De Bevalling van: Lisette

Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Lisette werd makkelijk zwanger, maar zwanger blijven was helaas niet zo gemakkelijk. Nadat zij drie kindjes verloor, blijkt uit onderzoek dat zij geen jongetjes kan voldragen door een genetisch probleem. En dan raakt zij opnieuw zwanger van een jongetje… Lees het heftige bevallingsverhaal van Lisette.

Zwanger worden ging bij ons heel gemakkelijk, maar het zwanger blijven was wel een dingetje. Eerst zijn wij drie jongens verloren bij een zwangerschap van 13 tot 14.2 weken. Daarna volgden er allerlei onderzoeken in het ziekenhuis. Waardoor zou het kunnen komen dat wij onze kindjes steeds verloren? Ik werd getest op verschillende ziektes, onder andere de ziekte Factor V Leiden, schildklierziektes en chromosoomafwijkingen. Dat laatste bleek wel een dingetje te zijn. Volgens de artsen in het ziekenhuis matchte mijn chromosoom niet met dat van jongens. De conclusie was daarom ook vrij snel: je kan geen jongens voldragen. Ondertussen waren we trotse ouders geworden van een prachtige dochter, helaas is haar tweelingbroertje tijdens de zwangerschap overleden. Daarna mochten wij nog een keer zwanger zijn van een tweeling. Twee mooie jongens, die helaas ook beide zijn overleden tijdens de zwangerschap.

Wij besloten nog één keer te gaan voor een gezond kindje. Al vrij snel was ik weer zwanger. De angst en onzekerheid was immens groot. Zou dit kindje een meisje zijn en gezond ter wereld komen, of zou het toch weer een jongetje zijn en moeten we weer afscheid nemen. Wij wilden het allebei zo snel mogelijk weten en daarom hebben we bij 15.4 weken een pretecho gemaakt. Het bleek een jongetje te zijn. De grond zakte letterlijk onder onze voeten weg. Dit kan niet! Dit mag niet! En dit kan ik niet nog een keer. “Waarom is het ons niet gegund?“, dacht ik. Wij maakten ons eigenlijk al klaar om afscheid te gaan nemen van onze mooie zoon. In mijn hoofd had ik dat eigenlijk al een beetje gedaan. Ik durfde geen band met hem te hebben omdat ik hem toch zou verliezen.

De weken verstreken en elke twee weken kregen wij een echo. En wonder boven wonder deed onze zoon het erg goed! Elke echo daarna zagen wij nog steeds een mooi kloppend hartje. Toen wij de 24 weken grens voorbij waren, kon ik eindelijk toch echt een beetje gaan genieten. Nog steeds vonden wij het doodeng. Angst, wanhoop, vreugde en blijdschap lagen dicht bij elkaar en wisselden elkaar per dag af. De ene dag had ik heel veel hoop en dacht ik: “ja, dit gaat echt goed komen!“. De volgende dag zag ik het weer duister in en maakte mijn angst meer plaats. Op 29 weken kreeg ik extreme jeuk. Over mijn hele lichaam, maar vooral op mijn handen en voeten. “Dit is foute boel“, dacht ik. En mijn vermoedens werden bevestigd: ik had zwangerschapscholestase. En ook nog in een best ver stadium. De vreugde maakte weer plaats voor onzekerheid. Elke week moest ik twee keer naar het ziekenhuis voor een echo, CTG en bloedcontrole. Ik kreeg een hoge dosis medicijnen. Elke week kon het zo zijn dat ze hem zouden halen als hij niet gegroeid was. God, wat was die tijd onzeker. Maar ik geloofde in ons kleine mannetje. Hij was zo sterk, hij moest en zou er komen. Mijn cholestase werd steeds erger. Daarom werd er besloten om in te leiden bij 37 weken. Dit ook omdat je baby kan overlijden tussen de 37 en 42 weken zwangerschap. Dit risico wilde niemand nemen. Wij waren, of eigenlijk onze zoon was, al zo ver gekomen: dit zou niemand ons meer afpakken.

Op 36.6 weken werd ik ingeleid, op een zondagmiddag. De ballon werd geplaatst en toen was het afwachten. De ballon deed vrij snel zijn werk en na 4 uren viel hij eruit. Ik had 4 centimeter ontsluiting. Yes, dit gaat de goede kant op! De volgende morgen om 07.00 uur zijn mijn vliezen gebroken om de ontsluiting te laten vorderen. Ik werd aangesloten aan de weeënopwekkers. Ik mocht mijn moeder gaan bellen, zij zou bij de bevalling aanwezig zijn en zou de navelstreng doorknippen. Omdat dit ons tweede kindje was, verwachtten ze dat het best snel zou kunnen gaan. De weeënopwekkers werden steeds hoger en hoger gezet. De weeën waren nu ook goed op gang. Om 15.00 uur ’s middags wilden ze kijken hoe het ervoor stond. Ik had 6 centimeter ontsluiting. Wat een domper: 17 uren na het uitvallen van de ballon nog maar 2 centimeter erbij. De opwekkers gingen door en mijn gepuf ook. Om 21.00 uur ’s avonds werd ik opnieuw gecontroleerd. Ik had nog steeds maar 6 centimeter ontsluiting. Het schoot niet op. Er werd een echo gemaakt. Onze zoon lag er prima voor, zeiden ze. Daar geloof je dan maar in. De pijn was op een gegeven moment niet meer te doen en ik kreeg een morfinespuit in mijn been. Ik had al 31 uur niet meer geslapen en was doodop. Na de morfinespuit viel ik dan ook als een blok in slaap, om vervolgens wakker te worden met helse pijn. De alarmen gingen af en ons zoontje had het niet zo fijn meer, bij elke wee zakte zijn hartslag. Toen de wee over was stegen zijn en mijn hartslag tot ver boven de 200.

Ik moest op mijn zij gaan liggen om de hartslagen weer onder controle te krijgen. Om 03.30 uur verging ik van de pijn, ik kon niks meer verdragen. Om 04.00 uur kwam er een gynaecoloog bij ons kijken. Hij voelde inwendig hoe het er voor stond. En ja hoor, nog steeds 6 centimeter ontsluiting en een bloeding. Dit was niet goed. Ze besloten over te gaan op een spoedkeizersnee. Iets waar ik erg tegenop zag, maar wat nu klonk als een enorme opluchting. “Ja doen, gaan, nu!“, riep ik. Helaas mocht mijn moeder niet mee, alleen mijn partner mocht erbij zijn. Ik vond dit ontzettend verdrietig voor mijn moeder, want zij was degene die de navelstreng door mocht knippen. Ik voelde mij daar zo slecht over. Maar het was niet anders. We moest snel naar de O.K. Ik heb afscheid genomen van mijn moeder met tranen in mijn ogen. Ik werd op de O.K gelegd en zocht mijn partner. Die was nergens te bekennen. Die was zich natuurlijk aan het omkleden, wat ik niet wist. De ruggenprik werd gezet. Mijn grootste angst, een ruggenprik. God, wat was ik bang en wat had ik mijn man nodig op dat moment. Het idee om je benen niet te voelen en te kunnen bewegen was voor mij een hel. Eindelijk kwam mijn man bij mij staan en begonnen ze met de spoedkeizersnee. Mijn bloeddruk zakte naar 45/25, extreem laag en ik voelde me zo ontzettend slecht. Ik had het gevoel elk moment weg te kunnen vallen. Ze gaven mij een bloeddrukverhoger in mijn infuus. Daardoor steeg mijn hartslag zo ontzettend erg. Ik voelde mijn hart bonzen in mijn borstkas. Wat een eng gevoel was dat!

Toen was het moment daar: “je zoontje word nu geboren“, werd er gezegd. “Wil je kijken?“. “Nee, nee alsjeblieft niet!“, riep ik. Ik was zo misselijk en licht in mijn hoofd, ik kon het niet aan op dat moment. Ze deden het doek omhoog, zodat ik mijn zoontje kon bewonderen. Maar ik hoorde niks. “Nee! Hij huilt niet!“, riep ik, “help hem dan!“. Dertig seconden later hoorde ik het mooiste geluid ooit. Ik hoorde onze zoon huilen. “Hij leeft! Kijk dan, hij leeft gewoon!“, riep ik naar mijn man. Mijn angst was helemaal weg en ik was op slag verliefd. Mijn mooie zoontje. Hij had wel bloed binnen gekregen dus zijn maagje moest leeggezogen worden. Hij werd bij mij gelegd en heb alleen maar vol trost naar hem gekeken en hem geknuffeld. Wat was hij mooi: 2785 gram en 46 centimeter. Hij had vast gezeten met zijn hoofdje dus er zat een dikke bult op.

Eindelijk mocht ik hem aan mijn moeder laten zien. Oh, wat was ze trots. Ik smolt van binnen toen ik ze samen zag. Het was tijd voor mij om te slapen. Ik was doodop. We werden naar onze kamer gereden en ik nam afscheid van mijn man en moeder. Mijn man had ook lang niet geslapen en hij mocht niet blijven dus hij ging naar huis. Ik ging samen slapen met ons zoontje. Dit duurde echter niet lang, want ik werd wakker van een stikkend geluid. Mijn zoontje was aan het stikken… Ik drukte als een malle op de noodknop, maar niemand kwam. Ik ben toen met veel pijn en moeite uit mijn bed geklommen om mijn zoontje te pakken. Ik heb op zijn rug geklopt en ik trok slierten slijm uit zijn mondje. Hij was blauw en ademde een tijdje niet. “Nee! Ik raak je alsnog kwijt“, was mijn eerste gedachte. Dit gebeurde wel 15 keer per dag. Soms zo erg dat hij helemaal blauw werd en niet meer adem haalde. Dood eng om te zien. ik kon hem echt geen seconde uit het oog verliezen. Na een aantal opnames kwamen we erachter dat het tracheamalacie was. Dit betekend dat de luchtpijp onvoldoende stevig is, waardoor de luchtpijp niet goed open blijft staan tijdens de uitademing. In combinatie met koemelkallergie en atypische reflux zorgde dit voor een heel zwaar eerste jaar. Hij is nu een gezonde jongen van 1.5 jaar. Met 11 maanden is hij gezond verklaard. Nu genieten wij echt volop van ons gezinnetje. Zijn grote zus is dol op haar kleine broertje en ze zijn echt twee handen op één buik.

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Lisette! Wat hartverscheurend om te lezen dat jullie zoveel kindjes moeten missen. Ontzettend bijzonder dat jij de geboorte van jullie zoontje met ons wil delen.

Wil jij ook graag, net als Lisette, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com