Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Esmée heeft een pittige zwangerschap met nierstuwing. Omdat de baby erg groot wordt geschat, wordt ze ingeleid met 38 weken. Ze gaat vlot naar 9 centimeter, maar moet persen zonder persweeën… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Esmée.
Na een pittige zwangerschap met veel kwaaltjes en ziekenhuisbezoeken ben ik uiteindelijk in de ziektewet beland. Door de nierstuwing die ik had, lag ik het liefst de hele dag op de bank of bed en had ik totaal geen energie. Ik vond de zwangerschap zwaar en was daarom blij dat ze mij met 38 weken gingen inleiden. Dit was overigens niet omdat ik zoveel klachten had, maar omdat ze Lynn groot hadden geschat. Bij elke echo liep ze 5 weken voor op de groei en leek het alsof ik enorm veel vruchtwater had. Ik neem jullie mee in mijn bevalling!
Het is woensdag 23 januari en dat is de datum dat ik mij mag melden in het ziekenhuis. Ik had geen idee wat er ging gebeuren en had eigenlijk een beetje de hoop dat ze ook op 23 januari geboren zou worden. Als ik mij om 14.00 uur meld op de afdeling, wordt de procedure met ons doorgesproken. Er wordt een ballon geplaatst en dan is het afwachten tot hij er vanzelf weer uitvalt, want dat betekent dat er genoeg ontsluiting zou zijn voor het doorzetten van de bevalling. Het doorzetten van de bevalling werd alleen pas de volgende ochtend gedaan, omdat ze dan met meer personeel zijn en het liefst dan een geplande bevalling doen. Op dat moment vond ik dat enorm jammer omdat ik haar het liefst die dag nog in mijn armen had, maar op dit moment snap ik dat volledig.
Om 14.00 uur is dus de ballon geplaatst en kon het wachten beginnen. Na een uur kreeg ik ontzettende pijnscheuten in mijn buik en benen, waardoor ik amper kon liggen. De verpleegkundigen dachten allemaal dat mijn lichaam op de ballon reageerde waardoor ik waarschijnlijk diezelfde dag nog zou bevallen. Na ongeveer 3 uren enorme pijn te hebben gehad, zakte dit ineens af en werd ons aangeraden om te gaan slapen. Danny bleef gelukkig bij mij in het ziekenhuis, dus dit kon ook weer van de bucketlist afgestreept worden. Een nachtje samen in het ziekenhuis slapen, wie had dat ooit gedacht.
De nacht verliep niet heel soepel. Ik kreeg een slaaptablet en daardoor begon ik enorm te hallucineren en zag daardoor de vreemdste dingen. Danny sliep eindelijk – geen goede slaper op andere plaatsen -, maar door mijn gebrabbel werd hij wakker en kon daarna niet meer slapen. Gelukkig ging de wekker om 06.00 uur en mochten wij om 06.30 uur naar de verloskamers.
Ik werd aan het CTG apparaat gelegd en doordat de ballon er de avond ervoor al uitgevallen was, konden ze mijn vliezen breken. Dit was gelijk om 06.30 uur en na het breken van mijn vliezen was de bevalling officieel begonnen. Het vruchtwater bleef maar stromen en ondertussen had de halve afdeling het hierover. Elke verpleegkundige of verloskundige die binnen kwam, zei gelijk dat ze al hadden gehoord hoeveel vruchtwater er kwam. Mijn lichaam reageerde net als de avond ervoor enorm op het breken van de vliezen en de weeën waren begonnen.
Gelijk vond ik het redelijk heftig, dus mocht ik een ruggenprik. Op dat moment had ik 3 centimeter ontsluiting en had ik nog een hele weg te gaan. De ruggenprik werd gelijk gezet en sinds dat moment vond ik het prima te doen. Ik riep nog: “als dit mijn hele bevalling zo blijft, snap ik niet waarom vrouwen zo klagen“. Tot een uur later, toen piepte ik wel anders. De ruggenprik kon zijn werk niet meer doen omdat de weeën ontzettend heftig waren. Er is nog een paar keer een poging gedaan om de medicatie op te hogen, maar ook dit had geen effect. De verloskundige besloot nog maar eens te voelen en schrok eigenlijk een beetje. Ik ben in een uur tijd van 3 centimeter naar 9 centimeter ontsluiting gegaan, dus ik mocht bijna gaan persen.
De medicatie voor de ruggenprik werd lager gezet om de persweeën te laten komen, maar dit had helaas geen effect. De opwekkers voor de weeën werden nog hoger gezet om de persweeën te laten komen, maar ook dit had geen effect. Uiteindelijk na 2,5 uur weeën opvangen met 10 centimeter ontsluiting, besloot de verloskundige dat ik moest bevallen op ‘eigen’ houtje, zonder de persweeën.
Ik begon steeds vermoeider te worden en riep continue dat ik het niet meer kon. Het liefst wilde ik naar huis op dat moment – lekker met 10 centimeter ontsluiting -, maar ik moest doorgaan. Ik was al ontzettend ver volgens de omstanders, maar zelf voelde ik geen verschil. Ik deed maar wat, persen zonder persdrang voelt enorm vreemd. Na 1,5 uur poging tot persen, heb ik gevraagd of de gynaecoloog mij wilde helpen. Uiteindelijk na een best heftige bevalling van ongeveer 10 uren, is om 16.29 uur de liefste Lynn ter wereld gekomen door middel van de vacuümpomp. Uiteindelijk viel haar voorsprong op de groei enorm mee. Lynn was 3634 gram en ongeveer 51 cm lang. De bevalling heb ik als redelijk heftig ervaren, maar ondanks dat, ben ik de pijn nu alweer vergeten. Het is ontzettend cliché, maar het één van de mooiste dagen uit mijn leven geweest en ben enorm dankbaar dat ik de moeder mag zijn van Lynn.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Esmée! Dat moet erg pittig zijn geweest, fijn om te lezen dat het ondanks dat één van de mooiste dagen uit je leven is geweest :) Wil je meer lezen van Esmée? Neem dan een kijkje op haar blog!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie