Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Kim wordt met 38 weken ingeleid omdat het onzeker is of de baby een bevalling wel aankan. Het wordt een heftige strijd met een vervelende nasleep. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Kim.
Vandaag ga ik jullie vertellen over mijn zwangerschap, bevalling en de periode hierna.. We zullen beginnen bij het begin. December 2018, al vele negatieve tests verder en een aantal frustraties rijker. Wederom een negatieve test… Verdrietig en gefrustreerd gooide ik de test door de kamer. Een paar uur later raap ik de test op om deze weg te gooien, maar plots zie ik twee streepjes.. Hé?! Zou het dan toch? De dag erna sprong ik, zodra de winkels open waren, op de fiets om een digitale test te kopen. Die 3 minuten wachten leek wel een uur, maar eindelijk kwam de uitslag in beeld: ZWANGER 1-2. Yes!!!! Daar begon ons grote avontuur. Wat waren we blij! Alles ging goed met de kleine. Alle echo’s zagen er ook goed uit. Bij de spannende 20 weken echo zagen ze het ruggetje niet goed waardoor er een extra echo ingepland werd. Nogmaals de 20 weken echo gehad, hierop zagen ze dat het buikje van ons meisje te klein was in verhouding met de rest. Hierdoor werden we “medisch” en moest ik onder controle blijven in het ziekenhuis. Elke week een nieuwe echo en telkens weer was er wel iets… Beentjes te lang, buikje te klein, hoofdje te klein, te weinig vruchtwater… Een onzekere tijd maar we bleven positief!
De arts vertelde dat het beter zou zijn voor de kleine om bij 38 weken ingeleid te worden, dit zodat ze haar beter konden monitoren aangezien ze niet wisten hoe ze zou reageren op “natuurlijke” weeën en haar hartje dit misschien niet aan zou kunnen. Prima, doen we dat. Afspraak gemaakt en gaan! Rond de 38 weken was het zover. Ik moest om 19.00 uur naar het ziekenhuis om een ballonnetje te laten plaatsen. In eerste instantie moest ik na het plaatsen van de ballon naar huis maar bij nader inzien wilden ze toch dat ik een nachtje bleef. Een aantal uur na het plaatsen van de ballon kreeg ik erge buikpijn en wist ik me geen houding te geven. Ik heb slaapmedicatie gekregen om toch wat te kunnen slapen maar dit deed helaas niets. Donderdagochtend om 07.00 uur werd er gekeken of de ballon iets had gedaan… Helemaal niets, noppes, nada. We moesten blijven in de gezinssuite en afwachten. Een aantal uur later werd de pijn steeds heviger. Nu moést er toch wel wat gebeurd zijn?! Nee, nog steeds geen verschil. Het ballonnetje werd verwijderd en er werd gel ingebracht om alles op gang te brengen. Nu was het weer wachten.
De gel veroorzaakte een helse pijn maar deed verder niets waardoor ze nog een dosis gel in hebben gebracht. Weer bracht het alleen pijn met zich mee. Ik kon niet meer eten of slapen van de pijn maar ze konden niks voor me betekenen waardoor ik donderdagavond naar huis werd gestuurd. Eenmaal thuis bleef de pijn aanhouden en werd het van kwaad tot erger. Om de 5 minuten een “pijnaanval”. Een aantal belletjes gepleegd maar nee, ik mocht niet komen want ze konden toch niets voor me doen. Zaterdagochtend schreeuwde ik het uit van de pijn, na 3 dagen niet eten en slapen was ik op. Zaterdagmiddag toch maar weer naar het ziekenhuis gebeld, althans mijn moeder heeft gebeld, ze vertrouwde het niet. De verloskundige zei: “ja, ze mag langs komen als ze dat echt wil“. Ik voelde me erg bezwaard maar we zijn toch naar het ziekenhuis gegaan: dit ging niet langer. Na een uur aan de CTG hebben gelegen werd er gekeken of ik ontsluiting had: 4 centimeter. Je bevalling is begonnen!
Ik was blij, opgelucht en doodsbang tegelijkertijd. Nu was het zeker, we gaan straks met z’n drietjes naar huis! Eenmaal op de verloskamer ben ik in bad gaan liggen. Dit ging vrij goed en de weeën kreeg ik wel opgevangen. Na twee uur in bad kwam de verloskundige kijken of ik al meer ontsluiting had: een soepele 5 centimeter werd me verteld. “Zullen we je vliezen breken?“. Voor ik antwoord kon geven, braken ze. Ik mocht in bad blijven als ik dat fijn vond. Zo gezegd, zo gedaan. Het ging wel prima, dacht ik zo. Echter kreeg ik na een half uur een weeënstorm en trok ik de pijn niet meer. Ik wilde direct het bad uit en vroeg om een ruggenprik. Na ruim een half uur werd ik naar boven gereden voor een ruggenprik, inmiddels kreeg ik de weeën niet meer weggepufd en begon ik te hyperventileren waardoor het zetten van een ruggenprik een uitdaging werd. Tussen de weeën door is het toch gelukt en langzaam zakte de pijn weg. Ik kon weer praten, thank god! Eenmaal terug op de kamer wilde ik even mijn ogen dichtdoen. Ik had al zolang niet geslapen en gegeten, ik moest energie opdoen voordat het serieuze gedeelte zou gaan beginnen! Hier was onze kleine meid het niet mee eens. Ik was twee minuten terug op de verloskamer en ik kreeg persweeën. Ja, 10 centimeter ontsluiting, het is zover ! Nee… hoe dan! Na ruim een uur persen was ze er nog niet. Ze legden de schaar vast klaar. Dat beeld vergeet ik nooit meer. De verloskundige bleef me zeggen: “als het nu niet lukt, ga ik knippen“. Bij de derde keer was daar eindelijk onze kleine meid. Na anderhalf uur persen is Mila om 22.45 uur geboren. Bleek dat de navelstreng om haar nekje zat, hier heb ik gelukkig niets van meegekregen. Ze was gezond! Wel wat aan de kleine kant waardoor we wat langer in het ziekenhuis moesten blijven.
Mila kreeg om de 3 uur een prikje om te kijken of haar suikergehalte goed was. Als dit na 12 uur nog steeds goed was, mochten we naar huis. Alles bleek goed te zijn en zondag om 12.00 uur mochten we naar huis. Eindelijk thuis, wat was het fijn! De kraamhulp was lief en zorgzaam en snapte er niks van dat ik niet op bed bleef liggen. Maar nee, dit wilde ik niet! Kraamvisite liep in en uit, ik vond dit echt gezellig. Ik zat niet direct op een roze wolk, achteraf kwam dit door de bevalling en de tijd hiervoor. Ik was zo moe en uitgeput dat ik niet echt kon “banden” met Mila. Hier heb ik me ook heel erg schuldig om gevoeld… Dag 4 van de kraamtijd was aangebroken en de mama en oma van Jeroen kwamen op bezoek. Opeens wil de kraamhulp even met me spreken. Ze wil de verloskundige bellen voor advies. Heh? Waarom dan? Alles is toch goed? De verloskundige vond dat Mila een beetje geel leek. Mila is een getint meisje waardoor het lastig te zien is of ze geel was of het gewoon haar kleurtje was maar aangezien ze de flesjes ook niet goed leegdronk, moesten we toch even naar het ziekenhuis. Daar gingen we weer. Eenmaal in het ziekenhuis bleek dat Mila geelzucht had, ze werd suf, dronk slecht en sliep continu. Wat nu? Er werd verteld dat Mila onder de blauwe lamp moest. Omdat Mila slecht dronk, werd er ook sondevoeding geplaatst. Ik kon dit niet aanzien en heb mijzelf opgesloten op de badkamer. Ik heb hier zo hard gehuild. Tijdens het schrijven van dit verhaal springen de tranen weer terug in mijn ogen. Mila werd onder de lamp geplaatst met sondevoeding, een brilletje op en alleen een luiertje aan. Wat vond ik het moeilijk allemaal: je kleine meisje daar zien liggen, niet mogen knuffelen… Na 16 uur onder de lamp was de gele kleur weg en hoefde ze niet meer terug onder de lamp. Wel moesten we in het ziekenhuis blijven tot ze alle flesjes zelfstandig leegdronk. Dit was uiteindelijk na 5 dagen het geval. Die 5 dagen leken op 5 maanden voor ons. Op maandag mochten we dan eindelijk weer naar huis. Helaas had ik geen recht meer op kraamhulp, wat ik best lastig vond maar ach, komt goed! Het was zo fijn weer thuis te zijn maar ook eng. Telkens als Mila een beetje melk liet staan schoot ik in de stress; moeten we nu weer terug?
Uiteindelijk ging het allemaal super goed! Mila dronk goed, groeide goed en alles ging zijn gangetje. Eindelijk rust en genieten! En toen was ze 3 maanden oud, wat gaat dat snel. Mama moet weer aan het werk. Aan de ene kant zo fijn en aan de andere kant ook zo eng om je kleine meid “achter” te laten. Na een aantal weken werken merkte ik aan mezelf dat ik anders was. Ik voelde me anders, niet mijzelf. “Ach, winterdipje“, dacht ik, “komt wel weer goed“. Weer wat weken verder bleef ik dit gevoel houden. Ik voelde me te min, ik had een kort lontje, was prikkelbaar, angstig, somber en kon huilen om niks. Ik heb dit gevoel een tijd genegeerd tot die ene nacht. Ik werd misselijk wakker, was licht in mijn hoofd, had hartkloppingen… een paniekaanval. Dit was voor mij de druppel, ik moest hier iets mee. De dag erna heb ik meteen de huisarts gebeld, die nam het erg serieus en ik werd gelijk doorverwezen naar een praktijkondersteuner. Door een uitvaller kon ik er snel terecht. De praktijkondersteuner dacht direct aan PTSS en verwees me door naar EMDR Therapie. Ik dacht: “PTSS? Dat is toch alleen als je een traumatische ervaring hebt meegemaakt?“. Er werd me verteld dat PTSS vaker voorkomt bij pas bevallen moeders. Een bevalling kan ook traumatische ervaringen met zich meebrengen. Ik vond het super spannend om de eerste keer met de therapie te starten maar het was ook een verademing om mijn verhaal te kunnen doen. Wat er precies is besproken hou ik voor mezelf. Ik ben er nog niet, maar het gaat al stukken beter. Ik ben mezelf stapje voor stapje weer terug gaan vinden. Waar word ik nu echt gelukkig van? Ik ben begonnen met nieuwe hobby’s en ben bezig met kleintje.kledinglijntje waar ik mijn zelfgemaakte creaties toon. Dit houd me bezig. Wat ben ik blij dat ik toch aan de bel getrokken heb!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Kim! Wat een heftige zwangerschap en bevalling, maar wat knap dat je om hulp hebt gevraagd!
Wil jij, net als Kim, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie