Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Jorieke is ruim 39 weken zwanger als na een strippoging de weeën op gang komen. Weeën die urenlang duren en zéér pijnlijk zijn. En dan blijkt de baby verkeerd te liggen… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Jorieke.
Ik schreef geen geboorteplan, ik wist dat een bevalling altijd anders verloopt dan je wil. Maar toch had ik wel bedacht dat ik het meest bang was voor een knip, ik niet tegen een ruggenprik kon en die dus niet wilde en ik ook geen andere pijnmedicatie wilde. Ik had bedacht dat persen wel het meest pijnlijk zou zijn en ik tijdens de bevalling veel zou rondlopen en bewegen, want dat zorgt ervoor dat de ontsluiting goed vordert. Haha, achteraf heb ik toch zo om mijzelf gelachen…
Het is 2 juli 2019 als we om 14.30 uur een afspraak hebben bij de verloskundige. Op dat moment ben ik 39 weken en 4 dagen zwanger. Omdat ik 1 centimeter ontsluiting heb, word ik gestript. De laatste weken heb ik veel harde buiken en die dag voel ik me echt niet lekker. Van mij hoeft het strippen niet, maar de verloskundige hoopt dat het de boel misschien wat op gang brengt. Ik had me al volledig neergelegd bij ’tot 40 weken doen we niks’. Mijn urine wordt gecheckt, mijn bloeddruk opgemeten en gelukkig is dat allemaal perfect. Na deze afspraak halen mijn man en ik boodschappen en terwijl ik tussen de tomaten en komkommers loop, zucht ik de toegenomen voorweeën weg. ’s Avonds ga ik douchen om te kijken of de weeën doorzetten: het tegendeel is waar. Rond 23.55 uur begin ik de weeën te timen omdat ik voel dat ze sterker worden. Ze komen dan nog om de 5 à 6 minuten en duren rond de 30 seconden. Maar een dik half uur later beginnen de echte weeën, om de 2 à 3 minuten en ze duren een minuut. Weer een uur later, om 01.30 uur, bellen we naar de verloskundige. Ze komt langs en meet 2 centimeter ontsluiting. We spreken af dat ze om 04.30/05.00 uur weer komt checken.
Ik neem weer plaats op de bal, maar al snel worden de weeën sterker en komen ze achter elkaar door. Alles komt eruit, dus ik stap onder de douche en naderhand facetime ik even met mijn zusje. Zij zette 6,5 jaar geleden mijn neefje op de wereld en ik mocht daar toen bij zijn. Iets na drieën zit ik er totaal doorheen. Veeg mij maar op, ik wil een ruggenprik! Waarom de weeën zo pijnlijk waren, zal later blijken… Op dit moment denk ik vooral: “als het nu al zo pijnlijk is met nog maar 2 centimeter ontsluiting en ik moet nog 8 uur, dan ga ik dat niet trekken!“. Ik schijn in een weeënstorm te zitten. Bij het ziekenhuis wacht te verloskundige ons op en samen rijden we naar de verloskamers. Iets voor 04.00 uur wordt er opnieuw gekeken hoeveel ontsluiting ik heb. Ik blijk van 2 naar 6 à 7 centimeter te zijn gegaan in 2,5 uur. Die weeënstorm doet dus zeker zijn werk! Ruim een uur lang vang ik al die weeën op, er komt nog steeds geen rustmomentje tussendoor en een ruggenprik is nu geen optie meer. Daarom besluit ik voor het pompje te gaan. Ondanks dat de weeën nog steeds heel pijnlijk zijn, is het toch heel fijn. In die minuut tussen de weeën slaap ik en vergeet ik zelfs te ademen, dus mijn man moet mij regelmatig helpen herinneren dat wij toch echt zuurstof nodig hebben.
Opeens stagneren de weeën en krijg ik weeënopwekkers omdat de baby het niet meer leuk vindt. Ondertussen worden er allerlei testen gedaan en krijgt de baby een elektrode op haar hoofd. Er wordt twee keer bloed afgenomen, waaruit blijkt dat van de drie uitkomsten die er mogelijk zijn, ze de slechtste score heeft. Door middel van een echo wordt er gekeken wat er aan de hand is. Ze blijkt niet alleen in de sterrenkijker positie te liggen, maar ook scheef. Daarom had ik dus zoveel pijnlijke weeën… Er komen steeds meer mensen de kamer binnen. Ik vraag om een keizersnede want ik knijp hem op dat moment enorm en wil maar één ding: dat ze gezond geboren wordt! De weeënopwekkers gaan op standje VOL en ik moet constant van positie veranderen zodat het laatste randje ontsluiting weggemasseerd kan worden. Als laatst wordt er nog een knip gezet waarvan ik niets heb gehoord, gezien of gevoeld. Omdat alle aanwezigen in de kamer niets lieten merken van de lichtelijke paniek, zet ik mijn mindset om naar: “als ik rustig ben en blijf, gaat het sneller“. Ik sluit me volledig af, ogen dicht, ademen, ademen en nog eens ademen.
Dan mag ik ein-de-lijk persen. Het moment waar ik de hele zwangerschap op heb gewacht en het viel wel mee, vind ik! Maar dan blijk ik bijna geen persweeën te hebben. Of de opwekkers op dat moment al uit of nog aangesloten waren, weet ik niet, maar ze gaan weer aan! Het persen gaat moeizaam maar is niet pijnlijk. Nadat ik om 07.20 uur ben begonnen met persen, hoor ik ineens: “pak haar maar aan!“. Om 08.13 uur is ze geboren, weliswaar met de vacuümpomp, maar ze is er eindelijk: Hannah Poppy!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Jorieke! Wat goed dat je zo gefocust bleef ondanks de paniek!
Wil jij, net als Jorieke, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie