Een drieling! De Bevalling van: Ymkje

Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Deze week vertelt Ymkje over de geboorte van haar mini’s: een drieling! Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Ymkje.

Na een vermoeiende, maar voorspoedige zwangerschap, zijn we volledig overdonderd wanneer ik met ruim 28 weken word opgenomen: de bevalling dreigt al op gang te komen. Stond ik de dag ervoor nog te tuinieren (niet verstandig, dat voelde ik stiekem wel), lag ik nu plat in de verloskamer. Met alle gereedschappen al uitgestald om 3 jongens op de wereld te zetten. Niet tof. Ik was nog niet klaar met die buik. Dat getrappel, het idee dat ze nog even helemaal bij mij horen…

Gelukkig slaan de weeënremmers aan en blijft het 48 uur rustig. Zolang hebben de longrijpingsprikken nodig om in te werken, om de jongens een betere start te kunnen geven. Gelukkig blijft het ook na 48 uur nog even rustig. Uiteindelijk mag ik na anderhalve week ziekenhuis weer naar huis, om daar heel rustig nog even door te broeden.

Zaterdag 22 april. Ik ben vandaag precies 31 weken zwanger. Dat is 3 weken voordat ik dacht te bevallen (ik had altijd 34 weken in mijn hoofd), maar ook bijna 3 weken verder dan ik al dreigde te bevallen. Mixed feelings, al overheerst de blijdschap dat we toch al voorbij de 30 weken zijn gekomen.

Ik voel me niet lekker. Merk dat ik me terugtrek en me focus op mijn buik, die nu toch écht wel onrustig is. Onrustiger dan de afgelopen weken. De harde buiken worden vervelender. Maar ik zucht ze niet weg, dus het zijn geen weeën. Toch? In de middag kan ik er niet omheen: ik moet toch maar weer het ziekenhuis bellen. Natuurlijk moet ik komen en stiekem weet ik ook dat ik weer word opgenomen. Ik heb harde buiken en 3 centimeter ontsluiting, zou het nu dan echt?

Weer krijg ik weeënremmers en longrijpingsprikjes. Ik vraag nog of ik het thuis mag afwachten Ik word nog net niet uitgelachen door de gynaecoloog. Ze laten me niet meer gaan… Sterker nog, ik word overgeplaatst naar Utrecht, waar plek is voor drie minibaby’s op de IC.

Eenmaal in Utrecht lijkt het nog redelijk rustig. Harde buiken komen en gaan, maar veel heftiger wordt het niet. Dacht ik… Want 2 uur later zit ik te zuchten en te steunen. Ontkennen kan niet meer: dit zijn weeën. Vriendlief probeert me nog voorzichtig te manen stil te blijven liggen om de ontsluiting niet verder te laten toenemen. Hij is nog in de veronderstelling dat we de boel kunnen remmen… Maar stil zitten lukt niet meer, ik moet bewegen. En zuchten.

Even later komt de gynaecoloog kijken en hij is verbaasd dat het in een paar uur tijd zo veranderd is. De bevalling zet door, is zijn conclusie. En dus gaan de weeënremmers er af en wordt alles voor een keizersnede in gang gezet. En dat betekent dat er nogal wat mensen moeten worden opgetrommeld. Ondertussen komt bij ons het besef dat we nu toch écht papa en mama gaan worden. En dat als klap op de vuurpijl dat ook nog eens gaat gebeuren op ónze dag, de dag waarop wij ooit vriendje en vriendinnetje werden.

Na nog een paar uur weeën wegzuchten mag ik rond 01:00 uur ’s nachts eindelijk naar de OK. De weeën zijn nu ook écht niet tof meer, dus ik ben heel blij dat de ruggenprik gezet wordt. En dan gaat het snel. Binnen 4 minuten krijgen we 3 prachtige, maar kleine mannetjes te zien. Wat gek en gaaf is dit! Alles zit er op en er aan, zo snel als we dat kunnen zien. We mogen ze even kort zien, maar daarna gaan ze snel naar de kamer naast de OK, waar per kind een team klaar staat om ze een goede start te geven. Dat betekent wat hulp bij ademhalen en meteen een infuusje om de nodige ondersteuning te kunnen geven. De kersverse papa is bij zijn zoons, terwijl ik op de OK word dichtgemaakt. Alles is goed gegaan gelukkig en 1001 emoties schieten door me heen. Opeens ben ik mama. Keer 3.

Als de mannen gesetteld zijn op de IC, worden we naar ze toe gebracht. Dit zijn by far de allermooiste mini’s die ik ooit gezien heb. Erg kleine mini’s, maar zo perfect. Een nieuw hoofdstuk in ons leven is begonnen…

Wat een bijzondere zwangerschap en bevalling, Ymkje! Ik volg jou al een tijdje via Instagram en weet daardoor dat jouw mannen het supergoed doen. Bedankt dat je je verhaal met ons wilde delen! Ben je benieuwd hoe het nu met Ymkje en haar jongens gaat? Breng een bezoekje aan haar blog!

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com