Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Kyra heeft voorweeën en die doen flink pijn. Als dit voorweeën zijn, kan ze dan straks het ‘echte werk’ wel aan? Als de verloskundige komt, blijkt ze al volledige ontsluiting te hebben… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Kyra.
Ik ben 40 weken en 5 dagen zwanger. Ik voel me voor een hoogzwangere nog verrassend goed. Natuurlijk ben ik het wachten helemaal zat, maar ik slaap goed en heb in vergelijking met mijn vorige zwangerschap weinig last van mijn bekken. Maar over een paar dagen vertrekt mijn zus naar Indonesië voor 2 maanden. Ik zou het zo leuk vinden als ze mijn kindje daarvoor nog wel een keer kan zien! Daarom stript de verloskundige me. Hoopvol gaan we naar huis, wie weet helpt het! Maar de 24 uur verstrijken en er komen geen weeën. Balen! Mijn zoontje is op het kinderdagverblijf. Dit is ongeveer 10 minuutjes fietsen. Om 16:00 uur stap ik de deur uit om hem op te gaan halen. Maar dan voel ik ineens een golf vocht. Snel ga ik naar de wc. Zijn mijn vliezen gebroken of heb ik in mijn broek geplast? Er blijft in ieder geval geen vocht lopen. Ik trek een schone onderbroek aan en doe een kraamverband in. Ik app mijn man over dat ik niet goed weet wat er is gebeurd en spring dan op de fiets. Als ik met mijn zoontje het kinderdagverblijf uit loop, moet ik toch echt even stilstaan om een voorwee weg te zuchten. Hij duurt ongeveer 20 seconden schat ik, maar hij is wel zo pittig dat ik even stil moet staan.
Ook bij thuiskomst vang ik weer een paar voorweeën op. Ik bel toch maar even de verloskundige. Ze vraagt me wat vocht op te vangen en zegt er zo aan te komen. Ik kan wat vocht opvangen door op de wc een beetje te persen. Er komt dan een beetje uit druppelen. Mijn zoontje heeft ondertussen door dat er iets met mij is en klemt zich aan mij vast. Zo heb ik niet de vrijheid om de pijn goed op te vangen.
Ik vraag mijn man of hij vast naar huis wil komen. Om 17:15 uur is mijn man thuis en de verloskundige komt er ook aan. Ik laat het opgevangen vocht zien: mooi helder. Waarschijnlijk is er ergens boven in een scheurtje waardoor het niet continu loopt. De weeën zijn nog erg kort (ongeveer 20 à 30 seconden) en komen nog wat onregelmatig. Het zijn dus nog voorweeën.
We besluiten mijn ouders te vragen of ze mijn zoontje kunnen komen halen. Rond 18:00 uur staat mijn moeder voor de deur. Als ik afscheid heb genomen van mijn zoontje stap ik onder de douche. Ik wil weten of het doorzet of dat deze voorweeën weer wegzakken onder de douche. Daar blijven ze komen en ze lijken ook wat regelmatiger te worden. Ik moet bij elke wee echt wel even focussen om goed door te ademen. We kunnen nu wel zeggen dat het begonnen is en dat de echte weeën snel zullen volgen. Om 18:20 uur appt mijn man zijn oudste zus dat ze maar beter kan komen. Zij mag bij de bevalling zijn, maar moet nog 1,5 uur rijden. Ondertussen worden de weeën pittiger. Ik ga op mijn knieën zitten en leun op de salontafel of op de grote bal. Ik probeer tijdens een wee mijn buik zo veel mogelijk te laten hangen. Tussen de weeën door verdwijnt de pijn niet helemaal. Ik moet in deze houding blijven zitten want anders doet het te veel pijn. Even later gaat mijn man op de bal zitten zodat ik op zijn benen kan leunen. Het fysieke contact geeft ook veel mentale steun.
Om 19:45 uur vraag ik mijn man toch de verloskundige te bellen. De weeën duren nog steeds maximaal 45 seconden maar ze komen wel om de 3 à 4 minuten en ze zijn erg pittig. Als dit de voorweeën zijn, dan weet ik niet of ik het ‘echte werk‘ wel aan kan. De verloskundige zegt dat het waarschijnlijk nog voorweeën zijn. Ze vraagt of we toch willen dat ze even komt. Dit willen we graag want ik heb nu het gevoel dat het wel eens snel kan gaan en we moeten ook nog naar het ziekenhuis. De weeën blijven toenemen in kracht en ik word steeds minder helder. Ik krijg een beetje een soort koortsig/ijlend gevoel: ik krijg het warm, word trillerig en een beetje afwezig. Ik krijg sterk het gevoel dat het snel gaat en begin me zorgen te maken of mijn schoonzus er wel op tijd is.
De verloskundige komt om 20:15 uur aan. Ze observeert me een paar weeën en vraagt hoe alles is gegaan tot nu toe. Dan besluiten we naar boven te gaan en daar voelt ze de ontsluiting. Wauw, al bijna volledige ontsluiting. ‘Als je nog naar het ziekenhuis wil moeten we nu gaan!‘, zegt ze. Ik zeg dat ik al lichte persdrang voel. We komen tot de conclusie dat we zo niet meer de auto in gaan. Dat betekent dat ik thuis ga bevallen! Ik vind dit toch wel een beetje spannend. De verloskundige zegt: ‘Als ik nu je vliezen breek zal het snel gaan en mag je bijna meteen gaan persen‘. ‘Niet doen! Mijn schoonzus is er nog niet!‘, roep ik. Zo’n 20 minuten adem en zucht ik weeën weg. Ik voel een steeds duidelijkere persdrang. Soms trekt mijn buik vanzelf al samen. De verloskundige pakt al haar spullen erbij. Mijn man rent tussen de weeën door naar beneden om emmers en vuilniszakken te pakken. Hij zorgt dat hij op tijd terug is om mijn handen vast te houden als er weer een wee komt. Stiekem ben ik een beetje bang voor het breken van de vliezen. Ik weet nog dat het de vorige keer daarna veel heftiger werd. Misschien vind ik het daarom ook niet héél erg om te wachten tot m’n schoonzus er is.
Om 21:05 komt mijn schoonzus binnen rennen. Bij de volgende wee breekt de verloskundige de vliezen. Ik mag meteen mee gaan geven met de persdrang. Als die nog steviger wordt, mag ik echt actief mee gaan persen. Ik begin met persen op mijn zij. Maar als ik pers doet de achterkant van mijn bekken erg pijn. Ik wil niet persen hierdoor, maar ik moet en ik kan niet anders. We proberen of op handen en knieën prettiger is, maar ook in deze houding heb ik veel pijn. Ik heb het gevoel dat ik weinig kracht kan zetten en dat het totaal niet opschiet. Ik weet dat tweede kindjes vaak na kort persen geboren worden maar ik voel mijn kindje nog helemaal niet zakken. Ik roep dat ik dit niet kan.
We verplaatsen naar de baarkruk. Mijn man zit achter me en mijn schoonzus naast me. Ik kan nu wel meer kracht zetten maar het doet zo veel pijn om te persen! Ik roep verschillende dingen zoals: ‘het schiet niet op! Waarom duurt dit zo lang? Ik wil niet meer! Wat als het niet past?! Het doet zo’n pijn aan mijn rug!!‘.
De verloskundige zegt dat ik nu 10 minuten aan het persen ben en dat het een uur mag duren. Maar het voelt alsof ik al een uur bezig ben! Ik kan dit niet nog 50 minuten volhouden. Maar ja, ik heb weinig keus dus ik moet door. Elke keer moet ik bewust door de pijn in mijn rug en bekken heen persen. De weeën duren nog steeds niet zo lang dus ik heb weinig tijd om effectief mee te persen. Maar nu voel ik mijn kindje zakken. Ik blijf roepen dat ik niet meer wil en kan. Het zweet gutst van mijn voorhoofd en wordt af en toe weggeveegd. Iedereen moedigt me aan. De verloskundige zegt onder andere: ‘Je kan dit want je hebt dit eerder gedaan!‘ Ik roep: ‘ja, maar dat was met een ruggenprik!‘ *schaam schaam*… Oh, het begint te branden en de pijn in mijn rug blijft. Aan alle kanten pijn maar ik moet er door heen. Ik wil niet maar ik moet! Mijn man masseert mijn rug zo goed en zo kwaad als het gaat in deze houding. Ik hoop dat het hoofdje bijna staat want het brand al zo! Een wee of 3 later staat het hoofdje. Puffen! Langzaam geboren laten worden! Bij de volgende wee een klein beetje meepersen en ineens besef ik dat die helse pijn weg is. Het hoofdje is er al uit!
De verloskundige haalt de navelstreng die los om het nekje zit eraf (vertelt ze achteraf) en dan moet ik weer wat persen, ook al heb ik geen wee. Dit herken ik niet van mijn eerste bevalling. Die glibberde er zo uit! Maar nu brand het weer alsof het hoofdje bijna staat! Een voor een komen de schoudertjes eruit en ik pak mijn kind aan! Er zit veel bloed op hem maar hij is mooi roze. Hij ademt maar het klinkt als rochelen en heel vol. Hij huilt niet! Vooral mijn man raakt in paniek! Waarom huilt hij niet?! De verloskundige wrijft hem schoon en probeert hem zo te stimuleren. Mijn man mag de navelstreng doorknippen. Als hij na een minuut nog niet huilt pakt ze hem over, houdt hem overeind en legt hem dan gestrekt neer op het aankleedkussen. Nu begint hij te sputteren. We moeten hem een beetje op gang helpen maar hij doet het!
Au, wat doet de achterkant van mijn bekken pijn en met name mijn stuitje! Ik mag op bed gaan liggen en krijg mijn prachtige zoon bij me. Maar mijn stuitje doet zo’n pijn! De naweeën voel ik ook vooral daar. De verloskundige bevrijdt me van de placenta, dat lucht al iets op maar ik wil op mijn zij. Want het doet nog steeds pijn! Na wat testjes, het wegen en meten (53 cm en 4340 gram!) word ik gehecht en daarna mag ik mijn zoon aanleggen aan de borst. Wat een andere bevalling dan bij de eerste! Toen heb ik 36 uur weeën gehad, had mijn kindje in het vruchtwater gepoept en kreeg ik weeënopwekkers en een ruggenprik. Nu heb ik 3 uur ‘echte weeën‘ gehad, al hebben ze niet langer dan 45 seconden geduurd. Daarna heb ik 50 minuten geperst en is mijn tweede kindje zonder medisch ingrijpen thuis geboren. Wat bijzonder dat mijn lichaam het nu helemaal zelf heeft gedaan! En hoe!? De volgende dag had ik gelukkig al geen last meer van naweeën en van m’n stuitje.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Kyra! Wat een bijzondere en totaal andere ervaring was jouw tweede bevalling!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie