Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Inge is uitgerekend in de zomer en wordt ingeleid omdat ze zwangerschapsvergiftiging heeft. Helaas verloopt de inleiding niet vlot en wordt Inge steeds zieker… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Inge.
Ik weet het nog zo goed. Het was begin januari, de feestdagen waren net voorbij. Opeens besefte ik dat ik niet ongesteld was geworden. Tijdens de feestdagen had ik hier geen erg in. Ik besloot een testje te doen en deze was positief. Help, en nu!? Ik was alleen thuis. Ik besloot mijn man te bellen op zijn werk om vervolgens te vragen of ik mijn ouders mocht bellen. Stuiterend van blijdschap heb ik die dag overleefd. De zwangerschap ging vrij goed tot aan het laatste trimester. De zomer van 2015 was erg warm, we hadden zelfs een hittegolf. Met de uitgerekende datum in september, moest ik de hele zomer door. Mijn bloeddruk was erg hoog, dus vanaf de 36ste week moest ik om de dag naar het ziekenhuis. Toen ik bijna 38 weken zwanger was, besloten ze mij in te leiden omdat ik zwangerschapsvergiftiging had.
Op dinsdagavond om 19.00 uur werd ik verwacht op de afdeling. ’s Middags hadden ze bloed afgenomen, hieruit bleek dat mijn leverwaardes niet goed waren dus ik moest direct aan het infuus. Omdat deze medicatie nogal heftig was, mocht ik mijn bed niet meer uit. Ze plaatsten een ballon en een katheter. Mijn bloeddruk werd ook in de gaten gehouden. Daar lag ik dan, in een vreemd bed. Die nacht heb ik amper geslapen, want ik kreeg al snel erge buikkrampen en later ook weeën. Gelukkig was de kraamsuite lekker ruim en kon mijn man blijven slapen. ’s Morgens was mijn ballon er nog niet uit gevallen. Ze zouden later op de ochtend gel proberen. Ook mijn moeder kwam nog even langs. In eerste instantie had ik gezegd dat ik niemand erbij wilde hebben, maar het duurde allemaal zo lang dat ik toch mijn moeder even wilde zien. Ze was tenslotte helemaal vanuit Limburg afgereisd. Tegen de middag was ze weer weg en kreeg ik koorts. Ik kan me zelfs niet alles meer herinneren hierdoor. De ontsluiting ging ook erg traag. De artsen adviseerde ’s middags al een ruggenprik, omdat deze koortsverlagend werkt en ik uitgeput raakte. Ik wilde geen ruggenprik, ik wilde het ‘zelf doen’.
Rond 15.00 uur zat ik nog maar op 4 centimeter ontsluiting. Ze besloten me weeënopwekkers te geven. “Doe maar“, dacht ik. Ik wil dit kind snel uitpersen! De weeën werden alsmaar heftiger en heftiger. Mijn bloeddruk liep ondertussen ook gevaarlijk hoog op en de koorts ging naar de 40 graden. Ze hebben mij toen op het hart gedrukt dat een ruggenprik het beste was om te doen. Daar kwam de ruggenprik, om 19.30 uur. Het zetten was vervelend. Omdat ze dit deden op het hoogtepunt van een wee, kon ik niet ontspannen. Toen de ruggenprik eenmaal werkte, voelde het fijn. Maar al snel werd ik misselijk en begon ik te braken. Mijn bloeddruk was te snel van hoog naar laag gegaan. Blijkbaar ga je hiervan braken. Ik voelde me echt niet goed en vroeg me af hoe lang ik dit nog moest volhouden. Tijdens het laatste inwendige onderzoek om 22.30 uur bleek ik nog maar 6 centimeter ontsluiting te hebben. Mijn dochter had ondertussen in het vruchtwater gepoept. In combinatie met mijn koorts, hoge bloeddruk en braken moest ik met spoed naar de OK voor een keizersnede. Wat was ik blij dat die ruggenprik er al in zat! Nu hoefde ze alleen nog maar iets bij te spuiten.
Om 22.45 uur gingen we naar de OK en om 23.08 was onze dochter Anne er. Wat ging dat snel! Ik viel hierna nog een paar keer weg. Hiervoor spoten ze een medicijn in het infuus en kwam ik weer bij, Ik was niet helemaal helder, dus kreeg maar de helft mee. Eenmaal aangekomen op de kraamsuite, was het alweer 00.15 uur. Ondanks dat het niet werd geadviseerd, pakte ik vlak daarna mijn telefoon om mijn moeder te bellen. Iedereen was nog wakker van de zenuwen, nietsvermoedend dat ik een keizersnede had gehad. Mijn moeder belde de rest van de naaste familie en mijn man belde zijn familie. Nadat we deze plichten hadden vervuld, adviseerde ze ons te rusten. “Rusten!?“, dacht ik. Ik wil de hele nacht naar mijn baby kijken! Uiteindelijk heb ik uit vreugde niet geslapen die nacht en kwam mijn moeder als eerste om 09.00 uur haar kleindochter bewonderen. Helaas was de vreugde van korte duur. Een half uurtje later kwam de kinderarts ons vertellen dat Anne een streptokokkeninfectie had opgelopen tijdens de bevalling. Waarschijnlijk heeft ze dit via mij gekregen, omdat ze al vrij ver in het geboortekanaal zat. Helaas kon ze niet op onze kamer blijven en ging ze naar de kinderafdeling. Dit was de eerste keer dat ik mijn man heb zien huilen. Uiteindelijk, na 1,5 week ziekenhuis, mochten we naar huis! Anne had een infuus gehad tegen de streptokokkeninfectie en ik was inmiddels ook redelijk hersteld. Wat was dat fijn om met zijn alle naar huis te gaan! Inmiddels is Anne al 4 jaar en genieten we elke dag van haar.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Inge! Wat heftig dat er zoveel complicaties optraden en dat jullie meisje zo ziek werd! Fijn om te lezen dat alles goed is gekomen.
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie