Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Marjolein werd tijdens haar eerste zwangerschap ingeleid met 42 weken en gaat daar bij haar tweede zwangerschap zelfs overheen… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Marjolein.
Ik ben zwanger van ons tweede wondertje in mijn buik. Na een pittige eerste bevalling met een inleiding bij 42 weken, hoop ik nu op een natuurlijke bevalling. Maar we gaan alweer richting de 41 weken en ik word onder strenge controle gehouden bij mijn verloskundigenpraktijk en het ziekenhuis. Ik dacht dit keer niet weer tot 42 weken te willen wachten tot inleiding maar besluit zelfs te wachten tot 42 weken en 1 dag. Onze oudste is namelijk jarig als ik precies 42 weken ben en eerder inleiden voelt niet goed aangezien de kleine het prima maakt in mijn buik. We vieren de 2e verjaardag van onze oudste nog uitgebreid met een BBQ samen met familie en vrienden en kruipen daarna op tijd in bed.
’s Ochtends komt mijn zus ons oudste zoontje opvangen en vertrekken wij na een belletje aan het ziekenhuis richting kraamafdeling. Daar aangekomen blijk ik er gunstig voor te staan en hoef ik geen weekmakers of ballonkatheter meer voor de ’tuut’ (baarmoedermond). Deze blijkt al genoeg verstreken en ik hebt zelfs al 1,5 centimeter ontsluiting. Ze besluiten om 08.00 uur mijn vliezen te breken, dan blijkt de kleine in het vruchtwater gepoept te hebben. De baby doet het gelukkig nog prima in mijn buik en hoeft niet met meer gemonitord te worden dan via mijn buik met CTG. Rond 08.30 uur word ik aan het infuus gelegd en rond 09.30 uur starten ze met de weeënopwekkers. Om 10.30 uur beginnen ze met opschalen en worden de weeën al heftiger waardoor ik besluit mijn telefoon met series en contact met familie/vrienden weg te leggen en in mijn eigen bubbel te kruipen.
Rond 11.00 uur is het zo heftig dat ik niet meer wil blijven liggen en wel kan zeggen dat de bevalling echt begonnen is. Hangend op de stoel naast mijn bed probeer ik de weeën staand op mijn tenen op te vangen. Ze komen steeds heftiger en sneller na elkaar waardoor ik vraag of ze de weeënopwekkers terug kunnen schalen. Er blijkt nergens te staan dat ik de vorige keer een weeënstorm heb gehad, maar ik weet dit vrijwel zeker. Gelukkig nemen ze dit van mij aan en schalen ze terug. Uiteindelijk word het er zelfs helemaal af gehaald. Mijn lichaam lijkt het inderdaad al overgenomen te hebben. De pijn word er helaas niet veel minder op waardoor ik tussen paniek van de vorige bevalling en “elke wee is er een dichter bij mijn kindje” schommel in mijn hoofd. Ik krijg het gevoel dat ik moet poepen, maar echt poepen! Ik probeer nog naar toilet te gaan maar dit lukt niet. Bij het toucheren voelen ze dat ik flinke obstipatie heb. Ik zal jullie hierbij de grootste details besparen, maar na een mislukte poging met een klisma plaatsen hebben ze me inwendig meegeholpen. Mijn vrouwelijkheid is nog nooit zo ver weggezakt als toen. Maar wat was ik dankbaar dat ik daar vanaf was. De weeën zijn voor mij bijna niet meer te doen waardoor ik om pijnbestrijding vraag. Ruggenprik is geen optie meer, iets anders gaat verpleegkundige “overleggen”. Uiteindelijk voel en ervaar ik dit keer heel duidelijk persweeën, en luister hierbij naar wat de verpleegkundige mij verteld. Dat ik mag vertrouwen op wat mijn lijf mij verteld en als ik mee wil doen, dat moet doen.
De eerste probeer ik steeds weg te puffen op advies maar de rest pers ik al lichtjes mee. Dit voelt goed, maar mijn hoofd blijft tussen paniek en rust in schommelen. Dan wil de verloskundige me controleren op de ontsluiting, maar ik blijk om 13.45 uur al 8-9 centimeter te hebben en bij een wee zelfs volledige ontsluiting. De verpleegkundige is nog even weg, maar de baby komt eraan! Mijn man wordt gevraagd te helpen en na een paar minuten actief meepersen is onze tweede zoon om 13.52 uur geboren! Wauw! Hij heeft nog wat moeite met ademen en goed doorhuilen door flink slijm in zijn mondje. Waarschijnlijk door het poepen in het vruchtwater. Maar na een tijdje laat hij zich steeds een beetje luider horen. Wel moeten we daardoor nog minimaal 12 uur in het ziekenhuis blijven, dus helaas nog niet naar huis. Onze zoon is een flinke jongen, dus uiteindelijk moet hij volgens ziekenhuis protocol ook een suikertest doen gedurende 24 uur. Gelukkig slaagt hij hier prima in met mama’s colostrum, en mogen we de volgende dag naar huis! Een laatste advies voor mama’s die ingeleid worden, niet bbqen avond tevoren! (Bij natuurlijke bevalling bereid je lichaam zich zelf voor om het leegmaken van je lijf, darmen. Maar bij een inleiding dus niet!)
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Marjolein! Wow, weer een inleiding bij 42 weken! Wat fijn dat deze tweede ervaring zoveel beter was dan de eerste!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Wat een mooi en open en eerlijk verhaal. Voor mij is het alweer een flinke tijd terug, maar ik ben nog altijd blij dat we de avond van te voren niet uit eten zijn gegaan (ik had een spoedkeizersnede, maar wel na een natuurlijke bevalling tot 10 cm – die dus niet goed ging). Al herinner ik mij nu ineens dat ik wèl op zijn Surinaams bruine bonen met rijst had gemaakt. Hmmm.
Rory onlangs geplaatst…Wanneer je als merk ook nog wat bijdraagt aan een betere wereld