Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Femke is 41 weken zwanger als ze na het strippen binnen 2 uur bevalt. Dat ging lekker vlot, maar even later wordt ze alsnog met loeiende sirenes afgevoerd… Lees het heftige bevallingsverhaal van Femke.
Het is woensdagmiddag 30 mei 2018, ik ben precies 41 weken zwanger van ons 2e kindje. Het is de hele maand al erg warm en probeer me zo rustig mogelijk te houden. Ik merk dat ik het zwanger zijn zat begin te raken en dat ik klaar ben voor de bevalling, alleen vind ons meisje het nog erg fijn in mijn buik. De verloskundige komt langs samen met een 4e-jaars verloskundige in opleiding. Ze vraagt wat ik wil: aankijken of strippen en hopen dat de bevalling op gang komt. Ik besluit om mij te laten strippen. Het strippen verloopt goed en de verloskundige legt uit dat de bevalling niet direct begint. Als het geen effect heeft, word ik over 2 dagen weer gestript. Als de verloskundige de deur uit is, ga ik op de bank zitten en voel meteen heftige krampen. Ik neem aan dat dit het gevolg is van het strippen. Ik ga naar boven om te douchen. Na 3 minuten kom ik de douche weer uit want ik kan mijn houding niet vinden. Ik hang tegen het bed aan en begin de weeën weg te puffen, ze komen regelmatig en zijn erg krachtig. Ja, het is echt begonnen!
Ik kruip in mijn bubbel en zucht de weeën weg. Mijn man vraagt of hij de verloskundige moet bellen. Ik twijfel want straks heb ik nog maar 2-3 centimeter en komt ze voor niks, maar mijn man hangt al aan de telefoon. De verloskundige komt er samen met de verloskundige in opleiding meteen aan en ik heb al 6 centimeter ontsluiting! De verloskundige geeft aan dat ze nog nooit heeft meegemaakt dat iemand zo snel gaat bevallen na het strippen. De verloskundige in opleiding leidt mijn bevalling. Het gaat erg snel: om 17.30 uur heb ik 7 centimeter ontsluiting en worden mijn vliezen gebroken, waarna ik om 17.46 uur ontzettende persdrang krijg. Ik mag persen, zuchten en na nog één keer persen kan mijn man ons meisje al aanpakken. Om 17.57 uur is onze Puck geboren, na een bevalling van 2 uur. Ik vraag nog een paar keer of het wel echt een meisje is en mijn man mag de navelstreng doorknippen. Ook krijg ik een injectie om de placenta geboren te laten worden, die na 10 minuten ook komt.
Ik zit meteen op een roze wolk, intens gelukkig vraag ik aan mijn man of hij mijn schoonmoeder wil bellen. Zo kan ons zoontje Mats zijn zusje Puck ontmoeten. Maar de verloskundige begint zenuwachtig te worden en zegt: “Femke, we gaan je meenemen!“. “Oh?“, zeg ik nietsvermoedend, “waar gaan we naartoe?“. De verloskundige legt uit dat ik teveel bloed aan het verliezen ben en dat het niet stopt. Dat heet met een moeilijk woord fluxus postpartum. Inmiddels heb ik al 1200 ml bloed verloren en ik moet dus snel naar het ziekenhuis. Puck wordt aan mijn man gegeven, de verloskundige belt de meldkamer en de verloskundige in opleiding begint met een uterusmassage die er niet bepaald zachtjes aan toe gaat. Na een paar minuten moet ik naar beneden zien te komen. Voorzichtig probeer ik rechtop te zitten en samen met mijn man loop ik de trap af. Het bloed gutst eruit alsof er een kraan open is gezet die maar niet dicht gaat. Ik voel een beetje paniek van binnen, maar toch ook weer veiligheid door de bemoedigende woorden van mijn verloskundige. Ik ga op een stoel zitten en krijg een zuurstofmasker op. Net als ik niet lekker begin te worden en dreig weg te vallen, komen er 3 ambulanceverpleegkundigen binnen.
“Godzijdank“, denk ik en ik ga op de brancard liggen, waarna ik weer bijtrek. Mijn baarmoeder wordt gemasseerd, ik krijg 2 infusen met medicatie en een injectie in mijn been om de vaten te vernauwen. Ik word met gillende sirenes meegenomen. Ondertussen blijft mijn schoonvader bij onze zoon en rijdt mijn schoonmoeder met mij mee in de ambulance. Mijn man is ondertussen, samen met de verloskundige, ons 1-uur oude meisje aan het aankleden. Zij komen er met de auto achteraan. In het ziekenhuis krijg ik 12 uur lang medicatie door het infuus om mijn vaten te vernauwen. Mijn hb wordt geprikt en is gelukkig amper gedaald. Ze checken of de placenta compleet is.
Mijn man en Puck komen aan in het ziekenhuis en eenmaal daar kan Puck in alle rust onderzocht worden door de verloskundige. Wat een opluchting dat met Puck alles goed gaat. Ik leg haar aan mijn borst en kan dan eindelijk goed haar mooie gezichtje bekijken. Ondertussen is grote broer Mats ook in het ziekenhuis aangekomen en kan hij zijn zusje ontmoeten, net als de directe familie. Gelukkig is het bloeden gestopt en hoef ik niet naar de OK. In de avond mag ik douchen, want ik zit van top tot teen onder het bloed. Uiteindelijk moeten we een nachtje in het ziekenhuis blijven en kunnen we de volgende ochtend naar huis, waar ik direct weer op mijn roze wolk ben gekropen. Ik ben bijna 2 liter bloed verloren en heb nog een half jaar een blauwe, beurse buik gehad. Door de fluxus kwam mijn borstvoeding later op gang dan normaal. Door veel te kolven en aan te leggen heb ik Puck toch nog 3 maanden borstvoeding kunnen geven, waar ik erg trots op ben! Ik kijk terug op een fijne thuisbevalling en een heerlijke kraamtijd. Puck was echt een droombaby en heeft ons gezin helemaal compleet gemaakt!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Femke! Wat ging je bevalling vlot en wat mooi dat je, ondanks de complicaties, toch goed terugkijkt op deze periode.
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie