Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Als Laura ’s ochtends wakker wordt met krampen, heeft ze geen idee dat de bevalling al begonnen is. Samen met haar man gaat ze een dagje winkelen in Duitsland, maar dat blijkt toch iets teveel van het goede… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Laura.
Het is inmiddels alweer 2 jaar geleden, maar met de bevalling van mijn tweede kindje in zicht vind ik het erg leuk om weer even terug te blikken op de bevalling van Noud, op 15 mei 2018. Ik neem jullie eerst even mee terug in de tijd, de tijd van mijn eerste zwangerschap.
Mijn zwangerschap verliep voorspoedig, ik voelde me goed en op de vermoeidheid na had ik geen last van zwangerschapskwaaltjes. Mijn bloeddruk was de hele zwangerschap wat aan de hoge kant, maar dat werd goed in de gaten gehouden. Ik had daar zelf geen last van, maar voor de baby kan het natuurlijk wel gevaarlijk zijn. Tegen het einde van de zwangerschap moest ik daardoor een aantal keer naar het ziekenhuis, maar gelukkig mocht ik telkens weer gewoon naar huis. De baby deed het goed en ik voelde me ook nog steeds goed dus er was niets om ons zorgen over te maken. Mijn uitgerekende datum was 24 mei en ik was er ook heilig van overtuigd dat de baby niet eerder zou komen. De dag van de bevalling had ik dan ook geen idee (hoe naïef!) dat de bevalling al lang en breed was begonnen.
Ik werd de ochtend van 15 mei (9 dagen voor de uitgerekende datum) erg vroeg wakker. Tenminste, dat vond ik toen, nu is 07.00 uur niet eens zo heel vroeg meer. Ik had last van mijn buik, krampen die ik niet kon plaatsen en kon niet meer lekker slapen. Het kwam me eigenlijk heel erg slecht uit want Ron en ik zouden die dag gaan winkelen in Duitsland (een half uurtje rijden voor ons). Ik besloot uit bed te gaan en heb die ochtend nog wat aan mijn blog gewerkt. Ik wilde nog een paar samenwerkingen afronden en heb nog een aantal mails verstuurd. Eetlust had ik niet echt, dus ik ging er vanuit dat ik ‘gewoon’ een beetje last had van mijn buik. Ron zou tot een uur of 14 werken, daarna zouden we gaan winkelen dus rond het middaguur besloot ik nog even op de bank te gaan liggen. Ik was namelijk niet van plan om me een middagje winkelen door de neus te laten boren.
Voordat we rond een uur of drie wegreden van huis heeft Ron me een aantal keren gevraagd of we echt wel konden gaan en of ik niet te veel last had. Noem het naïef, eigenwijs of gewoon ontzettend veel zin om te shoppen; we konden wat mij betreft gewoon gaan. Eenmaal in Duitsland aangekomen werd het er niet veel beter op. Ik heb nog een shirtje gekocht (wat ik nooit meer weg doe natuurlijk!) en we zijn nog een aantal winkels in geweest. Ondertussen werden de krampen steeds vervelender en af en toe moest ik me aan een kledingrek vast houden om heel even bij te komen. Wist ik veel dat ik op dat moment weeën aan het wegpuffen was… Op het moment dat we bij de McDonald’s zaten en ik nergens zin in had, had ons misschien iets moeten gaan dagen. We hebben het nog tot ongeveer 17.00 uur volgehouden en toen zijn we maar weer naar huis gereden. Onderweg werden de krampen (ik wist nog steeds niet dat het weeën waren, want ja, hoe weet je hoe zoiets voelt als je het nog nooit hebt meegemaakt?) steeds vervelender. Na een rondje Google dachten we dat dit dan vast oefenweeën zouden zijn. Die had ik nog niet gehad, mijn vliezen waren nog niet gebroken dus dit konden onmogelijk echte weeën zijn. Bovendien stonden de klossen nog niet onder ons bed en was ik nog niet helemaal klaar met het inpakken van mijn vluchtkoffer. Onmogelijk dus dat dit het begin van de bevalling zou zijn.
Ik besloot op de terugweg in de auto toch maar even de verloskundige te bellen, dat kon nog net onder werktijd, want ik vond het vervelend als ik ze ’s avonds zou moeten bellen. Gezien de termijn dacht de verloskundige dat dit wel eens goed echte weeën konden zijn. Mij werd geadviseerd om thuis onder de douche te gaan staan. Mochten de steken minder worden dan waren het oefenweeën, mochten ze niet afzwakken dan moest ik even terugbellen. Het werd duidelijk niet minder dus zoals afgesproken belde ik de verloskundige terug. We installeerden een weeëntimer op mijn telefoon en die gaf al heel snel de melding: ‘de baby komt eraan!’. Het werd ineens heel serieus. Maar de app had het vast niet goed want zoals ik net al zei: mijn vliezen waren nog niet gebroken en ik had nog geen oefenweeën gehad en de klossen stonden nog niet onder het bed én ik had nog niet alles in mijn vluchttas gepakt! Onmogelijk dus. Zoals afgesproken belde ik de verloskundige terug met de mededeling dat de weeëntimer wel erg overtuigd leek. Ze vroeg ons of we langs konden komen of dat ze bij ons langs moest komen. Aangezien we vlakbij wonen en ik me prima voelde konden wij daar wel langs.
Na een snelle check werd duidelijk dat de steken die ik de hele dag al had gevoeld, weeën waren en dat ik op dat moment 3 centimeter ontsluiting aan. Ron en ik keken elkaar ongelovig aan. Waren wij dan echt zo naïef geweest? Of viel de pijn van de weeën gewoon heel erg mee? Er was niet heel veel tijd om daarover na te denken wat dat de baby diezelfde dag of de dag erna geboren zou worden was ons inmiddels wel duidelijk. Mijn bloeddruk werd gemeten en die was op dat moment dusdanig hoog dat we naar het ziekenhuis moesten. Ik wilde ook heel graag in het ziekenhuis bevallen (medische noodzaak of niet), dus dat was een fijne gedachte. Of we de vluchttas bij ons hadden… Nee dus. Op dat moment voelde ik me toch wel een beetje dom hoor. Gelukkig zijn zowel de verloskundige, ons huis als het ziekenhuis heel dichtbij elkaar dus hoefden we niet lang te rijden. Onderweg naar huis om de vluchttas op te halen hebben we de hulptroepen gebeld om de klossen onder het bed te zetten. Ik pakte op dat moment de laatste spullen in mijn tas en toen waren we klaar om te gaan! De spanning was nu wel duidelijk te voelen. Ik wist dat ik snel zou gaan bevallen, maar ik had verder natuurlijk geen idee wat me te wachten zou staan.
Het was inmiddels bijna 20.00 uur toen we bij het ziekenhuis aankwamen. Onze verloskundige stond ons al op te wachten en liep met ons mee richting de verloskamer. Mijn bloeddruk werd gemeten en die was nu zorgwekkend hoog. Mijn bevalling werd daardoor ineens medisch. De enige mogelijkheid om mijn bloeddruk te laten dalen was door te gaan bevallen. Daar was ik inmiddels bijna mee bezig dus dat zou allemaal goed komen. Tijdens de controle zagen ze dat ik inmiddels op 5 centimeter ontsluiting zat en dat mijn vliezen nog niet gebroken waren. Ze besloten mijn vliezen te breken en gingen weg met: ‘we komen rond 23.00 uur weer terug om te kijken hoe het gaat!’. Het was op dat moment net 21.00 uur dus we gingen er vanuit dat we er nog wel even zouden zitten.
Maar ze waren de kamer nog niet uit of ik kreeg toch een pijn! Tot die tijd vond ik het allemaal reuze meevallen, er was voor mij niet zo veel aan de hand. De weeën die ik had aangezien voor krampen kon ik nog makkelijk aan. Maar toen mijn vliezen waren gebroken wist ik even niet meer waar ik het zoeken moest. Liggen, staan, zitten, niets was prettig en ik voelde de weeën overal. Het bleek een weeënstorm en na een klein half uurtje had ik het gevoel: de baby komt eruit! Een apart gevoel, alsof ik hem moest tegenhouden. Ik vroeg Ron om op het knopje te drukken want ik wilde heel graag dat er even iemand aankwam. Er kwam gelukkig heel snel iemand aan en die vroeg ook gauw iemand te komen. Het bleek dat ik in die korte tijd al volledige ontsluiting had en mocht gaan persen. Ook dat verliep allemaal vlot en om 21:58 uur was daar onze Noud! Dit ging allemaal zo snel! Dat had helemaal niemand zó snel verwacht. Alle controles van Noud waren goed, ik kon even lekker douchen en toen hebben we onze ouders gebeld. Die natuurlijk heel erg nieuwsgierig waren naar hun kleinzoon! Vanwege mijn bloeddruk zijn we nog twee nachten in het ziekenhuis gebleven. Dat vonden we beiden wel prettig, alles werd goed in de gaten gehouden en we hadden heel veel geluk dat Ron bij ons mocht blijven.
Dit hele verhaal schrijven heeft zo’n beetje nog langer geduurd dan de bevalling zelf haha, maar ik kijk met een positief gevoel op de bevalling terug. Noud is nu 2 en eind mei ben ik uitgerekend van onze tweede zoon. Ik heb een aantal dingen geleerd van de vorige keer en dat neem ik mee voor de volgende keer! Zo zal ik zeker weten veel minder naïef zijn, weeën (hopelijk) herkennen en sneller actie ondernemen. Ik zorg dat mijn tas op tijd is ingepakt en dat de klossen onder het bed staan. Ik heb absoluut geen spijt van hoe ik dingen de vorige keer heb aangepakt, maar verbeterpuntjes zijn er altijd zullen we maar zeggen ;)
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Laura! Wat grappig dat je gewoon nog bent gaan winkelen en echt geen vermoeden had!
Wil jij, net als Laura, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie