De Bevalling van: Denise

Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Tijdens een uitje verliest Denise vruchtwater. Eenmaal thuis gaat het snel en als zij op de slaapkamer weeën opvangt, ziet ze in de spiegel ineens een hoofdje hangen… Lees het heftige bevallingsverhaal van Denise.

Het is maandag 1 oktober 2018 als ik ’s morgens wakker word met een futloos gevoel. De dagen erna blijft dat hetzelfde. Ik kom bijna niet van de bank af en voel me enorm vermoeid. Zo heb ik me tijdens de zwangerschap nog niet eerder gevoeld. Zou dit dan toch het begin zijn? Donderdag voel ik me weer iets fitter, dus ik kleed me weer leuk aan en ga gezellige dingen doen met mijn vriendinnen en mijn moeder. Ook heb ik nog een controle bij de verloskundige en alles ziet er goed uit. De zaterdagavond erop besluiten we lekker thuis te blijven.

Zondagmorgen, 7.00 uur. Als we wakker worden, vragen we ons af wat we vandaag eens zullen gaan doen. Mijn ouders varen en liggen dit weekend te wachten in Rotterdam. We besluiten daar langs te gaan en even gezellig bij te kletsen. Rond 15.00 uur verlies ik een klein beetje vruchtwater, dus gaan we om 15.15 uur terug naar huis. We verzoeken mijn zusje om nog maar niets tegen de rest van de familie te zeggen. Het kan tenslotte nog wel even duren! Tijdens de rit naar huis heeft mijn vriend meerdere keren het idee dat het wel eens een snelwegbevalling zou kunnen worden. Dit heeft hij mij pas achteraf verteld, godzijdank… Rond 16.00 uur zijn we thuis en heb ik al weeën. We bellen de verloskundige en zij vertelt dat ik 2 uur lang om de 5 minuten weeën moet hebben. Mocht het eerder heftiger worden, dan mogen we uiteraard terugbellen.

Al snel kom ik erachter dat liggen in bed voor mij niet werkt om de weeën op te vangen. Daarom waggel ik wat heen en weer tussen het toilet en de slaapkamer. Om 16.46 uur zit ik op het toilet als ik opeens een gek gevoel heb in mijn buik. Mijn vriend vertrouwd het niet en belt de verloskundige. Tijdens het telefoongesprek begin ik het gevoel te krijgen dat ik ga bevallen. De verloskundige stelt mijn vriend gerust en vertelt hem dat het gevoel wat ik heb, het indalen van de baby zal zijn. Met wat moeite en hulp van mijn vriend kom ik van het toilet af en waggel naar de slaapkamer. Ons bed staat op kratten en ik krijg mijn been niet meer ver genoeg omhoog om nog op het bed te klimmen. Daar sta ik dan, nog steeds aan ons bed weeën weg te puffen. Mijn vriend heeft ondertussen nog steeds de verloskundige aan de telefoon die vertelt wat hij allemaal moet pakken en klaarleggen voor als ze komt. Ik begin bloed te verliezen, dus mijn vriend loopt naar de badkamer om handdoeken te pakken. In de tussentijd kijk ik achterom in de spiegel…

Ik kijk achterom in de spiegel en zie opeens een hoofdje hangen! Ik roep nog: “ze komt!“, maar daar is het al te laat voor. Daar ligt ons kleine meisje op de grond in een grote plas bloed. In de verte hoor ik onze verloskundige nog steeds aan de telefoon. Mijn vriend snelt de kamer binnen en pakt snel ons meisje van de grond. We wikkelen haar in een handdoek. De verloskundige vraag aan mijn vriend of alles goed gaat en hij helpt me op het bed. Door het vallen is de navelstreng afgescheurd. Bij ons meisje stop het bloeden heel snel, maar bij mijzelf niet. Ik lig op bed met ons meisje op mijn borst terwijl mijn vriend instructies krijgt van de verloskundige. Hij is met de navelstreng bezig en ik kijk een beetje in shock toe. Omdat de placenta niet vanzelf komt, masseert hij mijn buik tot de verloskundige binnenkomt.

Ze bekijkt de vloer en gaat daarna snel verder met mij. Niet veel later komt ook de kraamverzorgster binnen, die ons meisje snel mee neemt om aan te kleden. Als ze is aangekleed, wordt ze naast ons neergelegd zodat we haar eens goed kunnen bekijken. Wat is ze mooi, onze lieve Jet! Haar temperatuur is zo gedaald, dat we uiteindelijk toch naar het ziekenhuis moeten. Daar wordt ook een echo van haar hoofdje gemaakt in verband met de val. Gelukkig blijkt na wat onderzoeken dat alles goed is met ons meisje. Na twee dagen mogen we heerlijk thuis gaan genieten van haar. Ik wist niet wat ik moest verwachten van een bevalling, maar dit had ik zeker niet verwacht! Wat ben ik trots op mijn vriend: ik zou niet weten hoe ik dit zonder hem had moeten doen.

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Denise! Wat een heftig verhaal, maar goed om te lezen dat alles goed was met jullie meisje!

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com