies een wee… en zij hoorde meteen dat het een perswee was! Er was lichte paniek, ze deed meteen het licht aan en riep naar de gang: “bel die man van haar!”. Tegen mij liet ze niets merken, maar sprak heel geruststellend en haalde een bakje voor me. Ik had niet eens de tijd om te spugen, want daar was de arts-assistent al. Weer kwam er een wee, dus pakten ze beiden mijn hand en spraken me lief toe. Toen ik uitgepuft was, keek de arts-assistent snel hoeveel ontsluiting ik had en gaf een knikje aan de verpleegkundige, Annemarie heette ze.
Ik was een beetje suf van die prik, ik besefte helemaal nog niet wat er allemaal aan de hand was. Toen Annemarie me vroeg of ik nog op het verlosbed kon gaan liggen, begon het toch een beetje te landen. Ik zei: “gaat de baby nu komen dan?”. “Ja”, zei Annemarie, “dat gaat niet lang meer duren”. “Maar Marcel dan? Die moet erbij zijn!”. “Ja meisje, kun je het ophouden dan?”. Nee, daar zag ik geen enkele kans toe. Ik stapte over op het andere bed, maar tijd om het bed verder in gereedheid te brengen, was er niet meer. Er was een andere verpleegkundige binnen gekomen, Ingrid. Die was op zoek naar mijn tas met babyspullen. Ik was heel rustig en kalm, en wees aan waar die stond, en waar ze het mutsje kon vinden dat erin zat. “Zet die tas neer, die baby komt nu!” zei Annemarie en meteen stond Ingrid aan de andere kant van mij. Weer een wee, en ik mocht mijn voeten in de zij van beide vrouwen zetten en beiden hadden ze een hand vast van mij. Toen ging de telefoon, de noodtelefoon, en Annemarie nam op. “ja, het is nu wel begonnen.. nee doe maar rustig aan.” Dat was Marcel dus, die ondertussen in vliegende vaart onderweg was naar Dordrecht. Zijn tante reed, en die wist vanwege haar functie het nummer van de noodtelefoon natuurlijk. Die wist natuurlijk allang wat dat betekende… en rustig aan doen? Marcel vroeg of ze niet harder kon rijden dan 150! Marcel hoorde van alles op de achtergrond, dus had ook wel in de gaten dat het nu wel serieus was. Omdat ik midden in een wee zat, kreeg ik maar vaag mee dat Marcel belde. Annemarie zei dat ik niets hoefde te doen, want er zat nog een klein randje en het handje van de baby zat naast haar hoofd, en anders zou het te vlug gaan, maar ik deed niets! Mijn lichaam deed het echt helemaal zelf, het was zo’n bijzondere ervaring. 53 uur nadat mijn vliezen waren gebroken, pakte mijn lichaam het signaal op dat er een kind uit moest, en 3 uur later werd ze geboren. Na een laatste wee was het hoofdje eruit en werd er een klein schreeuwend meisje op mijn borst gelegd. Rebekka was geboren… en haar papa was er niet bij!
Ik kon het niet bevatten. Annemarie riep meteen: “oh het is een prematuurtje” en ik zei heel verontwaardigd: “helemaal niet, ik ben 38 weken weken!”. Rebekka was wel klein, 47 centimeter en 2796 gram, dus heel gek was haar uitspraak niet. Ik was zo overdonderd door de snelle bevalling, dat ik Rebekka nog helemaal niet goed had kunnen bekijken. Ik lag ook vrij ongemakkelijk, dus ik vroeg of ik Rebekka ook kon zien. Ze hielpen me om Rebekka te kunnen bekijken, en ik zei meteen dat ze precies op Marcel leek. Ik was apetrots, maar ik miste hem meer dan ooit op dat moment. De arts-assistent kwam binnen, heel verbaasd en ik zei heel laconiek: “dat had je niet gedacht hè, een uur geleden!”. Toen hij mij aan het hechten was, stormde Marcel naar binnen. Hij bleef stomverbaasd staan in de deuropening, wilde zich bijna omdraaien, maar besefte toen dat hij toch goed zat en dat hij al papa was geworden zonder dat hij het wist! Ik zal zijn gezicht nooit meer vergeten. Ik zei: “kom maar hier hoor.. ze is al geboren!”. Eindelijk was daar het moment dat Rebekka haar papa zag. Het was zo’n mooi moment, ze herkende zijn stem meteen en werd gelijk rustig.
Om 05.22 uur hebben ze Marcel gebeld en om 05.34 uur is Rebekka geboren. Tijd van de uitdrijving: 9 minuten, las ik later in het bevallingsverslag. De nageboorte kwam ook al na 11 minuten, dus naweeën heb ik ook niet gehad. Ik weet dat heel veel vrouwen graag op deze manier willen bevallen, snel, zonder al te veel pijn en gedoe, maar ik kan je zeggen dat ik naderhand weleens jaloers geweest ben op andere vrouwen met een ‘normale’ bevalling, die ze tenminste samen met hun partner hebben kunnen doen.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Marlies! Wat ging het opeens snel en wat ontzettend jammer dat je man er niet meer bij kon zijn!
Wil jij, net als Marlies, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie