Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Gioya is 41 weken zwanger als ze wordt ingeleid. Helemaal bedwelmd van de morfine geeft ze aan dat ze persdrang voelt en als de verloskundige kijkt, is het hoofdje al geboren. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Gioya.
Als ik in verwachting ben van onze derde spruit, gaan de eerste maanden goed. Vanaf 28 weken merk ik dat ik mijn staande werk lichamelijk niet volhoud: ik krijg constant last van harde buiken die bijna niet meer afzakken. Na een controle bij de verloskundige geeft zij aan dat ik rust moet nemen en dat het niet verstandig is om door te blijven werken. Zo gezegd, zo gedaan: ik ga in de ziektewet maar voor mijn gevoel duren de weken lang. Daarom stort ik me op het maken van haakwerkjes voor de baby. Lichamelijk wordt het gedurende de weken die volgen, telkens zwaarder en hoewel bij iedere controle alles goed is met de baby, zit ik mentaal weer op het randje. Ik geef dit meermaals aan en er wordt afgesproken dat ik niet (net als de vorige keer) door hoef te lopen tot na 41 weken. Dat was toen echt killing en heeft heel veel invloed gehad op hoe ik me de eerste tijd na de geboorte voelde. Als ik één dag na mijn uitgerekende datum een controleafspraak heb, geef ik aan dat ik graag wil weten hoe de komende dagen eruit zien in verband met die afspraak. Vandaag heb ik een afspraak met een andere verloskundige dan degene met wie ik tot nu toe vaak gesproken heb. Als ik aangeef dat we hebben afgesproken dat ik niet verder dan 41 weken wil, word ik een beetje lacherig aangekeken.
Ik krijg te horen dat, zolang de baby het nog goed doet, we nog niet over inleiden gaan praten en dat ik rustig moet afwachten. Op dat moment hou ik me in, maar van binnen voel ik me echt voor het blok gezet. Thuis praat ik erover met mijn man, die mij gelukkig heel goed begrijpt. Tijdens de vorige zwangerschap heb ik me zó slecht gevoeld, dat wil ik nu absoluut voorkomen. Het voelt nu alsof ik iets heel onredelijks aanhaal terwijl we het daar uitgebreid over gehad hebben, dat voelt niet fijn. Een klein uurtje later belt de verloskundige en geef ik aan dat ik me niet prettig heb gevoeld tijdens de controle van net. Dat ik het gevoel kreeg alsof ik die afspraak had verzonnen en dat ik dat heel jammer vind. Ze biedt haar excuses aan en vertelt dat er sprake is van een miscommunicatie: ze heeft die collega inmiddels gesproken en ook al met het ziekenhuis gebeld. Ik mag daar op 17 februari langskomen om alles in gang te zetten en een datum voor inleiding te plannen, mits de baby zichzelf niet eerder heeft gemeld natuurlijk. Er valt een last van mijn schouders: eindelijk!
Zodoende melden we ons op 17 februari in het ziekenhuis. Er worden controles gedaan, een echo gemaakt en een CTG gemaakt. Op de CTG zijn wat pieken en dalen te zien, dus ik moet er voor de zekerheid wat langer aan blijven zitten. Uiteindelijk hebben we een gesprek met de arts en die geeft aan dat ik de volgende dag om 19.30 uur mag bellen naar de afdeling of er plek is voor mij. De volgende dag lijkt een eeuwigheid te duren, gelukkig vermaak ik me wel met onze andere twee kinderen. Ik ga er in mijn hoofd alvast vanuit dat er géén plek is, dit om een teleurstelling te voorkomen. Maar gelukkig: het verlossende antwoord komt, we mogen die kant op komen! Ik doe letterlijk een sprongetje en huil van blijdschap. Oma komt om de andere kinderen op te vangen en ik heb natuurlijk alle spullen al klaargelegd. Onderweg naar het ziekenhuis ben ik in een hele blije stemming. Eenmaal in het ziekenhuis worden we naar onze kamer gebracht en trek ik comfy kleren aan. Bij onderzoek blijk ik 1 centimeter ontsluiting te hebben en wordt er een ballon geplaatst. Oei, ik was even vergeten hoe pijnlijk ik dat vind. Maar het zit en daarna gaan we slapen. Nouja, we? Mijn man slaapt, ik niet want ik merk dat de ballon zijn werk begint te doen en krijg krampen. En zenuwen…
Als om 07.30 uur de verloskundige komt kijken hoe het gaat, heb ik 3 centimeter ontsluiting. Mijn vliezen worden gebroken en we mogen eerst afwachten of de weeën zelf op gang komen. Helaas gebeurt dat niet, dus komen ze om 09.30 uur terug om een infuus te prikken. Ik hou alleen zoveel vocht vast dat 7 keer mis prikken. Er komt een speciaal prik team met een echo apparaatje om mij goed te kunnen prikken. Om 11.00 uur starten de weeënopwekkers en lig ik aan de CTG, maar wel eentje waarmee ik mijn bed uit kan. Ik besluit lekker onder de douche te gaan staan, maar de weeën zijn gelijk heftig. Tussen de weeën door zien ze op de CTG dat de baby het niet prettig vind, de hartslag valt steeds weg. Daarom moet ik op bed gaan liggen: eerst op de linkerzij, daarna op mijn rug en vervolgens op mijn rechterzij. Op die laatste gaat het goed.
De weeën zijn zo heftig dat mijn lijf uit zichzelf begint te drukken. Er wordt gezegd dat ik nog niet mee mag drukken, maar ik kan het niet tegenhouden: het gaat zo automatisch. Ik blijk nog maar op 5 centimeter te zitten en inmiddels maken de verloskundige en gynaecoloog zich druk om de baby. Er wordt bloed afgenomen uit het hoofdje, terwijl ik daar lig met mijn benen in de beugels houd ik het niet meer. Wat duurt een minuut dan lang zeg! Gelukkig blijkt het zuurstofgehalte van de baby goed te zijn en mogen mijn benen weer uit de beugels. Ondertussen wordt er allemaal apparatuur naar binnen gereden en staan er veel meer mensen dan normaal in de kamer. Ik word weer op mijn rechterzij gelegd en geef aan dat ik echt het gevoel heb alsof ik moet poepen. Nee, dat was onmogelijk want ik had nog maar 5 centimeter krijg ik te horen. Daarom wil ik een morfinepompje, gelukkig kan deze snel worden aangekoppeld. Als er een piepje te horen is, wordt de morfine toegediend. Ik druk me rot op dat ding, maar geen piepje, totdat ik iets harder druk. Ik voel me licht in mijn hoofd, begin raar te brabbelen en heb letterlijk twee keer op dat knopje gedrukt als ik aangeef toch echt te moeten ‘poepen’. De verloskundige draait me iets op de zij en voordat haar collega een schort voor heeft, is het hoofdje al geboren. Ik geef twee keer een lichte druk en daar is onze zoon: om 12.57 uur geboren. De navelstreng blijkt twee keer om zijn nek te zitten én er zit een echte knoop in, iets wat ze gelukkig niet zo vaak zien. We hebben veel geluk gehad dat deze knoop te bewegen was en onze zoon doet het vanaf het begin super! Aan het eind van de middag mogen we al naar huis.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Gioya! Wat verliep het uiteindelijk allemaal vlot!
Wil jij, net als Gioya, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie