Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Marlies heeft een heftige zwangerschap met veel zorgen om de gezondheid van haar kindje. Toch verloopt de bevalling heel voorspoedig én bevalt ze thuis! Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Marlies.
Mijn eerste en derde zwangerschap eindigden in een miskraam, mijn tweede zwangerschap verliep heel voorspoedig en na een razendsnelle bevalling werd ons meisje geboren! De laatste zwangerschap verliep daarentegen heel erg moeizaam. We wilden dolgraag een tweede, het leeftijdsverschil leek ons heel erg fijn (onze oudste zou bijna 3 zijn als haar broertje werd geboren), we verwachtten een jongetje, eigenlijk was alles ideaal te noemen, toen ik een positieve test in handen hield. Helaas wilde mijn gevoel er niet in mee. de eerste weken was ik erg misselijk, moe en had ik last van alle typische zwangerschapskwaaltjes. Ik dacht dat mijn somberheid en lusteloosheid daarmee te maken had. Toch ging het niet weg en toen er vanaf week 20 ook nog enorme bekkenpijn bij kwam, was het echt een heel pittige tijd. Er liep immers ook nog een dreumes van 2,5 jaar rond…
Harde buiken had ik heel regelmatig maar toen ik 33 weken zwanger was, merkte ik op een dag dat de harde buiken wel erg regelmatig waren. Ze waren ook niet pijnloos. Toen dit een paar uur duurde, belde ik toch de verloskundige omdat ik wilde weten wat dit was. Ze kwam direct en constateerde dat de baarmoedermond al verkort was maar dat ik nog geen ontsluiting had. Toch wilde ze dat ik naar het ziekenhuis ging om daar verder te laten controleren of er wat gebeurde of dat het loos alarm was. Wellicht een blaasontsteking? Ik bleef een nachtje ter observatie, maar toen na een dag op de echo geen verandering was te zien in de lengte van de baarmoedermond mocht ik weer naar huis, met een streng rustadvies. Geen bedrust, want daar gaat je conditie erg van achteruit, maar ik moest me zo kalm mogelijk houden. Uit de urinetest bleek niet dat ik blaasontsteking had, maar nadat het op kweek was gezet, was er wel wat te zien dus waarschijnlijk kwamen daar de harde buiken van.
Twee weken later, ik was nu 35 weken zwanger, had ik opnieuw heel regelmatig harde buiken: om de paar minuten en ze waren niet pijnloos. Weer belde ik de verloskundige, weer kwam ze meteen, maar nu constateerde ze 2 centimeter ontsluiting! Wat een schrik, het was nog te vroeg! Snel hebben we mijn ouders gebeld die onze oudste kwam halen en ondertussen pakten we wat spullen in voor mij en de baby.
In het ziekenhuis werd ik natuurlijk aan de CTG gelegd en werd er een uitgebreide echo gemaakt. Ze vonden de baby wat rustig, maar ze zagen geen serieuze weeënactiviteit en de hoeveelheid vruchtwater was ook prima. Er werd nog een speciale navelstrengmeting gedaan om te kijken of de placenta nog goed werkte, omdat de baby zo rustig was. Alles zag er verder prima uit. De volgende dag werd alles nog een keer herhaald om te kijken of de ontsluiting vorderde of de baarmoedermond niet verder was verstreken. Dat was gelukkig niet zo, maar de hartslag van de baby bleef wat laag en liet een dipje zien, dus ik moest nog een nachtje blijven ter observatie. De volgende dag was de baby weer druk in de weer, dus mocht ik weer naar huis. Er werd me weer op het hart gedrukt zo mogelijk nog rustiger aan te doen. Ondertussen was ik behoorlijk wanhopig… Al die spanning, gaat hij nou wel of niet geboren worden en hoe moet ik dan de dag doorkomen als ik haast niets meer mag, Ik wilde zo graag genieten maar het lukte niet. Ik wilde graag leuke dingen doen met mijn dochter, maar het ging niet. Het waren vreselijke weken…
Ik werd nog een keer verontrust met een groeiecho die helemaal niet goed was. De baby zat rond de 20 weken keurig op het gemiddelde (waarden allemaal rond de 50) en met deze groeiecho zat hij rond de 20-30, wat dus een ernstige groeiafname liet zien. In combinatie met wederom weinig leven en een lage hartslag, moest ik weer extra controles laten doen. Ik zat een paar keer per week in het ziekenhuis en er werd besloten dat ik een week later, met 37 weken, een datum zou krijgen wanneer ik zou worden ingeleid, waarschijnlijk met 38.1. Hoe gek het ook klonk, ik was zo opgelucht! Omdat ons eerste kindje geboren werd zonder dat mijn man erbij was, wilden we nu perse dat hij erbij was. We hebben helemaal besproken hoe we het zouden doen als hij aan het werk zou zijn, zelfs afgesproken met de werkgever dat hij vanaf week 37 niet verder dan 2 uur rijden vanaf ons huis zou hoeven (hij is vrachtwagenchauffeur). Maar dat was nu allemaal niet nodig: als ik ingeleid werd, zou hij alles bewust meemaken. Bovendien zouden dan alle zwangerschapshormonen eindelijk gaan verdwijnen en kon ik hopelijk wel op die roze wolk terechtkomen!
Toen ik een week later, met 37 weken, verwachtte de datum te horen van de inleiding, wilden ze eerst voor de zekerheid nog een keer een echo maken. Op deze echo was niets aan de hand, en de inleiding ging dus niet door. Ik was zo teleurgesteld! Een week lang had ik erop gerekend dat ik volgende week zou gaan bevallen en nu ging alles niet door, omdat de echoscopiste het niet nodig vond om te zeggen dat het buikje niet helemaal goed lag voor de meting, maar gewoon het gemiddelde had genomen van 10 metingen. Een week later lag de baby dus blijkbaar goed en toen zei ze dat de baby er vorige week niet zo goed voor lag. Had ze dat vorige week dan meteen gezegd, was alle spanning, onzekerheid en angst niet nodig geweest en hadden we ons niet onnodig hoeven voorbereiden op een inleiding. Ik was er helemaal klaar mee, met de zwangerschap, met de pijn, met het ziekenhuis, met al die stomme metingen die ik niet kon vertrouwen. Ik was onzeker en angstig, was er dan toch echt niet iets aan de hand met ons kleintje? Het enige dat het ziekenhuis wilde doen, bij wijze van uitzondering, was mij met 38 weken proberen te strippen. Ik had natuurlijk al weken wat ontsluiting en ik had geen idee of dit verder was gegaan of hetzelfde was gebleven.
Ik regelde met de verloskundige dat ik weer terug naar hen mocht, omdat er toch niets aan de hand bleek te zijn met de kleine. Dan kon ik hopelijk toch nog thuis bevallen, wat ik dolgraag wilde. Met 38 weken werd ik dan eindelijk gestript. Er gebeurde niet veel. Het was een hele lange slopende week, ik wilde zó graag bevallen! De harde buiken waar ik al weken last van had, bleven hetzelfde, dus het was ook lastig om te constateren of dit nu het begin van de bevalling kon zijn of niet. Ik wilde het te graag denk ik. Met 39 weken zouden ze het strippen nogmaals proberen. Ik had de hoop al opgegeven. Het ziekenhuis en de verloskundigen hadden wel besloten dat de baby niet langer dan 40 weken mocht blijven zitten, omdat ze toch geen risico’s wilden lopen. Ik zei dan ook: “laat dat strippen maar hoor, het werkt toch niet en dan moet ik nog maar een week vol zien te houden“. Maar omdat ik er zo doorheen zat en ik wat tekenen had van zwangerschapsvergiftiging (veel vocht vasthouden, hoofdpijn, pijnlijke buik) heeft ze me toch gestript. En hoe! Vorige week voelde ik er niet zoveel van, maar nu was het heel erg pijnlijk. Achteraf zei ze: “met 38 weken zijn we toch wat voorzichtig, maar nu was het gewoon tijd dat de baby geboren was, dus hebben we flink je vliezen losgemaakt van je baarmoedermond“. Nou, dat heb ik geweten! De hele dag had ik harde buiken, ze kwamen ongeveer om de 10 minuten. Ze had gezegd dat als de harde buiken bleven, ze dan mijn vliezen misschien kon prikken, zodat de bevalling op gang zou komen. Je hebt echter wel harde buiken nodig om de vliezen te breken, ze breken alleen op de spanning van het samentrekken.
In de avond waren ze er nog steeds om de 10 minuten, maar de verloskundige zei: “laten we even kijken tot morgenochtend of het blijft“.
Ik probeerde te slapen. ik dommelde wat, de harde buiken waren niet pijnloos en ik kon er niet goed van slapen. ik kon nou ook niet zeggen dat het pijnlijk was, maar het was gewoon niet prettig. Het waren beslist geen weeën, dat zou ik herkennen van mijn vorige bevalling. Rond 03.00 uur namen de harde buiken toe en besloot ik ze te gaan timen. Hoe vaak ze kwamen en hoelang ze duurden, maar omdat het niet zo erg pijnlijk was, kon ik niet zo goed vaststellen wanneer ze afgelopen waren. Om 04.00 uur belde ik toch maar de verloskundige om te overleggen. Ze stelde een douche voor. Namen de harde buiken dan af, dan was dit niet het begin van de bevalling, en hoefde ik niet terug te bellen, bleven ze onder de douche ook komen, dan moest ik terugbellen over 20 minuten. Ik stapte onder de douche, maar door het warme water kwamen er inderdaad geen harde buiken meer. Ik ging weer terug in bed liggen en toen kwamen ze toch weer terug. Ik besloot het even af te wachten. Toen ging de telefoon, de verloskundige belde terug. Ze wilde toch even komen kijken, gezien mijn vorige bevalling. Ik had die middag 3 à 4 centimeter na het strippen, dus als het zou beginnen, zou het waarschijnlijk snel gaan. Ik maakte mijn man wakker en toen de verloskundige er rond 05.00 uur was, werd mijn dochter ook wakker. De verloskundige stelde dat ik ongeveer 5 cm ontsluiting had. Ze sommeerde mijn man om onze dochter weg te brengen en dan meteen terug te komen (we hadden van tevoren iemand geregeld die een paar straten verderop woonde). Als hij er dan zou zijn, zou ze mijn vliezen doorprikken.
Rond 05.30 uur brak ze mijn vliezen en belde ze de kraamzorg voor assistentie. Al die tijd had ik nog steeds geen weeën, alleen harde buiken die wel wat pijnlijker werden. Na het doorprikken van de vliezen kwamen er wel weeën! Ik was vergeten hoeveel pijn die deden, bij mijn eerste bevalling was ik ook verdoofd door de pethidine, dus dat was ook geen goede vergelijking natuurlijk. Ik bleef wat rondlopen, vouwde de was op, zette wat spullen klaar voor de bevalling en als er een wee kwam, hielp de verloskundige me erdoorheen. Als ik wat druk begon te voelen, moest ik op bed gaan liggen. Dat was al snel en de verloskundige constateerde nu 8 centimeter ontsluiting. Ze zei dat ik dan nog even moest gaan plassen. Gezien ik de vorige keer 700 cc bloed was verloren, zou dat nu zomaar een liter kunnen zijn en dan zou ik naar het ziekenhuis moeten. Ik kon echt niet meer van het bed af komen, dus besloot ze me te katheteriseren. Daarna wilde ze zelf nog even naar de wc, maar ze was nog niet goed en wel beneden of ik kreeg persdrang en mijn man riep naar beneden: “ze moet poepen!“. ” NIKS doen!“, schreeuwde ze terug, “PUFFEN! ZUCHTEN!” en ze kwam meteen de trap opgerend. Later hoorden we dat ze met haar broek op haar knieën de trap opgerend was en daarbij haar trouwring verloor, die ze eerst ging halen en daarna alsnog de trap opvloog, haha. De kraamzorg was nog steeds niet gearriveerd en de spanning steeg. Ze gaf mijn man heldere instructies en zei dat als de baby werd geboren hij goed naar haar moest luisteren en meteen moest doen wat ze zei. Ondertussen was ik verlamd door de pijn. ik wist niet dat het zo’n pijn zou doen! Bij mijn dochter had ik er amper wat van gevoeld, maar deze druk was enorm en ik wilde niet persen.
De verloskundige merkte het: ze had gezegd dat ik mijn benen mocht vasthouden en een beetje mee mocht duwen als ik druk voelde, maar ik deed niks. Ik deed mijn benen niet omhoog en ik pufte alleen de wee weg. Ze kwam bij me zitten en zei: “het doet pijn hè Marlies?“. Ik begon te huilen en ik zei: “ik kan dit niet! het doet teveel pijn! ik wil niet dat hij eruit komt!“. Ze zei: “ja, dit gaat wel meer pijn doen dan bij de eerste, want deze jongen heeft een wat groter hoofd, maar hij moet eruit en ik wil dat je precies doet wat ik zeg, oké?”. Ik knikte en daar kwam de wee alweer. Ik hield mijn benen vast en drukte mee, met de kin op de borst en ik voelde het hoofd door het geboortekanaal gaan. Au! Wat deed dit pijn! En terwijl de verloskundige zei dat ik moest stoppen en moest zuchten, perste ik nog wat verder en werd onze jongen in één keer geboren! Ik was helemaal beduusd toen ik daar een spartelend jongetje zag liggen! En ik heb wel een paar keer gezegd: “huh, is hij er nu al? hij is er gewoon al!“. Meteen werd hij op mijn borst gelegd, wat een heerlijk gevoel! Om dit heel bewust mee te maken, samen met mijn man en een geweldige verloskundige! Toen hij net geboren was, kwam de kraamzorg. Rond 06.00 uur heeft de verloskundige mijn vliezen gebroken en om precies 07.00 uur is onze Jozua geboren. Ik heb dus feitelijk maar 1 uur weeën gehad deze bevalling. Ik kijk terug op een geweldige bevalling: wat is het fijn om in je eigen bed te bevallen! Ik kon meteen daarna heerlijk onder de douche en gewoon weer terug in mijn heerlijk zachte bed, in mijn eigen omgeving, met mijn kleinste man aan de ene kant van het bed en aan de andere kant van het bed mijn man! Fantastisch! En het klopte dat onze kleine man wat groter was dan zijn zus ;) Hij was 53 centimeter en 3770 gram, zijn zus was 47 centimeter en 2795 gram.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Marlies! Wat een boel zorgen tijdens je zwangerschap maar wat fijn dat de bevalling zo voorspoedig verliep!
Wil jij, net als Marlies, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie