Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Elise is bijna 41 weken zwanger als de weeën beginnen. Omdat de ontsluiting niet vlot, mag ze in het ziekenhuis verder: in bad! Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Elise.
Maandenlang leef je toe naar een bepaalde datum en dan ineens ben je 40 weken zwanger. Er was echter nog geen baby te bekennen, maar wat waren wij nieuwsgierig en wilden dat kleintje maar al te graag ontmoeten. Bij een controle door de verloskundige bleek ik 1 centimeter ontsluiting te hebben, dus werd er een strippoging gedaan. Ik voelde mij overigens nog prima. Het was erg warm, begin augustus 2019, dus ik hield me rustig. Ik lag veel binnen op de bank en nam af en toe een duik in het zwembad in de tuin om af te koelen. Bij 40 weken en 3 dagen had ik opnieuw een controle bij de verloskundige. Er was geen verschil met de vorige controle dus we gingen weer vol afwachting naar huis. De verloskundige informeerde ons over de stappen die we konden verwachten als ik over de 41 weken zou lopen. Ik kreeg hier toch wel de kriebels van, aangezien ik het liefst op een natuurlijke manier en zonder toeters en bellen wilde bevallen. Drie dagen later ging ik ’s middags naar het toilet en verloor ik overduidelijk mijn slijmprop. Dit was het moment dat ik dacht, dit gaat geen dagen meer duren. Op de dag zelf had ik niet meer of minder last dan de afgelopen dagen. Ik ging ‘s avonds rond een uur of 23.00 naar bed, mijn man kwam om 23.30 uur, we kletsten nog wat en wilden gaan slapen, het was toen 00.02 uur. Tot ik mij omdraaide… Ik had ineens kramp. Twijfelde of ik dit wilde vertellen, dacht dat het aan mij zou liggen maar moest ook naar het toilet dus vertelde het mijn man.
Zo’n 8 minuten later voelde ik precies hetzelfde. Wij waren er toen toch beide ineens van overtuigd dat het begonnen was. De eerste 4 weeën kwamen elke 7/8 minuten, daarna gingen we al snel naar elke 5/6 minuten. Om 01.00 uur hebben we de verloskundige gebeld om te overleggen. Als het door bleef gaan, moesten we om om 02.00 uur terugbellen. Zo gezegd, zo gedaan: om 02.00 uur hebben we de verloskundige teruggebeld. Ze kwam naar ons toe en deed wat controles. Ik zat op 2 centimeter ontsluiting… Dit vond ik even een tegenvaller maar ik kon me er bij neerleggen omdat het nog niet zo lang begonnen was. Ze stelde voor om om 06.00 uur terug te komen. Als het zo door zou gaan hoopte de verloskundige dat ik dan wel rond de 5 centimeter zou zitten, mocht het ineens veranderen moesten we bellen.
Om 06.00 uur kwam de verloskundige weer een kijkje nemen, we zaten op een krappe 4 centimeter. Ik had de keuze om mijn vliezen te laten breken, thuis of in het ziekenhuis, of nog even 2 uur aankijken, wie weet dat mijn lichaam een boost zou krijgen. Ik wilde toch nog mijn lichaam de kans geven en 2 uur wachten. 2 uur later, om 08.00 uur, zat ik op een krappe 5 centimeter. Omdat de verloskundige dacht dat mijn vliezen in de weg zaten, stelde ze voor naar het ziekenhuis te gaan en daar de vliezen te breken omdat het daarna toch wel snel zou kunnen gaan. Rond 09.00 uur waren wij in het ziekenhuis. Ik wilde heel graag in bad en tot mijn grote blijdschap was deze vrij! Bij aankomst zette de verloskundige deze meteen aan. Rond 09.40 uur prikte ze mijn vliezen door, waarna ik gelijk op 6 centimeter ontsluiting zat. Tien minuutjes later ging ik in bad: wat gaf dat een verlichting, zo fijn! Ik raakte helemaal in mijn eigen bubbel. Koude washandjes waren tijdens de hele bevalling mijn beste vriend: één op mijn hoofd en één in mijn hand. Mijn andere hand hield ik vrij om de hand van mijn man mee fijn te knijpen als er weer een wee kwam.
Ik wilde dolgraag zonder pijnstilling bevallen maar puur de zwaartekracht en warmte van het water gebruiken om de pijn te onderdrukken. Tot ik een aantal enorm heftige weeën kreeg… Omdat ik zo in mijn bubbel zat en dacht dat het al te laat was voor pijnstilling heb ik het niet aangegeven. Dit bleek achteraf ook zeker zo te zijn geweest. Plotseling kreeg ik namelijk persdrang. Ik gaf dit aan aan de kraamverzorgster. Zij gaf aan dat de verloskundige zo terug was, die was even haar achterwacht bellen aangezien er nog twee andere vrouwen aan het bevallen waren. Als de verloskundige terug was, dan zou ze het doorgeven. Ik dacht bij mezelf: “wachten, wat is dit nou?! Ik moet persen!“. Gelukkig was de verloskundige al gauw terug. Na nog wat weeën liet zij mij uit bad komen om te kijken hoe de ontsluiting vorderde. De kraan van het bevalbad werd open gezet zodat ik daar in kon als het zo ver zou zijn.
Ik wil niet weten hoe het uit bad klimmen er uit moet hebben gezien, een trapje op, een trapje af, in je nakie en nog eens nat en met weeën tussendoor. Maar het bed was bereikt. Ik gaf aan echt te moeten persen en mocht wat druk meegeven. Toen de verloskundige wilde kijken hoe het met de ontsluiting stond, kreeg ik weer een wee en perste wat mee. Tot grote verbazing van de verloskundig en kraamverzorgster zagen zij het hoofdje al. Het meten van de ontsluiting was niet meer nodig en de volle focus ging naar het persen. Na 3 flinke persweeën, 11 minuten, was daar onze prachtige zoon. Met 41 weken precies geboren om 11.21 uur met een mooi gewicht van 3785 gram. Wij konden niet op van geluk! En dat beval bad? Dat heb ik niet meer gered…
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Elise! Wat mooi dat het in het ziekenhuis lukte om in bad de weeën op te vangen!
Wil jij, net als Elise, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie