Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Drie maanden na de geboorte van haar eerste kindje heeft Laura opnieuw een positieve test in handen. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Laura.
Ik kijk over het algemeen positief terug op deze zwangerschap. Zwanger zijn is iets prachtigs, wonderlijks. En wat ben ik dankbaar dat het ons zo gegund was! Echter is het niet altijd makkelijk geweest. Lichamelijk vroeg het veel en met een meisje van slechts 3 maanden oud thuis op het moment van een positieve test was het geen makkelijke klus. Hoe verder de zwangerschap vorderde, hoe meer dat kleine meisje thuis zich ook ontwikkelde. Tegen de tijd dat zij op ontdekking ging door de woonkamer, kruipend en lopend, liep ik erachteraan met een hele dikke en zware buik. Niet makkelijk, maar tegelijkertijd ook ontzettend prachtig.
Het is donderdag 11 januari. De uitgerekende datum (10-01-2018) is inmiddels voorbij. Ik heb dagen dat ik het oké vindt dat ze nog lekker blijft zitten en momenten dat ik huilend op bed zit met de dringende vraag of ze alsjeblieft eruit wil komen. Mijn moeder is vanaf ’s ochtends vroeg bij me om me te helpen met de zorg voor Lise (op dat moment bijna 1 jaar). We doen haar lekker samen in bad, spelen met haar. En ik voel ondertussen van alles in mijn buik. Krampje hier en daar, harde buik, lage rugpijn. Er is echter geen regelmaat in te bekennen en qua heftigheid voelt het ook alles behalve als weeën. Mijn moeder heeft het wel in de gaten en we nemen nog even door wat onze wensen zijn rondom de zorg voor Lise als ik ga bevallen. Gebeurt het ’s nachts dan komt mijn moeder naar ons en anders nemen ze Lise mee naar hun huis. Ik heb een lijstje gemaakt wat mee moet als ze gaat logeren en mijn moeder checkt nog even of ze weet waar ze alles kan vinden als zij haar slaaptasje moet pakken.
Begin van de avond zijn alle krampjes etc. verdwenen. De nachten ervoor hebben zowel Levi als ik niet lekker geslapen. We bleken elkaar af te wisselen met snurken, dus we besluiten even een goed nachtje te pakken door apart te slapen. Levi duikt op de bank en ik in ons bed. Om 20.00 uur vind ik het mooi geweest en ga naar boven. Ik zet een serie aan maar ben zo moe dat ik al slaap voordat er 5 minuten voorbij zijn. Om 22.00 uur word ik wakker door weeën die vanuit het niks ontzettend heftig op komen zetten. Ik was bang dat ik me in het begin weer zou afvragen: zou dit het zijn? Maar zodra ik dit voel, weet ik het weer. Dit zijn weeën! En hoe! Ik sta een beetje beduusd in de badkamer. Ik heb het gevoel dat ik ook vruchtwater verlies, moet nog half beseffen wat er gebeurt en me weer even voor de geest halen hoe ik dit weg zucht. Ik besluit Levi wakker te maken. Hij hoort me zeggen dat ik pijn in mijn buik heb en denkt rustig op te kunnen starten en wakker te worden. Maar zodra hij me ziet beseft hij dat dit anders gaat lopen dan de bevalling van onze eerste dochter Lise. We bellen maar direct de verloskundige. Dezelfde verloskundige die ik had bij de geboorte van Lise, heeft dienst en komt samen een studente langs. Om iets voor 23.00 uur zijn ze er. Ze ziet dat de weeën snel achter elkaar komen en besluit direct de ontsluiting te meten: 3 centimeter. Een mooi begin. Bij mijn vorige bevalling ging ik van 6 naar 10 centimeter in een uurtje, dus ze wil wel meteen een plan van aanpak van ons weten. Wil ik thuis blijven? Naar het ziekenhuis? Ik had het thuis gekund en aangedurfd, maar dit begin overviel me zo dat ik toch besloot naar het ziekenhuis te gaan. Dat gaf me toch iets meer rust. Het Antonius Nieuwegein had onze voorkeur want onze kraamverzorgster van de vorige keer had vakantie maar was speciaal voor ons oproepbaar. Helaas was het ziekenhuis vol en zijn we naar het geboortehuis van het Diakonessenhuis gegaan. Hier mocht geen eigen kraamhulp mee. Mijn ouders kwamen naar ons huis, zodat Lise in haar eigen bedje (nietsvermoedend) door kon slapen. Dat was allemaal geregeld.
Om 00.00 uur kwamen we aan in het Diakonessenhuis. Ik ben direct in een warm bad gegaan. Dat voelde heerlijk. Er stond een klein lampje aan, Levi zat naast het bad, hield mijn hand vast en masseerde mijn nek en haren. De verloskundige was in de buurt maar liet ons verder met rust. De weeën waren goed op te vangen en de warme sproeier op mijn buik was ontspannend tussen de weeën door. De verloskundige had alles klaar gezet voor als ik eventueel in bad wilde bevallen. Ik moest daarvoor alleen nog even met m’n hoofd aan de andere kant van het bad gaan liggen. Best een klus want het was geen speciaal bevalbad en dus qua grootte niet bijster groot. En op de een of andere manier werden de weeën daarna een stuk heftiger. Ik moest me echt focussen om ze weg te zuchten en soms leek het me niet eens te lukken. Op een gegeven moment werd de druk naar beneden zo groot dat ik dacht al persdrang te hebben. De verloskundige zei dat als het me niet lukte om ze weg te zuchten ik best eens op een top van een wee wat mee mocht drukken. Dat voelde een soort van bevrijdend. Echter ging ze vlak erna de ontsluiting meten en was het pas 5 cm. Toch nog blijven zuchten. Maar vanaf toen ging het snel. Om 2.30 uur ging ik uit bad. Levi was me aan het afdrogen en toen braken mijn vliezen.
De weeën kwamen zo snel op elkaar dat adem halen tussendoor amper mogelijk was. Ik stond naast het bed, leunde bij elke wee op Levi, zodat hij mijn onderrug kon masseren. Na een kwartier te hebben gestaan werd ik misselijk en duizelig. Ik ging op bed liggen en de hartslag van de kleine werd gecheckt. Iets aan de lage kant. Of ik op mijn zij wilde draaien. En dat was het moment dat ik dacht: ik ga haar niet binnen kunnen houden. Ik riep in een soort paniek tegen de verloskundige dat ze eruit kwam. Zij antwoordde rustig: ja maar dat is toch ook de bedoeling? Ik riep weer: maar ik wil echt persen nu. Zij: helemaal goed. Als jij voelt dat het nodig is dan duw je mee. En dat deed ik! Tijdens het persen duwde de verloskundige nog net het laatste randje weg en de kleine bewoog heftig in m’n buik. Dat gevoel was zo ontzettend naar dat ik heel boos tegen de verloskundige riep: ja maar ik vind het ECHT niet leuk wat je nu aan het doen bent. Ze begreep dat het heel naar was maar het moest gebeuren. Na slechts 8 min persen was ze er.
Om 03.03 uur is onze tweede prinses Lynn Yuna Ilana geboren. Ik mocht haar aanpakken en ik legde haar op mijn borst. Wat een prachtig meisje. Ze ging direct huilen en kleurde mooi roze. De placenta kwam 3 min na de baby in 1 geheel. Omdat de navelstreng nog niet was doorgeknipt, was het een Lotus bevalling heb ik me laten vertellen. Lynn was buiten de baarmoeder nog verbonden met de placenta door de navelstreng. Hier hebben ze nog foto’s van genomen omdat dit niet heel vaak gebeurd. Levi mocht dit keer gelukkig de navelstreng doorknippen. Wat heerlijk dat ze er eindelijk was. En wat een liefde voelde ik voor haar, voor Levi maar ook voor kleine Lise. Ook al lag zij nietsvermoedend thuis in haar bedje te slapen. Ons mooie gezin, gezond en compleet. Wat een rijkdom en liefde.
Na wat te hebben gegeten mochten we weer richting huis. Nog voordat Lise wakker werd waren we thuis. Ik lag lekker op bed met Lynn toen Levi Lise uit bed haalde en we heerlijk met z’n viertjes hebben geknuffeld. Het is een moment dat ik niet snel zal vergeten. Wat ben ik gezegend met zo’n lieve man en 2 heerlijke meiden. Ik ben echter wel blij dat ik nu het hoofdstuk ‘zwanger zijn’ kan afsluiten. Vanaf 2015 staat ons leven in het teken van zwanger worden, een kindje verliezen, weer zwanger raken, nog een miskraam verwerken, zwanger raken, bevallen, zwanger raken en weer bevallen. Ik heb van al deze gebeurtenissen veel geleerd over mezelf, onze relatie is super sterk gebleken en ondanks ook de nare dingen vind je weer de weg naar geluk. Het was een prachtig hoofdstuk, maar ik ben blij dat we de bladzijde om kunnen slaan naar het volgende. Weer aansterken, fitter worden en natuurlijk altijd blijven genieten van alle mooie dingen.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Laura! Wederom een prachtig bevallingsverhaal en mooi hoe je het omschreven hebt.
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie