Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Geja is 41 weken en 3 dagen zwanger als ze wordt gestript. De bevalling komt op gang, maar als het persen niet lukt en de baby zich niet meer zo fijn voelt, gaat ze alsnog naar de O.K. voor een keizersnede… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Geja.
12 februari 2018 was mijn uitgerekende datum, mijn zwangerschap verliep netjes. Ik had weinig klachten en kwaaltjes en was overal enorm relaxt onder. Het was 12 februari en er gebeurde helemaal niets en zo gingen de dagen voorbij… Ik had in mijn eerste week overtijd een soort mental breakdown omdat ik amper nog kon slapen en ik nog steeds niet bevallen was… Tot overmaat van ramp vertelde mijn verloskundige toen ook nog eens dat mijn baarmoedermond nog niets eens verstreken was dus dat het ook nog best even kon gaan duren. Top! Met 41 weken en 3 dagen had ik weer een controle staan. Ik duimde heel hard dat mijn baarmoedermond inmiddels verstreken was want dan kon ik gestript worden. Gelukkig hadden de weeën die nacht hun werk gedaan en ja, mijn baarmoedermond was ver genoeg verstreken: ik kon gestript worden. Ik vond het strippen niet pijnlijk maar kan ook niet zeggen dat ik het heel relaxt vond. Het was een bijzondere ervaring, zoals mijn man zei: “best saai, er staat geen leuk muziekje op en er vliegen geen kledingstukken door de kamer“.
Thuis gingen we eerst even makkelijk avondeten halen (lees: diepvriespizza, lees: geen goed idee!) en daarna dook ik lekker mijn bed in om te rusten. Een paar uurtjes later werd ik wakker van mijn weeën. Ik ging lekker warm en ontspannen douchen en de weeën bleven aanhouden. Zou het dan nu echt? Zou de baby nu eindelijk geboren gaan worden? Ik ging naar beneden, zat lekker televisie te kijken en ondertussen een poging te wagen om te timen, de verloskundige zou later die avond nog bellen dus geen haast. We probeerde wat te eten maar meer dan een halve pizza ging er ook niet in… Na een poosje kon ik geen fijne houding meer aannemen en had ik enorme pijnscheuten in mijn rug. Ik liep wat te ijsberen door de woonkamer en ging toch af en toe maar weer zitten. Toen de verloskundige belde rond 21.00 uur en ik aangaf dat ik het moeilijk kon timen door die pijnscheuten in mijn rug zei ze: “ik vermoed dat je rugweeën hebt. Wij (stagiaire en zij) komen er toch nog even aan“.
De stagiaire was er vrij snel, ze ging alvast de eerste controles doen en we bespraken een aantal zaken. Toen de verloskundige vervolgens kwam, werden de controles gecheckt en gingen we naar de keukentafel… Aan de keukentafel werd het plan van aanpak besproken. Mijn vliezen zouden gebroken worden zodat ik naar het ziekenhuis kon gaan. Ik had aangegeven pijnstilling aan te kijken op het moment zelf, ik wilde mijzelf niet onnodig kwellen hierin en als het niet gaat, dan gaat het niet. En eerlijk: het ging niet. Dat gaf ik aan en de verloskundige zei dit ook te zien. Daar op dat moment werd het geplande ziekenhuis vervangen voor een andere in de regio, dit alles vanwege de pijnstilling en ervaringen van mijn verloskundige. Bizar dat je ook daar vanuit gaat maar op het moment suprême zegt: “oke, we switchen de boel!“.
Rond 23.00 uur kwam ik in het ziekenhuis en werden ik en mijn zoontje aangesloten en gecontroleerd. Na de controles werd een pompje met Remifentanil aangesloten, dat eerste shotje kwam goed binnen. Ik heb nooit geëxperimenteerd met drugs of iets dus ik ging sky high tijdens mijn bevalling. Zo zag ik de stippen op de vloer draaien en begon aardig wat onzin uit te kramen… Niet snel daarna ging ik overigens ook over mijn nek en daar ging die halve pizza en de rest.
Alles hierna is ietwat vaag en onduidelijk, surprise, thank you Remifentanil! Ik weet dat mijn ontsluiting niet opschoot, ik weeënopwekkers kreeg en mijn man mij steeds wakker moest maken omdat je door de Remifentanil wegzakt/vermoeid raakt en je dus vergeet te ademhalen. Maar verder was het best top spul! Vroeg in de ochtend kreeg ik een enorme persdrang: ik kon het niet meer wegpuffen of er überhaupt iets aan tegenhouden. Ik zat pas op 9 centimeter maar mocht het uiteindelijk toch gaan proberen. Nou, een groter fiasco dan mijn natuurlijke bevalling was er niet… Ik was aan het persen maar hield het niet lang genoeg vol, kon mijn adem niet inhouden, was te moe, werd er onwijs onzeker van en na een paar keer blies de verloskundige het af… Enigszins nijdig zei ze dat ik me wel wat beter moest concentreren en moest luisteren. Ik dacht alleen maar: “ik doe mijn best“, maar met mijn korte armpjes en buikomvang van 1.11 was het gewoon onmogelijk om de houding goed aan te nemen en met alles in mijn hoofd ook nog vast te houden en met die pijnscheuten in mijn rug die leken alsof mijn rug ieder moment in tweeën zou splijten. Ik was kapot!
Ergens werd er nog een baarkruk naar binnen gereden omdat ik zo klaagde over mijn rug… Het enige wat ik dacht toen dat ding eenmaal in mijn kamer stond: “hoe moet ik hier in vredesnaam nog opkomen…?”. Inmiddels was de gynaecoloog gebeld, ze wilden namelijk de vacuümpomp gaan aansluiten. Nee, dat was alles wat ik niet wilde. “Oke, kind kom eruit, we kunnen dit“, dacht ik toen. Toen de gynaecoloog er was en onderzoek deed, kwamen ze erachter dat ik een opgezwollen rand in mijn baarmoeder had waar ons zoontje nog achter lag. Ik moest hem dus over die rand heen persen. Daar hebben we een aantal pogingen over gedaan, de gynaecoloog die de rand omlaag duwde en ik die mocht persen. Niets is meer tegenstrijdig dan dat, kan ik je zeggen. Iemand die iets naar binnen drukt (zo voelt het) en jij die iets eruit wilt drukken. Dit alles was dan ook zonder succes. De gynaecoloog kwam naast mij staan en zei: “ik zie wat afwijkingen in de CTG van je kindje. Ik moet deze even gaan bekijken“. Dat maakte mij bang. Langzaam werd het woord keizersnede door haar uitgesproken en ik hapte erop als een hongerige leeuw. Ik zei: “prima, laten we dat nu maar doen. Ik wil heel graag als gezin van 3 naar huis“, zei ik enigszins bang.
Ondanks mijn kreet moesten toch eerst de afwijkingen onderzocht worden. Ze haalden bloed uit het achterhoofd van ons zoontje om zijn zuurstofgehalte te meten. Het apparaat weigerde, het tweede apparaat werd opgezocht en ook deze weigerde. Ik hoorde het allemaal aan van een afstandje en dacht alleen maar: “alsjeblieft, laten we naar de O.K. gaan!“. Twee minuten later kwam de gynaecoloog aan mijn bed en vertelde mij dat ze mij gingen klaar maken voor de O.K. Om Klokslag 07.00 uur werd er gebeld: de O.K. is klaar. Daar ging ik, door de koude gangen in het ziekenhuis. De verpleegkundigen liepen mij in de gang voorbij. Zij startten hun dienst en ik ging naar de O.K.. Eenmaal op de O.K. werd de ruggenprik gezet en ging het gebeuren. Ik werd opengesneden en we grapten wat af. Een totaal ontspannen sfeer en compleet anders dan ik eerder boven had ervaren.
Om 07.27 uur was daar onze zoon die boven het scherm werd gehouden en daar was mijn eerste ontmoeting. “Wat een grote baby!“, dacht ik en zijn hoofdje helemaal in een punt. Ik dacht ergens: ” ooh ik hoop dat dit nog recht trekt voor je“. Daarna werd hij meegenomen voor onderzoek en werd ik snel leeggezogen en dicht gemaakt, al snel kwam hij terug en werd heerlijk bij mij gelegd. Achteraf een heel bijzonder moment dat wij daar in onze bubbel zaten met zoveel mensen die ondertussen nog aan mij aan het sleutelen waren. Eenmaal boven kregen we beschuit met muisjes en begon de dag als ouders van Tygo. We belden familie en vrienden en na 2 dagen mochten we naar huis, thuis samen verder genieten.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Geja! Wat een vlotte inleiding en wat fijn dat je je zo snel na de bevalling weer beter voelde!
Wil jij, net als Geja, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie