Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Na een vroeggeboorte hoopt Floortje deze keer de 37 weken te halen en thuis te bevallen. Precies één dag voor de uitgerekende datum beginnen de weeën… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Floortje.
Tijdens mijn zwangerschap had ik drie ‘wensen’: ik hoopte dat een thuisbevalling zou lukken, dat ik de 37 weken zou behalen (in verband met de vroeggeboorte van onze oudste) en dat de coronamaatregelen versoepeld zouden worden. De maatregelen werden gelukkig wat versoepeld en ik kreeg bericht van het kraambureau dat er weer bezoek mocht komen in de kraamweek als de kraamhulp aanwezig was. Wel maar één persoon op de hele week maar toch, iets is beter dan niets. Ik haalde opgelucht adem. Stapje dichterbij ‘normaal’. Ook kregen we vanuit de verloskundige te horen dat partners weer mee mochten naar de echo’s. Wat fijn voor alle zwangeren op dat moment! Ik was al over de 35 weken heen en zou geen echo meer hebben. Stiekem een beetje jammer, ik had graag nog samen met Tom naar onze zoon willen kijken voordat hij ter wereld kwam. En jaaaa! Je leest het goed, ik was al over de 35 weken heen. De vorige keer beviel ik met 35 weken dus mijn eerste mijlpaal was bereikt. Nu wilde ik de volgende mijlpaal bereiken: 37 weken. Ik merkte wel dat elke dag dat mijn zoontje nog in mijn buik zat, ik steeds meer durfde te genieten en te geloven dat het mij deze keer gewoon zou gaan lukken om die 37 weken te gaan halen. En raad eens… Ik ben uiteindelijk bevallen met 39+6. Ik heb zwanger mogen zijn tot 1 dag voor de uitgerekende datum. Wat een droom! Wat een cadeautje!
Op 2 juni 2020, zo rond 23.00 uur, voelde ik iets en ik twijfelde enorm of dit nou harde buiken waren of toch al weeën. Ik besloot nog even te gaan douchen en dat voelde wel heel fijn. Toch kwam het gevoel weer terug en kreeg ik toch meer het idee dat dit weeën waren dan harde buiken. Ik besloot ze te gaan timen en ze kwamen al om de 5 minuten! Met Tom even overlegd, wat doen we? Gaan we de verloskundige al bellen of nog niet? Toch maar wel gedaan. We belden om 00.00 uur precies. Ik had een lichte voorkeur voor een verloskundige, omdat zij mij de hele zwangerschap toch een goed gevoel heeft gegeven en mij elke keer weer toevertrouwde dat ik gewoon minimaal 37 weken zwanger ging zijn. Ik was zo blij dat zij ook opnam! Na overleg met elkaar kwam ze toch langs, even kijken. Op het moment dat wij ophingen (00.08 uur ?) braken spontaan mijn vliezen. Nu wisten we het zeker: de bevalling is begonnen! De verloskundige rond was er rond 00.30 uur. Zij checkte voor de zekerheid en vertelde me: “ik ga nergens meer heen tot deze baby er is“. Ik dacht nog.. dat kan een hele lange nacht worden!
Ik had van te voren aangegeven dat ik geen stagiaire bij mijn bevalling wilde hebben. Dit omdat dit bij mijn vorige bevalling is misgegaan en daardoor was ik het vertrouwen kwijt. Hoewel ik heel graag mensen wil helpen met hun opleiding, stond dit me tegen. Tot het moment dat ik daadwerkelijk bezig was met bevallen. De verloskundige overlegde dit netjes met mij/ons en we stemden toe. De stagiaires op deze praktijk waren ons ook wel erg goed bevallen en nadat ze ons toevertrouwde dat ze de leiding zou houden, mocht de stagiaire komen. En ik ben zo blij geweest met deze keuze! Wat was het fijn om haar erbij te hebben. Ondertussen was het 01.30 uur en de centimeters vlotten al snel. Ik zat al op 5 centimeter ontsluiting. Tom werd naar beneden gestuurd om de kruiken te gaan vullen, moest twee keer water koken… Dit duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid, terwijl hij maar 10 minuten weg was. Op dat moment arriveerde ook de kraamhulp. Omdat ik bij Daan binnen 4 uur ben bevallen, hebben ze dit allemaal op tijd geregeld want dat gezegde dat het bij de tweede sneller gaat, gaat in ons geval ook op. Ik overlegde nog met Tom om Daan op te laten halen maar Tom vertrouwde erop dat hij door zou slapen. Ik hoopte het maar en dat er niet tijdens het persen ineens eentje naast mij stond: “mama wat ben je aan het doen?“.
Na een poos weeën te hebben weggepuft en in verschillende houdingen te hebben gezeten, merkte ze op dat ik volledige ontsluiting had. Nu was het wachten op de persweeën. Inmiddels was het 03.20 uur (ik had hier zelf totaal geen idee van) en de persweeën begonnen. Voor mijn gevoel duurde dit een eeuwigheid maar na 18 minuten persen was hij daar dan. Onze zoon, onze thuis geboren zoon. Stijn! Wat waren we blij en zo trots dat het mij gelukt is. Eerst 39+6 weken zwanger zijn en dan nog binnen 3,5 uur een kind thuis op de wereld zetten. Ik heb hem zelf mogen aanpakken en wat is dat bijzonder. HALLO ROZE WOLK! Thuis bevallen heeft echt iets magisch. Een grote droom die uit is gekomen. En of er nou wel of geen corona is, ik zou het zo nog 10 keer doen. Je eigen omgeving, je eigen spullen. Teveel mensen op een dan toch te kleine slaapkamer haha. Intens genieten. Dat je daarna in je eigen douche staat en je eigen bed wordt verschoond en je daarna meteen in je eigen bed kan. Heerlijk! Mocht je kans hebben, zeker doen. Je krijgt er geen spijt van.
Het mooiste vond ik ook, Daan heeft de hele nacht doorgeslapen en niks meegekregen dat zijn broertje om 03.38 uur is geboren. Die hebben we ’s ochtends wakker moeten maken. Hij vond het in het begin wel gek, moest even wennen. Maar wilde al snel zijn broertje vasthouden en knuffelen. Zo bijzonder, zo trots. Precies zoals ik het wilde, zo is het ook gegaan. Hebben we nog veel last gehad van corona en de maatregelen daaromheen? Nee. Niet echt. Dat er niemand mag komen als de kraamhulp is, of ja 1 persoon: lekker rustig. We hebben wat familie langs laten komen in de avonden, eventjes. Ik heb gewoon mijn moeder geknuffeld. Ik heb de trotse blik van mijn papa gekregen. Ik heb genoten van mijn eerste echte kraamweek. We hadden ook een ontzettend fijne kraamhulp. Daan vond haar ook helemaal leuk, zo fijn. Ik ben goed verwend door haar, heb kunnen bijkomen van de bevalling en op dag 7 liep ik vol trots een rondje achter de kinderwagen.
En nu? Nu laten we af & toe wat kraamvisite (op afstand) langs komen. En het scheelt een hoop dat we een goede tuin hebben en het zonnetje wel wil schijnen. Lekker buiten, zo genieten. Het is anders dan voor de corona, maar het is voor ons goed zo. Ik geniet met volle teugen van mijn club mannen. Zo gelukkig! Waar ik na de bevalling van Daan alleen maar (kraam)tranen had en donkere gedachten, heb ik dat de afgelopen periode niet gehad. Nou ja in de kraamweek wel een keer gehuild; van geluk. Want wat gaat het goed met ons, en wat is het fijn om een gezin van 4 te zijn. En wat is Daan een trotse grote broer. Echt een droom. Alleen maar liefde.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Floortje! Super om te lezen dat jouw wensen zijn uitgekomen!
Wil jij, net als Floortje, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie